เสียงบรรเลงเพลงรักภายในห้องสีเทาพื้นกระเบื้องสีขาวแสนเรียบง่ายบนเตียงไม้สีดำตรงมุมห้อง ขนาดเตียงประมาณ 3 ฟุตครึ่ง ปูผ้าสีเทาอ่อน ผ้าห่มและหมอนข้างสีเทาเข้มลายขวางสีขาวและสีเทาอ่อน ร่วงหล่นอยู่ข้างเตียง มีเพียงหมอนสีขาวที่ยังไม่ตกลงไปกองกับพื้น

เสียงประกบปากอันรุนแรงกำลังบรรเลงเพลงแห่งกามอารมณ์ ปลุกเร้าความรู้สึกของทั้งคู่ จนกระทั่งถึงจุดนึง คนที่รุกได้ถอนจูบออก

"อ่า~ อย่ารุนแรงได้มั้ยอิจิ" เสียงของเด็กสาวสีขาวยาวสลวย ที่นอนระนาบอยู่บนเตียง ได้บอกคู่สนทนาที่กำลังคร่อมอยู่บนร่างกายของเธออย่างเหน็ดเหนื่อย

"เป็นอะไรไปน... ไม่ใช่สิ เธอต้องการเองไม่ใช่หรอ" ชายผมสีดำกรุงรังแต่ไม่ถึงขั้นพันกันจนหวีไม่ได้ ตอบอีกฝ่ายไปราวกับไม่ต้องการฟังคำขอของเธอ

"แต่ว่า... ฮือ!!! อา~อือ!!ๆ อ่า! อ้าง~ อืม!!!ๆๆ อื่อ!! อื้ม~"

.

.

.

.

.

ภายในห้องสีเทาพื้นกระเบื้องสีขาวแสนเรียบง่ายบนเตียงไม้สีดำตรงมุมห้อง ใต้เตียงมีพื้นที่พอสำหรับใส่กล่องที่สามารถใส่คนๆ นึงในท่านอนเข้าไปได้ ขนาดเตียงประมาณ 3 ฟุตครึ่ง ปูผ้าสีเทาอ่อน บนเตียงมีผ้าห่มและหมอนข้างสีเทาเข้มลายขวางสีขาวและสีเทาอ่อน หมอนสีขาว และคนคนนึงที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา

ข้างๆ เตียงนอนจะมีตู้หัวเตียงสีขาวที่มี 2 ลิ้นชักถัดไปจะเป็นหน้าต่างที่อยู่ตรงกลางกำแพง ถูกล๊อคและปิดไว้ด้วยผ้าม่านสีเทาเข้มทึบแสง ถัดไปมีตู้เสื้อผ้าไม้สีดำหันหน้าไปทางเตียง ข้างๆ ตู้เสื้อผ้ามีตู้ลิ้นชักสีเทาเข้ม ถัดไปเป็นกระจกเงาบานใหญ่เต็มตัวสีดำ ถัดไปอีกเป็นตู้ลิ้นชักสีเทาเข้มอีก 1 ตู้

ปลายเตียงมีโต๊ะทำงานหันหน้าไปทางกระจกเงาและเก้าอี้ทำงานสีเทา บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์สีดำอีก 1 เครื่อง ข้างๆ มีตู้สีดำด้านบนเป็นหนังสือ ด้านล่างเป็นตู้กระจกที่ใส่ของต่างๆเอาไว้ ส่วนประตูห้องสีขาวจะอยู่กึ่งกลางตรงกำแพงพอดีซึ่งจะขนานกลับหน้าต่างอีกทีนึง

กลางห้องจะมีโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มที่ขาสั้น เวลาจะใช้ต้องนั่งลงไปกับพื้น ปูพรมสี่เหลียมจัตุรัสขนสีเทาอ่อน

" ' อาคาอี ทสึกี กา โอวะรี โนะ เซคาย โว '

คานาชี อุทาฮิเมะ โน อุทา

อาวาอี ยูเม กา ชินจีทสึ โนะ อูรา นี

คีเอรู มาเด

' อาคาอี ทสึกี กา ชี มามีโระ มาชี โว '

ฮิเม โน อุทาฮิเมะ โน อุทา

อามาอี ยุเม กา โอโมอีเดะ โน นากา โอวารี มาเด"(เพลง:honkai world diva)(ป.ล. เค้าไม่ได้จ่าย)

"อืม~"

ชายขี้เซาสูง 165 ซม. ในชุดนอนสีฟ้าลายเป็ด ผมสีน้ำตาลอ่อน เสียอย่างเดียวคือหน้าสวยไปนิด แต่ดูรวมๆ แล้วก็น่า(กินและ)หล่ออยู่นะ ถึงไม่ค่อยฮอต แต่มีผู้หญิงจ้องจะเอาไป(กิน)เป็นของตัวเองอยู่พอสมควร เขาเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งไว้บนโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จอยู่บนตู้หัวเตียง

"ขออีก 5 นาที"เสียงสุดขี้เซาได้ออกมาจากปากของเขา

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

สายเรียกเข้า เอ็นมะ อิจิโร่

ชายคนนั้นกดรับสายไป

"ฮัลโหล~"

"ยูกิ!!!!!! นี่มัน 7 โมงแล้วนะเฮ้ย!!!" คนที่อยู่ในสายพูดออกมา

"ผมขออีก 5 นาที" ด้วยน้ำเสียงก็บอกได้ทันทีว่าเพิ่งสะลึมสะลือ

"คาบแรกวิชาภาษาญี่ปุ่น"

"ชิบหายแล้ว!!!!" เมื่อได้ยินว่าคาบแรกเป็นวิชาอะไรยูกิก็ตาสว่างทันที

"รีบๆ เลยเดี๋ยวโดนทำโทษอีก"

"เข้าใจแล้วหน่าอิจิ"

หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไป

...7:30 น....

ยูกิได้ไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว

"เอาละ ต้องเอาอะไรไปบ้างนะ" ว่าแล้วเค้าก็จัดกระเป๋าไปโรงเรียน(เด็กๆไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)

...7:45 น....

"เสร็จแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า"

เขารีบลงไปในห้องครัวชั้นล่าง พอเข้าไปเขาก็ดิ่งตรงไปที่ตู้เย็นทันทีเพื่อไปเอาอาหารที่ทำเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาอุ่น รวมไปถึงหยิบข้าวกล่องทีอยู่ในตู้เย็นมาใส่ในกระเป๋านักเรียน

...8:30 น....

เขากินข้าวและจัดการล้างจานเสร็จ.แล้วกำลังเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน

แล้วจู่ๆ ก็มีชายคนนึงขับรถส่งของจากบริษัทไปรษณีย์มาจอดหน้าบ้านทีมีชื่อ ชิโรคามิ เขียนอยู่

"กริ๊งๆ มีของมาส่งคร้าบ!"

' ใครมันใช้ให้เอาของมาส่งต่อนี้เนี่ย ' ยูกิคิด

"นี่ใช่คุณ ชิโรคามิ ยูกิ รึเปล่าครับ" เสียงคำถามของคนส่งของที่มาส่งของที่บ้านของยูกิ

"ใช่ครับ"

"เออ ท่างั้นนี่เป็นพัสดุทั้งหมดประมาณ ×× กล่องจากคุณ ชิโรคามิ ยุย กับคุณ ชิโรคามิ " เลขจำนวนของกล่องทำให้ยูกิรู้สึกเหนื่อยใจจนไม่ได้จำว่าจำนวนกล่องมีเท่าไหร่

.

.

.

ยูกิกับบุรุษไปรษณีย์คนนั้นช่วยกันยกกล่องพวกนั้นเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นบุรุษไปรษณีย์คนนั้นก็แยกย้ายไปส่งพัสดุที่อื่น

ส่วนยูกิก็ตัดสินใจกองกล่องพวกนั้นเอาไว้บริเวณหน้าประตูก่อน บนกล่องมีชื่อ ชิโรคามิ ยุย กับ ชิโรคามิ คันทาโร่ เป็นผู้ส่ง

"กี่โมงแล้วเนี่ย!"

เขาหันไปมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วพบว่า ขณะนี้เวลา 8:45 น.

"ส...สายแล้ว!!!!!!!"

ตัดภาพเลยแล้วกันเนอะ

.

.

.

ยูกิวิ่งสุดชีวิตไปที่ห้อง 1/2 บนชั้น 3 ของอาคารเรียนของโรงเรียนมัธยมปลาย บากะคุไซ

เขาวิ่งไปเปิดประตูห้อง 1/2 เค้าคิดว่าวันนี้มาทันแบบเป๊ะๆ แต่เขาคิดผิด

"มาสายนะคะ คุณชิโรคามิ" เสียงของหญิงสาวมีอายุคนหนึ่งที่อยู่หน้าห้องเรียนพูดขึ้นมา

"สายหรอครับ??? "

'ไม่ใช้ว่าตรูมาแบบตรงเวลาเป๊ะๆ หรอ'

"สายไป 1 นาทีนี่รู้มั้ย"

' เชี่ยแค่นาทีเดียว '

"รู้มั้ยว่าเวลาทุกวินาทีมันมีค่า"

"ครูจะให้เธอเขียนคัดลายมือ เฮียกุนินอิชชู มา 10 บท ส่งไม่เกินวันจันทร์"

"คร้าบๆ" ยูกิตอบกลับแบบขอไปทีแต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เคยที่จะไม่ทำการบ้านที่ครูสั่งเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"ยังไม่สำนึกอีก! นี่คงไม่ต้องให้เรียกผู้ปกครองใช่มั้ย!"

ทั้งห้องเงียบไปหมดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงธรรมชาติจากข้างนอกเท่านั้น

"เอาล่ะไปนั่งที่ได้แล้วเสียเวลามามากแล้ว"

ครูไล่ให้ไปนั่งที่พร้อมส่งสายตาไปให้เด็กผู้หญิงที่อยู่แถวหน้าสุดหน้ากระดานดำ

"ทุกคนยืน"

"คำนับ"

สองคำพูดของเด็กสาวที่เหมือนว่าทุกคนจะรู้ว่าต้องทำอะไร

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ" ทุกคนพูดออกมาพร้อมเพรียงกันราวกับนัดกันมา

"นั่งลง"สิ้นเสียงทุกคนก็ทำตามราวกับรู้อยู่แล้วว่่าต้องทำอะไร

"เอาละเปิดไปหน้า 41" ครูสาวพูดพร้อมกับเปิดหนังสือ

.

.

.

.

.

"เอาละวันนี้พอแค่นี้ ส่วนเวลาที่เหลือก็ทบทวนบทเรียนในวันนี้ละ และก็คุณชิโรตามอย่าลืมส่งงานที่ฉันให้ส่งในวันจันทร์ด้วยนะคะ"

' จารย์ไม่ต้องย้ำก็ได้ ' ยูกิคิด

.

.

.

.

.

...12:05 น....

"นายก็รู้นี่ว่าจารย์เค้าก็เป็นแบบนี้" ชายผมและตาสีดำที่อยู่หลังสุดของห้องและริมหน้าต่าง พูดกับชายที่อยู่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าของเขา แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่

"แต่ผมสายไปแค่นาทีเดียวเองนะอิจิ" ยูกิพูดพร้อมกับหยิบกล่องข้าวขึ้นมา

"เอาน่าๆ ว่าแต่เมื่อคืนเล่นเกมส์อีกแล้วใช่มั้ยไอโอตาคุ"

"ฮึ ไอโลลิคอน เมื่อคืนตอน 5 ทุ่มแกยังโพสต์ลงเฟสว่าสุ่มได้ตัวโรเซร่า โลลิแวมไพร์ผมขาวตาแดงที่เปิดตัวมาใหม่ล่าสุด"

"พวกนายชั้นกินข้าวด้วย" เด็กสาวสูงประมาณ 145 ซม. ผมสีน้ำตาลตาสีดำคนเดียวกันกับเด็กสาวที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดเดินยกเก้าอี้มาหาพวกเขาที่กำลังคุยกันอยู่

"อ่าวหัวหน้าฮิเมโกะห้องจอแบนสันนี่ ลมอารายเหาะมาละเนี่ย" ไม่ทันไรอิจิโร่ก็เปิดสกิลปากหมาที่สั่งสมมานานพ่นออกไป

"นี่! จะทักทายกันก็อย่ามากวนตีนได้มั้ย!"

"ม่าย~"

คำตอบชวนยียวนกวนประสาทของอิจิโร่มันทำให้เจ้าตัวเกิดอาการหัวร้อนขึ้นมาทันที แม้เธอจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เธอยกมาก็ตาม

ทั้งสามนั่งกินข้าวกันที่โต๊ะของอิจิโร่ราวกับมันเป็นกิจวัตรของพวกเขา

"ว่าแต่นี่มันก็เปิดเทอมมาซักพักแล้วนะ ยูกินายคิดรึยังว่าจะเข้าชมรมอะไรอะ พวกชั้นมีชมรมกันหมดแล้วนา" ฮิเมะถาม

"ชมรมสิ่งลี้ลับอะไรนั้นหรอ คงจะน่าเบือสุดๆ แน่ๆ เลย ... แต่คิดไปคิดมาก็เหมาะแก่การจีบสาวอยู่นะ ใช่มั้ยอิจิ"

"ก็บอกแล้วไงว่าถึงตรูจะเป็นโลลิคอน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนที่ชอบนะเฟร้ย"

"เออๆ"

"ว่าแต่ตอบคำถามชั้นได้ยังยูกิ" ฮิเมโกะพูด

"ก็นั่นแหละนะ มันไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรดี ไม่มีชมรมอยู่ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"

"เฮ้อ!~" เธอถอดหายใจ

.

