บทที่ 2 แค้นที่ชำระไม่หมด

"นั่นสินะ แต่แกพร้อมที่จะเป็นกระสอบทรายของข้ายังละ โอคามิ โอคุยามะ"ฮิเมโกะพูด

"แล้วแกจะทำอะไรผมได้ละ ' ย า ย แ ก่ ่ "โอคุยามะพูด

ฮิเมโกะยิ้มออกมา ดูเผินๆ แล้วอาจเหมือนเด็กๆ ที่กำลังส่งยิ้มหวานๆ น่ารักๆ ให้กับผู้ใหญ่อย่างไรเดียงสา(จอมปลอม) แต่สายตาที่มองไปทางคนที่มีฉายาว่า ' หมาป่า ' ที่ชื่อว่า ' โอคามิ โอคุยามะ ' อย่างมีเล่ห์นัยและเย็นชาต่างจากตอนแรก

"มาแล้วสินะ หนึ่งในแม่มดแห่งสายเลือดต้องสาป ผู้ใช้คำสาปโลหิตเพลิง ' จูเคะทสึ ฮิเมโกะ ' "โอคุยามะพูด

"เข้าใจเร็วก็ดีแล้ว แบบนี้ค่อยจัดการง่ายหน่อย"เธอตอบกลับอย่างเย็นชา

"หึ คิดจริงๆ ว่าจะจัดการผมง่ายๆ อะนะ ไม่มีทาง!!!"

สิ้นคำพูดของโอคุยามะ มีเพลิงเฉดสีแดงและเขียวลายล้อมอยู่บริเวณโดยรอบๆ ตัวของฮิเมโกะ เปลวเพลิงพวกนั้นร้อนเหมือนเพลิงจริงๆ ทำให้บริเวณนั้นอุณหภูมิสูงขึ้นเล็กน้อย ถ้าเผลอโดนตัวตรงๆ อาจจะไปสู่สุคติด้วยความทรมานเลยก็ได้ แต่น่าแปลกที่มันจะไม่ทำสิ่งรอบๆ ตัวของมัน ไม่ใช่แค่สิ่งของเพียงอย่างเดียว แต่รวมไปถึงสิ่งมีชีวิตรอบๆ ยกเว้นเพียงเป้าหมายที่เจ้าของต้องการ

"ถ้าคิดว่าข้าจะยอมเบามือให้คนแบบแกหรอ"ฮิเมโกะพูดพร้อมเปลี่ยนสีหน้า ร้อยยิ้มนั้นได้หายไป สายตาจิกกัด เย็นชาและมีเลย์นัย

"ชิ ซวยแล้วสิเรา"โอคุยามะสบถออกมาพร้อกับตั้งท่าเตรียพร้อม

ลูกไฟที่อยู่บริเวณโดยรอบลอยพุ่งมาใส่โอคูยามะอย่างไร้ปรานี เขาทำการหลบอย่างรวดเร็วแต่ก็หลบไม่หมด ทำให้เขาโดนลูกไฟพวกนั้นลวก ถาก และโดนเผานิดหน่อย ละมั้งนะ

"เบาๆ หน่อยก็ได้ยาย!!!!"โอคุยามะพูด

"ไม่"ฮิเมโกะตอบ

' ซวยแล้วซิ ' โอคุยามะคิด

' ถ้ายายแก่นั้นเล่นแรงอีกนิดผมไม่รอดแน่ '

' ... '

' คงต้องใช้วิธีนั้นแล้วสิ ถึงจะไม่ค่อยเวิร์คก็เถอะ '

แล้วจู่ๆ เขาก็ได้กลิ่นอะไรไหม้ๆ ... มันไม่ใช่แค่กลิ่นไหม้ แต่มันร้อนตรงหัวด้วย

"อ้ากกกกก ไฟไหม้หัวตรู!!!!!!"โอคูยามะพูดพร้อมกับดับไฟบนหัวของเขา

"ใครใช้ให้เหม่อลอยในเวลานี้ละ"ฮิเมโกะพูด

"ชิ! ยายก็พูดได้ ขอเวลานอกหน่อยไม่ได้รึไง"

ตัดภาพมาที่อีกฝั่ง

อิจิโร่กำลังนั่งป้อนน้ำใสๆ ในขวดใส่ปากของยูกิในร่างผู้หญิงที่กำลังหลับอยู่

' ตอนนี้กำลังฝันอะไรอยู่รึปล่าวน้า ' อิจิโร่คิด

' ยูกิ '

' ขอร้องล่ะตื่นขึ้นมาเถอะ '

' เทพธิดาของผม '

อิจิโร่ลูบหัวของสาวน้อยชื่อยูกิในอ้อมแขนของตนในความรู้สึกที่มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว

ตัดกลับมาที่ทั้งสองคนที่กำลังตีกันอยู่

สถานการณ์ตอนนี้นะคะ มันไม่ต่างอะไรกับการโดนโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวเลยทีเดียวค่ะท่านผู้อ่านทุกคน

"ว่าแต่ยาย ยายรู้จักวาร์ไปมั้ย"โอคูยามะพูด

"เออ! รู้จักว่ะ! รู้จักดีด้วยไอฟาย!"ฮิเมโกะพูดด้วยความหงุดหงิดแล้วกระหน่ำเวทมนตร์ใส่โอคุยามะมากกว่าเดิม

"งั้นก็...เอาละ"

"วาร์ป!!!!!!!"

