"คุณน้าค่ะลิษากลับมาแล้วค่ะ" ลิษาวิ่งไปกอดและหอมคุณน้าของเธอ
"ป้านวลเอาของขึ้นไปเก็บให้ลิษาหน่อยค่ะ"
"ค่ะคุณหญิง"
"ไปเที่ยวสนุกหรือเปล่า"
"สนุกมากค่ะ คิดถึงคุณน้าที่สุดเลย"
"คิดถึงเหมือนกันค่ะ กลับมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนเถอะนะ"
"ค่ะ วันนี้วันอาทิตย์คุณน้าคงอยู่บ้านทั้งวันใช่ไหมคะ"
"จ้า คุณอาของหนูจะกลับมาวันพุธนี้นะบ่นคิดถึงหนูใหญ่เลย"
"คุณอาไม่ค่อยอยู่บ้านกับคุณน้าเลยนะคะ ไม่คิดถึงภรรยาที่แสนน่ารักคนนี้หรือไง"
"คุณอาไปทำงานนะ น้าไม่ได้คิดอะไรหรอก"
"ว่าแต่บ้านเงียบจังม่านฟ้าไม่อยู่หรอคะ"
"ทำไมถึงถามหาเขาล่ะ ไม่ชอบเขาไม่ใช่หรอคะ"
"ค่ะ แค่สบายตาดี"
"ลิษาไม่เอาสิลูกทำตัวไม่น่ารักเลยนะ อยู่บ้านหลังเดียวกันก็ต้องรักกันสิ"
"ก็ตั้งแต่มีมันเข้ามาคุณน้าก็สนใจมัน เข้าข้างแต่มันไม่รู้ว่ามันมาอยู่ที่นี่หวังอะไรหรือเปล่า อยู่นานๆไปมันจะดีกับคุณน้าเหมือนทุกวันนี้หรือเปล่าคะ"
"ลิษาทำไมถึงคิดแบบนั้นละลูก"
"ก็ลิษาเป็นห่วงคุณน้าไงคะ สมัยนี้ไว้ใจกันได้ที่ไหน"
"ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะน้าไม่ชอบเลยเป็นเด็กไม่น่ารักนะเรา"
"ลิษาไม่คุยกับคุณน้าแล้ว ลิษาขึ้นไปพักก่อนนะคะ" ลิษาทำหน้างอและเดินไปยังห้องส่วนตัวของเธอทันที
"น้าไปด้วยนะ ขอเข้าไปในห้องหลานหน่อย"
"ค่ะ" ฤดีเข้าไปห้องลิษาเพื่อที่จะพูดคุยกับเจ้าตัวว่าให้ลดทิฐิลง
"คุณน้ามีอะไรหรือเปล่าคะ"
"มานอนตักน้าสิ" ลิษาทำตามอย่างว่าง่าย
"น้ารักลิษานะ จะมีใครมาแทนที่ลิษาของน้าได้หนูคิดมากไปหรือเปล่าลูก"
"ก็ลิษารักคุณน้า หนูไม่มีพ่อแม่เหมือนกับคนอื่นเข้า การที่มีคุณอาเดชกับคุณน้าฤดี ลิษาก็มองว่าเป็นพ่อกับแม่ของลิษา หนูเป็นเด็กมีปมคุณน้าเข้าใจใช่ไหมคะ ลิษาก็แค่กลัวว่าใครจะมาแย่งความรักของลิษาไป"
"โถ่... น้ารักลิษาที่สุด จะไม่มีใครมาแย่งความรักของน้าไปจากหนูได้หรอกนะ"
"ไม่จริง คุณน้ากำลังเอ็นดูและรักม่านฟ้ามากกว่าลิษา" เธอพูดอย่างน้อยใจ
"ไม่จริงเลย น้าเข้าใจลิษานะไม่อยากให้หนูคิดมาก ถึงหนูไม่มีพ่อแม่แต่หนูยังมีน้านะคะ" ฤดีฟังเหตุผลของลิษาก็เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที และรู้ว่าทำไมลิษาถึงคอยแต่จะหาเรื่องม่านฟ้าเพราะกลัวจะถูกแย่งความรักนั่นเอง
"แต่น้าอยากให้ลิษากับม่านฟ้าต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องไปคอยหาเรื่องกัน"
"นี่คุณน้าคิดว่าลิษาคอยหาเรื่องม่านฟ้าหรอคะ" เธอลุกขึ้นจากตักมองคุณน้าของเธอด้วยสีหน้าผิดหวัง
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะลิษา"
"ลิษาไม่ได้คอยหาเรื่องมันนะคะมันต่างหากที่หาเรื่องลิษา ต่อหน้าคุณน้ามันก็พูดดีแต่พอลับหลังคุณน้าไม่รู้หรอกว่ามันพูดอะไรกับลิษาบ้าง"
"จริงอย่างที่ลิษาพูดหรอ" ฤดีทวนถามอีกครั้ง
"ก็แล้วแต่คุณน้าจะตัดสินใจเชื่อเลยค่ะ" ลิษาเดินออกจากห้องไปยังสวนหลังบ้านทันที แต่ถึงอย่างไรฤดีก็ต้องตามไปง้อหลานสาวของเธอ
"ลิษามาทำอะไรตรงนี้คะ" ฤดีพูดอย่างใจเย็นเพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้ลิษากำลังโกรธเธออยู่
"ลิษาแค่รู้สึกไม่ดีค่ะ ขอโทษที่ทำตัวไม่น่ารักใส่คุณน้านะคะ" ถึงลิษาจะไม่ชอบม่านฟ้าแต่ลิษานั้นทำตัวเป็นเด็กดีให้คุณน้าของเธอเสมอ
"น้าไม่โกรธหนูเลย น้าขอโทษนะคะถ้าพูดอะไรไปแล้วทำให้ลิษาโกรธ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ"
"หันมามองหน้าน้าหน่อยสิคะ ลิษาก็รู้ว่าน้ารักและแคร์ลิษามากมีสักครั้งไหมที่ลิษางอนน้าแล้วน้าจะไม่ตามง้อหลานของน้า"
"ก็คุณน้าน่ารักกับลิษาขนาดนี้ ลิษาก็โกรธคุณน้าไม่ลงหรอกค่ะ"
"เด็กดีของน้า ป่ะเข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะนะเดี๋ยวน้าเดินไปส่ง"
"ค่ะ" ระหว่างทางเดินขึ้นห้องม่านฟ้าก็ถือจานคุกกี้ที่ตนเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆยกมาให้คุณอาของเธอ
"คุณอาคะฟ้าทำคุกกี้มาให้ค่ะ" ม่านฟ้าที่เห็นคุณอาของเธอเดินโอบไหล่ลิษาทำให้เธอนั้นหุบยิ้มลงทันที
"เอาไว้ก่อนนะอายังไม่หิว" ฤดีตอบปฏิเสธทันควันถ้าหากเธอรับคุกกี้ไว้มีหวังลิษางอนเธอหนักกว่าเดิมเป็นแน่
"ค่ะ" ม่านฟ้าถือจานคุกกี้หันหลังกลับเธอเดินไปยังหลังบ้านบริเวณสระน้ำ สองเท้าแช่น้ำในสระแสดงถึงความเย็นสบายแต่ภายในใจทุกข์ร้อนระทม
"คุณหนูมานั่งทำอะไรตรงนี้คะ สายๆแบบนี้แดดมันแรงเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ" ป้านวล หญิงชราที่คอยดูแลม่านฟ้าและฤดีเอ่ยถามขึ้น
"ฟ้าแค่มานั่งเล่นค่ะรู้สึกเบื่อๆ" เธอหันไปยิ้มให้คู่สนทนาของเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่าคุณหนูของป้า"
"ฟ้าแค่คิดถึงบ้านค่ะ คิดถึงพ่อกับแม่" อยู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลแบบไม่ทันตั้งตัว เธอรีบเช็ดน้ำตาในทันที
"โถ่... คุณหนูของป้า" หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำสงสารคนตรงหน้า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยฟ้าก็คงจะชิน" ที่ม่านฟ้ารู้สึกแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าฤดีนั้นไม่สนใจเธอเหมือนวันก่อนๆ เพราะหลานของเธอนั้นได้มาแล้วเธอมันก็แค่คนอื่นอย่างที่ใครๆเขาพูดกัน
"ป้านวลไปพักเถอะค่ะเดี๋ยวฤดีอยู่กับม่านฟ้าเอง"
"ค่ะคุณหญิง"
"คุณอามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ"
" เมื่อกี๊นี่เอง ไหนขอชิมคุกกี้หน่อยสิ"
"ไม่ค่ะ ฟ้าจะเอาไปให้ป้านวลกับป้านิ่มทาน" พูดจบหญิงสาวก็ถือจานคุกกี้เข้าไปในบ้านทันที
"เดี๋ยวสิคะม่านฟ้า" ฤดีรั้งข้อมือของหญิงไว้แล้วพาเธอมายังบ้านหลังเล็กที่อยู่ทางด้านหลัง
"เคยมาที่นี่ไหมคะ"
"ไม่ค่ะ ฟ้าไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีบ้านหลังเล็กๆอยู่อีก"
"อาเอาไว้มานั่งอ่านหนังสือตรงนี้นะ "
"สดชื่นดีนะคะ"
"ชอบใช่ไหม วิวสวยๆแบบนี้ต้องทานคุกกี้แสนอร่อยมันถึงจะถูก"
"คุณอายังไม่ได้ชิมเลยรู้ได้ไงคะว่ามันอร่อย"
"อาก็จะชิมอยู่นี่ไงคะ"
"แต่คุณอาบอกว่าไม่อยากชิม"
"อาพูดตอนไหนคะ อาแค่บอกว่าอายังไม่หิว"
"ก็เป็นคำพูดที่ปฏิเสธไม่ใช่หรอคะ"
"น้อยใจหรอคะคนสวยของอา"
" ปล่าหรอกค่ะ ฟ้าไม่มีสิทธิ์น้อยใจคุณอาหรือใครทั้งนั้นในบ้านหลังนี้" เธอพูดด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
"เอาอีกแล้วนะคะ ทำไมชอบพูดแต่แบบนี้" ฤดีสวมกอดม่านฟ้าจากทางด้านหลังอย่างที่เคยทำ เธอรู้ว่าหากทำแบบนี้ม่านฟ้าจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
"ทุกอย่างมันแสดงให้เห็น ฟ้าก็พูดออกมาตามที่ฟ้านั้นสัมผัส"
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลย อารักม่านฟ้านะคะไหนป้อนคุกกี้อาหน่อยสิ"
"ไม่เอาค่ะ"
"น๊า นะนะนะ ป้อนอาหน่อยเร็ว" ฤดีอ้าปากรอให้หญิงสาวป้อนแต่คนเล็กก็ยังคงแสดงอาการนิ่งเฉย
"อาขอโทษนะคะ" ฤดีกระชับกอดให้แน่นขึ้น จมูกโด่งฝังไปที่ผมดำดกเงางาม
"คุณอาขอโทษทำไมคะ คุณอาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนี่คะ"
"ก็อาเห็นเราไม่อยากคุยกับอา อาก็คิดนะไม่ใช่ไม่คิด" น้ำเสียงของฤดีเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนลง
"ขอโทษค่ะคุณอา เราอย่าคุยเรื่องนี้เลยบั่นทอนจิตใจกันเปล่าๆมาทานคุกกี้กันเถอะค่ะ" คำพูดของม่านฟ้าทำเอาฤดียิ้มไม่หุบ
"งั้นป้อนอาหน่อยสิ" ม่านฟ้าป้อนอย่างโดยดี
"อร่อยไหมคะ"
"อร่อยจัง ทำให้อาทานบ่อยๆนะคะเดี๋ยวอาจะเอาไปทานที่บริษัทด้วย"
"พูดเอาใจฟ้าหรือเปล่าคะคุณอา"
"พูดจริงๆนะ คืนนี้อาไปดื่มกับเพื่อนนะคงจะกลับดึกๆหน่อย"
"คุณอาจะเมาไหมคะ ถ้าคุณอาจะไปดื่มเดี๋ยวตอนจะกลับโทรหาฟ้านะคะฟ้าจะไปรับ"
"ไม่เป็นไรหรอก มันดึกแล้วเราจะไปรับอาทำไมมันอันตราย"
"แล้วคุณอาจะไปดื่มแล้วขับรถกลับคนเดียวแบบนี้ก็อันตรายเหมือนกันค่ะ" ม่านฟ้าพูดน้ำเสียงจังจริง
"ถ้าอาเมามากอาก็แค่นอนคอนโด" ฤดีพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าอีกคนเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน
"แล้วจะกลับยังไงคะ ให้ฟ้าไปรับเถอะนะคะฟ้าเป็นห่วงคุณอา"
"ก็ได้ แต่พรุ่งนี้ฟ้ามีเรียนเช้านะจะไหวหรอ"
"แต่พรุ่งนี้คุณอาก็ทำงานไม่ใช่หรอคะ" ม่านฟ้าพูดจายอกย้อนคุณอาของเธอ
"แต่อาไม่เข้าบริษัทก็ได้นี่ หวงขนาดนี้ก็ไปเป็นเพื่อนอาเลยไหมคะ" ฤดีใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่พวงแก้มของม่านฟ้า
"ฟ้าเปล่าหวงนะคะ แค่เป็นห่วงแต่ไปด้วยก็ได้ค่ะพรุ่งนี้ฟ้ามีเรียนบ่าย"
"น่ารักจัง คืนนี้อานอนคอนโดนะ ฟ้าเตรียมหนังสือชุดนักศึกษาไปด้วยนะ พรุ่งนี้บ่ายอาจะไปส่งที่มหาวิทยาลัย"
"ค่ะ แล้วคุณอาไปนอนคอนโดแบบนี้ลิษาเขาจะไม่โวยวายหรอคะ"
"ไม่หรอก อาก็ไปนอนคอนโดบ้างไม่เห็นลิษาจะเป็นอะไรเลย"
"ถ้าลิษารู้ว่าฟ้าไปกับคุณอาละคะ"
"เดี๋ยวอาบอกเองว่าฟ้าขออนุญาตอาไปนอนที่บ้านเพื่อน เอ่ะ!! เราอายุยังไม่ถึง 21 นี่เข้าไม่ได้นะ"
"เดี๋ยวฟ้ารอคุณอาข้างนอกก็ได้ค่ะ คุณอาทำงานก็คงอยากจะไปดื่มกับเพื่อนๆบ้าง"
"รู้ดีจังเลยนะเรา"
สถานที่บันเทิงแห่งหนึ่ง
"ไงคะคุณฤดีว่างมาหาเพื่อนได้แล้วหรอ" อลิสเพื่อนสาวหน้าตาลูกครึ่งถามด้วยความสงสัย
"อื้ม... พอดีช่วงนี้ทำงานเหนื่อยอะอยากพักผ่อน ทำไมคิดถึงกันละสิ"
"หลงตัวเองนะแก ว่าแต่ได้ข่าวมาว่ามีคนมาอาศัยอยู่บ้านแกใครหรอ"
"ลูกของเพื่อนคุณเดชนะ ชื่อม่านฟ้า เด็กนิสัยดีนะหน้าตาก็ดี เสียอย่างเดียวไม่ค่อยถูกกับลิษา" ฤดีพูดไปทำหน้าเครียดไปเพราะเธอก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนมาให้ทั้งสองคนนั้นพูดดีใส่กัน ฤดีนั้นรักลิษาก็ไม่อยากทำให้ลิษาคิดว่าตนไม่รักหล่อนรักคนอื่นมากกว่า หากแต่จะเข้าข้างลิษามากไปก็ไม่ดีเพราะม่านฟ้าก็ต่างบ้านต่างเมืองมาอาศัยอยู่ที่บ้านก็เกรงว่าจะไม่ดูดำดูดี
"แล้วจะทำยังไงล่ะ ลิษาก็หลานรักแกมีสักครั้งไหมที่แกจะไม่ง้อลิษา"
"มันก็จริง ฉันนะรักลิษาเหมือนลูกคนนึง ลิษาเป็นเด็กน่ารักพวกแกก็รู้แถมพวกแกยังเอ็นดูลิษาเหมือนลูกคนนึงเหมือนกัน"
