ตอนที่ 3

— หุบเขาลูกใหญ่ทอดยาวไปหลายพันไมล์พื้นป่าเขียวขจีผลไม้หลากสีเต็มทั่วป่า บ้านเรือนหลายหลังตั้งอยู่ใจกลางเทือกเขาตามนามเรียกขานของเหล่านักรบที่เหลือรอดจากสงครามเทือกเขาแห่งมังกร เหล่าทหารพวกเขาเหล่านี้ได้นำบุกเบิกตั้งถินฐานแห่งใหม่หมู่บ้านที่ถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มนักรบเมื่อ 7 ปีก่อนหลังการล่มสระหลายของจักรวรรดิดอนนี่เรส

ในระหว่างเดินทางมายังเทือกเขาแห่งมังกรลอร์ดผู้นำอิศวินเขารวบรวมชาวบ้านที่หนีตายกระเสือกกระสนไม่มีที่จะไปตามทางที่พวกเขาเดินทางผาดผ่านมายังเทือกเขาแห่งนี้ตามการแนะนำของจอมเวทย์ผู้หนึ่ง เขาเป็นหนึ่งในนักรบผู้นำในการบุกเบิกในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

ลอร์ดเคิกไบสันผู้นำขบวนทัพอัศวินและจอมเวทย์แห่งจักรวรรดิดอนนี่เรสที่ล่มสระหลายจากสงครามแก่งแย่งทรัพยากร ระหว่างจักรวรรดิดอนนี่และจักรวรรดิอ็อคโตมัสทั้งสองจักรวรรดิต่างเป็นมหาอำนาจล้วนมีแสนยานุภาพทางทหารที่ยิ่งใหญ่ ในภูมิภาคผู้คนหลายแสนถูกกรวดต้อนโดยฝ่ายที่เป็นผู้ชนะในสงคราม

เมื่อจักรวรรดิดอนนี่พ่ายแพ้องค์กษัตริย์แห่งดอนนี่เรสถูกประหาร ณ ลานกลางใจกลางเมืองต่อหน้าประชาชนที่มาห้อมล้อมมุงดู ราชนิกุลบุตรหลานเซื้อพระวงศ์ไม่ถูกประหารก็ถูกจับไปเป็นทาสเหลือไว้แต่ผู้ที่ยังใช้ประโยชน์ได้ถูกนำถวายแด่องค์จักรพรรดิอ็อคโตมัตเพื่อเป็นของขวัญแก่พระองค์ เหล่าทหารผู้ที่ยอมจำนนต่างถูกประชาชนรุมประนามเป็นผู้ทรยศ พวกเขาถูกมอบหมายคำสั่งใหญ่ให้ทำลายบ้านเรือนอาคารภายในเมืองนี้ทิ้งเสียให้หมดจากจักรวรรดิอ็อคโตมัตหลังจากกษัตริย์แห่งดอนนี่เรสถูกประหาร ให้เหลือทิ้งไว้แต่เสาว์ที่ผุพังไว้ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น

ผู้คนต่างหนีหัวซุกหัวซุนแตกแยกออกเป็นกลุ่มๆไม่มีใครคิดที่จะอยู่ในจักรวรรดินี้อีกต่อไป เหล่าบุคคลสำคนที่หลบหนีต่างถูกหมายหัวตามล่าผู้ใดที่ให้การช่วยเหลือจะถูกจับเผาทั้งเป็นด้วยความโหดร้าย จึงไม่มีผู้ใดคิดที่จะช่วยเหลือพวกเขา นอกจากแจ้งข่าวให้จักรวรรดิ อ็อคโตมัตทราบเท่านั้น

— นี่ท่านจอห์นสัน พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่ใดกัน หญิงสาวหันไปมองชายวัยกลางคนที่เธอเรียก ใบหน้าเขานิ่งเฉย ในขณะที่กำลังควบม้าอยู่ใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ทั้งท้อแท้ทั้งโกรธแค้น ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สิบแล้วงั้นเหรอนับตั้งแต่หลบหนีการไล่ล่า จากคนของจักรวรรดิ อ็อคโตมัต เหล่าอัศวินที่ปฏิญาณตนว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิต พวกเขาเหล่านั้นต่างก็ล้มหายตายจาก จากการทำหน้าที่ที่ปกป้องเธอ บัดนี้กลับเหลือเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้นที่ยังคอยทำหน้าที่นี้อยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

