Jody Johansson : The Killer Queen

โจดี้ โจฮันสัน (Jody Johansson) เกิดในปี 2000 ที่รัฐทางตอนขวาสุดของ อเมริกา ฟิลาเดลเฟีย (Philadelphia).

ครอบครัวของโจดี้ประกอบด้วย

พ่อของเธอ แฟรงค์ โจฮันสัน

พี่สาว โจเอล โจฮันสัน(Joel)

แม่ของโจดี้เสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่เธออายุแค่ 2 ขวบ จากโรคมะเร็ง.

ทำให้มีแค่ โจเอล เท่านั้น ที่อายุห่างกว่าเธอมาก และ เคยสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า ความอบอุ่นจากแม่ มาก่อน เป็นคนช่วยแฟรงค์ดูแลเธอมาจนเติบโต.

โจเอลเป็นเด็กสาวที่มีเสน่ห์ ฉลาด และ เข้ากันได้กับทุกคน ในขณะที่ โจดี้ ถึงจะไม่ได้เก่งหรือสมบูรณ์แบบเท่าโจเอล แต่ก็ไม่ได้แย่แบบตรงกันข้ามซะขนาดนั้น. เธอออกไปแนวกลางๆ มากกว่า.

ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับโจเอลแล้ว โจดี้ก็หนีไม่พ้นจากการ ถูกกดดันอยู่ดี.

โจดี้แอบอิจฉาโจเอลมาโดยตลอด. เพราะพ่อเอาแต่เชิดชูเธอ และไม่เคยเชิดชูโจดี้บ้างเลย. นั่นทำให้เธอแอบน้อยใจบ้างในบางครั้ง แต่ความสัมพันธ์กับ โจเอล ยังอยู่ในระดับแน่นแฟ้น. เพราะโจเอลไม่เคยยกตนข่มใคร. โจดี้จำความอบอุ่นจากพี่สาวได้ขึ้นใจทุกๆครั้ง. ไม่ว่าเธอมีเรื่องทุกข์ใจอะไร, ทั้งหมดจะเบาลงเมื่อได้ซุกอ้อมกอดของโจเอล.

จนมาวันหนึ่ง

ขณะที่โจดี้ยังไม่ขึ้น ม.ต้น เลยซะด้วยซ้ำ. วันนั้นเธออยู่ๆก็ตื่นขึ้นมาตอนประมาณตี 2 เพราะได้ยินเสียง กุกกัก ลงมาจากบ้านชั้นล่าง.

เธอคิดว่าพ่อกลับมาแล้ว.

เด็กน้อยรีบวิ่งไปปลุกพี่สาวให้ตื่นและทั้งคู่กะจะเดินลงบ้านไปเซอร์ไพรส์ พ่อที่พึ่งกลับมาตามภาษาลูกๆทั่วไป...

แต่มันไม่ใช่.

นั่นไม่ใช่แฟรงค์.

แต่เป็นพวกชายฉกรรจ์ 3 คนที่แอบย่องเข้ามาในบ้าน เพื่อที่จะขโมยของมีค่าออกไป.

เสียงกรีดร้องของ 2 เด็กสาวถูกหยุดไว้ด้วยกำลังของชายฉกรรจ์ พวกเขาเอาผ้าหนา มามัดมือมัดเท้า และ มัดปากของพวกเธอไว้.

โจดี้ กับ โจเอลมองหน้ากันด้วยความกลัวทั้งคู่. ดวงตาท่วมไปด้วยน้ำ, หายใจถี่หอบ, น้ำหูน้ำตาไหลทั่วหน้าไปหมด. ทั้งคู่ถูกจับแน่นมาก จนไม่สามารถเขยิบเข้ามาใกล้กันได้.

" เฮ้ย! ไหนบอกว่าบ้านนี้ไม่มีใครไงวะ?!"

" เออสิ! แx่ง เอ้ย... xูไม่รู้ว่ามีเด็กนี่หว่า!"

".... เxี่ย เxี่ย เxี่ย! พวกเราจะทำไงดี?! ไอพี่น้องเxร นี่มันเห็นหน้าเราแล้ว! ถ้าปล่อยไป เราเสร็จแน่!"