"แล้วเวลาทะเลาะกันแกเข้าข้างใคร"
"ไม่ได้เข้าข้างใครหรอก แต่ลิษาก็ต้องมาก่อนอยู่ดีเพราะเธอไม่มีแม่แล้วลิษก็กลัวว่าม่านฟ้าจะมาแย่งความรักของฉันไปให้คนอื่นมากกว่า"
"ฉันว่าฉันเข้าใจความรู้สึกลิษานะ"
"ฉันก็เข้าใจแต่ฉันก็สงสารม่านฟ้า พ่อแม่เอามาไว้กับเพื่อน ตนก็ถูกคนในบ้านไม่ชอบเป็นแกจะอึดอัดไหมฉันนะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะทำอะไรก็ต้องนึกถึงจิตใจของอีกฝ่าย"
"โอ้โห่... ได้ยินแบบนี้เครียดแทนเลย ดื่มๆๆเหอะ อย่าไปพูดถึงเลยเสียสุขภาพจิต" ฤดียกแก้วเครื่องดื่มไม่เว้นช่องว่างให้หยุดดื่ม การแต่งกายวันนี้ก็ไม่ได้โป๊อะไรเธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย หากแต่มาสถานที่แบบนี้ก็ยังต้องมีความมิดชิดเพื่อระวังตนเองอยู่บ้าง
"กลับก่อนนะจะตี2แล้วหลานรอที่รถอะ" ฤดีพูดด้วนน้ำเสียงมึนเมาเธอดื่มไปเยอะพอสมควรเธอเดินออกมาด้วยอาการเซเมื่อม่านฟ้าเห็นคุณอาอยู่ทางออกหน้าประตูก็รีบลงจากรถไปประคองร่างบางโดยเร็วพลัน
"คุณอา" ม่านฟ้าสอดตัวเข้าไปในตัวฤดีแขนกอดที่เอวรั้งคนที่เมาให้ยืนทรงตัว เธอพาฤดีเข้าไปในรถและกลับคอนโดทันที เมื่อถึงหน้าคอนโดม่านฟ้ารวบรวมแรงทั้งหมดประคองร่างบางที่เมาอย่างไร้สติขึ้นไปยังห้องของเธอ
"เห้อ!!" เมื่อพาร่างบางมาถึงห้องเธอค่อยๆวางร่างบางนอนราบกับพื้น "ตัวนิดเดียวแต่หนักชะมัดเลย" หล่อนพูดในใจ
"ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองมากขนาดนี้คะคุณอา" ม่านฟ้าพูดกับคนที่นอนอย่างไร้สติ เธอเตรียมผ้าสีขาวและกะละมังเพื่อที่จะเช็ดตัวให้คนที่เมา อย่างน้อยก็ช่วยให้คนที่เมาอย่างไร้สติรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง
"ฟ้าอาร้อน" ฤดีพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียตาลืมขึ้นเล็กน้อยก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออก
"เดี๋ยวฟ้าเช็ดตัวให้นะคะคุณอา" ม่านฟ้าปลดกระดุมสองเม็ดบนออกให้คลายความร้อน ผ้าที่ชุบน้ำก็ถูกมาวางซับไว้บนตัวของฤดี ม่านฟ้าเช็ดที่หน้าของคนเมาที่แดงแจ๋ ไล่ต่างระดับลงมาเช็ดที่คอหน้าอกและตามมือทั้งสองข้าง
"ขอบคุณนะคะ" คนเมาขอบคุณคนตรงหน้า เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นมาเล็กน้อย
"คุณอาเมามากแล้ว นอนพักนะคะ" หญิงสาวตรงหน้าประคองตัวฤดีให้นอนอย่างสบายแต่ทว่าฤดีนั้นกับใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอของม่านฟ้าเอาไว้