แล้วไม่นานที่โอคุยามะพูดก็มีแสงสว่างระเบิดออกมาจากตัวของเขา มันสว่างจ้ามากจนอาจทำให้ตาบอดได้เลยทีเดียว

ทันทีที่ฮิเมโกะและอิจิโร่เห็น ทั้งคู่รีบกลับตาทันที และเอาผ้าคลุมของตัวเองมาบังเอาไว้อีกชั้น และแน่นอนว่าอิจิโร่ก็เอาผ้าคลุมมายังให้กับยูกิด้วย

ไม่กี่นาทีต่อมาแสงก็ค่อยๆ หายไป เหลือเพียงแค่พวกเค้า 3 คนเท่านั้น

"ชิ! หนีไปได้หรอ ยังไม่สะใจเลยโว้ย!"ฮิเมโกะพูด

"อย่าเพิ่งสนใจเจ้านั้นเลย มาสนใจที่ยูกิดีกว่า"อิจิโร่พูด

"นั้นสินะ"

"ว่าแต่ เธอยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอ?"ฮิเมโกะถาม

"ถ้ารู้สึกตัวขึ้นมาแล้วหิวละก็คงไม่พ้นมาสูบน้ำลายของผมแน่ๆ"

"นั้นสิ แต่ถ้าเธอจำอะไรไม่ได้ละ ถ้าเธอจำเรื่องที่เธอเป็นผู้ถูกสาปไม่ได้ละ"

"เธอเองก็กังวลเหมือนกันสินะ"

"แน่นอนก็ข้าเป็นคนร่ายเวทผนึกความทรงจำของร่างตุ๊กตาไม่ให้ร่างหลักจำได้นี่นา ถึงพอสลับมาเป็นร่างตุ๊กตาแล้วจะจำได้ทั้งหมดเลยก็ตาม"

ทั้งหมดอยู่ในความเงียบไปซักพักจนมีเสียงหนึ่งพูดออกมา

"สงสัยงานเก็บกวาดหลักฐานในวันนี้ ข้าคงต้องฝากให้ยัยเมดกับไอบัตเลอร์นั้นจัดการแล้วสิ"

ณ ตรอกมุมอับๆ มืดๆ ในชุมชนตึกร้าง

มีชายคนหนึ่งกำลังเดินโซซัดโซเซเข้าไปในสุดทางของตรอกนั้น

"ทีนี้คงจะพ้นแล้วสินะ"

"ยายแก่นั้นเล่นเอาซะนวมเลย"

"ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ภารกิจนี้ล้มเหลว ศัตรูเอาเป้าหมายไปได้"

"ปกติเจ้าไม่เคยพลาดง่ายๆ แบบนี้เลยนะโอคามิ"มีเสียงของผู้หญิงออกมาจากมุมมืดในตรอกนั้น

"อีกฝ่ายเป็นถึงแม่มดในตำนานเชียวนะ ถึงจะถูกผนึกพลังเอาไว้เหมือนกัน แต่เรื่องฝีมือและประสบการณ์ก็ยังห่างชั้นกันอยู่ดี ไม่ใช่หรอคุณผู้ส่งสาร"

"เรื่องนี้ท่านผู้นั้นจะตัดสินใจอีกที ข้ามีหน้าที่มาส่งและรับสารเท่านั้น"เธอตอบ

"ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าเบือเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน"

"แล้วแต่จะคิด เริ่มต้นแผนที่สองได้"สิ้นเสียงของเธอเธอก็หายไปในเงามืด

' ผมช่วยได้แค่นี้ละนะดอกไม้ของผม ' เขาคิด

ตัดมาที่ฝังของพวกตัวหลักกันนะคะทุกคน

"ขอบคุณพวกนายมากเลยนะ"

"อืม! เดี๋ยวเรื่องของยูกิพวกข้าจัดการเอง"

ฮิเมโกะคุยโทรศัพท์กับใครบางคนแล้วก็กดวางสาย

"นายไม่รีบจูบยัยนั้นอีกหรอฮะ!!!!"ฮิเมโกะพูด

"ขอทำใจก่อนได้ปะ"อิจิโร่ตอบ

"ไม่ได้ นายอยากให้เธอโคม่าอย่างนี้อีกนานแค่ไหน"

"ผมไม่เคยเป็นคนจูบยูกิเองเลยนี่นา มีแต่เธอมาจูบผมเองตลอดเลย"

"ถ้าเริ่มมีสตินิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาสูบน้ำลายนายแบบไม่ยั้งจนแห้งเหมือนเดิมแน่ๆ"

อิจิโร่สูดหากใจลึกๆ

"เป็นไงเป็นกัน"อิจิโร่ก้มตัวลงไปประกอบปากของยูกิในร่างตุ๊กตาเด็กสาวที่นั่งพิงกำแพงแถวนั้นอยู่

.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'.'

ตัดจบแบบละครไทย

สวัสดีค่ะขอโทษที่ลงช้านะคะ

พอดีขี้เกียด+มีงานนิดหน่อย+ติดเกม+ติดนิยาย+ติดการ์ตูน+ติดเมะ+ฯลฯ สรุปรวมๆ คือ ขี้เกียดนั้นแหละ

ตอนต่อไป nc นิดๆ แน่ๆ คันปากอยากสปอยมากเลยนะ แต่ต้องอุบไว้ก่อน ใครที่เคยอ่านก่อนรีเนื้อหา(ในเด็กดี)ก็คงจะรู้นะว่าอิจิโร่จะทำอะไรนะ

ป.ล.1 เราคงไม่ได้ลงแบบวันศุกร์ทุกศุกร์นะ เพราะความขี้เกียดนั้นแหละ

ป.ล.2 แสดงความคิดเห็นหน่อยจิ พอดีเหงาอะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***