ตอนที่7 ละครเรื่องใหม่/อาจารย์สองมาตรฐาน

โคว:เฮ้ย~

ตึก ตึก

[ระหว่างเดิน]

ยุย:หืม มีอะไรหรอ โควคุง~

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

โคว:เปล่าหรอกนะ ก็แค่รู้สึกแปลกๆ น่ะ ที่อยู่ๆ คนๆนั้นจู่ๆก็บอกว่าให้เป็นพระเอกไม่ทันตั้งตัวเลย

ตึก ตึก ตึก ตึก

"ย้อนความ"

ชินณวัฒน์:แล้วก็พระเอกก็คือ มุคามิ โคว!!

โคว:เอ๋ ทำไมถึงเป็นผมล่ะ!!

ชินณวัฒน์:หึ "ชินณวัฒน์ยิ้มออกมา"

หลังนึก

ยุย:ก็จริงน่ะ น่าตกใจอยู่

โคว:แต่ว่าน่า~ เอ็มเนโกะจังพูดอะไรหรอ

ยุย:พูดอะไรล่ะ

โคว:ก็พูดก่อนบอกว่าเอ็มเนโกะจังเรื่องเอาเอ็มเนโกะจัง~ เป็นตัวเอกนี่

ยุย:อ้อ เรื่องนั้นชินนะวะซังเค้าแนะนำตัวเป็นภาษาไทยน่ะ

โคว:เอ๋ ภาษาไทยหรอ?!

ยุย:อื้ม

โคว:แล้วเอ็มเนโกะจัง!! ฟังรู้เรื่องหรอ?

ยุย:อื้ม เรารู้เรื่องอยู่ แต่ก็น่ะ เราเคยเรียนภาษาไทยมาก่อนเลย ฟัง พูด เขียนได้เลย

โคว:เห~ เก่งจัง?

แล้วยากไหม?

อืม~ ก็ยากน่ะ แต่ก็แล้วแต่คนด้วย เพราะภาษาไทยกับญี่ปุ่น ต่างกัน ภาษาไทยมีคำลากเสียงยาวซึ่งต่างจากภาษาญี่ปุ่นที่มีคำลากเสียงสั้น พยัญชนะเองก็เยอะด้วย ตึกตึกตึกตึกตึก

โคว:งั้นหรอ? แล้วเคยเรียนตั้งแต่ตอนไหนล่ะ "โควที่พูดแบบนั้นก็มองสายตาเล่ห์"

"ยุยหยุดเดิน"

ยุย:หึ "ยุยหัวเราะเบาๆ"

ตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ

"ตาโควข้างขวาแดงขึ้น"

ฮึก

"โควดูตกใจ"

(อะไรน่ะ ภาพนี้มัน!!)

?:โควคุง

ยุย:โควคุง!!

ตึก ตึก ตึก ตึก

โคว:อ่ะ เอ็มเนโกะจัง! เปล่าหรอก

ยุย:งั้นหรอ?

โคว:(อะไรน่า ทำไมถึงได้เห็นภาพอะไรแบบนั้นด้วยนะ)

ตึก ตึก ตึก ตึก

"ตัดมาที่คฤหาสน์ซาคามากิ"

เอี๊ยด~

ปัง!!

ตึก ตึก ตึก

[ทางเดิน]

ยุย:(เฮ้ย~ อยู่ก็มีละครเรื่องใหม่ ให้เราแสดงเลยแหะ)

ยุย:(แต่ก็ช่างเถอะ เพราะเรื่องงานมันไม่เหนื่อยเท่ากับเหนื่อยทางใจแล้วล่ะ)

[ทางด้านของชินณวัฒน์]

ตรู๊ด~

?:ครับ มีบุคคครับสาย"

ชินณวัฒน์:นี่ฉันเองนะ

?:ครับ มีอะไรให้ผมช่วยครับ

ชินณวัฒน์:ช่วยหาประวัติผู้กญิงที่ชื่อว่า โคโมริ ยุยกับมุคามิ โควหน่อย

อ่ะครับ รอสักครู่นะครับ

ชั่วโมงต่อมา

ต้องขอโทษด้วยนะครับ!!

อะไร

คือหาประวัติในประเทศไม่ได้ครับ แต่มุคามิ โควหาได้ครับ

หืม หาไม่ได้?

?:ครับ

ชินณวัฒน์:ถ้างั้นลองหา โคโมริ ยุยในต่างประเทศ

?:รอสักครู่ครับ

ผ่านไปสามสิบนาที

?อ่ะได้ครับ

?:แต่มันเป็นภาษาต่างประเทศ ครับ

ชินณวัฒน์:งั้นลองส่งมาก่อน ทั้งคู่เลย

ครับ "ผู้ที่คุยสายกับชินณวัฒน์จึงได้ส่งข้อมูลมา"

หืม?

?:ได้ไหมครับ

ได้อยู่แล้ว แค่นี้น่ะ เดี๋ยวโอนเงินไปให้

?:ครับ แค่นี้นะครับ

วางสาย

ผ่านไป 2ชั่วโมง

"เล่นกดเลือนแท็บเล็ตลงมา"

ชินณวัฒน์:(มุคามิ โคว เห~ ประวัติด้านการแสดงทั้งหมดแนว เกาหลีหรือญี่ปุ่นสินะ แต่ละครของเราเป็นแนวต่างกันสุดขั้วแล้ว จะแสดงได้ไหมเนี่ย แต่ก็สามารถแสดงได่อยู่)

ชินณวัฒน์:(ต่อ)

ชินณวัฒน์:(โคโมริ ยุย หึ เห็นน่าอ่อนแบบนั้น แต่ประวัติโชคโชน ไม่ใช่เล่นๆ)

(งั้นลองดูประวัติด้านการแสดง)

(เคยเล่นละคร กรรม,เล่ห์มายา,สุภาพบุรุษ,เพลิงรัก,สองนาง,รักต่างภพ สุดท้ายเพลิงพลี)

ชินณวัฒน์:(คิดถูกจริงๆ ที่ชวนมาเล่นด้วยกัน)

(ดูท่าทางยังไงก็ต้องให้เล่นให้ได้ )

(เอาล่ะต้องส่งไปทางให้ผู้จัดการทั้งสอง และให้ไปส่งถึงทั้งสองคนนััน และสุดท้ายลอง...)

ตัดมาที่

[ห้องนอนยุย]

ฟูว์

"ยุยฟุบนอนลงเตียง"

ตึงตึ่ง!!

(ดูท่าทางผู้จัดการส่งมาแล้ว) "ยุยลุกไปที่โตะที่มีกระเป๋าใส่ข้างในมือถือ"

ยุยอ่านบท

ยุย:(นะ....นี่มัน!!)

ละคร มารยารักลวง

ย่อเนื้อหา

คนในสมัยก่อนยุคเทคโนโลยี ที่ไม่ได้ดูกันที่ภายนอก รักกันที่ใจ รักกันที่ภายใน รักกันช้าแต่มั่นคง ยืนยาว ละอายต่อศีลธรรม และพร้อมที่จะเรียนรู้ เผชิญหน้า ด้วย แต่ยุคปัจจุบันกลับไม่ใช่ ดูกันที่ภายนอก ตัดสินที่ด้านนอก ความละอายต่อศีลธรรมน้อยลง แต่กิเลสตัณหากลับเยอะขึ้น รักกันเร็วแต่แสนสั้น จนกระทั่งเลิกลากัน นาการิ ที่แต่งกับคาสึมะ ที่รักกันไม่นาน ก็แต่งงานกัน นิสัยด้วยทั้งคู่เอาตนเองเป็นใหญ่ ความไม่ยอมกัน ความละอายต่อศีลธรรมจนทำให้ความรักทั้งคู่พังลง ซึ่งทำให้นาการินั้นไม่อยากมีความรัก คู่ชีวิตอีก ยูซาโตะเด็กหนุ่มที่เคยเป็นรักแรกของนาการิ ผู้ที่รักที่ไม่ต้องการตัวเธอครอบครองและอยากให้นาการิยิ้มมีความสุข สุดท้ายคือรักที่มั่งคงอยู่เคียงข้าง

(เรื่องอะไรเนี่ย!! )

ยุย:(นี่มันละครไทยชัดๆ!!)

ยุย:(ชื่อตัวละครญี่ปุ่น แต่โครงสร้างเหมือนละครไทยเลย!!)

ยุย:(แต่ว่าแนวนี้เราเองก็เคยเล่นแล้วเหมือนกัน ถึงจะคล้ายๆก็เถอะ ละครนั้นชื่อว่า กรรม)

(แต่ว่าเราจะเล่นดีไหมเนี่ย?!!)

[วันถัดมา]

(ยุย:เฮ้ย~ วันนี้เป็นวันไปมหาลัยอีก~ )

[หน้าประตู]

เรย์จิ:มาแล้วสินะครับ

ยุย:อ่ะ สวัสดีค่ะเรย์จิซัง

เรย์จิ:วันนี้คุณกับผมไปเรียนด้วยสินะครับ.

