บทนำ nc นิดๆ

เสียงบรรเลงเพลงรักภายในห้องสีเทาพื้นกระเบื้องสีขาวแสนเรียบง่ายบนเตียงไม้สีดำตรงมุมห้อง ขนาดเตียงประมาณ 3 ฟุตครึ่ง ปูผ้าสีเทาอ่อน ผ้าห่มและหมอนข้างสีเทาเข้มลายขวางสีขาวและสีเทาอ่อน ร่วงหล่นอยู่ข้างเตียง มีเพียงหมอนสีขาวที่ยังไม่ตกลงไปกองกับพื้น

เสียงประกบปากอันรุนแรงกำลังบรรเลงเพลงแห่งกามอารมณ์ ปลุกเร้าความรู้สึกของทั้งคู่ จนกระทั่งถึงจุดนึง คนที่รุกได้ถอนจูบออก

"อ่า~ อย่ารุนแรงได้มั้ยอิจิ" เสียงของเด็กสาวสีขาวยาวสลวย ที่นอนระนาบอยู่บนเตียง ได้บอกคู่สนทนาที่กำลังคร่อมอยู่บนร่างกายของเธออย่างเหน็ดเหนื่อย

"เป็นอะไรไปน... ไม่ใช่สิ เธอต้องการเองไม่ใช่หรอ" ชายผมสีดำกรุงรังแต่ไม่ถึงขั้นพันกันจนหวีไม่ได้ ตอบอีกฝ่ายไปราวกับไม่ต้องการฟังคำขอของเธอ

"แต่ว่า... ฮือ!!! อา~อือ!!ๆ อ่า! อ้าง~ อืม!!!ๆๆ อื่อ!! อื้ม~"

.

.

.

.

.

ภายในห้องสีเทาพื้นกระเบื้องสีขาวแสนเรียบง่ายบนเตียงไม้สีดำตรงมุมห้อง ใต้เตียงมีพื้นที่พอสำหรับใส่กล่องที่สามารถใส่คนๆ นึงในท่านอนเข้าไปได้ ขนาดเตียงประมาณ 3 ฟุตครึ่ง ปูผ้าสีเทาอ่อน บนเตียงมีผ้าห่มและหมอนข้างสีเทาเข้มลายขวางสีขาวและสีเทาอ่อน หมอนสีขาว และคนคนนึงที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา

ข้างๆ เตียงนอนจะมีตู้หัวเตียงสีขาวที่มี 2 ลิ้นชักถัดไปจะเป็นหน้าต่างที่อยู่ตรงกลางกำแพง ถูกล๊อคและปิดไว้ด้วยผ้าม่านสีเทาเข้มทึบแสง ถัดไปมีตู้เสื้อผ้าไม้สีดำหันหน้าไปทางเตียง ข้างๆ ตู้เสื้อผ้ามีตู้ลิ้นชักสีเทาเข้ม ถัดไปเป็นกระจกเงาบานใหญ่เต็มตัวสีดำ ถัดไปอีกเป็นตู้ลิ้นชักสีเทาเข้มอีก 1 ตู้

ปลายเตียงมีโต๊ะทำงานหันหน้าไปทางกระจกเงาและเก้าอี้ทำงานสีเทา บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์สีดำอีก 1 เครื่อง ข้างๆ มีตู้สีดำด้านบนเป็นหนังสือ ด้านล่างเป็นตู้กระจกที่ใส่ของต่างๆเอาไว้ ส่วนประตูห้องสีขาวจะอยู่กึ่งกลางตรงกำแพงพอดีซึ่งจะขนานกลับหน้าต่างอีกทีนึง

กลางห้องจะมีโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มที่ขาสั้น เวลาจะใช้ต้องนั่งลงไปกับพื้น ปูพรมสี่เหลียมจัตุรัสขนสีเทาอ่อน

" ' อาคาอี ทสึกี กา โอวะรี โนะ เซคาย โว '

คานาชี อุทาฮิเมะ โน อุทา

อาวาอี ยูเม กา ชินจีทสึ โนะ อูรา นี

คีเอรู มาเด

' อาคาอี ทสึกี กา ชี มามีโระ มาชี โว '

ฮิเม โน อุทาฮิเมะ โน อุทา

อามาอี ยุเม กา โอโมอีเดะ โน นากา โอวารี มาเด"(เพลง:honkai world diva)(ป.ล. เค้าไม่ได้จ่าย)

"อืม~"

ชายขี้เซาสูง 165 ซม. ในชุดนอนสีฟ้าลายเป็ด ผมสีน้ำตาลอ่อน เสียอย่างเดียวคือหน้าสวยไปนิด แต่ดูรวมๆ แล้วก็น่า(กินและ)หล่ออยู่นะ ถึงไม่ค่อยฮอต แต่มีผู้หญิงจ้องจะเอาไป(กิน)เป็นของตัวเองอยู่พอสมควร เขาเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งไว้บนโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จอยู่บนตู้หัวเตียง

"ขออีก 5 นาที"เสียงสุดขี้เซาได้ออกมาจากปากของเขา

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

สายเรียกเข้า เอ็นมะ อิจิโร่

ชายคนนั้นกดรับสายไป

"ฮัลโหล~"

"ยูกิ!!!!!! นี่มัน 7 โมงแล้วนะเฮ้ย!!!" คนที่อยู่ในสายพูดออกมา

"ผมขออีก 5 นาที" ด้วยน้ำเสียงก็บอกได้ทันทีว่าเพิ่งสะลึมสะลือ

"คาบแรกวิชาภาษาญี่ปุ่น"

"ชิบหายแล้ว!!!!" เมื่อได้ยินว่าคาบแรกเป็นวิชาอะไรยูกิก็ตาสว่างทันที

"รีบๆ เลยเดี๋ยวโดนทำโทษอีก"

"เข้าใจแล้วหน่าอิจิ"

หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไป

...7:30 น....

ยูกิได้ไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว

"เอาละ ต้องเอาอะไรไปบ้างนะ" ว่าแล้วเค้าก็จัดกระเป๋าไปโรงเรียน(เด็กๆไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)

...7:45 น....

"เสร็จแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า"

เขารีบลงไปในห้องครัวชั้นล่าง พอเข้าไปเขาก็ดิ่งตรงไปที่ตู้เย็นทันทีเพื่อไปเอาอาหารที่ทำเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาอุ่น รวมไปถึงหยิบข้าวกล่องทีอยู่ในตู้เย็นมาใส่ในกระเป๋านักเรียน

...8:30 น....

เขากินข้าวและจัดการล้างจานเสร็จ.แล้วกำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน

แล้วจู่ๆ ก็มีชายคนนึงขับรถส่งของจากบริษัทไปรษณีย์มาจอดหน้าบ้านทีมีชื่อ ชิโรคามิ เขียนอยู่

"กริ๊งๆ มีของมาส่งคร้าบ!"

' ใครมันใช้ให้เอาของมาส่งต่อนี้เนี่ย ' ยูกิคิด

"นี่ใช่คุณ ชิโรคามิ ยูกิ รึเปล่าครับ" เสียงคำถามของคนส่งของที่มาส่งของที่บ้านของยูกิ

"ใช่ครับ"

"เออ ท่างั้นนี่เป็นพัสดุทั้งหมดประมาณ ×× กล่องจากคุณ ชิโรคามิ ยุย กับคุณ ชิโรคามิ " เลขจำนวนของกล่องทำให้ยูกิรู้สึกเหนื่อยใจจนไม่ได้จำว่าจำนวนกล่องมีเท่าไหร่

.

.

.

ยูกิกับบุรุษไปรษณีย์คนนั้นช่วยกันยกกล่องพวกนั้นเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นบุรุษไปรษณีย์คนนั้นก็แยกย้ายไปส่งพัสดุที่อื่น

ส่วนยูกิก็ตัดสินใจกองกล่องพวกนั้นเอาไว้บริเวณหน้าประตูก่อน บนกล่องมีชื่อ ชิโรคามิ ยุย กับ ชิโรคามิ คันทาโร่ เป็นผู้ส่ง

"กี่โมงแล้วเนี่ย!"

เขาหันไปมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วพบว่า ขณะนี้เวลา 8:45 น.

"ส...สายแล้ว!!!!!!!"

ตัดภาพเลยแล้วกันเนอะ

.

.

.

ยูกิวิ่งสุดชีวิตไปที่ห้อง 1/2 บนชั้น 3 ของอาคารเรียนของโรงเรียนมัธยมปลาย บากะคุไซ

เขาวิ่งไปเปิดประตูห้อง 1/2 เค้าคิดว่าวันนี้มาทันแบบเป๊ะๆ แต่เขาคิดผิด

"มาสายนะคะ คุณชิโรคามิ" เสียงของหญิงสาวมีอายุคนหนึ่งที่อยู่หน้าห้องเรียนพูดขึ้นมา

"สายหรอครับ??? "

'ไม่ใช้ว่าตรูมาแบบตรงเวลาเป๊ะๆ หรอ'

"สายไป 1 นาทีนี่รู้มั้ย"

' เชี่ยแค่นาทีเดียว '

"รู้มั้ยว่าเวลาทุกวินาทีมันมีค่า"

"ครูจะให้เธอเขียนคัดลายมือ เฮียกุนินอิชชู มา 10 บท ส่งไม่เกินวันจันทร์"

"คร้าบๆ" ยูกิตอบกลับแบบขอไปทีแต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยที่จะไม่ทำการบ้านที่ครูสั่งเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ยังไม่สำนึกอีก! นี่คงไม่ต้องให้เรียกผู้ปกครองใช่มั้ย!"

ทั้งห้องเงียบไปหมดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงธรรมชาติจากข้างนอกเท่านั้น

"เอาล่ะไปนั่งที่ได้แล้วเสียเวลามามากแล้ว"

ครูไล่ให้ไปนั่งที่พร้อมส่งสายตาไปให้เด็กผู้หญิงที่อยู่แถวหน้าสุดหน้ากระดานดำ

"ทุกคนยืน"

"คำนับ"

สองคำพูดของเด็กสาวที่เหมือนว่าทุกคนจะรู้ว่าต้องทำอะไร

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ" ทุกคนพูดออกมาพร้อมเพรียงกันราวกับนัดกันมา

"นั่งลง"สิ้นเสียงทุกคนก็ทำตามราวกับรู้อยู่แล้วว่่าต้องทำอะไร

"เอาละเปิดไปหน้า 41" ครูสาวพูดพร้อมกับเปิดหนังสือ

.

.

.

.

.

"เอาละวันนี้พอแค่นี้ ส่วนเวลาที่เหลือก็ทบทวนบทเรียนในวันนี้ละ และก็คุณชิโรตามอย่าลืมส่งงานที่ฉันให้ส่งในวันจันทร์ด้วยนะคะ"

' จารย์ไม่ต้องย้ำก็ได้ ' ยูกิคิด

.

.

.

.

.

...12:05 น....

"นายก็รู้นี่ว่าจารย์เค้าก็เป็นแบบนี้" ชายผมและตาสีดำที่อยู่หลังสุดของห้องและริมหน้าต่าง พูดกับชายที่อยู่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าของเขา แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่

"แต่ผมสายไปแค่นาทีเดียวเองนะอิจิ" ยูกิพูดพร้อมกับหยิบกล่องข้าวขึ้นมา

"เอาน่าๆ ว่าแต่เมื่อคืนเล่นเกมส์อีกแล้วใช่มั้ยไอโอตาคุ"

"ฮึ ไอโลลิคอน เมื่อคืนตอน 5 ทุ่มแกยังโพสต์ลงเฟสว่าสุ่มได้ตัวโรเซร่า โลลิแวมไพร์ผมขาวตาแดงที่เปิดตัวมาใหม่ล่าสุด"

"พวกนายชั้นกินข้าวด้วย" เด็กสาวสูงประมาณ 145 ซม. ผมสีน้ำตาลตาสีดำคนเดียวกันกับเด็กสาวที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดเดินยกเก้าอี้มาหาพวกเขาที่กำลังคุยกันอยู่

"อ่าวหัวหน้าฮิเมโกะห้องจอแบนสันนี่ ลมอารายเหาะมาละเนี่ย" ไม่ทันไรอิจิโร่ก็เปิดสกิลปากหมาที่สั่งสมมานานพ่นออกไป

"นี่! จะทักทายกันก็อย่ามากวนตีนได้มั้ย!"

"ม่าย~"

คำตอบชวนยียวนกวนประสาทของอิจิโร่มันทำให้เจ้าตัวเกิดอาการหัวร้อนขึ้นมาทันที แม้เธอจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เธอยกมาก็ตาม

ทั้งสามนั่งกินข้าวกันที่โต๊ะของอิจิโร่ราวกับมันเป็นกิจวัตรของพวกเขา

"ว่าแต่นี่มันก็เปิดเทอมมาซักพักแล้วนะ ยูกินายคิดรึยังว่าจะเข้าชมรมอะไรอะ พวกชั้นมีชมรมกันหมดแล้วนา" ฮิเมะถาม

"ชมรมสิ่งลี้ลับอะไรนั้นหรอ คงจะน่าเบือสุดๆ แน่ๆ เลย ... แต่คิดไปคิดมาก็เหมาะแก่การจีบสาวอยู่นะ ใช่มั้ยอิจิ"

"ก็บอกแล้วไงว่าถึงตรูจะเป็นโลลิคอน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนที่ชอบนะเฟร้ย"

"เออๆ"

"ว่าแต่ตอบคำถามชั้นได้ยังยูกิ" ฮิเมโกะพูด

"ก็นั่นแหละนะ มันไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรดี ไม่มีชมรมอยู่ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"

"เฮ้อ!~" เธอถอดหายใจ

.

.

.

.

.

.

"ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที!!!" อิจิโร่พูดขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากโรงเรียนไปตามทางกลับบ้าน

"ว่าแต่ฮิเมะต้องไปช่วยงานครูอีกแล้วหรอ" ยูกิพูด

"ก็ยัยนั่นเป็นหัวหน้าห้องนี่นา แถมครูยังบอกอีกว่าคนอื่นไม่ต้องมา เฮ้อ!~ สงสัยโดนไปยกของแน่เลย"

"ว่าแต่นายกับฮิเมะจะมาอยู่บ้านผมตั้งแต่วันอาทิตย์ใช่มั้ย"

"อืม! แต่ของของชั้นก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นอยู่แล้ว ยกเว้นของฮิเมโกะ ขนาดเมื่อวานยังเก็บของยังไม่เสร็จเลย"

"อิจิบ้านนายไปทางนี้ใช่มั้ย"

"อืม~ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"

"แล้วเจอกัน"

.

.

.

"กลับมาแล้วคร้าบ~"

ึ

ยูกิเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วพูดในสิ่งที่เคยชินแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากข้างในที่ไม่มีใครอยู่นอกจากตัวเขาเอง

เขาถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนห้องเพื่อไปวางของ เสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่าง

"เอาละจะเอายังไงกับกล่องพวกนี้ดี"

"ตืด!!! ตืด!!!"

เสียงแจ้งความจากโทรศัพท์ของยูกิทำให้เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนสีดำขึ้นมาดุ

"พี่ฟูโยะ?"

ยูกิเปิดเข้าไปในไลน์ที่มีชื่อว่า ' {^•^#คนโสดทักได้#^•^} '

...ในแชท...

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ไงสบายดีมั้ยค่ะคุณเธอ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะพี่ฟูโยะ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:รู้รอกน่า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ว่าแต่ไม่อยากเป็นผู้หญิงบ้างหรอ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ใครมันอยากจะเป็นกันเหล่า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:เอาเถอะๆ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:วันนี้ระวังตัวไว้ก็ดีนะอย่าให้ใครเข้าบ้านเด็ดขาด

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:บอกช้าไปมั้ย

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:หมายความว่าไง

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:พอดีวันนี้มีของมาส่งจากพ่อกับแม่แล้วคนส่งของเขาก็ช่วยยกของเข้าบ้าน

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:หน้าตาเป็นยังไง

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ดูหน้าเชื่อถือหน่อยๆ ตรงสเปคพี่นิดหน่อย และก็มีแผลที่คิ้วข้างขวากับตาข้างซ้าย

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิคนๆนั้นไม่ใช่คนส่งของ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:หมายความว่าไง

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:มีหลายอย่างที่ชั้นกับพ่อแม่ยังบอกนายไม่ได้

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แต่ว่าตอนนี้รีบออกจากบ้านก่อนเร็วเข้า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยังอยู่มั้ยเนี่ย!

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:แหมๆดอกไม้สีขาวแห่งภูเขาหิมะเป็นพี่ของเจ้าตุ๊กตานี่เอง

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกเป็นใครทำอะไรกับน้องของฉัน

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:อยากรู้จริงๆว่าร่างตุ๊กตาของเจ้านี่มันอยู่ไหนกันนะ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกตอบไม่ตรงคำถามนะ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ว่าแต่พวกเธอสองคนยังพูดถึงผมอยู่เลยนี่นา

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกไอหมาสถุล

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ต้องอย่างนี้สิดอกไม้ของผม

...นอกแชท...

"ฮิเมโกะให้ช่วยอะไรมั้ย"

ตัดภาพไปที่หอพักที่อิจิโร่กับฮิเมโกะอยู่

"ไม่ต้องยะ ข้าจัดการได้อยู่แล้ว"

"เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน"

สภาพฮิเมโกะที่กำลังยกกล่องหนักๆ ใบใหญ่ออกจากห้องเล็กๆ

"อะไรนั้นนะ"อิจิโร่ถาม

"หนังสือเวทย์มนต์นะ บางเล่มอายุมากกว่าข้าซะอีก"

"มากกว่า 16 หรือ มากกว่า 500"

"หุบปากไปเลยเจ้าบ้า"

เธอเอากล่องนั้นไปวางรวมกับกล่องอื่นๆ แล้วเอาปากกามาร์คเกอร์มาเขียนไว้ข้างกล่องว่าข้างในมันคืออะไร

" นารียามานู อาอี โว ซาเคบู โย ซุเบเท โว ไดเท โคะโค นี อิรูนดะ

ฮิคารี วา โซโค นี อารู โย

ยูสูเร็นนาอี โอโมอี โว คาเคเท คีโบว โน ฮะเท โว โบคู วา อีคีรู โย

ยูเมะ โว ทสึนายดา คีมี โท "

เสียงมาจากโทรศัพท์ของฮิเมโกะ

"ใครมันโทรมาฟระ"ฮิเมโกะพูด

"ริงโทนแบบนี้มีคนเดียว"อิจิโร่พูด

ฮิเมะโกะกดรับสาย

"ฮาโหลฟูโยะ"

"ยายเกิดเรื่องแล้ว"ฟูโยะพูด

"เลิกเรียกข้าแบบซักทีได้มั้ย"

"ไม่รู้แหละแต่ตอนนี้ยูกิกำลังแย่"

"พี่ฟูโยะเกิดอะไรขึ้น"อิจิโร่ถาม

"ยูกิโดนไอหมาสถุลจับตัวไปแล้ว"

"หมายถึง ' หมาป่า มือซ้ายเจ้าแห่งศาสตร์มืด ' หรอ?"

"มือซ้ายเจ้าแห่งโลกมืดต่างหาก!!"ฟูโยะกับอิจิโร่พูดพร้อมกัน

"ไม่เหมือนกันหรอ?"

"นั้นมันคนละเรื่องแล้วต่างหาก"อิจิโร่พูด

"ยังไงก็ตามมันยังไปไม่ไกลถ้ารีบไปก็อาจจัดการมันได้และมันจะไม่ได้ตัวยูกิไป"ฟูโยะพูด

"แล้วตอนนี้เจ้าหมาป่านั่นมันอยู่ไหนละ"ฮิเมะถาม

"ที่บ้านชิโรคามินะ"ฟูโยะพูด

"แล้วทำไมพี่ถึงรู้ละ"อิจิโร่พูด

"เดียวค่อยอธิบายทีหลังได้มั้ย"

"ได้"ฮิเมโกะพูดและวางสายไป

"เรารีบไปกันเถอะอิจิโร่"

"คร้าบๆ"

ตัดภาพมาอีกฝั่ง

' ที่นี่ที่ไหน '

ยุกิตื่นมาในห้องไม้ห้องนึงที่ตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีโทนน้ำตาลสะบายตา

' หิวจังเลย ' ยูกิคิด

เขาเหลือบไปเห็นตู้เย็นสีขาว เลยเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน

"มีอะไรให้กินมั้ยนา"

"..."

' เมื่อกี้นี้ชั้นพูดใช้ปะ '

' ... '

' เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่แค่เสียงแต่สรรพนามก็ด้วยหรอ '

"เห~ ไม่นึกเลยว่าจะมีห้องให้ตุ๊กตาอยู่ด้วยช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นซะจริง"เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคย ทั้งดัง และใกล้มาก

"นาย!!!"