เส้นทางที่พวกเธอกำลังมุ่งหน้าต่างเต็มไปด้วยสัตว์อสูรร้ายที่พร้อมจะเข้าโจมตีได้ทุกเมื่อ เมื่อคิดย้อนถึงอดีตนี่ก็ผ่านมาจะถึง 7 ปีแล้วหรือเนี่ย ทำไมกัน ทำไมพวกนั้นถึงยังไม่หยุดไล่ล่าเราอีก ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้กับพวกมันที่บังอาจทำกับท่านพ่อท่านแม่ และประชาชนแห่งดอนนี่เรส เป็นอันขาด ความแค้นที่ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้นเมื่อใดก็ตามที่นึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้น ในวันที่เธอต้องหนีหัวซุกหัวซุนเอาชีวิตรอด จากจักรวรรดิ อ็อคโทมัต ถ้าไม่เพราะคำสั่งของท่านพ่อ ข้าไม่มีวันที่จะยอมนี้ออกมาเช่นนี้แน่

ไม่ข้ายังอ่อนแอเกินไป ข้าจะต้องแข็งแกร่ง แข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่านี้ ฝีเท้าของม้าเริ่มผ่อนแรงลงกลายเป็นวิ่งเหยาะๆแทน

ไม่นานหลังจากนั้นคนที่ถูกเธอเรียกว่าจอห์นสันตั้งแต่ต้นก็ได้เอ่ยเสียงขึ้นหลังพบว่านักฆ่ากลุ่มนั้นไม่ได้ตามพวกเขามาแล้ว

- เรียนองค์หญิงราเชล ตอนนี้พวกเราอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วขอรับ เขาตอบเธอหน้านิ่งเหมือนกับมนุษย์หินที่คอยทำตามเพียงคำสั่งเท่านั้น

- ข้าบอกท่านแล้วไม่ใช่เหรอท่าน จอห์นสัน ข้าไม่ใช่องค์หญิงคนนั้นอีกแล้ว แล้วก็เลิกเรียกข้าด้วยคำนั้นสักที ราเชลพูดเสียงราบเรียบแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของจอห์นสันมากนัก

- ขออภัยขอรับท่านหญิง ราเชล จอห์นสันก็ยังพูดหน้านิ่งเหมือนเดิม

นี่เรากำลังอยู่ที่ไหนกันทำไมข้าถึงได้รู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ ราเชลมองหน้าจอห์นสันด้วยความสงสัย

ขออภัยด้วยท่านหญิงที่ข้าลังเลไม่ได้ให้คำตอบท่านตั้งแต่ต้นตามที่ท่านถามข้าตอนกำลังควบม้าหนีจากนักฆ่าของจักรวรรดิอ็อคโตมัต ข้าคิดมาตลอดว่าจะพาท่านมายังที่นี้หรือไม่ ไม่ว่าเราจะไปยังที่แห่งหนใดเจ้าพวกนั้นไม่วันไดก็วันหนึ่งพวกมันก็ต้องหาพวกเราเจออยู่ดี ตราบใดที่ท่านยังมีชีวิตอยู่มันจะไม่ยอมปล่อยท่านไปแน่

- ชะนั้นแล้วข้าจึงได้ควบม้าข้ามเขตมาที่ป่าแห่งนี "ป่าปีศาจ" ราเชลเสียวสันหลังวาบเมื่อได้ยินชื่อของป่าแห่งนี้ ป่าปีศาจเป็นที่เรื่องลือไปทั่วจักรวรรดิดอนนี่เรสถึงความน่ากลัวพิศวงมันเต็มไปด้วยความน่ากลัวและอันตรายไม่มีใครคิดที่จะกล้าย่างกลายเข้ามาในเขตป่าที่กลืนชีวิตคนอย่างนี้หรอก

นี่พวกเราร่อนเร่กันมาไกลถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ราเชลร้องอุทาน ป่าปีศาจเป็นป่าที่อยู่ติดกับเขตแดนของพวกปีศาจพื้นที่ของมันมีขนาดกว้างใหญ่ไพศาล ไม่มีใครทีสารถตรวจสอบได้ว่ามันมีพื้นที่เท่าใดกันแน่แต่เมื่ออดีตกาลจากคำบอกเล่าของคนเฒ่าคนแก่รวมทั้งอักษรที่ถูกจารึกไว้ในแผ่นศิลาจารึกบอกเล่าว่าเคยมี่กองทัพของปีศาจเคยยกทัพเคลื่อนผ่านป่าแห่งนี้เพื่อเข้าโจมตีเผ่าพันธุ์มนุษยชาติมาก่อนเมื่อสามร้อยปีมาแล้ว

แต่ถึงจะหวาดกลัวเพียงใดก็ไม่มีที่ให้หนีอีกแล้ว ราเชลหันไปมองหน้าจอห์นสัน "ข้าอยากแข็งแกร่ง ข้าอยากแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ท่านจอห์นสัน" เมื่อจอห์นสันได้ยินเช่นนั้นเขาก็ตอบรับเธอพร้อมกับดวงตาที่กำลังมีไฟลุกโชนถึงแม้ราเชลจะไม่สังเกตเห็นมันได้ก็ตาม ความเก่งกาจของจอห์นสันชายวัยกลางคนเขาเคยถูกยกย่องโดนเหล่านักรบทั้งศัตรูที่เคยประดาบกับเขาต่างเอ่ยชมในความเก่งกาจของเขาว่าเป็นนักรบที่เก่งกาจที่สุดทั้งเรื่องพละกำลังทักษะดาบรวมทั้งเวทย์มนตร์ที่อยู่ในระดับตำนานในปัจจุบันทั้งสองจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่อย่างอ็อคโตมัตยังไม่มีผู้ใดที่สามารถเทียบเคียงกับจอห์นสันได้เลย

ตัวเขาเองนั้นคิดมาโดยตลอดว่าจะทำเช่นใดถึงจะให้องค์หญิงนั้นหันมาฝึกฝนความแข็งแกร่งที่เขาพร้อมที่จะถ่ายทอดความสารถนี้ให้แก่นางได้แต่ในอดีตนั้นตัวเขาเคยเสนอต่อองค์ราชาแล้วแต่ถูกปฏิเสทจากหลายๆฝ่ายนั่นอาจจะเป็นเพราะยังไม่เคยปรากฎพบว่ามีองค์หญิงในอาณาจักรใดหรืออิสตรีใดเรียนการประดาบน้อกจากการเรียนงานบ้านงานเรือนทำหน้าที่อิสตรีคอยช่วยงานสามีหรือการสานสร้างความสัมพันธ์กับอาณาจักรเพื่อการเพิ่มการต่อรองฐานอำนาจหรือการให้อภิเษกสมรสกับบุคคลที่มีอำนาจทางการเมือง

- เช่นนั้นเราก็มาฝึกกันเถอะขอรับ "อะไรนะ" ราเชลถึงกับพูดอะไรไม่ออกก็กำลังคิดว่าจอห์นสันน่าจะห้ามปรามเธอมากกว่าเสียอีก ก็ที่ผ่านมาจอห์นสันดูแลเธอเหมือนกับเจ้าหญิงไม่ยอมให้จับนั้นจับนี่แม้กระทั่งจอบเสียม

- เดิมทีแล้วตัวเราเองนั้นสัมผัสได้ถึงการคงอยู่ของผลึกแห่งเวทมนตร์ที่วนเวียนอยู่ในร่างกายของเราหากจะฝึกฝนเวทมนตร์มันก็คงไม่ยากเท่าไหร่นักเพราะผู้ที่มีผลึกของเวทมนตร์สถิตอยู่ในกายตั้งแต่ยังเด็กจะได้เปรียบกว่าผู้ที่ไม่มีผลึกแห่งเวทมนตร์สถิตอยู่เลย

ไม่รู้ว่าการส่งต่อมรดกแห่งเวทมนตร์สามารถเกิดขึ้นได้อย่างไรแต่ที่รู้ๆกันนั้นมันจะถูกส่งต่อกันผ่านสายเลือดราเชลยังคงแปลกใจเพราะเหตุใดเอฟิมพี่ชายของเธอถึงไม่ได้ครอบครองผลึกแห่งเวทมนตร์เหมือนกับเธอทั้งที่เกิดในท้องเดียวกันแท้ๆพระบิดา โอเชโอ้ ราชาแห่งจักรวรรดิแห่งดอนนี่เรสขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ที่มีผลึกเวทย์มนต์ตาแข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิ

- แต่ถึงเธอจะรับรู้ว่ามีผลึกแห่งเวทมนตร์สถิตอยู่ในตัวเธอมันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับเวทย์มนต์เลยต่างจากพี่ชายถึงแม้จะไม่มีผลึกแห่งเวทมนตร์แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สามารถใช้เวทย์ได้การเริ่มต้นตั้งแต่ หนึ่งนั้น เป็นเส้นทางที่ยากลำบากแต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของคนคนนั้นที่ต้องการทลายขีดของข้อจำกัด ผู้ที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตากับต้องมาตายอย่างอนาจ หรือว่านี่จะเป็นโชคชะตาที่สวรรค์ลิขิตไว้ตั้งแต่ต้น ทำไมถึงโหดร้ายอย่างนี้นะ

องค์หญิงแดนปัจฉิมนี้ ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะเป็นผู้ลิขิตโชคชะตา เสียงทุ่มหนักแน่นปลุกเธอที่กำลังเหมือนลอยให้ตื่น "นั่นสินะ"

ต่อไปนี้พระองค์ไม่สิท่านราเชล ท่านเท่านั้นที่จะต้องลิขิตโชคชะตาของท่านเองต่อจากนี้พวกข้าที่ยังมีลมหายใจยังเหลืออยู่จะคอยช่วยฝึกฝนทำให้ท่านแข็งแกร่งขึ้นให้ได้จอห์นสัน พูดด้วยความมุ่งมั่นพร้อมกับเหล่าอัศวินที่กำลังหึกเหิม สวนสนามฝึกนั้นก็หาได้ไม่ยากผยะคะ ราเชล ถึงกับเริ่มเหงื่อตกที่ได้ยินเหล่าอัศวินมีสายตาเปร่งประกายเช่นนี้พวกเขาทั้งสิบที่ยังเหลือรอดอยู่นี้ล้วนแต่เป็นผู้มีฝีมือดีกันทั้งสิ้น

" ก็ที่แห่งนี้ไงล่ะองค์หญิงสถานที่ๆจะฝึกให้ท่านเก่งๆขึ้น ตัวข้าอัศวิน ยูริอุส ชั่มซองในเรื่องฝึกทหารเป็นที่สุด เรามาฝึกกันเถอะขอรับ

...อะไรน้าา~...

ถ้าหากสวรรค์เข้าข้างเราก็อาจจะรอดไปจากที่นี่พร้อมกับความแข็งแกร่งที่สามารถรอดจากป่าแห่งนี้ได้

ถึงแม้ว่าตัวท่านจะไม่มีพื้นฐานอะไรเลยตั้งแต่ต้นการที่จะฝึกกระดูกให้แข็งแกร่งเหมือนกับอัศวินที่ฝึกฝนมาเป็นเวลาระยะเวลานานตั้งแต่เริ่มอายุได้ 8 ขวบมันก็คงจะเทียบกันไม่ได้เหนือสิ่งอื่นใดตัวท่านยังมีผลึกแห่งเวทย์อยู่ ฉะนั้นนี่จึงเป็นข้อได้เปรียบสำหรับผู้ที่มีผลึกแห่งเวทย์หากจะเร่งการเจริญเติบโตสร้างความแข็งแกร่งด้านกายภาพโดยอาศัยผลึกแห่งเวทย์มาเป็นตัวประสานช่วยพัฒนาขีดความสามารถของร่างกายแต่นั่นจะทำเช่นนั้นได้ก็ต่อเมื่อร่างกายกับพลังเวทย์ต้องสัมพันธ์กันในระดับสองกับหนึ่งฉะนั้นการฝึกจะต้องฝึกควบคู่ไปด้วยกัน เมื่อจอห์น พูดจบราเชลก็ถามจอห์นไปว่า นี่ก็ไกล้จะมืดค่ำแล้วไม่หาที่พักที่ปล่อยภัยกันก่อนหรือนี่มันอยู่ในเขตป่าปีศาจอยู่นะ ขืนอยู่อย่างนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ

ในระหว่างที่กำลังหาที่ปลอดภัยพวกราเชลก็เจอเข้ากับพวกอสูรบ้างเป็นพักๆในระหว่างนี้ราเชลก็อาศัยการฝึกการใช้เวทย์ไปด้วยตามการแนะนำของจอห์นสัน พร้อมกับเหล่าอัศวินทั้งสิบที่คอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่างจากตัว

.................................................

"อาณาจักรแอมเบียร์เริ่มก่อสร้างรากฐานขนาดใหญ่ตามจุดประสงค์ของโนเบียร์คนจากเผ่าปีศาจหลายหมื่นคนต่างถูกเกณฑ์มาเพื่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานของอาณาจักรใหม่ ไล่ไปตั้งแต่ราชวังแห่งใหม่ที่ยิ่งใหญ่อลังการโครงสร้างพื้นฐานถูกสร้างอย่างรวดเร็วเพราะมีอุปกรณ์เวทย์ที่โนเบียร์ช่วยสร้างมันออกมา เหล่าประชากรที่ถูกแปรเปลี่ยนสภาพพวกเขาเริ่มที่จะเรียนรู้ตามการชี้นำของโนเบียร์ เหล่าทาสที่ถูกส่งมาโดยราชาปีศาจต่างมีคุณสมบัติจุดเด่นแตกต่างกันไปโนเบียร์ไม่คิดที่จะเก็บพวกเหล่าปีศาจกลุ่มนี้ไว้ในดินแดน

