1

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับเพดานสีขาว เเละกลิ่นยาที่ทำให้ฉุนจมูกจนนึกไม่ชอบใจนัก ตอนนี้ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ตื่นแล้วหรอ"

"ครับ?"

เขาคือใครกัน ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าเขาเหลือเกิน เเต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ใบหน้าคม จมูกโด่ง ปากได้รูป กับดวงตาที่มีเสน่ห์นั่น หากใครมองก็เป็นต้องตกหลุมรัก รวมๆแล้ว เขาหล่อมาก

"เธอหิวน้ำหรือเปล่า"

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่เขาจะเดินหายไปเพื่อนำน้ำมาให้ผม ผมก็พรางคิดว่าผมคือใคร ผมไม่รู้แม้กระทั้งชื่อของตัวเอง ผมจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ทำไมล่ะ?

"อืม"

เขายื่นแก้วน้ำมาให้ ผมรับมาเเล้วเอ่ยขอบคุณ ผมดื่มน้ำจนหมด แต่ก็ลอบสังเกตุใบหน้าเขาเป็นระยะ...เขามองผมตลอด นี่คือสิ่งที่ผมเห็น ผมจึงส่งแก้วน้ำคืนให้กับเขา

"ผมเป็นใครหรอครับ?"

"ธีร์"

"หืม?"

"นั่นคือชื่อของเธอ"

"แล้วคุณล่ะ"

"ฉันชื่อ เพลิง เราเป็น'คนรัก'กัน"

ผมเงียบ ผมกับเขาหรือ? ผมจับใจความได้แค่ว่า ผมชื่อธีร์เเล้วเขาชื่อเพลิง และเราคือคนรักกัน มันไม่ได้ช่วยทำให้ผมมีความทรงจำเพิ่มมากขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว กลับกันผมกลับยิ่งสงสัยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ทำไมผมถึงลืมเรื่องราวทุกอย่างล่ะ

"ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้"

"มันเป็นเเค่...อุบัติเหตุ"

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

"ไม่มีอะไร นอนพักซะ ฉันเรียกหมอมาดูอาการเธอเเล้ว"

เขาพูดตัดบท ผมไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด อุบัติเหตุหรอ เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับคุณหมอหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์แพทย์ เขาบอกว่าผมเกิดอุบัติเหตุที่กระทบกระเทือนถึงสมองจนทำให้ความทรงจำหายไป หลังจากคุณหมอออกไปก็เหลือเพียงผมกับเขาเท่านั้นที่อยู่ในห้องพักกันสองคน ไร้เสียงพูดคุยระหว่างเราโดยสิ้นเชิง เขาไม่พูด ผมไม่พูด ผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดคุยกับเขาด้วยเรื่องอะไร จนผมเลือกที่จะนอนหันหลังให้อีฝ่ายเเละเข้าสู่นิทราไป

เช้าของอีกวันผมตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า เขาหายไปไหน จู่ๆผมก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา จึงลุกออกจากเตียงผู้ป่วยแล้วเข็นสายน้ำเกลือเข้าไปในห้องน้ำ ผมล้างหน้าล้างตาและมองตัวเองในกระจก สภาพผมมันไม่ค่อยน่าดูนัก เนื่องจากใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แต่เมื่อมองเข้าไปในใบหน้าของผมชัดๆ มันทำให้ผมคุ้นเคยและเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ จู่ๆภาพในหัวที่แสนเลวร้ายก็ไหลเข้ามา มันเป็นภาพของชายคนหนึ่งซึ่งกำลังตบตีชายอีกคนหนึ่งซึ่งมีร่างกายที่บอบบางกว่า ซึ่งนั่นก็คือผม แต่ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าผู้ชายอีกคนหนึ่งได้เลย ก่อนที่ภาพจะตัดไป ผมรู้สึกปวดหัวมาก มากซะจนต้องล้มลงไปกองกับพื้น

ปึง!!!

เป็นเขา คุณเพลิงพังประตูเข้ามาก่อนที่จะช่วยพยุงผมกลับไปนอนที่เตียง ทำไม ใบหน้าเขามันคุ้นเหลือเกิน...

ผมหลับไปอีกแล้ว นี่เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆซึ่งคุณหมอก็ได้เข้ามาตรวจดูอาการเเละเขาก็บอกว่าพรุ่งนี่ผมสามารถกลับบ้านได้เเล้ว ตอนนี้ผมเห็นคุณเพลิงกำลังนั่งจ้องผมอยู่ ผมจึงเอ่ยถามเขาออกไป เพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องมันเงียบ

"ผมอายุเท่าไหร่?"

"26"

"แล้วคุณล่ะ?"

"30"

"ผมกับคุณเป็นคนรักกันจริงหรอ?"

"อืม"

"ตอนนั้นก่อนที่ผมจะเป็นแบบนี้ เรารักกันไหม?"

"..."

เขาเงียบ ผมเงียบ จึงทำให้บรรยากาศในห้องตอนนี้มันช่างอึดอัดเสียจริง ไม่นานนักเขาก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง ผมรู้สึกเบื่อๆจึงเปิดการ์ตูนดู จนเผลอหลับไป...

นิยายเรื่องนี้ดราม่า กรุณาเตรียมรักษาสุขภาพตับไตของท่านให้พร้อม....

ด้วยรักและห่วงใย จากEva❤

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***