3

ชายหนุ่มเอื้อมระอาเด็กสาวที่ต่อล้อต่อเสียง ก็เขาพูดอยู่ว่าเขายังไม่แก่ ยังจะเพิ่มสรรพนามให้ใหม่อีก อายุของเขาและของเธอก็ไล่ๆกัน อยากรู้จังพ่อของเธอทำอาชีพอะไรทำไมถึงมีแต่เพื่อนที่มีอายุห่างกันขนาดนี้

หลังจากทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จ เธอก็ขอไปทำอาหารเช้าเพื่อให้ชายหนุ่ม ได้ทานข้าวเช้า และยาเขมจะได้พักผ่อน

"ข้าวต้มคะ"

หญิงสาวยกข้าวต้มมาให้ใช้หนุ่มกินหอมฟุ้ง เรียกความหิวโหยได้เป็นอย่างดี เขาพยักหน้ารับ ทันทีเมื่ออาหารถูกวางไว้ตรงหน้า

"อร่อย"

ชายหนุ่มพูดออกมาตามความจริง เด็กสาวคนนี้มีฝีมืองานเข้าครัวจริงๆ ต่างจากคนรักของซิการ์ที่ทำไข่ดาวยังไม่เป็นเลย

"เมื่อวานหนูก็ทำให้คุณอากิน แต่คุณอาไม่ตื่น"

"หรอ"

"ค่ะ"

"ถ้างั้นเธอคงเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันด้วยใช่ไหม"

ชายหนุ่มถามกลับหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมากลางดึก เขารู้ตัวดีว่าเธอเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เขาและตอนเช้ามืดเขาได้สำรวจบ้านหลังนี้แล้วว่ามันไม่มีอะไรเลยสำหรับตอนนี้ที่นี้ยังถือว่าปลอดภัยอยู่ เด็กน้อยคนนี้อาจจะเป็นชาวบ้านธรรมดาๆก็ได้แต่ถ้าหากเด็กน้อยเล่นไม่ซื่อเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนหักคอเอง

ลตาหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่เขาถามแบบนั้น มันก็ใช่อยู่ที่เธอเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาแต่พอนึกถึงตอนนั้นทีไรดวงหน้าของเธอชอบร้อนวูบวาบทันที

"คะ ก็คุณอาเลือดออกมากแล้วไหนจะตัวเปียกน้ำอีก"ลตาตอบไปตามตรง

"คุยกับผู้ใหญ่อย่าหันหลังคุย หันหน้ามา"ไรย์พูดขึ้น

"เดียวหนูไปซักผ้าก่อนนะคะ"

ลตารีบพูดตัดบทแล้วรีบเดินออกจากห้องรับแขกทันที สายตาคมมองตามร่างน้อยที่รีบเร่งหนีเขาเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมเพิ่มเสียงเพื่อให้เด็กน้อยได้รับรู้

"มากินข้าวกับฉันก่อนไหม"

"ไม่คะ เดียวหนูกินของหนูเอง"สาวเจ้าตอบกลับทันที เช้าวันนี้ได้แกล้งเด็กแล้วรู้สึกสบายใจจัง

'เด็กน้า~เด็กน้อย'

เมื่อกิจวัตรประจำวันของลตาเสร็จแล้ว ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน เธอทำต้มจืดเต้าหู้สำหรับคนป่วย มือน้อยๆยกถาดอาหารไปที่ห้องรับแขกที่ชายหนุ่มยึดเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวไปแล้ว สายตาของเธอกวาดไปตามห้องเมื่อคนที่ควรป่วยน่าจะนอนพักผ่อนที่โซฟา

"คุณอาคะ" ลตาออกเสียงเรียกชายหนุ่มทันทีที่ตนหาเขาไม่เจอ จรดเท้าน้อยได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำถึงได้โล่งอกว่าคนป่วยไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนสักแห่ง

"คุณอาคะ"ลตาร้องเรียกชายหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำอีกครั้ง

"ว่า.."

"หนูทำอาหารสำหรับตอนเที่ยงไว้แล้วนะคะ ยาวางอยู่ข้างๆกันนะคะ"

"....."ชายหนุ่มไม่ตอบสาวน้อยแล้วอาบน้ำต่อ

"คุณอาคะ ได้ยินที่หนูพูดใช่ไหมคะ"ลตาถามซ้ำอีกครั้งเพราะกลัวชายหนุ่มเป็นลมล้มพับไม่อย่างนั้นคงจะลำบากเธอเพราะบ้านหลังนี้มีแค่เธอกับเขาเท่านั้น คิดแล้วเด็กสาวก็เริ่มกลัวคนป่วยที่อยู่ในห้องน้ำขึ้นมา ถ้าหากเขาหายเจ็บป่วยแล้ว เขาคงไม่ตัดแขนตัดขาเอาเธอไปเป็นขอทานหรอกนะ

"ฉันรู้แล้ว"ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยเสียงที่งุดหงิดเล็กน้อย

ไรย์เปิดประตูห้องน้ำออกมาไม่ส่งสัญญาณใหัคนที่อยู่หน้าห้องน้ำได้รับรู้ ร่างเล็กของลตาตกใจสุดขีดเมื่อสายตาไปปะทะกับกล้ามอกกล้ามแขนของเขาที่มีหยดน้ำตามลำตัวมีผ้าขนหนูสีชมพูหวานเย็นพันอยู่ที่รอบเอว

ลตาเดินถอยหลังทันทีที่ไรย์เดินหน้ามาหาเธอ มือใหญ่ยกขึ้นไปแตะหน้าผากของลตาเพราะเขาเห็นว่าเด็กน้อยหน้าแดงขึ้น

"ไม่สบายรึเปล่า ติดไข้มาจากฉันใช่ไหม"

ลตาส่ายหน้าส่ายตาทันทีและเดินถอยหลังอีกเพื่อให้พ้นรัศมีกลิ่นไอของเขา

'เขาไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอเขินเขาอยู่'ลตาคิดในใจ

"มีเสื้อผ้าผู้ชายอีกไหม พอดีฉันไปค้นที่ห้องนอนของเธอมันไม่มีไซส์ฉันเลย"ไรย์พูดจบประโยคเด็กสาวตาโตทันที ถ้าเขาไปค้นเสื้อแล้วชุดชั้นในละ เห็นหมดแล้วใช่ไหม?

"จะเอาเสื้อผ้าทำไมไม่บอกหนูก่อน เดียวหนูไปหาให้"

"เธออยู่ให้ฉันบอกรึเปล่าละ"

"ก็….ก็หนูทำงานบ้านอยู่"

"ฉันไม่อยากเถียงกับเธอ เธอหาเสื้อผ้าให้ฉันทีเดียวไปรอหัองรังแขก"

"คะเดียวหนูไปหาให้ แปปนึงนะคะ"สาวน้อยพูดจบรีบวิ่งไปที่ห้องนอนทันที

ลตาถือกางเกงและกางเกงชั้นในของไรย์ที่เธอนำไปซักทำความสะอาด เธอได้แต่ถอนหายใจออกใจเบาๆพร้อมกับเสื้อตัวเก่าที่เขาใส่ไปแล้วเมื่อคืน เสื้อที่ไรย์ใส่มานั้นมันขาดและเปื้อนเลือดมากเกินที่สาวน้อยจะเยียวยาทำให้มันกลับมาเป็นสีปกติดังเดิมแล้วเดินไปยังห้องรับแขกที่ชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ทั้งที่ตัวเองโป๊อยู่

"ว้าย!!!"

สาวน้อยร้องตกใจออกมาหันหลังให้กับคนที่อยู่ในห้องรับแขกทันที สายตาดันไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นซะแล้ว ไรย์นั่งเอาขาไปพาดที่โต๊ะวางของหน้าโซฟาข้างนึงในขณะในขณะที่เขาอ่านหนังสือพิมพ์ มันเป็นท่านั่งที่ล่อแหลมเกินไปแล้วไหนจะผ้าขนหนูที่มันแทบจะไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรมากนักเพราะว่ามันผืนเล็กมากเมื่ออยู่บนตัวของชายหนุ่ม

"ตกใจอะไร"ไรย์ถามออกไปเสียงเรียบ สายตาไม่ได้ละจากหนังสือพิมพ์

"คุณอา นั่งดีๆหน่อยสิคะ"สาวน้อยตอบกลับเสียงสั่น

"ก็ฉันเมื่อย"

"มันไม่ดีคะ คุณอายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย นี่คะ เสื้อผ้า"ลตายื่นเสื้อผ้าให้กับไรย์โดยที่ตนเองยังหันหลังให้

"ฉันเคยบอกแล้วไง เวลาคุยกับผู้ใหญ่ให้หันมาคุยกันดีๆ"

เสียงเข้มพูดออกมาใกล้ๆกกหูของลตาทำให้เธอขนลุกขนพองทันที มือหนาจับร่างน้อยหันกลับมาอย่างเร็วจนเธอเองยังไม่ได้ตั้งตัว ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่หน้าของไรย์ทันทีที่เธอหันมา ไรย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

"ไหนบอกฉันมาซิ เมื่อกี้เธอเห็นอะไร?"

"ไม่….ไม่คะ หนูไม่เห็นอะไรเลย"ลตาส่ายหน้าอย่างเดียว ใครจะกล้าพูดละว่าเห็นไอ้นั้นของเขาจะโผล่ออกมานอกร่มผ้า

"เด็กโกหก ฉันไม่เชื่อ ถ้าเธอไม่เห็นอะไรเธอคงไม่โว้ยวายกรี๊ดลั่นบ้านหรอก" 

ไรย์พูดออกไปตามความจริง ยัยเด็กนี่คิดจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะเลี้ยงแพะหรือไง ก็คงจะตกใจที่เห็นเขานั่งแบบนั้นมันเป็นความผิดของเธอเองนะ ที่ซักผ้าแห้งไม่ทันให้ฉันใส่และไหนจะเสัยมารยาทเคาะประตูหน้าต่างก่อน เดินเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าเองเรื่องนี้เขาก็ช่วยไม่ได้ คิดเสียว่าให้ชมฟรีๆก็แล้วกัน กำไรของเธอเลยนะเด็กน้อย

"เออ…..คือ…"

"ฉันไม่อยากรู้แล้ว เอาเสื้อผ้ามา"

 ไรย์หยิบเสื้อผ้าของตนจากมือสาวน้อยทันทีแต่ก่อนที่สาวน้อยจะเผ่นหนีออกไปเขาก็ฉุดมือไว้ก่อน

"ให้ฉันใส่เสื้อตัวเดิมหรอ"

"ก็มันแห้งไม่ทันนิคะ"

"แล้วเสื้อตัวเก่าของฉันละ"

"มันขาดไปแล้วคะ เลอะเลือดด้วย คุณอาใส่ตัวนี้ไปก่อนนะคะ"

"ไม่!!!"

"เสื้อผ้าทึ่เหลือก็มีแค่ชุดของหนูแล้วนะคะ หรือว่าคุณอาจะใส่ ก็ได้นะคะหนูไม่ถือ"

"ไม่"ลตาพยายามแงะมือหนาที่จับข้อมือของเธอในขณะเจรจากันแต่ไม่เป็นผลมือของไรย์เกาะติดยิ่งกว่าตุ๊กแกเสียอีก

"ให้หนูทำยังไงอะคะ"

"ไม่ต้อง ฉันมีวิธีแล้ว"

"กรี๊ด!!!!"

ลตามองหน้าชายหนุ่มตาปริบๆ ทันใดนั้นสาวน้อยรีบดึงมือขึ้นมาปิดตาทันที เขาเล่นถอดผ้าขนหนูออกมาแล้วใส่กางเกงที่สาวเจ้าซักให้มาใส่จนเรียบร้อย แต่ลตากลับกลัวตัวสั่นหวั่นเขาจะเขามาทำร้ายเธอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***