ดูเหมือนว่าชาย 3 คนก็ตกใจเหมือนกัน.แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เพราะโจดี้ตอนนั้นหูดับไปแล้ว. ความสั่นกลัวทำให้เธอในวัยนั้นปิดการรับรู้โดยสมบูรณ์. เธอสนแต่โจเอลเท่านั้น. ซึ่งโจเอลก็เป็นแบบเดียวกัน.

" อื้ออออ!!!!! - อื้ออออ !!!!! "

เธอพยายามส่งเสียง.

ผัวะ! 

แต่โดนตบเข้าอย่างจัง.

" ไอเด็ก เxี้ย นี่!!!! "

" ..... "

" คงมีแค่ทางเดียวแล้วล่ะ...."

"นายหมายความว่าไงวะ?!"

"......."

" อึก....ก...."

" ถ้าซ่อนศพไว้ดีๆซักหน่อย อย่างน้อยก็น่าจะยืดเวลาพวกตำรวจออกไปได้."

" อื้ออออออออออ!!!!! "

ทั้งคู่ดิ้นพล่าน. แต่ก็เหมือนเดิม.มันเปล่าประโยชน์.

" เฮ้ย...แต่จะว่าไปแล้วไอตัวพี่สาวนี่แจ่มดีว่ะ....หึหึ"

" จะทำอะไรก็ให้ไวเลย."

" ใจเย็นสิ...ช่วงตี 2 แถวนี้คนนอนกันหมดแล้ว.เราจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้."

ว่างแล้วพวกโจรก็กำลังจะถกชุดนอนของโจเอลลง.

พวกมันวางแผนจะข่มขืน และ ฆ่าพวกเธอทั้งคู่.

แต่ทันใดนั้นเอง

***** ซึบ! *****

ทุกๆคนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินเสียงเหมือนเครื่องดูดอากาศ สั้นๆ ซักพัก, ชายคนที่นั่งคร่อมโจเอล กลับหยุดชะงักไป...

" อ่อก....ฮึก...อะ-...ออา...อ่อก! "

น้ำเลือดสีแดงค่อยๆไหลซึมออกมาจากคอเสื้อ. หยดลงมาบนหน้าของโจเอล. 

" เฮ้ย...เฮ้ย!... นายเป็นอะไรวะ"

เพื่อนของเขาเดินเข้ามาเขย่าตัว...แต่ปรากฏว่าชายคนนั้นล้มลงไปข้างๆ และร่างกายของเขา ชักกระตุก เหมือน หมูที่โดนปาดคอ 

" เฮ้ย !!!! "

เมื่อมองดูที่ร่างที่ดิ้นอยู่ กลับพบ รู ตรงกลางลำคอที่มีเลือดค่อยๆ ทะลักออกมา.

เมื่อโจเอลหันหน้าไปทางโจดี้ เธอก็พบว่าน้องสาวของตัวเอง มี ออร่าสีฟ้า  คลุมร่างกายไว้ และเธอชี้นิ้วมาที่ร่างของพวกโจรทั้งน้ำตา.

โจเอลรู้ทันที. ว่า โจดี้ ทำมันลงไปโดยไม่รู้ตัว.

" ไอเด็กนั่น! ไอตัวน้องมันทำอะไร?! หยะ-หยุดนะโว้ย !!!!!! "

" อา....อาาาาาาาา !!!!!!! "

**** ซิบ! ******* ซิบ! *******

โจเอลดิ้นพล่านจนตัวเองหลุดออกจากพันธนการ.เธอกระชากตัวเอง ล้มลุกคลุกคลานผ่านร่างอันแน่นิ่งของชายฉกรรจ์มาหาน้องสาว.

ทั้งสองพี่น้องกอดกันตัวสั่นท่ามกลางความมืด. ร้องไห้ โดยรอบๆนั้นมีร่างอันไร้วิญญาณของชาย 3 คน และ เศษเลือดของพวกเขาที่กระเซ็นตามพื้น.

หลังจากเกิดเหตุไม่นาน. เรื่องนี้ก็ถูกสืบสวนด้วยความว่องไว.

แฟรงค์นั่งเครื่องบินกลับบ้านทันที พร้อมมาเจอกับกองตำรวจสืบสวนล้อมรอบบ้านของเขาไว้ และมีตำรวจหญิงกำลังนั่งปะกบ 2 พี่น้องอยู่.

เมื่อผ่านกระบวนการทางอาชญวิทยาต่างๆ. ได้ข้อสรุปว่าชาย 3 คนนั้นคือนักโทษที่ถูกปล่อยตัวออกมา แต่พวกเขาหางานไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจมาปีนบ้านคนอื่น.

โจดี้และโจเอลค่อยๆฟื้นตัวหลังจากนั้น. โจดี้ถูกตัดสิน ไม่มีความผิด เพราะเป็นการกระทำเพื่อปกป้องตัวเอง. อีกอย่างคณะลูกขุนเห็นพ้องด้วยกันเพราะโจดี้เป็นแค่เด็กประถมที่ยังไม่ขึ้น ม.ต้นเลยซะด้วยซ้ำ.

และมันเป็นวันที่ พลัง ของเธอตื่นขึ้นมา. โจดี้มานั่งคิดทีหลัง...บางทีสาเหตุที่อยู่ๆเธอก็ตื่นมาอาจเป็นเพราะว่าเธอ รับรู้ ถึงการกระเทือนของอากาศในบ้านก็ได้...

ไม่นานนักหลังจากเรื่องจบลง. พวกเธอย้ายมาอยู่ที่ นิวยอร์ก เพราะแฟรงค์ตัดสินใจว่าอยู่ที่ ฟิลาเดลเฟีย มันไม่ปลอดภัยอีกแล้ว.

และตรงนั้นเอง ก็เป็นตัวจุด ความเปลี่ยนแปลง บางอย่างในตัวของ โจดี้.

เธอรู้แล้ว ว่าตอนนี้เธอมีบางสิ่งที่ โจเอลไม่มี บางสิ่งที่ที่ โจเอล ด้อยกว่าเธอ.

นั่นก็คือ พลัง

จากที่ใช้พลังเพื่อปกป้องตัวเอง. โจดี้เริ่มหลงไหลไปกับความสามารถนี้. ระบบความคิดของเด็กสาวเปลี่ยนไปตอนเธอได้เข้าสังคมกับคนหมู่มาก.

เมื่อโตขึ้น, ฮอร์โมนพลุ่งพล่าน พร้อมๆ กับ ความคึกคะนอง ที่มากขึ้น...

โจดี้เริ่มที่จะใช้พลังในการ ทำร้ายร่างกาย เพื่อนร่วมชั้น. ไม่สำคัญว่าฝั่งตรงข้ามจะเป็นเพศอะไรก็ตาม. ทุกคนโดนเธอขู่ทำร้ายร่างกายหมด ถ้าทำให้เธอไม่พอใจ. นั่นทำให้พวกคนที่เข้าหาเธอมีแต่พวก อันธพาล ที่เข้ามาเลียแข้งเลียขาเพื่อให้โจดี้ ได้ใจ.

ณ ตอนพักเที่ยง...

ในห้องล็อคเกอร์ ของนักเรียนหญิง. กลิ่นบุหรี่ปะปนกับน้ำหอม คละคลุ้งไปทั่วห้อง. เหล่าเด็กสาวแต่งหน้าจัดๆ และแต่งตัวในแบบที่ดูยังไงมันก็พวก อันธพาลชัดๆ กำลังยืนล้อม เด็กหญิงใส่แว่นผู้โชคร้ายคนนึง. ซึ่งเธอเป็นคนเดียวที่ได้แต่ยืนนิ่งเป็นหิน ปล่อยตัวเองให้ถูกล้อม และไม่พูดอะไรเลย.

เพี๊ยะ !

มือของโจดี้ฟาดเข้าที่ใบหน้าของ ดญ.อย่างจังจนแว่นหลุด.

" ช่วงนี้เรียกแล้วไม่หัน...ได้ใจมากรึไงยะ? "

" ป...เปล่า...เรา"

ผัวะ !

".....ฮึก...."

" โจดี้~ เย็นนี้ไปห้างกันม้า~?"

เหล่าแก๊งค์ของเธอที่ยืนสูบบุหรี่ถาม.

" ได้สิ~. แต่ขอจัดการกับนังนี่ก่อน."

โจดี้กระชากกระเป๋าของเธอมา และทำการเทกระจาด. ทำให้ของที่อยู่ข้างในเทออกมากองบนพื้น. รวมถึง สมุดวาดรูปเล่มนึง

" ว้าย...ดูสิ. ยัยเอ๋อนี่วาดรูปด้วยว่ะ."

" 55555555+ "

โจดี้เปิดสมุดออกดู.เธอพบกับภาพวาดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพที่เสร็จแล้ว หรือภาพร่างก็ตาม. นั่นบอกให้เธอรู้ว่า ดญ.ผู้โชคร้ายคนนี้รักการวาดรูปเพียงใด.

" จะ...โจดี้...ขอร้องล่ะ...ทะ...ทำอะไรก็ได้...แต่ขออย่าทำอะไรสมุดนั่นเลยนะ..."

โจดี้จับจ้องสายตาอันดูถูกดูแคลนมายัง ดญ. เธอจ้องมองราวกับว่าตอนนี้เธอคือเจ้าชีวิตของ ดญ. ยังไงหยั่งงั้น...

" เลีย รองเท้าชั้นก่อนสิ."

"....."

" ท...ท...ทำอะไรนะ..."

ผัวะ!!!!! 

" xึงได้ยินนี่. อีกะxรี่."

"......"

" เลียรองเท้าชั้น. แต่ไม่ใช่แค่ข้างบนนะ. เธอต้องเลีย ข้างล่าง ด้วย."

ข้างล่าง ...นั่นคือส่วนที่รองเท้าสัมผัสกับพื้นดิน...

ดญ. ไม่มีทางเลือก. เธอค่อยๆ โน้มตัวลงและบรรจงทำในสิ่งที่โจดี้สั่ง.

" 55555+ ยัยเอ๋อ ทำจริงๆด้วยว่ะ"

" อี้~ โคตรทุเรศอ่ะ 555555+"

" ยี้~ ยัยกินขี้! "

และเสียงหัวเราะสะใจอีกหลายระลอก.

"......."

เมื่อ ดญ. เลียเสร็จ ทั้ง 2 ข้าง เธอกลับมานั่งนิ่ง. ถึงจะพยายามเก็บมันไว้, แต่สุดท้ายเธอก็อดทนต่อเศษฝุ่น เศษดินในปากของเธอไม่ไหว. 

แค่กๆๆๆๆ 

เธอไอออกมา. น้ำลายหกย้อยลงไปบนพื้นพร้อมกับเศษดินอันน่าขยะแขยง.

ผัวะ!

ฝ่าเท้าของโจดี้กระทบลงมาจากข้างบน. กดหน้าของ ดญ.ให้จมลงมาบนกองอ้วกของเธอเอง.

พร้อมกับเสียงหัวเราะระนาว ราวกับว่ากำลัง ดูละครสัตว์ ยังไงหยั่งงั้น...

โจดี้กับเพื่อนเดินออกจากห้องล็อกเกอร์ไปอย่างสบายใจ. ทิ้งให้ เด็กหญิง...ไม่สิ...ทิ้งให้ เหยื่อ จากการถูกบูลลี่ นั่งเก็บของร้องไห้อยู่เพียงลำพัง.

หลายวันต่อมา

" โจดี้~ คุณแอนนาเรียกให้ไปหาที่ห้องพักครู"

"...อะไรวะ? อีกแล้วเหรอ?"

โจดี้พาดขาลงจากโต๊ะเรียน

" สงสัยยัยนั่นไปเห็นขี้บุหรี่ในล้อกเกอร์แน่ๆเลย... นี่ก็ว่าเก็บดีแล้วนา...เฮ้อ. เดี๋ยวจะรีบกลับมา."

" ไม่นานหรอกน่า โจดี้. ยัยนั่นคงแค่เรียกไปบ่นใส่เท่านั้นแหละ."

โจดี้มุ่งหน้าออกมาจากห้องเรียน.เธอเดินผ่านโถงทางเดินข้ามตึกมาที่ ห้องพักครู และก่อนที่จะไปตรงจุดนั้นได้ เธอต้องผ่านลงบันไดของ ตึกกลาง ประมาณ 30 ขั้นให้ได้ก่อน.

กริ้งงง!

".....แx่ง เอ้ย..."

กริ่งที่ส่งเสียงบอกเวลาเปลี่ยนคาบ ทำให้ห้องโถงนั้นแออัดไปด้วย นร. ภายในเวลาไม่นาน. ข้อเสียของการได้ยินอะไรๆดีกว่าชาวบ้านชาวช่องบางทีมันก็จะรู้สึกรำคาญสิ่งแวดล้อมรอบๆตัวมากกว่าปกติ.

เสียงเดินและคุยจ้อกแจ้ก ทั้งหมดปะปนมั่วซั่วกันไปหมด.

นั่นทำให้ โจดี้ ไม่รู้ตัวเลยว่า...ในขณะที่เธอกำลังก้าวขาลงจากบันไดขั้นที่ 1 จาก 30 กว่าขั้นนั้น.

ได้มีอุ้งมือปริศนา ผลัก โจดี้จากข้างหลัง. เด็กสาวที่ไม่ได้ทันตั้งตัว เธอลอยออกมาท่ามกลางอากาศ และกำลังจะดิ่งลงไปสู่พื้นข้างล่าง.

โจดี้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอโดนอะไร. ถ้าจะสรุปง่ายๆเลยก็คือมันจะรู้สึกแบบว่า

เอ้อะ... แล้วภาพก็ตัดดำ.

หัวของโจดี้กระแทกลงกับ ขอบบันไดเต็มๆและไถลลงสู่พื้นข้างล่าง.เด็กสาวน็อกทันที. 

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือเหล่านักเรียน กรี้ด ออกมาด้วยความหวาดผวา. ก่อนที่คุณครูจะวิ่งเข้ามาทำการช่วยเหลือ...

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที...เธอพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงคนไข้ในห้อง ICU ของโรงพยาบาลระแวกใกล้ๆนั้น. 

ข้างๆเตียงของเธอคือพ่อและพี่สาว.

แต่ก็มีคณะแพทย์เป็นสิบๆคนยืนอยู่ข้างหลังนั้นอีก.

ทันใดนั้น อาจารย์หมอ ที่ดูมีความรู้และดูน่าเคารพนับถือมากที่สุด ก้าวออกมาคุยกับเธอ...

" เธอโชคดีมากนะ."

คุณหมอกล่าว.

คุณหมอที่หนุ่มกว่าหน่อยก็ก้าวออกมาพูดกับโจดี้.

" หวังว่าน้องคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ.ถ้าหมอจะขอเก็บเคสของน้องไว้ศึกษา..."

" ห..หมอคะ..หมอหมายความว่าไง?"

แต่ผู้ตอบนั้นกลับเป็นหมออาวุโสแทน.

" เธอโชคดีมากนะ.ไม่รู้นะ ว่าเป็นไปได้ยังไง. แต่ตั้งแต่ชั้นสอนมา 40 ปี.ชั้นไม่ได้จะแช่งนะ.แต่ชั้นขอพูดด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมา 40 ปีในการรักษาเคสแบบนี้เลยว่า มันแทบเป็นไปได้เลยที่เธอจะสามารถรอดกลับมานั่งคุยกับหมอแบบนี้ได้."

"....."

" มัน...มันขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"

"...มันเหมือนการเอาไม้กอล์ฟหนาๆ ไปฟาดตู้ปลาแต่กระจกมันไม่แตกนั่นแหละ."

"......."

แต่ที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น. มันก็ไม่ได้สำคัญเท่าสิ่งที่กำลังคุณหมอกำลังจะบอกเธอ...ถึงข่าวร้ายที่เหลือ...

เธอรอดมาได้ก็จริง. แต่ข่าวร้ายคือ...เธอเป็นอัมพาตที่ร่างกายซีกล่าง.

โจดี้พูดไม่ออก เมื่อได้ยินคุณหมอกล่าวเช่นนั้น.

แต่มันยังไม่หมด...

คณะหมอตรวจพบ โรคกระดูกเปราะ ในร่างกาย ซีกล่างของเธอ.

ซึ่งมันผิดแปลกมาก. ประเด็นแรกก็คือ ไม่มีใครในครอบครัวโจดี้ที่เป็นโรคนี้ แต่มันสามารถเกิดขึ้นเองได้ดังนั้นก็พอถูไถ...

แต่อีกประเด็นที่ทำคุณหมอ งง กันทั้งคณะคือ โจดี้ไม่เคยเป็นโรคนี้มาก่อน 

ตอนแรกที่ตรวจพบ. หมอนึกว่าเธอเป็นมาก่อนแล้ว.แต่เพราะไปดูแฟ้มคนไข้ย้อนหลังดูถึงกับ งงหนักกว่าเดิม ว่าทำไม โรคที่มีเงื่อนไขในการเกิดเฉพาะเจาะจงแบบนี้ อยู่ๆถึงโผล่ขึ้นมาได้?