.

.

.

.

.

"ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที!!!" อิจิโร่พูดขณะที่ทั้งสองเดินออกมาจากโรงเรียนไปตามทางกลับบ้าน

"ว่าแต่ฮิเมะต้องไปช่วยงานครูอีกแล้วหรอ" ยูกิพูด

"ก็ยัยนั่นเป็นหัวหน้าห้องนี่นา แถมครูยังบอกอีกว่าคนอื่นไม่ต้องมา เฮ้อ!~ สงสัยโดนไปยกของแน่เลย"

"ว่าแต่นายกับฮิเมะจะมาอยู่บ้านผมตั้งแต่วันอาทิตย์ใช่มั้ย"

"อืม! แต่ของของชั้นก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นอยู่แล้ว ยกเว้นของฮิเมโกะ ขนาดเมื่อวานยังเก็บของยังไม่เสร็จเลย"

"อิจิบ้านนายไปทางนี้ใช่มั้ย"

"อืม~ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"

"แล้วเจอกัน"

.

.

.

"กลับมาแล้วคร้าบ~"

ึ

ยูกิเปิดประตูบ้านเข้าไปแล้วพูดในสิ่งที่เคยชินแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากข้างในที่ไม่มีใครอยู่นอกจากตัวเขาเอง

เขาถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนห้องเพื่อไปวางของ เสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่าง

"เอาละจะเอายังไงกับกล่องพวกนี้ดี"

"ตืด!!! ตืด!!!"

เสียงแจ้งความจากโทรศัพท์ของยูกิทำให้เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียนสีดำขึ้นมาดุ

"พี่ฟูโยะ?"

ยูกิเปิดเข้าไปในไลน์ที่มีชื่อว่า ' {^•^#คนโสดทักได้#^•^} '

...ในแชท...

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ไงสบายดีมั้ยค่ะคุณเธอ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะพี่ฟูโยะ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:รู้รอกน่า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ว่าแต่ไม่อยากเป็นผู้หญิงบ้างหรอ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ใครมันอยากจะเป็นกันเหล่า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:เอาเถอะๆ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:วันนี้ระวังตัวไว้ก็ดีนะอย่าให้ใครเข้าบ้านเด็ดขาด

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:บอกช้าไปมั้ย

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:หมายความว่าไง

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:พอดีวันนี้มีของมาส่งจากพ่อกับแม่แล้วคนส่งของเขาก็ช่วยยกของเข้าบ้าน

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:หน้าตาเป็นยังไง

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ดูหน้าเชื่อถือหน่อยๆ ตรงสเปคพี่นิดหน่อย และก็มีแผลที่คิ้วข้างขวากับตาข้างซ้าย

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิคนๆนั้นไม่ใช่คนส่งของ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:หมายความว่าไง

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:มีหลายอย่างที่ชั้นกับพ่อแม่ยังบอกนายไม่ได้

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แต่ว่าตอนนี้รีบออกจากบ้านก่อนเร็วเข้า

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยูกิ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:ยังอยู่มั้ยเนี่ย!

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:แหมๆดอกไม้สีขาวแห่งภูเขาหิมะเป็นพี่ของเจ้าตุ๊กตานี่เอง

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกเป็นใครทำอะไรกับน้องของฉัน

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:อยากรู้จริงๆว่าร่างตุ๊กตาของเจ้านี่มันอยู่ไหนกันนะ

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกตอบไม่ตรงคำถามนะ

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ว่าแต่พวกเธอสองคนยังพูดถึงผมอยู่เลยนี่นา

{^•^#คนโสดทักได้#^•^}:แกไอหมาสถุล

"ยูกิ"[กูไม่ใช่ผู้หญิง]:ต้องอย่างนี้สิดอกไม้ของผม

...นอกแชท...

"ฮิเมโกะให้ช่วยอะไรมั้ย"

ตัดภาพไปที่หอพักที่อิจิโร่กับฮิเมโกะอยู่

"ไม่ต้องยะ ข้าจัดการได้อยู่แล้ว"

"เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน"

สภาพฮิเมโกะที่กำลังยกกล่องหนักๆ ใบใหญ่ออกจากห้องเล็กๆ

"อะไรนั้นนะ"อิจิโร่ถาม

"หนังสือเวทย์มนต์นะ บางเล่มอายุมากกว่าข้าซะอีก"

"มากกว่า 16 หรือ มากกว่า 500"

"หุบปากไปเลยเจ้าบ้า"

เธอเอากล่องนั้นไปวางรวมกับกล่องอื่นๆ แล้วเอาปากกามาร์คเกอร์มาเขียนไว้ข้างกล่องว่าข้างในมันคืออะไร

" นารียามานู อาอี โว ซาเคบู โย ซุเบเท โว ไดเท โคะโค นี อิรูนดะ

ฮิคารี วา โซโค นี อารู โย

ยูสูเร็นนาอี โอโมอี โว คาเคเท คีโบว โน ฮะเท โว โบคู วา อีคีรู โย

ยูเมะ โว ทสึนายดา คีมี โท "

เสียงมาจากโทรศัพท์ของฮิเมโกะ

"ใครมันโทรมาฟระ"ฮิเมโกะพูด

"ริงโทนแบบนี้มีคนเดียว"อิจิโร่พูด

ฮิเมะโกะกดรับสาย

"ฮาโหลฟูโยะ"

"ยายเกิดเรื่องแล้ว"ฟูโยะพูด

"เลิกเรียกข้าแบบซักทีได้มั้ย"

"ไม่รู้แหละแต่ตอนนี้ยูกิกำลังแย่"

"พี่ฟูโยะเกิดอะไรขึ้น"อิจิโร่ถาม

"ยูกิโดนไอหมาสถุลจับตัวไปแล้ว"

"หมายถึง ' หมาป่า มือซ้ายเจ้าแห่งศาสตร์มืด ' หรอ?"

"มือซ้ายเจ้าแห่งโลกมืดต่างหาก!!"ฟูโยะกับอิจิโร่พูดพร้อมกัน

"ไม่เหมือนกันหรอ?"

"นั้นมันคนละเรื่องแล้วต่างหาก"อิจิโร่พูด

"ยังไงก็ตามมันยังไปไม่ไกลถ้ารีบไปก็อาจจัดการมันได้และมันจะไม่ได้ตัวยูกิไป"ฟูโยะพูด

"แล้วตอนนี้เจ้าหมาป่านั่นมันอยู่ไหนละ"ฮิเมะถาม

"ที่บ้านชิโรคามินะ"ฟูโยะพูด

"แล้วทำไมพี่ถึงรู้ละ"อิจิโร่พูด

"เดียวค่อยอธิบายทีหลังได้มั้ย"

"ได้"ฮิเมโกะพูดและวางสายไป

"เรารีบไปกันเถอะอิจิโร่"

"คร้าบๆ"

ตัดภาพมาอีกฝั่ง

' ที่นี่ที่ไหน '

ยุกิตื่นมาในห้องไม้ห้องนึงที่ตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีโทนน้ำตาลสะบายตา

' หิวจังเลย ' ยูกิคิด

เขาเหลือบไปเห็นตู้เย็นสีขาว เลยเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน

"มีอะไรให้กินมั้ยนา"

"..."

' เมื่อกี้นี้ชั้นพูดใช้ปะ '

' ... '

' เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่แค่เสียงแต่สรรพนามก็ด้วยหรอ '

"เห~ ไม่นึกเลยว่าจะมีห้องให้ตุ๊กตาอยู่ด้วยช่างเป็นครอบครัวที่อบอุ่นซะจริง"เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคย ทั้งดัง และใกล้มาก

"นาย!!!"

"ขอโทษด้วยแล้วกันแต่ผมต้องทำให้คุณทำอะไรไม่ได้ไปซักพัก"

สิ่งที่ยูกิเห็นคือคนส่งของคนเดียวกันที่มาส่งของให้กับเขา แต่ตอนนี้ตัวของคนนั้นใหญ่มากราวกับตอนนี้ตัวเองเป็นตุ๊กตาของเล่นก็ไม่ปาน

ชายคนนั้นยิงลำแสงอะไรซักอย่างมาที่ตัวของยูกิ

' นี่มันอะไรกัน ไม่มีแรงเลย ' ยูกิคิด

"นี่นะมันจะดูดพลังงานของเธอไปจนหมด ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะเธอไม่ตายง่ายๆ หรอก"หมาป่าพูด

ไม่นานสติของยูกิก็เข้าไปในห้วงภวังค์ ไม่มีแรงที่จะขยับร่างกายแม้แต่นิดเดียว หูไม่ได้ยิน ตามองไม่เห็น ไม่รู้สึกถึงมือของหมาป่าที่กำลังเข้าไปหยิบตัวของเขาออกมา มีเพียงแต่ห้วงแห่งความมืดที่ไร้ก้นบึ้งไร้ความรู้สึกต้อนรับเขาเท่านั้น

"เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ อยากรู้จังว่าใครเป็นคนให้พลังงานกับเธอ"

สิ่งที่หมาป่าผู้นี้เห็นคือเด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กมากๆ จนเรียกได้ว่าเป็นตุ๊กตาตัวน้อยเลยก็ว่าได้ หน้าตาที่สวยงามแต่ก็ไร้เดียงสา ผมสีขาวเงินยาวสม่ำเสมอ ไม่มีเส้นไหนสั้นกว่าหรือยาวกว่า เคลื่อนไหวราวกับผิวน้ำ ผิวขาวเนียนแม้จะดูซักนิดหน่อย แต่ถ้าหากดูรวมๆ แล้วก็จะมีเสน่ห์ที่ชวนพิศวงอย่างน่าประหลาด

"เอาละได้เวลาเตรียมของให้พร้อมแล้วสินะ"หมาป่าพูด

เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าของเด็กสาวออกมาทีละชิ้นจนหมด และใช้อุปกรณ์อะไรซักอย่างที่ทำให้เด็กสาวตัวเท่าตุ๊กตาของเล่นกลายมาเป็นเด็กสาวธรรมดาที่สูงประมาณ 130 เซนติเมตร

"อืม....สเปคของคนนี้มันพวกหมีชอบของใหญ่ชัดๆ"

เขามองเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอคนนี้ ผิวนุ่มกำลังดี ที่ลับเรียบเนียนไร้ขนแม้แต่เส้นดียว แขนและขาเรียวยาวสวย สะโพกผายเล็กน้อย ก้นไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เอวคอดเล็กน้อยกำลังพอดี แต่หน้าอกที่ใหญ่ประมาณคัพ B ถึง C แม้จะทำให้ดูสวยงามอีกแบบ แต่หน้าอกประมาณนี้มันแปลกมากสำหรับเด็กประมาณเท่านี้

"ดูยังไงก็โป๊ไปแฮะ"(ก็ต้องโป๊อยู่แล้วสิเฮ้ย)

เขาหยิบผ้าคลุมมีฮู้ดสีดำยาวถึงพื้นมากห่มให้กับสาวน้อยคนนี้ แต่ยาวถึงพื้นในส่วนสูงของเขามันยาวและใหญ่กว่าตัวของเด็กสาวคนนี้ซะอีก

"เอาละได้เวลาเผ่นแล..."

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นมากลางห้องห้องนั้น

..................................

จบแบบค้างคา

สวัสดีค่ะเราอีคนเขียนเองนะคะ

ต้องขอโทษด้วยที่รีเนื้อหาใหม่โดยไม่ได้บอกกันล่วงหน้า(ในเด็กดี) มีอะไรติชมกันได้ เขียนอะไรผิดก็เตือนกันได้นา เราอยากได้ความเห็นของคนที่อ่านเพื่อเอาไปปรับปรุงในจุดที่มันยังไม่ดีหรือมันยังดีไม่พอ เราอาจหมดไฟง่ายไปหน่อยก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ จากนี้ใครที่อ่านนิยายของเราอยู่ช่วยคอมเม้นแสดงตัวกันหน่อยเราอยากรู้ว่ามีใครอ่านกันบ้าง และทุกคนคือกำลังใจของเราค่ะ

ป.ล.1 ตอนนี้ชื่อว่าบทนำก็จริงแต่เราว่ามันไม่เหมือนบทนำนะ

ป.ล.2 คุณเพื่อนที่น่ารักค่ะเราต้องขอโทษในความสุภาพจนคุณไม่ชินด้วยนะคะอีเพื่อน

หมาป่าอุ้มเด็กสาวมาไว้ในอ้อมแขนได้อย่างสบายๆ

"เอาละได้เวลาเผ่นแล..."

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็มีวงเวทย์ปรากฏขึ้นมากลางห้องห้องนั้น ไม่ทันไรก็มีคน 2 คนปรากฏอยู่บนวงเวทย์สีเขียวแล้วทำการร่ายเวทย์พันธนาการชายคนนั้นทันที

"ชิ! มาเร็วกว่าที่คิดไว้นะยายแก่"

พอวงเวทย์คลายพบกับเด็กสาวผมสีแดงกุหลาบ ตาสีเขียวสวมชุดแม่มดแนวตะวันตกโลลิต้าสีม่วงตัดด้วยดำ และชายหนุ่มผมสีดำไล่ไปแดงมรกต ตาสีม่วงประกายดูลึกลับ แต่งตัวเหมือนซามูไรแต่ไม่ใช่ชุดเกราะ และผ้าคลุมสีดำปลายของผ้ามีรอยขาดและไหม้อยู่

"แกก็ยังทำตัวสถุลไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"เด็กผู้หญิงผมแดงพูดขึ้นมา

"หึ! ยังอยู่มาได้ถึง 500 กว่าปีถือว่ายังมีฝีมือ"เขาตอบกลับ

"เหรอ~ แต่นายของแก 400 กว่าปีแล้วก็ยังหลับเป็นตายอยู่ในโลงอยู่เลยนี่นา เอะหรือว่าที่กำลังทำอยู่มันก็แค่ความหวังลมๆ แล้งๆ อุ๊ยตายเผลอพูดอะไรไม่เข้าเรื่องจนได้นะตัวข้า~"

"ยัยแก่ แก!!!!"เพราะคำพูดของเด็กผู้หญิงทำให้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

"ฮิเมโกะใจเย็นๆ"ชายหนุ่มผมสีดำไล่ไปแดงพูดขึ้น

"ทำไมหะ!!! คำแรกก็ยัยแก่ คำสอนก็ยัยแก่ มันเจ็บนะเฟ้ย!!! อิจิโร่"ฮิเมโกะพูด

"รู้หรอกว่าโมโหแต่ช่วยอย่าไปยั่วโมโหชาวบ้านได้มั้ย"

"โทษทีแต่ไม่ละ ข้ายิ่งๆ ไม่ถูกโรคกับไอจ้าวอะไรนั้นด้วย"

"หึๆๆ ไม่ระวังกันจริงๆ นะ"หมาป่าพูด

"หมายความว่าไง?"อิจิโร่พูด

แล้วจู่ๆ ก็มีวงเวทย์ปรากฏ ณ จุดที่หมาป่าผู้นี้ยืนอุ้มเด็กสาวเอาไว้ แล้วเวทย์ที่เขาร่ายก็ทำงานส่งทั้งคู่ไปในที่อื่น

"ชิ หนีไปซะได้"ฮิเมโกะพูด

"ทีนี้เอาไงต่อ"อิจิโร่พูด

"ถึงอีกฝ่ายจะเก่งแค่ไหนแต่ตอนนี้พลังยังไม่ตื่นเต็มที่เพราะการผนึกจ้าวอะไรนั้น"

"หมายถึงอะไร?"อิจิโร่ถาม

"ก็หมายความว่าเราตามไปได้ง่ายกว่าเดิมไงละ"

"แล้วมันช่วยอะไรได้มากมั้ย"เขาถามอีก

"ก็ไม่"

"แล้วจะพูดทำไม"

"ก็นะ จุดสิ้นสุดของเวทย์เคลื่อนย้ายเมื่อกี้นี้มันไปตรงตึกร้างในเมือง"ฮิเมโกะพูด

"คงไม่ใช่หมายถึงกลุ่มตึกร้างใกล้ๆ กับตลาดหรอกนะ"

"แหมเดาเก่งจริงๆ ชุมชนตึกร่างตรงนั้นแหละ"

"ถามจริง"

"ไม่รู้แหละแต่ถ้าไปด้วยเวทย์มนต์เขาต้องรู้ตัวก่อนแน่ๆ เพราะงั้นเราต้องไปตรงจุดอื่นที่ไม่ใกล้ไม่ไกล และไม่มีคนเห็น"

"ตรอกอโคจรแถวนั้นสินะ"อิจิโร่พูด

"ใช่"

"มันเสี่ยงมากเลยนะ"

"เสี่ยงโดนเอาหรอ"

"ก็ส่วนนึง อีกส่วนนึงคือเสี่ยงโดนซ้อมไงเล่า"

"คงไม่มีใครเอาตูดแกหรอก"

"ฮิเมโกะ นี่จริงจังนะ"

"เฮ้อ!!!"เธอถอดหายใจออกมาเสียงดัง

"ถ้าไม่ใช่พลังเวทย์ก็มีพลังยมทูตของนายไม่ใช่หรอ"ฮิเมโกะพูด

"แต่ถ้าโดนจับได้ขึ้นมานี่จะไม่เข้าไปกินข้าวต้มในคุกหรอ"อิจิโร่พูด

"หึ พอดีข้าได้ข่าววงในมา ยมทูตแถวนี้นะเหมือนว่าจะกำลังพักร้อน และคนที่มาแทนจะเป็นพวกขี้เกียดซะด้วยสิ"

"เธอได้ข่าวนี้มาจากใคร"

"แม่ค้าข้อมูลประจำชมรมเราไง"

"ยัยนั่นสินะ"

"เอาละรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ค่อยหาเรื่องแถ แล้วกัน"

และแล้วฮิเมโกะก็เริ่มร่ายคาถาอะไรซักอย่างออกมา แล้วปรากฏวงเวทย์ขนาดย่อมๆ ตรงใต้เท้าของทั้งสอง จากนั้นก็มีแสงออกมาจากวงเวทย์ แล้วทั้งวงเวทย์และทั้งสองก็หายไป

.

.

.

ณ ตรอกมืดๆ ไม่ค่อยมีคนในเขตของตรอกอโคจรมีแสงออกมาจากตรอกเล็กๆ นั่น แสงมาจากวงเวทย์ 2 วงที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน วงเวทย์นั้นได้พาคน 2 คนออกมาจากแสงที่สว่างจ้า

"ฮิเมโกะนี่มันคือเวทย์เคลื่อนย้ายแบบไหนเนี่ย"อิจิโร่ถาม

"ทำไมหรอ ข้าลองใช่เป็นเวทย์เคลื่อนย้ายแบบขนาดเล็กดู เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ารึเปล่า"

"ไม่รู้สิ มันมึนหัวอยากจะอ้วก"

"ไม่แปลกใจเลยแหะ"

"นี่เธอแกล้งชั้นหรอ!!"

"เปล่าข้าลืมไปว่าบางคนเวลาใช่เวทย์นี้ใหม่ๆ ก็เกิดอาการแบบเจ้านี่แหละ แต่หนักสุดเห็นว่าจะสลบไปเลย"เธอทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่(ไม่)ได้ตั้งใจจริงๆ

"คราวหลังอย่าใช้อีกนะเฮ้ย!!"

"รู้แล้วน่า~ ไปกับเถอะ ถ้าช้ากว่านี้อีกคงคลาดกันแน่ๆ"

"ชักช้าไม่ได้แล้วสินะ"

อิจิโร่ทำอะไรบ้างอย่างกับกำไลข้อมือที่ข้างซ้ายของเขา

แล้วไม่ทันไรอิจิโร่ก็อุ้มฮิเมโกะในท่าเจ้าหญิง

"เจ้าทำอะไรของเจ่านะ!!!"ฮิเมโกะตกใจ

"ไปท่านี้มันสบายกว่า"อิจิโร่ตอบ

"แต่มันน่าอายนะ!!!"

