ตอนที่4 อีกก้าวที่ใกล้กัน

เมื่อถึงเวลาที่อะตอมต้องไปที่พัก ที่ริวจัดหาให้ อะตอมก็ต้องตกใจ เมื่อริวเป็นคนมารับตนด้วยตัวของเขาเอง

"อ้าว ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ"

อะตอมถามด้วยความสงสัย และทำหน้างงจนน่ารัก อีกคนไม่ตอบแต่เป็นคำสั่งแทน เมื่อลงมายืนกอดอกรออีกคน อยู่ฝั่งตรงข้ามของคนขับอยู่ก่อนแล้ว

"ขึ้นรถเถอะ ผมมีธุระไปต่อ ไม่ลืมอะไรใช่ไหม"

พูดแล้วก็มองอีกคนด้วยสายตาที่นิ่ง

"แล้วไม่ให้คนอื่นมารับผมแทนล่ะ คุณเชนเลขาคุณก็ได้นี่ จะลำบากมาเองทำไมครับท่านประธาน ที่จริงผมก็ไปเองได้นะ"

อะตอมพูดด้วยท่าทีกวนๆประชดอีกคนไป แต่ก็จริงจัง ทำให้เขาน่ามองมีเสน่ห์มากขึ้น จากปกติก็มีมากอยู่แล้ว จนทำให้อีกคนตรงหน้าที่ได้เห็นเก็บอาการแทบไม่ทัน

"เลิกถามเยอะแล้วขึ้นรถเถอะ ผมมีธุระแถวนี้พอดีผมเลยแวะมารับ มันก็ไม่ได้ทำให้ผมลำบากอะไรมากมาย อีกอย่างผมจะแนะนำที่พักของคุณให้ด้วย"

พูดด้วยเสียงเย็นชามาดนิ่งเช่นเคย แล้วก็เดินขึ้นรถไปนั่งรออีกคน อะตอมจึงลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กสีดำและกระเป๋าสพายสีเดียวกันอีกหนึ่งใบเก็บไว้เบาะหลังเรียบร้อย แล้วก็มานั่งข้างคนขับ

'ทำไมต้องเป็นคนแนะนำที่พักให้เราด้วยวะ'

อะตอมได้แต่คิดในใจ แล้วเก็บความสงสัยไว้

จนมาถึงคอนโดที่ริวจัดเป็นที่พักให้อะตอม ริวเปิดประตูแล้วเดินนำหน้าเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไร

นั่นจึงทำให้อะตอมสงสัยหนักเข้าไปอีก เพราะนี่คือห้องของเขา เพราะดูจากรูปถ่ายของเขาสองสามรูปในกรอบราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะโชว์ มันเด่นชัดโดยไม่ต้องถาม

"นี่มันห้องคุณนี่ คุณพาผมมาที่ห้องคุณทำไม"

ถามอีกคนด้วยใบหน้าที่งงและคาดไม่ถึงว่า เขาจะพาตนมาทำไมที่ห้องของเขา

"จับตาดูคุณทุกฝีก้าวไง พูดเองไม่ใช่หรอ"

พูดหน้านิ่ง แล้วยืนมือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง

"อ๋อ ผมเข้าใจล่ะ แล้วคุณแน่ใจนะว่าผมไม่รบกวนคุณ เอาจริงผมพักโรงแรมแถวนี้ก็ได้นะ"

อะตอมบอกกับอีกคนแล้วเข้าใจจุดประสงค์ของเขาลึกซึ้ง ที่แท้เขาก็ห่วงแค่เรื่องงานนี่เอง อะตอมคิดแบบนั้น แล้วก้มหน้าลงต่ำเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน

"พักกับผมนี่แหล่ะ ใกล้ที่ทำงานด้วย อีกอย่างมันก็ไปมาสะดวก คุณจะได้มีเวลาทำงานให้ผมเต็มที่ และอีกอย่างไม่ต้องห่วงเรื่องรบกวนผม ผมมีสองห้องนอน นี่ห้องคุณ"

พูดแล้วผายมือไปยังห้องนอนอีกห้องที่เขายกให้ อะตอมพักชั่วคราว ระหว่างทำงานหกเดือนที่เหลือ ซึ่งอยู่ติดห้องนอนของเขา อะตอมมองตามแล้วสำรวจไปรอบๆห้องกว้างที่ตกแต่งอย่างหรูหรา และสะอาดสะอ้าน บ่งบอกนิสัยของเจ้าของห้องได้ดี

"ถ้าคุณไม่อยากรบกวนผมจริงๆแค่ไม่เสียงดังรบกวนตอนผมทำงาน และหาอาหารกินเองก็พอ นอกนั้นผมไม่ติด ถ้าคุณมีมารยาทอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้ผมก็โอเค"

อะตอมหมั่นไส้กับคำพูดของเขาขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบประโยค จึงอดที่จะสวนกลับไม่ได้

"ครับ ผมรู้จักมารยาทอยู่ร่วมผู้อื่นดี เพราะผมเคยอยู่หอในกับเพื่อนสองคน แล้วอีกอย่างผมทำอาหารได้ใช่ไหมครับ"

อะตอมชี้ไปที่ห้องครัว อีกคนพยักหน้าแล้วทำหน้าสงสัย ว่าคนตรงหน้าทำอาหารเป็นด้วยหรอ

"โอเค งั้นขอบคุณเรื่องที่พักนะครับ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว เดี๋ยวผมขอตัวเข้าห้องไปจัดของก่อน"

อะตอมบอกอีกคน แล้วริวก็ยื่นกุญแจห้องให้อีกคนพร้อมขอตัวไปทำธุระต่อ

"โอเค อ่ะนี่กุญแจบ้าน ผมต้องไปทำธุระแล้ว คงกลับเย็นๆ คุณจะใช้อะไรก็ตามสบายเลย ส่วนอยากได้อะไรเพิ่มก็บอก ขอแค่อย่าทำบ้านผมพังก็พอ"

สั่งอีกคนแล้วก็เดินออกจากห้องไป เขาเรียกที่นี่ว่าบ้านเพราะเขาซื้อคอนโดนี้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ เพราะโปรเจคนี้มีปัญหาบ่อย

เขาไปกลับระหว่างบ้านกับที่ทำงานไม่ไหวจึงตัดสินใจซื้อคอนโดนี้เพราะไม่ไกลจากบริษัทของเขาด้วย คอนโดนี้จึงเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองเพราะเขาอยู่ที่นี่ซะส่วนใหญ่

นานๆทีจะกลับบ้านใหญ่ เพราะตั้งแต่พ่อเสีย เเม่ก็ไปอยู่กับป้าของริวที่อักกฤษ ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆฝั่งแม่ เพื่อทำใจไม่ให้คิดถึงพ่อ เขาจึงไม่ต้องห่วงอะไร และอยู่คนเดียวได้อย่างสบายใจ

อะตอมจัดห้องเสร็จในเวลาไม่นาน เพราะของไม่เยอะและเขาเป็นคนไม่เรื่องเยอะในเรื่องพวกนี้ แล้วก็ออกไปซื้อของสดจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆแถวนี้มาทำอาหาร

เพราะชอบทำอาหารกินเองอยู่แล้ว เพราะส่วนตัวเขามีพรสวรรค์ในการทำอาหารได้อร่อยมาก และรสมืออร่อยไม่เหมือนใคร เพื่อนๆที่เคยอยู่ด้วยกันชอบรสมืออะตอมมากๆ และมักให้เขาทำให้กินอยู่เสมอ

แล้วในตอนเย็นริวก็กลับมา เมื่อเข้ามาในห้องก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร ซึ่งเป็นเวลาที่อะตอมทำเสร็จแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะอาหารพอดี

"คุณกินไรมายัง มากินข้าวเย็นด้วยกันดิ ผมทำเผื่อ พึ่งเสร็จพอดี กำลังร้อนๆเลย"

อะตอมถามอีกคนทันทีที่เขาเข้ามา เมื่อวางจานอาหารจานสุดท้ายลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงเก้าอี้

"ยังอะ"

ริวตอบสั้นๆ เพราะตั้งใจจะชวนอีกคนออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกัน เพราะรู้สึกผิดเรื่องอาหาร เพราะเป็นฝ่ายชวนเขามาอยู่ด้วยแท้ๆ ควรรับผิดชอบในเรื่องนี้ ก็เพราะตนเป็นคนทำกับข้าวไม่เป็น ถนัดแต่ซื้อกินมากกว่า

"งั้นเชิญค้าบ"

อะตอมพูดแล้วยิ้มอ่อนล้อเรียน พร้อมตักข้าวใส่จานส่งให้เขา ริวจึงเดินไปนั่งลงข้างๆแล้วรับจานข้าวมาด้วยใบหน้านิ่งตามเคย แล้วมองอาหารหน้าตาน่ากินสองสามอย่างบนโต๊ะ

"คุณก็ชอบทำอาหารกินเองหรอ อุปกรณ์ครบเลย"

อะตอมถามอีกคนพร้อมตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆด้วยความสุข

"เปล่า ผมทำไม่เป็นหรอก ซื้อมาไว้งั้นแหล่ะ แค่ให้รู้ว่ามี"

พูดแล้วก็ตักอาหารเข้าปากบ้าง แล้วต้องอึ้งในรสอาหารของอะตอม เพราะมันอร่อยมาก เขาไม่เคยกินรสชาติแบบนี้จากที่ไหนมาก่อน ถึงจะกินอาหารร้านหรูราคาเเพงก็ไม่อร่อยพิเศษเท่านี้เลย แต่ก็ทำเก๊กเก็บอาการไว้ ไม่ให้อีกคนได้หน้าแน่นอน

"เป็นไง พอกินได้ใช่ไหม"

อะตอมถามอีกคนด้วยความถ่อมตัว

"ก็พอได้ ไม่เลวนี่"

ริวพูดไปงั้นแต่ใจรู้ดีว่ามันโครตอร่อย อะตอมก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงจะไม่ได้ยินคำว่าอร่อยจากปากเขาก็ตาม เพราะตนรู้ในรสมือของตัวเองดี ใครที่ได้กินก็พูดเป็นคำเดียวกัน แต่เขาดูนิ่งๆเมื่อได้กินมัน อะตอมจึงปล่อยผ่านแล้วตั้งหน้าตั้งตากินต่อโดยไม่สนใจเขา

'ทำอาหารเป็นจริงด้วย แถมอร่อยอีกต่างหาก เก่งจัง'

ริวคิดในใจแล้วกินข้าวจนหมดจานในเวลาต่อมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***