"ขอโทษด้วยแล้วกันแต่ผมต้องทำให้คุณทำอะไรไม่ได้ไปซักพัก"

สิ่งที่ยูกิเห็นคือคนส่งของคนเดียวกันที่มาส่งของให้กับเขา แต่ตอนนี้ตัวของคนนั้นใหญ่มากราวกับตอนนี้ตัวเองเป็นตุ๊กตาของเล่นก็ไม่ปาน

ชายคนนั้นยิงลำแสงอะไรซักอย่างมาที่ตัวของยูกิ

' นี่มันอะไรกัน ไม่มีแรงเลย ' ยูกิคิด

"นี่นะมันจะดูดพลังงานของเธอไปจนหมด ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะเธอไม่ตายง่ายๆ หรอก"หมาป่าพูด

ไม่นานสติของยูกิก็เข้าไปในห้วงภวังค์ ไม่มีแรงที่จะขยับร่างกายแม้แต่นิดเดียว หูไม่ได้ยิน ตามองไม่เห็น ไม่รู้สึกถึงมือของหมาป่าที่กำลังเข้าไปหยิบตัวของเขาออกมา มีเพียงแต่ห้วงแห่งความมืดที่ไร้ก้นบึ้งไร้ความรู้สึกต้อนรับเขาเท่านั้น

"เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ อยากรู้จังว่าใครเป็นคนให้พลังงานกับเธอ"

สิ่งที่หมาป่าผู้นี้เห็นคือเด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กมากๆ จนเรียกได้ว่าเป็นตุ๊กตาตัวน้อยเลยก็ว่าได้ หน้าตาที่สวยงามแต่ก็ไร้เดียงสา ผมสีขาวเงินยาวสม่ำเสมอ ไม่มีเส้นไหนสั้นกว่าหรือยาวกว่า เคลื่อนไหวราวกับผิวน้ำ ผิวขาวเนียนแม้จะดูซักนิดหน่อย แต่ถ้าหากดูรวมๆ แล้วก็จะมีเสน่ห์ที่ชวนพิศวงอย่างน่าประหลาด

"เอาละได้เวลาเตรียมของให้พร้อมแล้วสินะ"หมาป่าพูด

เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าของเด็กสาวออกมาทีละชิ้นจนหมด และใช้อุปกรณ์อะไรซักอย่างที่ทำให้เด็กสาวตัวเท่าตุ๊กตาของเล่นกลายมาเป็นเด็กสาวธรรมดาที่สูงประมาณ 130 เซนติเมตร

"อืม....สเปคของคนนี้มันพวกหมีชอบของใหญ่ชัดๆ"

เขามองเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอคนนี้ ผิวนุ่มกำลังดี ที่ลับเรียบเนียนไร้ขนแม้แต่เส้นดียว แขนและขาเรียวยาวสวย สะโพกผายเล็กน้อย ก้นไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เอวคอดเล็กน้อยกำลังพอดี แต่หน้าอกที่ใหญ่ประมาณคัพ B ถึง C แม้จะทำให้ดูสวยงามอีกแบบ แต่หน้าอกประมาณนี้มันแปลกมากสำหรับเด็กประมาณเท่านี้

"ดูยังไงก็โป๊ไปแฮะ"(ก็ต้องโป๊อยู่แล้วสิเฮ้ย)

เขาหยิบผ้าคลุมมีฮู้ดสีดำยาวถึงพื้นมากห่มให้กับสาวน้อยคนนี้ แต่ยาวถึงพื้นในส่วนสูงของเขามันยาวและใหญ่กว่าตัวของเด็กสาวคนนี้ซะอีก

"เอาละได้เวลาเผ่นแล..."

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นมากลางห้องห้องนั้น

..................................

จบแบบค้างคา

สวัสดีค่ะเราอีคนเขียนเองนะคะ

ต้องขอโทษด้วยที่รีเนื้อหาใหม่โดยไม่ได้บอกกันล่วงหน้า(ในเด็กดี) มีอะไรติชมกันได้ เขียนอะไรผิดก็เตือนกันได้นา เราอยากได้ความเห็นของคนที่อ่านเพื่อเอาไปปรับปรุงในจุดที่มันยังไม่ดีหรือมันยังดีไม่พอ เราอาจหมดไฟง่ายไปหน่อยก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ จากนี้ใครที่อ่านนิยายของเราอยู่ช่วยคอมเม้นแสดงตัวกันหน่อยเราอยากรู้ว่ามีใครอ่านกันบ้าง และทุกคนคือกำลังใจของเราค่ะ

ป.ล.1 ตอนนี้ชื่อว่าบทนำก็จริงแต่เราว่ามันไม่เหมือนบทนำนะ

ป.ล.2 คุณเพื่อนที่น่ารักค่ะเราต้องขอโทษในความสุภาพจนคุณไม่ชินด้วยนะคะอีเพื่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***