"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณอา" ใบหน้าของหญิงสาวที่ถูกรั้งโดยคนเมาไว้บัดนี้ใบหน้าทั้งสองก็อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
"ขอบคุณที่ดูแลอานะคะ" ฤดีพูดด้วยความจริงใจหากแม้เธอจะเมาแต่เธอก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็มักจะทำให้คนเมากล้าทำในบางสิ่ง
"ไม่เป็นไรคะ ฟ้ายินดีและเต็มใจค่ะ" ม่านฟ้ายิ้มให้คนตรงหน้า
"น่ารักจังคนดีของอา" ฤดีดึงคอของม่านฟ้าแล้วหอมไปที่แก้มนิ่มๆของหญิงสาว
"คุณอา" ม่านฟ้าตกใจอยู่ไม่น้อยก้อนเนื้อข้างซ้ายเริ่มทำงานมันเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้าของม่านฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอหลุบตาต่ำลงเพราะความเขินอาย
"แก้มหอมจัง" คนเมาพูดตามสิ่งที่ตนนั้นสัมผัสมือทั้งสองข้างก็ยังรั้งคนที่อยู่ข้างบนไว้ "หอมแก้มอาหน่อยสิ"
"เอ่อ... คุณอาเมามากแล้วนะคะ" ม่านฟ้าปฏิเสธ เธอรู้ดีว่าฤดีนั้นเมาไม่ได้สติก็อาจจะพูดและแสดงอาการอะไรออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอจึงคิดว่าการกระทำและคำพูดเมื่อครู่มันไม่จริง เพราะคนเมาจะพูดหรือจะทำอะไรก็ได้
"รังเกียจคนเมาแบบอาหรอคะ" ฤดีพูดด้วยน้ำเสียงงอนเพราะไม่ได้ดั่งใจอย่างที่ตนขอ
"เปล่านะคะ ฟ้าว่าคุณอากำลังไม่มีสติ"
"งั้นก็หอมแก้มอาสิ" ฤดีลุกขึ้นมาปลดกระดุมของตนออกให้เหลือแต่บราชิ้นเล็ก เธอจู่โจมคนข้างบนโดยการหอมแก้มจมูกของเธอถูไปที่ส่วนเดียวกัน ปากเรียวกระจับบดจูบคนข้างบนอย่างเพลิดเพลิน
"แค่นี้เอง" และแล้วคนที่เมาเมื่อได้สิ่งที่ตนต้องการก็หลับไปในทันที ม่านฟ้าก็ตกใจกับการกระทำของฤดีอยู่ไม่น้อย เธอรีบสลัดความรู้สึกเมื่อครู่นี้ออกแล้วใส่เสื้อให้คนเมาดังเดิม เพราะตนเกรงว่าหากฤดีตื่นมาไม่พบเสื้อผ้าบนตัวเธอจะเกิดเรื่องขึ้นได้ เธอรู้ดีว่าคนเมาเมื่อตื่นขึ้นมาก็จะจำเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ แต่เหตุการณ์คืนนี้มันทำให้ม่านฟ้าเปลี่ยนไป เธอเริ่มจะรู้สึกกับคนที่ไม่ควรรู้สึก ถึงแม้ว่าฤดีเป็นคนเริ่มแต่คนเมาย่อมไม่ผิด คนที่ผิดก็คงจะเป็นเธอที่ปล่อยใจทำในสิ่งที่ไม่ควร แม้รู้ตัวดีว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ฤดีเองก็อาจจะจำเรื่องคืนนี้ไม่ได้แต่ความรู้สึกของเธอที่มีต่อคุณอามันเริ่มเปลี่ยนไปในอีกรูปแบบหนึ่ง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments