ฮองเฮาพลัดถิ่น
เสียงไก่ขัน เจื้อยแจ้ว~~
บ่าวเกือบทุกคนในเรือน ต่างรีบวิ่งพุ่งพล่านออกมาจากเรือน ออกญาเภชรธิเบต หัวหน้ากรมนา กล้าพูดป่าวประกาศไปทั้งคลุ้งน้ำว่า บ่าวเรือนนี้ขยันที่สุด แต่ทุกคนก็เชื่อกัน
"ออกญาท่าน ขอรับ" บ่าวผู้หนึ่งกล่าวทักถามหาออกญาเภชรธิเบต
"มีกระไรไอ้รุ่ง" เสียงที่ดูขลังๆ เปล่งออกมาอย่างน่ากลัว
"วันนี้ อีเฟือง มันได้หน่อไม้ มาขอรับ " เสียงไอ้รุ่ง
"จะให้บ่าว จัดสำรับอาหารให้เลยไหม เจ้าคะ" อีเฟืองพูด
"เออ ก็ดีนะ แล้วแต่มึงเลย ว่าจักทำกระไร" ออกญาพูด
"อย่าพึ่ง" เสียงที่บ่าวทุกในเรือนเกรงกลัว เเต่ก็รักที่สุดออกมา
พร้อมกับร่างสาวงาม หุ่นผอม พร้อมกับทรงผมแบบแม่หญิงจันทร์วาด ในเรื่องบุพเพฯ พร้อมกับใบหน้าละอ่อนเหมือนเด็กอายุ 15 ที่แต่งหน้าไม่จัดนัก ก้าวออกมาจาก หอนอน
"ข้าอยากกินเเกงหอยใส่หน่อไม้" แม่หญิงพูดด้วยน้ำเสียงขู่ๆ
"แต่ไม่มีหอยหนาเจ้าคะ" อีเฟืองพูด
"ก็ ไปงมมาให้ข้าสิ" แม่หญิงพูด
"เจ้าค่ะ" อีเฟืองพูดพร้อมกับก้มหน้า
"เรื่องมากจังเลยนะ แม่บุหงาราตรี" ออกญากล่าว
"ก็ข้าอยากกินหนิเจ้าคะ" "หิหิ" แม่นายขำ
10 นาที ผ่านไป.....
"แม่นายขอรับ ไม่มีขอรับ" ไอรุ่งพูด พร้อมกับทำท่าหอบๆ
แม่หญิงบุหงาราตรี ทำท่าเหมือนจะถอดใจ แต่ก็พูดคำนึงออกมา
"ไปซื้อที่ตลาดได้ไหมอ่าาาา" แม่หญิงอ้อน
"โอ้ยยย เพลานี้ จักได้รับทาน ข้าวไหมนี่" ออกญาโมโหหิว
"ขอรับ" ไอ้รุ่งตอบ
ที่ตลาด.......
"นี่ แม่มึง มีหอยหรือไม่" ไอ้รุ่งพูดกับแม่ค้า
"มิมีดอก" แม่ค้าพูด
"เพลานี้ หอยหายากจะตาย" พ่อค้าขายผ้าพุด
"ใช่จ้ะ พี่รุ่ง" เฟืองพูด
"กลับไปกูจักโดนโบยไหมวะะะ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน
ถึงบ้าน....
"อะไรนะ" แม่นายตะโกนพูด
"เจ้าค่ะ ไม่มีหอยเจ้าค่ะ" เฟืองพูด
"เอาล่ะ ไปจัดสำรับเถอะ" ออกญาพูด
กล่าวจบบ่าวทั้งสองก็รีบไปเตรียมสำรับข้าวปลา เฟืองรีบเดินตรงไปที่ครัวหลังเรือน เป็นศาลาขนาดใหญ่มีผนังเป็นไม้ไผ่สาน ด้านในมีเตาถ่าน 2 เตา มีเครื่องปรุงหลากรสและมีแปลงผักอยู่หลังครัว
ปล. จะลงทุกเช้านะครับ ถ้าเกิน10ขึ้นไปก็อาจจะลงช้าหน่อย ใครอยากอ่านตอนต่อไปก่อนใครให้พิมพ์ไปว่า
'ฮองเฮาพลัดถิ่น' ใน read a write ฝากด้วยนะครับ
ตอนแรกอาจจะไม่ค่อยสนุก ตอนหลังๆสนุกแน่ครับ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments