ตอนที่5 ถึงคุณจะไม่ชอบผม

เมื่อทานอาหารเสร็จ อะตอมก็เก็บถ้วยชามไปล้างอย่างคล่องแคล่วอย่างรู้หน้าที่ ริวได้แต่นั่งมองคนตัวเล็กนิ่งเฉย แต่ในใจก็ชื่นชมอีกคนอย่างไม่รู้ตัว จนเผลอยิ้มมุมปากออกมา

'น่ารักจัง ดูชำนานด้วย ที่บ้านคงสอนมาแบบนี้สินะ'

พออะตอมหันมาทางตน ก็เฉไฉรีบเก็บอาการหันหน้าไปทางอื่น แล้วชวนอีกคนคุยไปเรื่องงานทันที

"คุณเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว แน่ใจนะว่าพร้อมลุย ผมไม่อยากเสียหายซ้ำซ้อน ที่ผมยอมรับผลงานของคุณ ก็เพราะคิดว่านั่นคือผลงานของคุณจริงๆ ที่ผมให้โอกาสคุณน่ะ ก็ทำให้มันคุ้มก็แล้วกัน"

พูดทั้งที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร สายตาก็จับจ้องมายังคนตัวเล็ก พร้อมทำหน้านิ่ง

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะทำเต็มที่ในส่วนของผมแน่นอน ผมไม่ทำให้คุณเดือดร้อนซ้ำซ้อนหรอก ไม่ต้องย้ำข้อผิดพลาดที่ผ่านมา คุณก็รู้ดีนี่ว่าผมไม่ได้ทำ และผลงานทุกชิ้นคือของผมทั้งหมด ไม่ได้ก๊อปใครมา"

พูดทั้งที่ล้างจานไปด้วย โดยไม่มองหน้าอีกคน พร้อมข่มความรู้สึกโกรธไว้ข้างใน คิดไว้อยู่แล้วว่าเขาต้องเอาเรื่องนี้มาเล่นงานตัวเองได้ตลอดแน่ แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นการซ้ำเติม มันแค่เผลอปากพูดไปเฉยๆ

"ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดเถอะ ผมจับตาดูคุณอยู่ตลอดอยู่แล้ว คุณไม่มีทางได้ทำมันพลาดอีกแน่นอน"

"ไม่ต้องห่วง ผมจะทำให้คุณติดใจ จนเซ็นสัญญาจ้างบริษัทผมไปตลอดชีวิตเลยคอยดู"

พูดด้วยน้ำเสียงที่จะเก็บอารมณ์โมโหไว้ไม่อยู่ และท้าทายเขาในที เมื่อคว่ำถ้วยจานแล้วก็จะเดินเข้าห้องไป

"ผมจะรอดู ว่าจะทำได้อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า"

พูดไล่หลังอีกคนไป แต่เขาก็รู้สึกผิดที่พูดดูถูกอีกคนไป เพราะแค่อยากแกล้งเขามาแต่แรกเท่านั้น ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไปทำไม

อะตอมเมื่อเข้ามาในห้อง ก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันที ด้วยท่านอนงาย แล้วมองเพดานสีขาวสะอาดด้วยสายตาที่นิ่ง แล้วนึกถึงใบหน้าหล่อคมของริว ที่แสดงออกมาว่าดูถูกตน และรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่อกข้างซ้าย

"เฮ้อ...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเราจะไปรู้สึกชอบผู้ชายใจร้ายแบบนั้นได้ เทพบุตรคงมีแค่ในนิยายจริงๆสินะ"

พูดกับตัวเองเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ ใช่เขารู้สึกถูกชะตาทันทีที่เห็นโปรไฟล์ของริว จากเสกที่หาข้อมูลมาให้ก่อนร่วมงาน อะตอมต้องทำการบ้านของคนที่ตนต้องร่วมงานด้วยอยู่แล้ว

ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนมาก่อน เขาเองก็เคยเจอคนหล่อเหลาเพอร์เฟคมาเยอะ แต่ไม่เคยรู้สึกพิเศษแบบนี้กับใครมาก่อนจริงๆ ตอนแรกก็ไม่อยากยอมรับ แต่พอได้เจอตัวจริงเขาแล้วอะตอมก็แน่ใจตั้งแต่วันแรกที่เจอ

แต่ดูเขาไม่ชอบตนตั้งแต่แรก จึงทำให้อะตอมถอดใจ เพราะโดนปาดหน้าเค้กด้วยฝีมือของอาเขา เพราะงานที่พลาดก่อนหน้านี้ จึงทำให้เขามองตนไม่ดี เลยอดทำคะแนน จึงทำได้แค่ยอมถอยออกมาแล้วมองอยู่ห่างๆไปก่อน

เวลา 22:14 อะตอมที่หลับอยู่ก็ถูกปลุกด้วยเสียงเรียกเข้า ของมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

"ฮัลโหลครับ อะตอมพูดครับ"

เสียงงัวเงีย

"คุณอะตอมครับคุณริวมีเรื่องแล้วครับ มาที่นี่ด่วนเลย มาช่วยผมหน่อย เดียวผมแชร์โลไปให้"

ปลายสายพูดเสียงร้อนรนทันทีที่อะตอมรับสาย ปลายสายคือเชนนั่นเอง อะตอมลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงร้อนรนนั้น แต่ก็ไม่ได้ทันถามรายละเอียดหรือปฏิเสธใดๆ ปลายสายก็ตัดสายทันทีที่พูดจบ แล้วเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น

