#4

หลังจากเลิกเรียน สองสาวแสนสวยก็คุยกันกระหนุงกระหนิง เดินออกมาจากห้องเรียน มิ้นกับพีน่าเดินสวนเข้ามาที่ด้านหน้าพอดี เกวล์เซเหมือนตัวเองจะล้มลง เหมือนจะสะดุดอะไรสักอย่าง นกน้อยผู้รับใช้เวตาลที่คอยจับจ้องเฝ้ามองเกวล์อยู่ ตามคำสั่งการของอามัน โฉบบินถลาเข้ามาทำให้ทั้งสี่สาวเอี้ยวตัวหลบกันวุ่นวาย นกน้อยนั้นบินวนร่อนบินจิก วิญญาณพเนจรที่นอนราบอยู่กับพื้น ใช้มือข้างหนึ่งจับเท้าของเกวล์ไว้นั่นเอง ปากนกที่จิกลงไปที่วิญญาณ เหล่ามนุษย์มองกันไม่เห็นความผิดปกติอย่างใด แต่ในสายตาอามัน กลับเห็นแสงวูบวาบด้วยมือของวิญญาณปัดป่าย ตี…ตบนกน้อยนั้นวุ่นวาย จนสุดท้ายนกน้อยตัวนั้นอ้าปากเปล่งเสียงร้องออกมา แล้วดูดกลืนวิญญาณเร่ร่อนนั้น เข้าสู่จงอยปากน้อยๆ แล้วบินวนออกไป เท้าของเกวล์จึงขยับได้ดีดังเดิม

มิ้น "ไอ้นกบ้านี่ มันมาบินวนอะไรตรงนี้ เกือบล้มหัวทิ่มกันหมดแล้วเนี่ย"

เคนนี่ "มันน่าจะจิกตาเธอนะยะ"

มิ้น "ยายนี่!!…"

เคนนี่ "ทำไม!!…"

เคนนี่ทำท่าทางจะเดินเข้าปะทะเต็มกำลัง แต่ทว่า…สายตาไปเห็นพ่อเทพบุรุษในดวงใจเสียก่อน เคนนี่จึงคลายท่าทางที่แข็งกร้าว และเปลี่ยนท่าทีเป็นเรียบร้อย และพูดออกมาด้วยถ้อยคำสุภาพอ่อนหวาน

เคนนี่ "อุ้ย…รุ่นพี่ มาเลิกเรียนแล้ว เหมือนกันเหรอคะ"

อามันไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่ยิ้มนิดหน่อยให้เคนนี่แทน เคนนี่บิดตัวเหมือนเขินอาย เบี่ยงมากระซิบกับเกวล์อย่างตื่นเต้น

เคนนี่ "มาดขรึมแบบนี้ถูกใจชั้นเลยแก เนื้อคู่แน่ๆ"

เกวล์ "หราาาา…555…"

เกวล์ขำกับท่าทางเอียงอายของเพื่อนรัก ที่มโนไปใหญ่โต จนหัวเราะร่าอ้าปากกว้างขึ้นมา อย่างร่าเริงสดใส โดยไม่รู้เลยสายตาอามัน มันจ้องไปที่เกวล์ตั้งแต่แรกแล้ว

พีน่า "รุ่นพี่พวกเราเหรอจ๊ะ เคนนี่"

เกวล์ "หือ…"

เกวล์ถึงกับต้องเลิกคิ้วทำตาโตขึ้น ด้วยเสียงหวานๆของพีน่าอย่างไม่เคยชิ้น แต่มันก็น้อยกว่าอากับกริยาของเคนนี่ ที่ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เคนนี่ "แหม…เสียงจะหวานอะไรจะขนาดนั้น มีผีสางแถวนี้หรือป่าวแก ชั้นขนลุกไปหมดแล้วอ่ะ"

อามัน (ไปซะ!!…)

วิญญาณเร่ร่อนอีกตน ที่ยืนกอดคอเคนนี่อยู่ สะดุ้งกับแววตาสีเขียวมรกตของอามัน และเริ่มรู้ตัวว่าปะจันหน้าอยู่กับเวตาล จึงได้ปล่อยเคนนี่ แล้วหายวับไป

เกวล์ "ผีคงไม่หลอกพวกเรามั้ง น่าจะเป็นคนมากกว่า…555…"

เคนนี่ "…5555…ใช่ๆ …555"

อามัน "หึหึ…"

พีน่า "พะ…!! อืม…"

อามันถึงกับขยับปากขำตามเบาๆ ด้วยคำพูดที่ดูอารมณ์ดีของเกวล์ ที่ไม่ได้รู้อะไรเลย พีน่ารู้ตัวว่าทั้งสองคนกำลังหลอกว่าเธออยู่ พีน่าโมโหจนอยากเข้าไปไคว้ด้วย แต่ติดอยู่ที่มีผู้ชายที่พีน่าให้ความสนใจอยู่ตรงหน้า จึงต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้ พี่น่าเดินตรงเข้ามาหาอามันเอง โดยไม่คิดจะผ่านทางเกวล์และเคนนี่แล้ว

พีน่า "สวัสดี พีน่านะคะ รุ่นพี่อยู่ปีไหนเหรอค่ะ"

เคนนี่ที่เห็นพีน่า พูดจาด้วยกริยากะลิ้มกะเหลี่ยกับอามันอยู่ เคนนี่จึงตัดบทปลดการสนทนา ที่มีเลศนัยของพีน่าไปดื้อๆ

เคนนี่ "พวกเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ รุ่นพี่เกวล์คงจะหิวแล้วค่ะ"

เคนนี่รีบกระซิบข้างหูเกวล์ทันที

เคนนี่ "ขออ้างหน่อยเถอะ เราต้องพารุ่นพี่ออกไปจากนางมารสองคนนี้ก่อน"

เกวล์ "ค่ะเกวล์หิวแล้ว ไปเถอะค่ะรุ่นพี่"

อามัน "เกวล์หิวเหรอครับ งั้นไปกันเลยก็ได้ครับ"

ทั้งสามคนจึงเดินออกไป ปล่อยให้พีน่ากัดฟันกรอดๆ มองตามตาละห้อยเลยทีเดียว ทั้งสามคนนั่งกินข้าวไปคุยกันไป แต่ส่วนมากจะเป็นเคนนี่กับเกวล์คุยกันซะมากกว่า อามันได้แต่เงียบนิ่งคอยฟัง และยิ้มตามท่าทางที่ดูเป็นธรรมดาเปิดเผยของเกวล์เท่านั้น

เคนนี่ "รุ่นพี่ไม่เห็นค่อยพูดเลย ไม่สนุกเหรอคะ"

เกวล์ "นั่นสิคะ รุ่นพี่รำคาญที่เราสองคนพูดมากไปรึป่าวคะ"

อามัน "ปกติผมอยู่คนเดียว เลยไม่ค่อยได้คุยกับใคร"

เคนนี่ "อ้อ…รุ่นพี่คงเป็นคนคุยไม่เก่งสินะคะ"

เกวล์ "…555…ไม่ต้องห่วงเลยคะ อยู่กับเคนนี่คนสวย นิสัยดีแค่แป๊บเดียว รุ่นพี่ก็จะคุยได้เหมือนกับเกวล์แน่นอน"

เคนนี่สะกิดเกวล์และจับมือบีบเบาๆ ด้วยรอยยิ้มกริ่ม ที่เพื่อนหยอดส่งให้ซะขนาดนี้

เคนนี่ "ดีมาก เพื่อนรัก…อิอิ"

เกวล์ "อืมๆๆ"

ในขณะที่ทั้งสองสาวพยักพะยอกคอ ส่งสายตาแห่งมิตรภาพของเพื่อนรัก แสดงถึงความรักอันแน่นแฟ้นกันอยู่นั้น ใบหน้าอามันกลับเรียบเฉย สายตาจ้องแต่เกวล์อยู่เพียงผู้เดียว

อามัน "อามัน"

เกวล์ "คะ"

อามัน "ผมอยากให้เกวล์ เรียกผมว่า…อามัน"

ใบหน้าเกวล์หันขวับกลับมาทันที ดวงตาเบิกโพรง ในใจวูบวาบ ขออย่าให้เป็นอย่างที่เกวล์กำลังคิดเลย

เกวล์ "ห๊ะ!!…อะ…ไรนะคะ"

อามีน "ผมอยากอยู่กับเกวล์มากกว่า ถึงจะแค่แป๊บเดียวก็ตาม"

เคนนี่เบ้ปากมองบนทันที สบัดมือเพื่อนรักอย่างไม่ใยดี ตัดมิตรภาพเมื่อครู่ลงอย่างปัจจุบันกระทันหัน แต่ในใจก็แอบขำเล็กๆ ด้วยความที่เคนนี่เป็นคนจิตใจดี จึงรู้ตัวว่าเธอนั้น…มโนไปคนเดียว

เคนนี่ "เหอะ…ล็อกเป้าหมายเรียบร้อยแล้วสินะ รุ่นพี่"

เกวล์ "ห๊ะ!!…"

เคนนี่ "ห๊ะอะไรหละ!! รุ่นพี่เค้าจีบแกอยู่ไง น้องคะ…เอาอย่างนี้อีกที่หนึ่งค่ะ รุ่นพี่จ่ายนะคะ เหอะ…อารมณ์เสีย"

อามัน "หึหึ…ครับ ตามสบายเลยครับ"

เกวล์อึ้งได้แต่ทำหน้าไม่ถูก ยิ่งรู้ตัวก็ยิ่งมองเห็นแววตาที่คอยมองตลอดเวลา ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มเสมอ เกวล์เริ่มรู้สึกเขินอายขึ้นมา…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***