หลังจากใช้งานเสร็จก็ส่งกลับให้กับราชาปีศาจซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับราชาปีศาจยิ่งขึ้นไปอีกแต่นั่นกลับถูกหักหน้าโดยโนเบียร์โดยให้ส่งกลุ่มปีศาจกลุ่มใหม่เข้ามาแทน เธอเรียกร้องให้เอากลุ่มที่มีพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์รวมทั้งด้านการสร้างอุปกรณ์ทางด้านสงครามเข้ามาแทน เธอต้องการดูดซับความรู้พื้นฐานทั้งหมดเพื่อให้มาพัฒนาคนพันธ์ุใหม่ที่เพิ่งคลอดออกมาได้ไม่นานมานี้ ราชาปีศาจดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาที่ไม่พอใจในตัวของโนเบียร์เป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าที่จะขัดเพราะว่าบุตรสาวบุตรชายทั้งหลายที่เป็นผู้สืบเชื้อสายต่างถูกโนเบียร์ จับมาเป็นตัวประกัน

บนยอดของปราสาทสูงเกือบเสียดฟ้าแห่งใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นไม่นาน โนเบียร์ มองดูบรรยากาศเบื้องล่างที่มีสิ่งก่อสร้าง ทั้งไกล้เสร็จแล้วก็เสร็จไปนานแล้ว เธอวาดแผนไว้อีก 5 ปีข้างหน้า ตอนนี้ประชากรภายในเมืองมีแค่ห้าหมื่นคนเท่านั้นแต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับประชากรเพียงเท่านี้ เธอยังสร้างโรงฝึกค่ายทหารที่มีไว้สำหรับยกระดับขีดความสามารถของพวกเขา ในตอนนี้อาณาจักรแห่งใหม่ที่เธอสร้างขึ้นมีทหารเพียงแค่สามพันนายเท่านั้น แต่ถึงจะน้อยก็น้อยแค่จำนวนเท่านั้นพลังและความสามารถที่อยู่เหนือระดับ ssไปแล้ว แต่มีเพียงแค่สองร้อยคนเท่านั้นที่อยู่ในระดับปรมัตถ์หรือใกล้เคียงกับสิ่งที่เรียกว่า เทพ อาณาจักรเล็กๆแต่เต็มไปด้วยทรัพยากรมากมาย

- ข้าไม่คิดที่อยากจะขยายดินแดนหรอกนะแต่ที่สร้างความแข็งแกร่งให้กับพวกนี้ก็แค่อยากจะอยู่อย่างสงบสงบเท่านั้น ...

................................................

ในดินแดนแห่งเลือดที่เต็มไปด้วยผู้ที่ขึ้นซื่อเรื่องความยิ่งใหญ่แข็งแกร่ง ราชาปีศาจเอซโล่นั่งอยู่บนบัลลังก์ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านสูงขึ้นไป เราแม่ทัพและจอมทัพปีศาจคุกเข่าเลียงรายกันเต็มพื้น ท้องฟ้าที่มีเมฆสีแดงลอยอยู่บนฟ้าเต็มไปหมด ความกดดันที่แพรขยายออกมาจากตัวของราชาปีศาจ สร้างความหวาดหวั่นให้กับข้าราชบริพารที่กำลังก้มหัวให้กับเขา

- มีเพียงผู้เดียวเท่านั้น ที่ทำให้ข้าผู้นี้หวาดหวั่นและเกรงกลัว "โนเบียร์" ความคิดที่กำลังตีอยู่ในหัวพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว แกมันยิ่งกว่าปีศาจ นังเด็ก นรกส่งมาเกิด.

ราชาปีศาจที่กำลังกวดตามองไปที่ข้ารับใช้ ที่ล้วนแต่เป็นเหล่าแม่ทัพและนายกอง นี่ก็ 5 ปีผ่านพ้นไปแล้วนับจากเกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้น ในตอนนี้กำลังพลของเราก็พร้อมที่จะกวดล่าทรัพยากรแล้วจงนำกำลังพลปีศาจสัตว์อสูรทั้งหมด ไปกวดต้อนทรัพยากรที่ฟังมนุษย์มาให้หมดเสีย

..."ขอรับ"...

ขอรับๆๆๆๆๆ เราแม่ทัพปีศาจต่างขานรับคำสั่งของราชาปีศาจผู้อยู่เหนือสุดแห่งเผ่าพันธุ์

.......

.......

.......

อาจมีคำผิดที่ยังไม่ได้ตรวจต้องขออภัยค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***