อะตอมก็รีบไปตามโลเคชั่นทันที โดยไม่คิดนานเพราะเป็นห่วงอีกคนขึ้นมา เมื่อนึกถึงน้ำเสียงร้อนรนของเชนนั้น

เมื่อมาถึงผับแห่งหนึ่งตามโลเคชั่นที่เชนส่งให้ อะตอมก็เห็นริวต่อยอยู่กับชายร่างใหญ่สามคนกลางร้าน โดยมีคนในร้านยืนมองอยู่รอบๆ โดยไม่มีใครคิดจะเข้าไปช่วยเขาเลยสักคน

แล้วอะตอมก็เห็นเชนยืนอยู่ใกล้ๆ เขาทำได้แค่ส่งเสียงร้องห้ามเท่านั้น ริวพลาดท่าล้มลง เขาก็ถูกหนึ่งในสามคนนั้นระดมต่อยไม่ยั้ง

อะตอมไม่รอช้าวิ่งเข้าไปถีบชายร่างหนาที่กำลังทำร้ายริวอยู่ทันที ทั้งอะตอมและชายร่างหนาคนนั้นกระเด็นไปคนละทาง

อะตอมลุกขึ้นตั้งหลักได้ก็ปรี่เข้าไปต่อยชายผู้นั้นโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทั้งตั้งรับทั้งซัดมันจนล้มลงไม่เป็นท่า

แล้วพร้อมตั้งรับกับอีกคนที่พุ่งเข้ามา แล้วซัดมันไปหลายหมัด อีกคนที่กำลังทำร้ายริวอยู่ก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางอะตอมทันที ริวจึงเตะสวนมันไว้ไม่ให้มันไปลุมอะตอมได้

ถึงอะตอมจะตัวเล็กกว่าคนพวกนั้นเยอะ แต่ด้วยความเรียนมวยไทยป้องกันตัวมาตั่งแต่ปีหนึ่ง มันช่วยให้เขาล้มคนพวกนั้นได้ไม่อยาก

คนทั้งสามนอนไปกองกับพื้นด้วยฝีมือมวยไทยของ อะตอมภายในครึ่งชั่วโมง โดยอะตอมมีรอยฟกช้ำที่ใบหน้าเล็กน้อย แต่ทางด้านริวกับไม่มีแผลเลยสักนิด อะตอมเองก็ไม่ได้สังเกต เพราะตัวริวเองก็ต่อสู้เป็น จนเหตุการปกติ คนทั้งสามถูกส่งให้ตำรวจเรียบร้อยแล้ว

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

อะตอมถามริวด้วยความเป็นห่วงโดยไม่ได้สนใจตัวเองเลย เชนก็ออกไปจากตรงนั้นไปโรงพักเพื่อเคลียร์เรื่องนี้

"เปล่าผมไม่เป็นไรมาก คุณล่ะเป็นอะไรหรือเปล่า ผมว่าเราไปโรงบาลกันดีกว่า"

ริวพูดพร้อมดึงแขนอีกคนเดินออกจากผับไป แต่ อะตอมก็ปฏิเสธที่จะไปโรงบาล แล้วกลับบ้านแทน

"ผมไม่เป็นไรแค่ช้ำนิดหน่อย ทำแผลที่บ้านก็ได้ กลับบ้านเถอะ"

พูดแค่นั้นก็เดินนำหน้าริวไป พร้อมจะโบกแท็กซี่กลับ

"กลับกับผม รถจอดอยู่ทางนี้"

พูดแล้วก็ดึงแขนอะตอมมายังรถของตน

เมื่อทั้งสองมาถึงคอนโดแล้ว ริวก็ทำแผลให้อะตอม ทันที ระหว่างทำแผล ริวก็จ้องใบหน้าคมหวานที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความเจ็บ

"ทำไมคุณถึงเข้าไปช่วยผม ไม่กลัวรึไง ทั้งที่พวกมันตัวใหญ่กว่า"

ถามอีกคนทั้งที่เขายังหลับตาอยู่ ซึ่งตนทำแผลแตกที่มุมปากของอีกคนเสร็จแล้ว ก็มาทำแผลช้ำเลือดที่โหนกแก้มเล็กต่อ

"ถึงคุณจะไม่ชอบผม แต่คุณคือเจ้านายผม ผมต้องช่วยคุณอยู่แล้ว ผมไม่ทันคิดหรอกว่าพวกมันจะตัวใหญ่กว่ารึเปล่า หรือพวกคุณมีเรื่องอะไรกัน แค่ช่วยคุณให้ปลอดภัยก่อนก็พอ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง"

ลืมตาตอบอีกคน แล้วจ้องหน้าเขาพร้อมแสดงความจริงใจออกมาผ่านสายตาคู่หวานคมนั้น อะตอมดีใจที่เขาไม่เป็นไรมาก ถึงเขาจะไม่ขอให้ช่วย แต่ตนก็เต็มใจช่วยโดยไม่รอให้เขาขอ เพราะความเป็นห่วงที่มีให้อีกคนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่ชอบคุณ แล้วที่คุณช่วยผมเพียงเพราะผมเป็นเจ้านายคุณแค่นั้นเองหรอ โดยไม่ห่วงตัวเองเลยเนี่ยนะ"

ริวรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินคำพูดของอะตอม ซึ่งสองคนเข้าใจไปคนละแบบ อยากแกล้งเขาแท้ๆแต่อยากได้มากกว่านี้ อีกคนก็ไม่กล้าคิดไกลเพราะคิดว่าเขานั้นไม่ชอบตนตั้งแต่แรก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***