ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับเพดานสีขาว เเละกลิ่นยาที่ทำให้ฉุนจมูกจนนึกไม่ชอบใจนัก ตอนนี้ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาล ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ตื่นแล้วหรอ"

"ครับ?"

เขาคือใครกัน ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าเขาเหลือเกิน เเต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ใบหน้าคม จมูกโด่ง ปากได้รูป กับดวงตาที่มีเสน่ห์นั่น หากใครมองก็เป็นต้องตกหลุมรัก รวมๆแล้ว เขาหล่อมาก

"เธอหิวน้ำหรือเปล่า"

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่เขาจะเดินหายไปเพื่อนำน้ำมาให้ผม ผมก็พรางคิดว่าผมคือใคร ผมไม่รู้แม้กระทั้งชื่อของตัวเอง ผมจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ทำไมล่ะ?

"อืม"

เขายื่นแก้วน้ำมาให้ ผมรับมาเเล้วเอ่ยขอบคุณ ผมดื่มน้ำจนหมด แต่ก็ลอบสังเกตุใบหน้าเขาเป็นระยะ...เขามองผมตลอด นี่คือสิ่งที่ผมเห็น ผมจึงส่งแก้วน้ำคืนให้กับเขา

"ผมเป็นใครหรอครับ?"

"ธีร์"

"หืม?"

"นั่นคือชื่อของเธอ"

"แล้วคุณล่ะ"

"ฉันชื่อ เพลิง เราเป็น'คนรัก'กัน"

ผมเงียบ ผมกับเขาหรือ? ผมจับใจความได้แค่ว่า ผมชื่อธีร์เเล้วเขาชื่อเพลิง และเราคือคนรักกัน มันไม่ได้ช่วยทำให้ผมมีความทรงจำเพิ่มมากขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว กลับกันผมกลับยิ่งสงสัยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ทำไมผมถึงลืมเรื่องราวทุกอย่างล่ะ

"ทำไมผมถึงจำอะไรไม่ได้"

"มันเป็นเเค่...อุบัติเหตุ"

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

"ไม่มีอะไร นอนพักซะ ฉันเรียกหมอมาดูอาการเธอเเล้ว"

เขาพูดตัดบท ผมไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด อุบัติเหตุหรอ เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับคุณหมอหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์แพทย์ เขาบอกว่าผมเกิดอุบัติเหตุที่กระทบกระเทือนถึงสมองจนทำให้ความทรงจำหายไป หลังจากคุณหมอออกไปก็เหลือเพียงผมกับเขาเท่านั้นที่อยู่ในห้องพักกันสองคน ไร้เสียงพูดคุยระหว่างเราโดยสิ้นเชิง เขาไม่พูด ผมไม่พูด ผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดคุยกับเขาด้วยเรื่องอะไร จนผมเลือกที่จะนอนหันหลังให้อีฝ่ายเเละเข้าสู่นิทราไป

เช้าของอีกวันผมตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่า เขาหายไปไหน จู่ๆผมก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา จึงลุกออกจากเตียงผู้ป่วยแล้วเข็นสายน้ำเกลือเข้าไปในห้องน้ำ ผมล้างหน้าล้างตาและมองตัวเองในกระจก สภาพผมมันไม่ค่อยน่าดูนัก เนื่องจากใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แต่เมื่อมองเข้าไปในใบหน้าของผมชัดๆ มันทำให้ผมคุ้นเคยและเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ จู่ๆภาพในหัวที่แสนเลวร้ายก็ไหลเข้ามา มันเป็นภาพของชายคนหนึ่งซึ่งกำลังตบตีชายอีกคนหนึ่งซึ่งมีร่างกายที่บอบบางกว่า ซึ่งนั่นก็คือผม แต่ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าผู้ชายอีกคนหนึ่งได้เลย ก่อนที่ภาพจะตัดไป ผมรู้สึกปวดหัวมาก มากซะจนต้องล้มลงไปกองกับพื้น

ปึง!!!

เป็นเขา คุณเพลิงพังประตูเข้ามาก่อนที่จะช่วยพยุงผมกลับไปนอนที่เตียง ทำไม ใบหน้าเขามันคุ้นเหลือเกิน...

ผมหลับไปอีกแล้ว นี่เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆซึ่งคุณหมอก็ได้เข้ามาตรวจดูอาการเเละเขาก็บอกว่าพรุ่งนี่ผมสามารถกลับบ้านได้เเล้ว ตอนนี้ผมเห็นคุณเพลิงกำลังนั่งจ้องผมอยู่ ผมจึงเอ่ยถามเขาออกไป เพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องมันเงียบ

"ผมอายุเท่าไหร่?"

"26"

"แล้วคุณล่ะ?"

"30"

"ผมกับคุณเป็นคนรักกันจริงหรอ?"

"อืม"

"ตอนนั้นก่อนที่ผมจะเป็นแบบนี้ เรารักกันไหม?"

"..."

เขาเงียบ ผมเงียบ จึงทำให้บรรยากาศในห้องตอนนี้มันช่างอึดอัดเสียจริง ไม่นานนักเขาก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง ผมรู้สึกเบื่อๆจึงเปิดการ์ตูนดู จนเผลอหลับไป...

นิยายเรื่องนี้ดราม่า กรุณาเตรียมรักษาสุขภาพตับไตของท่านให้พร้อม....

ด้วยรักและห่วงใย จากEva❤

ผมตื่นมาในช่วงเย็นของวัน ผมรู้สึกหิวมากเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เเต่เหมือนเขาอ่านใจผมได้ จึงลุกเดินเข็นโต๊ะที่วางอาหารสำหรับผู้ป่วยมาให้ผม

"ขอบคุณครับ"

"อืม"

"คุณไม่กินหรอ"

"ไม่"

"กินหน่อยเถอะคุณ คุณยังไม่ได้กินอะไรเลย"

"..."

เขาไม่ตอบแถมยังเบือนหน้าหนีผม ผมจึงยู่ปากเล็กน้อย ตั้งเเต่เขาเฝ้าไข้ผมอยู่ที่นี่ ผมยังไม่เคยเห็นเขากินอะไรเลยนะ ไม่หิวบ้างหรือไง

"อ้า..."

"ทำอะไรของเธอ"

"กินสิครับ ผมป้อน"

เขาไม่ตอบ เเต่ก็ยอมกินอาหารที่ผมตักให้แต่โดยดี กินดีๆก็ได้หนิเเค่นี้เอง หลังจากนั้นผมก็ตักเข้าปากตัวเองบ้างป้อนเขาบ้าง จนอาหารหมด

จู่ๆมือของอีกฝ่ายก็เลื่อนลงมาเกลี่ยที่ริมฝีปากของผมโดยที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัว

"อ๊ะ!"

"กินเลาะ"

"..."

"ฉันเช็ดให้"

โว้ยยยย พ่อคุณแค่เช็ดปากทำไมต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้กันขนาดนั้น คนเค้าก็เขินเป็นนะ

ผมปล่อยให้อีกฝ่ายเลื่อนโต๊ะอาหารไปไว้ที่เดิมเพื่อรอพนังงานมาเก็บ เราจ้องมองกันไม่วางตาเเต่บรรยากาศนี่เงียบๆสุด คือถ้าผมไม่พูดก่อนเขาก็จะไม่พูดเลยใช่ไหม!

"เราคบกันมากี่ปีครับ เอ่อ...คือผมขอโทษที่จำไม่ได้"

"แต่งงานกันมา3ปี"

ผมก้มลงมองที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ซึ่งปรากฎแหวนเงินเกลี้ยงเกลาวงหนึ่ง พร้อมคำที่สลักใต้แหวนว่า 'forever' แต่ที่น่าแปลก บนเรียวนิ้งของเขากลับว่างเปล่าไม่มีแม้แต่แหวนสักวง ดูเหมือนว่าเขาจะจับสังเกตุผมได้ จึงพูดขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันลืมเอาไว้ที่ห้อง"

"ครับ"

"..."

เงียบอีกเเล้ว....

"เรารักกันได้ยังไงหรือครับ"

"ที่มหาวิทยาลัย"

"..."

"ฉันจีบเธอ"

"..."

"..."

เดดเเอร์อีกเเล้ว...

"คือผม เอ่อ ง่วงนอนเเล้ว ฝันดีนะครับ"

หลังจากที่ได้ยินประโยคที่เขาเอ่ยมา ผมก็อึ้ง แต่อีกใจนึงก็เขินจนพูดไม่ออก สุดท้ายก็เป็นผมที่พ่ายแพ้ให้แก่เขา จึงต้องชิงบอกฝันดีอีกฝ่ายเสียก่อน

เช้าวันนี้ผมดีใจมาก เพราะผมจะได้ออกจากโรงพยาบาลเเล้ว ยิปปี้! เขาอาสาขนกระเป๋าของผมขึ้นไปบนรถ

เราออกจากโรงพยาบาลเวลาเกือบเที่ยง เพราะต้องเคลียร์อะไรหลายๆอย่างให้เสร็จเสียก่อน

"หิวไหม"

"นิดหน่อยครับ"

"อยากกินอะไรล่ะ"

"อืม...ส้มตำครับ คุณกินได้หรือเปล่า"

"อือ"

เขาตอบรับในลำคอ ก่อนที่เราจะขับรถพาผมไปที่ร้านส้มตำร้านหนึ่ง บรรยากาศในร้านรื่นรมย์มาก ให้ผมมานั่งทั้งวันยังได้ เขานี่ช่างเลือกร้านจริงๆ

"ร้านโปรดของเธอ"

"หือ?"