ยุย:ก็คงงั้นหรอกค่ะ

[ในรถ]

"บรรยากาศในรถเงียบไป เนื่องจากยุยกับเรย์จิไม่ค่อยพูด"

เรย์จิ:(ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้เป็นอย่างงี้นะครับ) "เรย์จิมองยุยอยู่"

ย้อนความ

อ่ะ โทษด้วยนะครับ นี่ครับ

เรย์จิเปิดอ่าน

เรย์จิ:ทำไมถึงได้มีแค่นี้ครับ?

?:คือว่า..เนื่องจากประวัติลองค้นหาดูแล้วมีแค่นี้ครับ

งั้นหรอครับ ถ้างั้นค่าจ้างนี่ครับ

อ่ะ ขอบคุณครับ

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เอี๊ยด~

[ห้องเรย์จิ]

ฟึ่บ เรย์จิเปิดประวัติอ่านจริงๆ จังๆ

นี่มัน โรงเรียนเชียร์เป็นโรงเรียนที่พอๆกับเรียวเทย์เลยสินะครับ

หืมนี่มัน!!

ฮึก "เรย์จิตกใจกับสิ่งที่อ่าน"

ประวัติคดีของโคโมริ ยุย

เรย์จิ!!!!

เฮ่อ~ "เรย์จิถอดหายใจออกมา

และอ่านต่อ"

เฮ่อ~ และถอดใจอีกครั้งกับสิ่งที่อ่าน

หลังนึก

เรย์จิ:(ผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางอันตรายกว่าที่คิดไว้อีกครับ)

(ถ้าเปรียบเทียบกับสุบารุที่เคยมีเหตุทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียนสุบารุดูเบาไปเลยครับ ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนนี้มีประวัติคดีทางกฎหมาย ให้ตายสิครับ!! ที่ต้องอยู่กับผู้หญิงที่มีปัญหาที่ชอบทำร้ายร่างกายคนรอบด้วยกำลังเนี่ย ไม่อยากเข้าใกล้ครับ ช่างคลื่นใส่!!)

ยุย:มีอะไรหรอค่ะ รึเปล่าค่ะ เรย์จิซัง?

เรย์จิ:เปล่าหรอกครับ

ยุย:(หรอ สายตาคุณพุ่งมาทางนี้นะ แถมยังเหมือนด่าด้วย)

ยุย:(ความต่างของแวมไพร์กับมนุษย์ ที่นอกจากจะสีผิวซีด ความแข็งแรงที่มากกว่ามนุษย์ ความว่องไว แล้วคือสีหน้า ที่แทบไม่แสดงออก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมองไม่ออกน่ะ ถ้าคนชั่งสังเกตพวกแวมไพร์จะออกสีหน้าทางสายตามากกว่า เพราะงั้นก็เลยจะดูหน้านิ่ง)

ยุย:(แต่มนุษย์ออกทั้งหมดท่าทาง มือ ปาก สายตา ท่านั่ง)

ยุย:(แต่ยังไงมันก็แค่ข้อสังเกตของตัวเราแค่นั้นแหละ)

ยุย:(เพราะฉะนั้นที่เรย์จิซังบอกว่าเปล่าหรอกครับ นั้นมันก็แค่คำ)

ยุย:-อแหล

สึก!! "เสียงโดนแทง"

เรย์จิ:(ฮึก เหมือนโดนผู้หญิงคนนี้ด่าเลยครับ)

{ก็โดนด่าจริงๆ แถมภาษาไทยด้วย ถึงพูดอะไรมาก็ไม่รู้เรื่องหรอก 55555 }

[มหาลัย]

ยุย:ถ้างั้นจะให้รอตรงไหนค่ะ เรย์จิซัง

เรย์จิ:ถ้างั้นก็.. "เรย์จิอธิบายออกและได้เลิกลากันไปที่ห้องตน"

[ห้องเรียนยุย]

"ยุยเสียงเปิด"

"ยุยนั่งลงถึงที่"

"จากนั้นอาจารย์ได้อธิบายวิชา จับกลุ่มหรือเดี่ยว"

ยุย:(เพราะยังไงก็มีเศษอยู่ แต่ก็น่ะไม่มีใครช่วยเรามาตั้งแต่ไหนแล้วนี่)

ยุย:(แต่ยังไงเราก็ต้องหาก่อน)

"ยุยที่กำลังจะลุกและเดินไปถาม"

ยุย:ออ ขอโทษนะค่ะ ครบคนรึยังค่ะ?

?:อ้อ ครบแล้วค่ะ

ยุย:งั้นหรอ ค่ะ

"จากนั้นยุยก็ได้เดินไปถาม"

ครบแล้วครับ

ครลแล้วค่ะ

"ไปเลื่อยจนถึงกลุ่มสุดท้ายกลุ่มที่ 7"

ยุย:ออ..คือกมีกลุ่มครบรึยังค่ะ

?:ยังเลยค่ะ

ยุย:ถ้างั้นขอเข้ากลุ่มได้ไหมค่ะ?

?:ได้ค่ะ

ยุย:(เย้!! ค่อยยังช่วย)

"จากนั้นจับกลุ่มเสร็จก็ได้เริ่มคุยเนื้อหา"

"หลังเลิกเรียน"

อาจารย์:อ่าพอแค่นี้ก่อนน่ะ ~ ส่วนส่งภายสิ้นอาทิตย์นี้น่ะ

ทุกคน:ค่ะ/ครับ

อาจารย์:เอาล่ะ แค่นี้!! ฉันต้องไปสอนห้องอื่นๆ

"อาจารย์เดินจากไปหลังคำพูดนั้น"

[ทางด้านเรย์จิ]

ทุกคน:เอ๋!!

?:เดี๋ยวน่ะค่ะ อาจารย์!! อาจารย์พูดว่าอะไรน่ะค่ะ!!

คิริโนะ:ฉันพูดว่า ให้ส่งภายในสองอาทิตย์นี้เท่านั้น

?:สิ้นอาทิตย์ ใครเค้าจะไปทำทันค่ะ!!! เหลือเวลาอีกแค่6วันนี่ค่ะ

?:ใช่ๆ ใครเค้าจะทำไหวค่ะ!!!

อาจารย์:เฮ่อ งานง่ายๆ แค่นี้เองน่ะ

?:แต่เรื่องที่อาจารย์ให้มามันยากไม่ใช่หรอค่ะ!!

คิริโนะ:ไม่รู้ ทำยังไงก็ได้ให้มันเสร็จและเรียบร้อยที่สุด คิริโนะตอบนักศึกษาด้วยง่วงหาวนอน

คิริโนะ:งั้นฉันไปล่ะ ต้องมีสอนห้องอื่นไปล่ะ~ "คิริโนะที่กำลังเดินออกไป"

A:ฮึก ไอ้อาจารย์เฮงซวย!!!

B:คิดว่าตัวเองเป็นใครกันแน่เนี่ย!!

C:นั้นสิ!!

คิริโนะ:เฮ่อ หนวกหู

?:อาจารย์แบบนี้น่ะไม่ต้องเป็นอาจารย์หรอก!!!

"เสียงเดินเปิดประตูและเดินออกไปอย่างไม่สนใจ"

B:อาจารย์บ้าอะไรเนี่ย สอนก็ไม่สอน!!! แถมโยนงานให้ด้วย

A:นั้นสิ!!

C:แต่ได้ยินว่าเป็นแค่ห้องเราด้วยน่ะ!!

D:ห๊ะ!! ไอ้อาจารย์สองมาตรฐานเอ้ย!!!

เรย์จิ:(หืม?สองมาตรฐานหรอครับ คืออะไร) "เรย์จิงงกับคำพูดของคนในห้อง"

A:ใช่เลย!!

[ในรถ]

คิริโนะ:รายรายงานที่ฉันจะให้ทำก็คือปรุงยาพื้นฐานมา 7ชนิด ถ้าไม่ได้ก็ 0คะแนน

เรย์จิ:(ยาพื้นฐานทางการแพทย์เช่นsai004 ,igc006,igc013,pd034,gil078,sci012 ยาเหล่านี้เป็นพื้นฐานของนักปรุงยา ต้องใช้เวลา 2 อาทิตย์ แต่นี้ใช้ ประมาณ 6)

*ยานี้ไม่มีในชีวิตจริง แต่งขึ้นมาเอง*

——————————————————————

ผู้เขียน

ความเขียนเสร็จ ตอนนี้มีถึงสองเลยตอน ฮ่ะ กว่าจะเขียนเสร็จ~ และเรื่องdiabolik lovers chaos lineage เกมล่าเกมตามหาอีฟ เรื่องนี้จะลงเขียนทีหลังน่ะค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***