"อย่าเรื่องมากเลยน่า"

แสงสีม่วงแดงออกมาจากตัวของอิจิโร่และที่พื้นมีเส้นใยเวทมนตร์สีขาวเรืองแสงสีม่วงแดงออกมาเป็นช่วงๆ เส้นใยเวทย์เหล่านั้นเป็นเพียงแค่เอฟเฟกต์ของขั้นตอนจึงไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตและสิ่งของโดยรอบ

ไม่ทันไรเขาก็กระโดดขึ้นไปลอยอยู่เหนือตรอก

"ฮิเมโกะต้องไปทางไหน"อิจิโร่ถาม

"ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ 315ºC"ฮิเมโกะตอบ

อิจิโร่อุ้มฮิเมโกะไปในทิศที่เธอบอก อิจิโร่เขาใช้เวทย์มนต์ในการทำให้ลอยอยู่ในอากาศได้ในระดับหนึ่ง แต่การควบคุมทิศทางนั้นเป็นไปได้ยากมากเพราะเวทย์ที่เขาใช้เป็นเวทย์ที่ทำให้อยู่ในสภาพกึ่งไร้น้ำหนัก เพราะชะนั้นจึงต้องใช้เวทย์อื่นควบคู่กันไป ในวิธีของอิจิโร่จะใช้เป็นเวทย์ที่จะเปลี่ยนอากาศใต้เท้าของผู้ใช้ให้สามารถเหยียบได้ในระยะเวลานึงแล้วใช้แรงขาพุ่งตัวไปในทิศทางที่กำหนด แล้วทำไมไม่ใช่ไอเวทย์ที่เปลี่ยนอากาศให้เหยียบได้ไปยาวๆ เลยละ คำตอบง่ายๆ เลยคือมันใช้ยาก

"อิจิโร่ ตรงตึกนั้นชั้นสาม"เมื่อใกล้ถึงจุดหมายฮิเมโกะได้รีบบอกอิจิโร่ทันที

เขาไม่รอช้าที่จะรีบไปช่วยเพื่อนของเขา

.

.

.

ก่อนหน้านี้แปบเดียว

"เฮ้อ คุณหนูมาหลบอยู่กับพี่เขยก่อนมา ไม่ต้องห่วงพี่เขยทำความสะอาดห้องนี้เอาไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว"

เขาวางเด็กผู้หญิงคนนึงลงบนพื้นคอนกรีตอย่างทนุถนอม

"นี่คุณหนู คุณหนูคิดว่าพี่สาวของคุณหนูจะรับลุงแก่ๆ คนนี้เป็นแฟนมั้ยนะ"

"..."

"นั้นสิ ผมทำให้เธอหมดพลังงานไปแล้วนี่นา"

"ดอกไม้สีขาวแห่งภูเขาหิมะ ชิโรคามิ ฟูโยะ อ่า เธอนะไม่ใช่เพียงแค่สวยเท่านั้น ทั้งฉลาด อ่อนโยน จิตใจดี หุ่นตรงสเปกของผมอีก ถ้าเราไม่ได้เป็นศัตรูกันเธอจะทำตัวกับผมยังไงนะ คงจะอ่อนโยนเหมือนครั้งแรกที่เจอกันรึเปล่า"

"อยากเจออีกครั้งจัง"

ไม่นานนักที่เขารำพึงรำพันออกมาก็มีเงาของคนโผล่มา เขารีบไหวตัวทันที และเห็นอิจิโร่อุ้มฮิเมโกะเข้ามาทางรูใหญ่ๆ ของกำแพงที่เหมือนจะเคยมีใครมาต่อยเอาไว้

"มากันได้ไงเนี่ย!!"หมาป่าพูด

"คืนยูกิมานะหมาป่า"อิจิโร่พูด

"เห~ ปากพูดจะเอาผู้หญิงคืน แต่ตัวเองอุ้มยายแก่เอาไว้อะนะ"

อิจิโร่และฮิเมโกะมองหน้ากัน ทั้งคู่หน้ากินไม่ลง อิจิโร่รีบวางฮิเมโกะทันที ส่วนฮิเมโกะก็รีบลงจากแขนของอิจิโร่ทันทีและรีบออกห่างโดยเร็วด้วยความขยะแขยงสุดๆ

"อ้าวไม่ใช่ชอบกันหรอ"หมาป่าพูด

"ไม่ได้ชอบกันเฟร้ย!!!!!!!"อิจิโร่และฮิเมโกะพูดพร้อมกัน

ทั้งคู่เหลือบไปเห็นเด็กสาวที่มีเพียงผ้าคลุมห่มปกปิดส่วนต่างๆของร่างกายเอาไว้

"ยูกิ!!!"อิจิโร่พูดพร้อมกับวิ่งไปหาเด็กสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่

"คงจะให้ไปไม่ได้หรอกนะ!"ไม่ทันไรหมาป่าเขาก็วิ่งไปหาอิจิโร่พร้อมประเคนหมัดลงไปบนหน้าท้องของอิจิโร่โดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว

"ไม่ได้หนักอย่างที่คิดไว้นี่หว่า!!!"อิจิโร่พูดพร้อมประเคนมือทั้งสองที่ประสานกันอย่างแน่นลงไปบนกลางกระหม่อมของอีกฝ่ายเต็มๆ

"แข็งใช้ได้ แต่ก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่า!!!"หมาป่าพูด

"เอากันเข้าไปเจ้าพวกนี้"ฮิเมโกะพูด

ว่าแล้วการปะทะกันของสองหนุ่มก็เริ่มขึ้นราวกับเป้าหมายที่คิดไว้ตั้งแต่แรกจะลืมไปแล้วด้วยคำว่าอยากเอาชนะ แต่ไม่ใช่กับอิจิโร่

" ' ฮิเมโกะได้ยินมั้ย ' "เสียงของอิจิโร่เข้ามาในหัวของฮิเมโกะ

" ' โทรจิตหรอเจ้าบ้า ' "ฮิเมโกะตอบกลับ

" ' เหมือนตอนนี้หมาปาเขาจะไม่สนใจเธอ เพราะฉะนั้นเธอรีบไปช่วยยูกิก่อน ' "

" ' ได้เลย ' "

"มัววอกแวกอะไรอยู่หะ!!"หมาป่าพูด

ฮิเมโกะเห็นช่องที่หมาป่าไม่เห็นเธอแน่ๆ เธอรีบเข้าไปช่วยเพื่อนของเธอทันที แต่ว่า...

' นี่มัน!!! เธอโดนอุปกรณ์เวทย์ที่ดูดพลังงานของร่างตุ๊กตาออกไป แต่นี่แทบไม่เหลือเอาไว้เลย อย่าบอกนะว่าเจ้านั้นใช้อุปกรณ์เถื่อน!!! ' ฮิเมโกะคิด

' ต้องรีบให้พลังงานเพื่อแล้ว แต่ดีนะที่ร่างกายทำการ Shut down ก่อน คนที่สาปให้ยูกิเป็นตุ๊กตาคงมีความสามารถในด้านคำสาปหุ่นมากๆ อันตรายจริงๆ '

เธอหยิบขวดน้ำที่ใส่น้ำสีใสๆ ขุ่นๆ ออกมาจากกระเป๋าขาดเอวของเธอที่ไม่น่าจะใส่ขวดน้ำขนาด 500 มล. ได้ แล้วเธอรีบเอาน้ำในขวดให้ยูกิกินทันที

' ทำไมถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนมากเลยละ ' ฮิเมโกะคิด

"เธอคิดจริงๆ หรอ ว่าถ้าจะพยายามฟื้นตุ๊กตาที่มีพลังเวทย์สูงขนาดนั้นต้องใช้พลังงานเท่าไหร่กันแน่"หมาป่าพูดขึ้น

"หมายความว่าไง!!!"อิจิโร่พูด

"ก็จริงๆ แล้วพลังเวทย์ของเจ้าตุ๊กตานี่มันถูกผนึกเอาไว้ไงละ"เขาตอบ

อิจิโร่โกรธมากแต่ตอนนี้เขากำลังทำอะไรบ้างอย่างกับกำไลข้อมือข้างซ้ายที่เขาสวมอยู่

"อย่านะอิจิโร่!!"ฮิเมโกะพูด

"อย่าห้ามผมเลยฮิเมโกะ"อิจิโร่พูด

"นายรีบไปดูยูกิแทนชั้นดีกว่า ส่วนตรงนี้ชั้นจะจัดการเอง"เธอพูดพร้อมกับวิ่งมาหาอิจิโร่

"แต่ว่า"

"เชื่อชั้นสิ เอ็นมะ อิจิโร่"

"..."เขาเงียบไป

"ก็ได้ฮิเมโกะ"อิจิโร่พูด

"อ่าวๆ เปลี่ยนให้ยายแก่มาอยู่แนวหน้าเนี่ยนะ คิดยังไงกันเนี่ย"หมาป่าพูดด้วยเสียงยียวนกวนประสาท

"นั่นสินะ แต่แกพร้อมที่จะเป็นกระสอบทรายของข้ายังละ"

,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.,.

เอาไปแค่นี้ก่อนแล้วกัน

สวัสดีค่ะอีคนเขียนเองนะคะ

ตอนนี้คงไม่มีอะไรมากแต่ขอเวลาไปเขียนฉากที่ ฮิเม ปะทะ ไอหมาสถุน และ ฉาก nc ก่อนนะแต่มันอาจจะไม่ดีเท่าที่ควร ก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วย แล้วเจอกัน

"นั่นสินะ แต่แกพร้อมที่จะเป็นกระสอบทรายของข้ายังละ โอคามิ โอคุยามะ"ฮิเมโกะพูด

"แล้วแกจะทำอะไรผมได้ละ ' ย า ย แ ก่ ่ "โอคุยามะพูด

ฮิเมโกะยิ้มออกมา ดูเผินๆ แล้วอาจเหมือนเด็กๆ ที่กำลังส่งยิ้มหวานๆ น่ารักๆ ให้กับผู้ใหญ่อย่างไรเดียงสา(จอมปลอม) แต่สายตาที่มองไปทางคนที่มีฉายาว่า ' หมาป่า ' ที่ชื่อว่า ' โอคามิ โอคุยามะ ' อย่างมีเล่ห์นัยและเย็นชาต่างจากตอนแรก

"มาแล้วสินะ หนึ่งในแม่มดแห่งสายเลือดต้องสาป ผู้ใช้คำสาปโลหิตเพลิง ' จูเคะทสึ ฮิเมโกะ ' "โอคุยามะพูด

"เข้าใจเร็วก็ดีแล้ว แบบนี้ค่อยจัดการง่ายหน่อย"เธอตอบกลับอย่างเย็นชา

"หึ คิดจริงๆ ว่าจะจัดการผมง่ายๆ อะนะ ไม่มีทาง!!!"

สิ้นคำพูดของโอคุยามะ มีเพลิงเฉดสีแดงและเขียวลายล้อมอยู่บริเวณโดยรอบๆ ตัวของฮิเมโกะ เปลวเพลิงพวกนั้นร้อนเหมือนเพลิงจริงๆ ทำให้บริเวณนั้นอุณหภูมิสูงขึ้นเล็กน้อย ถ้าเผลอโดนตัวตรงๆ อาจจะไปสู่สุคติด้วยความทรมานเลยก็ได้ แต่น่าแปลกที่มันจะไม่ทำสิ่งรอบๆ ตัวของมัน ไม่ใช่แค่สิ่งของเพียงอย่างเดียว แต่รวมไปถึงสิ่งมีชีวิตรอบๆ ยกเว้นเพียงเป้าหมายที่เจ้าของต้องการ

"ถ้าคิดว่าข้าจะยอมเบามือให้คนแบบแกหรอ"ฮิเมโกะพูดพร้อมเปลี่ยนสีหน้า ร้อยยิ้มนั้นได้หายไป สายตาจิกกัด เย็นชาและมีเลย์นัย

"ชิ ซวยแล้วสิเรา"โอคุยามะสบถออกมาพร้อกับตั้งท่าเตรียพร้อม

ลูกไฟที่อยู่บริเวณโดยรอบลอยพุ่งมาใส่โอคูยามะอย่างไร้ปรานี เขาทำการหลบอย่างรวดเร็วแต่ก็หลบไม่หมด ทำให้เขาโดนลูกไฟพวกนั้นลวก ถาก และโดนเผานิดหน่อย ละมั้งนะ

"เบาๆ หน่อยก็ได้ยาย!!!!"โอคุยามะพูด

"ไม่"ฮิเมโกะตอบ

' ซวยแล้วซิ ' โอคุยามะคิด

' ถ้ายายแก่นั้นเล่นแรงอีกนิดผมไม่รอดแน่ '

' ... '

' คงต้องใช้วิธีนั้นแล้วสิ ถึงจะไม่ค่อยเวิร์คก็เถอะ '

แล้วจู่ๆ เขาก็ได้กลิ่นอะไรไหม้ๆ ... มันไม่ใช่แค่กลิ่นไหม้ แต่มันร้อนตรงหัวด้วย

"อ้ากกกกก ไฟไหม้หัวตรู!!!!!!"โอคูยามะพูดพร้อมกับดับไฟบนหัวของเขา

"ใครใช้ให้เหม่อลอยในเวลานี้ละ"ฮิเมโกะพูด

"ชิ! ยายก็พูดได้ ขอเวลานอกหน่อยไม่ได้รึไง"

ตัดภาพมาที่อีกฝั่ง

อิจิโร่กำลังนั่งป้อนน้ำใสๆ ในขวดใส่ปากของยูกิในร่างผู้หญิงที่กำลังหลับอยู่

' ตอนนี้กำลังฝันอะไรอยู่รึปล่าวน้า ' อิจิโร่คิด

' ยูกิ '

' ขอร้องล่ะตื่นขึ้นมาเถอะ '

' เทพธิดาของผม '

อิจิโร่ลูบหัวของสาวน้อยชื่อยูกิในอ้อมแขนของตนในความรู้สึกที่มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว

ตัดกลับมาที่ทั้งสองคนที่กำลังตีกันอยู่

สถานการณ์ตอนนี้นะคะ มันไม่ต่างอะไรกับการโดนโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวเลยทีเดียวค่ะท่านผู้อ่านทุกคน

"ว่าแต่ยาย ยายรู้จักวาร์ไปมั้ย"โอคูยามะพูด

"เออ! รู้จักว่ะ! รู้จักดีด้วยไอฟาย!"ฮิเมโกะพูดด้วยความหงุดหงิดแล้วกระหน่ำเวทมนตร์ใส่โอคุยามะมากกว่าเดิม

"งั้นก็...เอาละ"

"วาร์ป!!!!!!!"

แล้วไม่นานที่โอคุยามะพูดก็มีแสงสว่างระเบิดออกมาจากตัวของเขา มันสว่างจ้ามากจนอาจทำให้ตาบอดได้เลยทีเดียว

ทันทีที่ฮิเมโกะและอิจิโร่เห็น ทั้งคู่รีบกลับตาทันที และเอาผ้าคลุมของตัวเองมาบังเอาไว้อีกชั้น และแน่นอนว่าอิจิโร่ก็เอาผ้าคลุมมายังให้กับยูกิด้วย

ไม่กี่นาทีต่อมาแสงก็ค่อยๆ หายไป เหลือเพียงแค่พวกเค้า 3 คนเท่านั้น

"ชิ! หนีไปได้หรอ ยังไม่สะใจเลยโว้ย!"ฮิเมโกะพูด

"อย่าเพิ่งสนใจเจ้านั้นเลย มาสนใจที่ยูกิดีกว่า"อิจิโร่พูด

"นั้นสินะ"

"ว่าแต่ เธอยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอ?"ฮิเมโกะถาม

"ถ้ารู้สึกตัวขึ้นมาแล้วหิวละก็คงไม่พ้นมาสูบน้ำลายของผมแน่ๆ"

"นั้นสิ แต่ถ้าเธอจำอะไรไม่ได้ละ ถ้าเธอจำเรื่องที่เธอเป็นผู้ถูกสาปไม่ได้ละ"

"เธอเองก็กังวลเหมือนกันสินะ"

"แน่นอนก็ข้าเป็นคนร่ายเวทผนึกความทรงจำของร่างตุ๊กตาไม่ให้ร่างหลักจำได้นี่นา ถึงพอสลับมาเป็นร่างตุ๊กตาแล้วจะจำได้ทั้งหมดเลยก็ตาม"

ทั้งหมดอยู่ในความเงียบไปซักพักจนมีเสียงหนึ่งพูดออกมา

"สงสัยงานเก็บกวาดหลักฐานในวันนี้ ข้าคงต้องฝากให้ยัยเมดกับไอบัตเลอร์นั้นจัดการแล้วสิ"

ณ ตรอกมุมอับๆ มืดๆ ในชุมชนตึกร้าง

มีชายคนหนึ่งกำลังเดินโซซัดโซเซเข้าไปในสุดทางของตรอกนั้น

"ทีนี้คงจะพ้นแล้วสินะ"

"ยายแก่นั้นเล่นเอาซะนวมเลย"

"ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ภารกิจนี้ล้มเหลว ศัตรูเอาเป้าหมายไปได้"

"ปกติเจ้าไม่เคยพลาดง่ายๆ แบบนี้เลยนะโอคามิ"มีเสียงของผู้หญิงออกมาจากมุมมืดในตรอกนั้น

"อีกฝ่ายเป็นถึงแม่มดในตำนานเชียวนะ ถึงจะถูกผนึกพลังเอาไว้เหมือนกัน แต่เรื่องฝีมือและประสบการณ์ก็ยังห่างชั้นกันอยู่ดี ไม่ใช่หรอคุณผู้ส่งสาร"

"เรื่องนี้ท่านผู้นั้นจะตัดสินใจอีกที ข้ามีหน้าที่มาส่งและรับสารเท่านั้น"เธอตอบ

"ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าเบือเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน"

"แล้วแต่จะคิด เริ่มต้นแผนที่สองได้"สิ้นเสียงของเธอเธอก็หายไปในเงามืด

' ผมช่วยได้แค่นี้ละนะดอกไม้ของผม ' เขาคิด

ตัดมาที่ฝังของพวกตัวหลักกันนะคะทุกคน

"ขอบคุณพวกนายมากเลยนะ"

"อืม! เดี๋ยวเรื่องของยูกิพวกข้าจัดการเอง"

ฮิเมโกะคุยโทรศัพท์กับใครบางคนแล้วก็กดวางสาย

"นายไม่รีบจูบยัยนั้นอีกหรอฮะ!!!!"ฮิเมโกะพูด

"ขอทำใจก่อนได้ปะ"อิจิโร่ตอบ

"ไม่ได้ นายอยากให้เธอโคม่าอย่างนี้อีกนานแค่ไหน"

"ผมไม่เคยเป็นคนจูบยูกิเองเลยนี่นา มีแต่เธอมาจูบผมเองตลอดเลย"

"ถ้าเริ่มมีสตินิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาสูบน้ำลายนายแบบไม่ยั้งจนแห้งเหมือนเดิมแน่ๆ"

อิจิโร่สูดหากใจลึกๆ

"เป็นไงเป็นกัน"อิจิโร่ก้มตัวลงไปประกอบปากของยูกิในร่างตุ๊กตาเด็กสาวที่นั่งพิงกำแพงแถวนั้นอยู่

.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'

ตัดจบแบบละครไทย

สวัสดีค่ะขอโทษที่ลงช้านะคะ

พอดีขี้เกียด+มีงานนิดหน่อย+ติดเกม+ติดนิยาย+ติดการ์ตูน+ติดเมะ+ฯลฯ สรุปรวมๆ คือ ขี้เกียดนั้นแหละ

ตอนต่อไป nc นิดๆ แน่ๆ คันปากอยากสปอยมากเลยนะ แต่ต้องอุบไว้ก่อน ใครที่เคยอ่านก่อนรีเนื้อหา(ในเด็กดี)ก็คงจะรู้นะว่าอิจิโร่จะทำอะไรนะ

ป.ล.1 เราคงไม่ได้ลงแบบวันศุกร์ทุกศุกร์นะ เพราะความขี้เกียดนั้นแหละ

ป.ล.2 แสดงความคิดเห็นหน่อยจิ พอดีเหงาอะ