"เธอชอบสั่งตำปูปลาร้า"

"..."

เขาพูดขึ้น ผมจำไม่ได้ว่าที่นี่คือร้านโปรด รวมถึงเมนูที่ชอบสั่ง เเต่เขากลับจำรายละเอียดได้ เมื่อตอนความจำผมยังดี ผมกับเขา เราคงจะรักกันดี

เขาสั่งอาหารให้ผม ผมนั่งรอ ชมนกชมไม้ไปพรางจนในที่สุด สิ่งที่รอคอยก็มาถึง นี่แหละใช่เลย ปลาร้าหอมฉุย! ระหว่างที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็สังเกตุว่าเขาไม่แตะอาหารที่สั่งมาเลย ซึ่งมีแต่ส้มตำ

"ทำไมคุณถึงไม่กินล่ะครับ"

"ฉันไม่ชอบส้มตำ"

อ่าวพ่อคุณ อาหารมีตั้งหลายอย่าง ที่ไม่ใช่ส้มตำก็มีเยอะทำไมเขาไม่สั่งล่ะ ผมกวักมือเรียกพนักงานมา เพื่อสั่งอาหาร เมนูที่ผมสั่งมาก็คือผัดกะเพรา หวังว่าเขาจะกินได้นะ ไม่นานนักผัดกะเพราก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ ผมจึงยกจานไปให้อีกฝ่าย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ผมสั่งมาให้"

"เธอรู้หรอ"

"ครับ?"

"ว่าฉันชอบกินนี่"

"ผมก็เดาๆแหละคุณ"

เขาไม่ได้ต่อปากต่อคำกับผมต่อ เราจึงก้มหน้าก้มตาทานอาหารกันจนหมด ก่อนที่จะเรียกเช็คบิล เเล้วเดินทางกลับ

เอ~ เปิดเรื่องมาเเรกๆก็ไม่ค่อยมาม่านะคะ แต่อย่าพึ่งชะล่าใจไป!!! ฮ่ะ ฮ่า รอติดตามกันนะค๊าาา❤

หลังจากเราทานอาหารเสร็จ เขาก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของเขา แน่นอนผมไม่รู้ว่าหน้าตาของบ้านหลังนั้นมันเป็นอย่างไร เพราะความทรงจำมันขาดหายไปจนหมด เมื่อมาถึงหน้าตัวบ้าน ประตูรั้วเคลื่อนตัวออกเพื่อให้รถยนต์คันหรูเข้าไป มันทำให้ผมได้เห็นกับคฤหาสน์หลังใหญ่แสนหรูหราที่ตั้งตระหง่านอยู่ภายใน

เมื่อรถเคลื่อนมาจอดที่ลานจอดรถเป็นที่เรียบร้อย ก็มีคนงานผู้ชายสองคนเข้ามาถือสัมภาระเข้าไปไว้ในบ้าน

"เราอยู่ที่นี่หรือครับ"

"อืม"

"ผมเดินชมได้ไหม"

"ไว้ค่อยพรุ่งนี้ฉันจะให้คนงานพาเดิน วันนี้เธอต้องพักผ่อน"

เขากวักมือเรียกแม่บ้านคนหนึ่ง เขาพูดคุยอะไรสักอย่างกับเธอก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน

"สวัสดีค่ะ น้าชื่อณีนะคะ คุณชายใหญ่สั่งให้น้าดูแลคุณธีร์ค่ะ"

"สวัสดีครับ เอ่อ ไม่ต้องเรียกว่าคุณก็ได้ครับผมรู้สึกแปลกๆ"

"ไม่ได้หรอกค่ะ คุณชายใหญ่เขาสั่ง"

"นะครับ ผมขอ ผมจะเรียกน้าว่าน้าณีเเต่คุณน้าต้องเรียกผมด้วยชื่อพอนะครับ ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าคุณเลย"

"ก็ได้ค่ะ เอาที่คุณธีร์สะดวก"

"น้าณี~ ผมก็พึ่งบอก"

"ขอโทษด้วยนะคะ น้องธีร์"

น้าณีอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพาผมเดินเข้าไปในตัวบ้าน ของในทั้งใหญ่หรูหรามาก ถ้าผมเดินคนเดียวก็คงหลงทางได้เลยมั้งครับ เธอพาผมมาที่ห้องนอนส่วนตัวซึ่งเธอบอกว่าห้องนอนของผมอยู่ถัดจากห้องนอนของคุณเพลิง แถมเขายังกำชับอีกว่า ถ้ามีอะไรก็ให้เรียกเขาได้ แต่ผมก็เกิดข้อสงสัยลึกๆนะ ว่าถ้าเราแต่งงานกันแล้วจริงๆทำไมเราไม่นอนร่วมห้องกันล่ะ

"น้าณีครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"

"คะ?"

"หากผมกับคุณเพลิงแต่งงานกันแล้วจริงๆ ทำไมเราไม่นอนร่วมห้องกันล่ะครับ"

"คุณชายใหญ่แกชอบความเป็นส่วนตัวน่ะค่ะ"

"อ๋อ ครับ"

ผมร้องอ๋อเบาๆ เธอเดินมาส่งผมที่หน้าห้องพร้อมบอกว่าตอนเย็นเธอจะมาเรียกผมไปทานอาหารเย็นด้วย ผมเข้ามาสำรวจในห้องนี้ ห้องนอนของผม มันเป็นโทนสีสว่างๆ มีประตูกระจกที่เปิดออกไปเป็นระเบียง บรรยากาศในห้องช่างคุ้นเคย เหมือนมันมีเรื่องราวบางอย่าง แต่ผมเองก็นึกไม่ออก ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆ เจอกับสมุดบันทึกที่ว่างเปล่าเล่มหนึ่ง จึงถือมันมาพร้อมกับปากกาหนึ่งแท่ง ผมได้จดบันทึกเรื่องราวต่างๆตั้งเเต่ตื่นมาจากโรงพยาบาลเเละสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดลงไป ผมนั่งจดมันลงไปจนครบ แล้วสายตาก็เหลือไปเห็นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งที่วางอยู่ตรงหัวเตียง ผมเดินไปหยิบมันขึ้น ปรากฎว่าแบตของมันยังไม่หมด ผมกดเปิดมัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ใส่รหัส ผมจึงเลื่อนเข้าไปหน้าโฮม ซึ่งปรากฎหน้าจอเป็นรูปคู่ของ ผมกับคุณเพลิง ที่ดูเหมือนกับว่าเรากำลังจะไปเที่ยวด้วยกันที่ไหนสักที่ ในรูปที่ผมเห็น เราต่างยิ้มแย้มกันทั้งคู่ แต่ดูผิดกับตอนนี้ เพราะผมไม่เห็นรอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าเขาเลย

ผมถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียงเเละก็เข้าสู่ห้องนิทราในที่สุด...

ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้น พอเช็คนาฬิกาก็ปรากฎว่านี่มันเวลาหกโมงกว่าแล้ว น้าณีคงมาตามผมลงไปทานข้าว

ผมเปิดประตูออกมา พบกับเธอที่ยืนรออยู่แล้ว เธอเดินนำผมลงมาที่ห้องอาหาร ซึ่งมีคุณเพลิง ผู้ชายหนึ่งคนและผู้หญิงอีกหนึ่งคนนั่งอยู่

"นั่งสิ" คุณเพลิงพูด

"ครับ"

"เจ้านี่ชื่อเพชร เป็นน้องชายของฉัน"

"สวัสดีครับ คุณเพชร"

"อื้ม" ผมหันไปสวัสดีคุณเพชรเเละเขาก็หันมารับไหว้ผมตามมารยาท

"ส่วนนี่แพร น้องสาวของฉัน" คุณเพลิงพูดพลางภายมือไปทางคุณแพร

"สวัสดีครับ คุณแพร"

"สวัสดีจ่ะ ไม่ต้องเรียกเราว่าคุณก็ได้นะ อายุเท่ากัน"

เธอหันมาพูดกับผมอย่างเป็ยมิตร

"ครับ"

"เอาล่ะ เรามาทานข้าวกันได้แล้ว"คุณเพลิงพูด

ทุกคนก็ได้ก้มหน้าก้มตาทานข้าวกันอย่างเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยระหว่างกันเลยแม้แต่น้อย ผมก็แอบอึดอัดอยู่บ้างนะ

มื้ออาหารจบลง ทุกคนแยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง ส่วนคุณเพลิงก็ออกไปจากบ้าน และผมก็คงไม่มีอะไรให้ทำมากนะ จึงเดินเข้าห้องนอนไป ระหว่างนี้ผมคงต้องปรับตัวให้ได้แล้วกระมั้ง ผมฟุบหน้าลงไปบนหมอนก่อนที่จะเข้าสู่ห้องนิทราไปอีกครั้ง...

ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ เอ~ สองคนนี้มีปมอะไรกันหรือเปล่านะ ทำไมคุณเพลิงถึงแปลกๆล่ะ ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะค๊าาา❤