มันแปลกมากๆ...ถ้าจะเป็นโรค IO ก็ต้องเป็นตั้งแต่เกิดแล้ว. ไม่ใช่อยู่ๆก็โผล่มาปุปปัปเหมือนไข้หวัดแบบนี้...มันแปลกจริงๆ

นี่ยังไม่รวมถึงการที่โรค IO นี้ "ส่งผล" แค่ร่างกายซีกล่างอีกนะ...นี่มันจะแปลกเกินไปแล้ว...โรคนี้มันต้องส่งผลทั้งร่างกายสิ.

โจดี้ ช็อคกับรายงานเรื่องนี้อย่างมาก. เธอแน่นิ่งไปเลย. และสภาพจิตใจของเธอช่วงนั้นดิ่งลงเหวแบบแทบจะลึกสุด...

แต่นั่นมันยังไม่จบ.เพราะที่ฝั่งเดียวกันที่ โรงเรียนของเธอ. มีคลิปวีดิโอที่กำลังเป็น ไวรัล ในโลกออนไลน์ ซึ่งถูกปล่อยโดยใครก็ไม่รู้. เป็นคลิปรวมมิตร ของ โจดี้ ที่กำลังทำร้ายร่างกายเพื่อนร่วมชั้นต่างคนแล้ว ต่างคนเล่า. พร้อมทั้งข้อความเสียงขมขู่ของเธอเอง และการบูลลี่อีกมากมายที่โจดี้ได้ก่อไว้.

ไม่ต้องอธิบายให้มากความ.

เธอถูกประนาม และ ล่าแม่มดจากคนทั้งโซเชี่ยล. 

มีข้อความสาปแช่งเป็นหมื่นๆข้อความถูกส่งมาที่บ้านของเธอ ไม่ว่าจะเป็นทางจดหมาย หรือ ข้อความในมือถือ หรือแม้กระทั่งมีคนโทรมา "ขู่" ทำร้ายโจดี้ถึงที่.

และที่น่ากลัวที่สุดคือ วันหนึ่ง โจดี้พบ ซากหนูตาย ถูกวางไว้อยู่หน้าประตูบ้านของเธอ...เธอพยายามมองในแง่ดีว่าหนูตัวนี้มันแค่ตายอยู่หน้าบ้านเฉยๆ แต่ไม่นานนักก็มีตัวที่ 2 ...ตัวที่ 3... จนกระทั่งมี ศพหนูตายพร้อมแนบข้อความที่อยู่บ้านของโจดี้อยู่ในร่างกายของมัน 

ครอบครัวของเธอย้ายออกจากจากถิ่นเดิมทันที.

พ่อของโจดี้ พยายามอย่างเต็มที่แล้วในการหาผู้กระทำผิดที่ผลักโจดี้.

แต่เมื่อซักถามกันจนได้ความ. ไม่มีใครรู้ว่ามือปริศนาที่ผลักเธออย่างแรงจากด้านหลังคือมือของใคร เพราะช่วงนั้นมีนักเรียนเต็มโถง. ถ้าจะไปนั่งไล่จับเรียงคน คงมีเป็นร้อยๆ .

และก็มาถึงเมนูหลัก...

คลิปที่เป็นไวรัลนั้น พูดด้วยตัวของมันเองแล้ว.

โจดี้ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้เลย.ทั้งภาพ ทั้งเสียง ทุกการกระทำที่เธอไม่เคยบอกพ่อและพี่สาว ถูกเปิดโปงออกมาหมดผ่านข่าวสำนักต่างๆ.

เธอโดนต้อนจากทั้ง 3 ฝ่าย.

ชุมชน สังคม และที่เลวร้ายที่สุด...

ครอบครัว

โจเอล พี่สาวที่เคยรักโจดี้มากที่สุด เลิกคุย กับโจดี้ไปเลย. เธอตัดพี่ตัดน้อง.ไม่สนใจโจดี้อีกต่อไป... เธอเฝ้าโทษตัวเองทุกวันจนเป็นโรคซึมเศร้า " โอ้พระเจ้า...อะไรกันที่ทำให้โจดี้เป็นคนแบบนั้น? "

อย่าลืม. โจดี้ไม่ได้โดนคนเดียว. เพราะความคึกคะนองของเธอทำให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเธอ พลอยซวยไปด้วย.

โจเอลต้องกินยาต้าน โรคซึมเศร้า ส่วน แฟร้งค์ก็ถูกกดดันอย่างหนักจากสังคม.

พ่อกับพี่สาว ไม่เคยปริปากพูดซักคำกับเธออีกเลย. หรือนี่อาจเป็นโทษที่โจดี้สมควรได้รับ? 

การใช้ชีวิตนับตั้งแต่วันนี้โดยที่ทั้งพ่อและพี่และคนรอบตัว จะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก.

การใช้ชีวิตนับตั้งแต่วันนี้ที่ต้องแบกความรู้สึกที่ว่า ความเชื่อใจ ของคนที่เธอรักที่สุดอย่างพี่สาวนั้นจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก.

การใช้ชีวิตที่ต้องถูก โทษประหารทางความรู้สึก ลงโทษอยู่ตลอดเวลา.

ไม่มีการดุว่า.ไม่มีการทำร้ายแตะเนื้อต้องตัวกัน. ไม่มีอะไรเลย นอกจากสายตาของพ่อกับโจเอล ที่มองบางสิ่ง...บางสิ่งที่ไม่ใช่โจดี้...สายตาที่มองมาที่เธอจากพวกเขาทั้งคู่...มันคือสายตาที่ยิ่งกว่าผิดหวัง. 

มันคือสายตาที่บอกว่าพวกเขาปักใจเชื่อว่าพวกตนล้มเหลว และ โจดี้ได้ตายไปแล้ว.

เพื่อนๆชาวแก๊งค์ก็หายไป...ไม่ติดต่อมาอีกเลย. พวกเขาบล็อคโจดี้กันหมดทุกคน.ตอนนี้เธอเสียหมดทุกอย่าง. เธอตัวคนเดียว.และไม่เหลืออะไรจริงๆ.

วันหนึ่ง โจดี้กำลังจะพาตัวเองในรถเข็นขึ้นบันไดบ้าน. แต่แล้วก็เกิดอุบัติเหตุ.

เธอเอียงรถเข็นสูงไปหน่อย. ทำให้ทั้งคนทั้งรถหงายหลังกระแทกพื้น.

"...โอ้ย!... ไอเxี้ย แx่งเอ้ย! "

"......" 

ระหว่างที่โจดี้กำลังพยุงตัวเองขึ้น, บังเอิญ พ่อของโจดี้เดินผ่านมาพอดี...

"...พ-พ่อ...พ่อคะ ช่วยหนูหน่อย..."

"......"

แต่แฟรงค์ไม่ตอบคำขอร้องของเธอ.เขาพูดประโยคๆหนึ่งสั้นๆออกมาเท่านั้น

"ทำไมปาฏิหาริย์ถึงเกิดกับคนอย่างแก? "

แฟร้งค์เดินเข้าประตูบ้านไป.

ทิ้งให้ โจดี้ จุกอก. แล้วน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาลงสู่พื้นดิน...

นั่นสิ? ทำไมเธอถึงไม่ตายๆไปเลย?

" ฮึก...ฮึก...อาา...อาาาาาาา!!!!! "

.

.

.

.

.

.

หลังจากมรสุมทั้งหมดที่ผ่านมา.ทำให้โจดี้ตาสว่างถึงความจริงของสังคม.เหล่าพวก เพื่อน ที่เธอเคยร่วมสนุกกันมาตั้งแต่แรกนั้นเห็นเธอเป็นแค่ โล่. เมื่อโล่ที่ชื่อว่า โจดี้พัง, พวกเขาก็เปลี่ยนไปเกาะโล่อันใหม่.

เธอไม่เคยมี เพื่อนจริงๆ ตั้งแต่แรกแล้วซะด้วยซ้ำ.

โจดี้เริ่มลุกขึ้นมาแล้วเปลี่ยนตัวเอง.เธอเปลี่ยนการแต่งกาย, เปลี่ยนการแต่งหน้า, เลิกบุหรี่, และ หันมาตั้งใจเอาจริงเอาจังกับชีวิต.

โดยพึงระลึกเสมอว่า เธอจะไม่กลับไปเป็น โจดี้คนนั้นอีก.

จนในที่สุด, เธอก็สามารถสอบเข้ามาที่ โรงเรียน นานาชาติ แห่งลอนดอนได้.และเธอก็ไต่เต้ามาจนมีเธอวันนี้ในที่สุด.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***