ธนูเพลิง

เหตุได้ดำเนินมาถึง หมู่บ้านปริศนา ที่ฉันคิดว่าเราออกจากวังวนนั้นแล้วแต่ต้องมายังหมู่บ้านประหลาดเหมือนทุกคนที่จะใช่เวทมนต์ด้วย เรามาอยู่หมู่หนึ่งที่ต้อนรับเราอย่างเทพ และอยากให้ช่วยหมู่บ้านจากการรุกราน

“พวกเราไม่รู้จริงว่าต้องทำอย่างไรนะ พวกเราหลงมา และหาทางออกไม่เจอ’

“ช่วยพวกเราด้วย พวกเราหนีตายกันมานานแล้ว เราเคยว่าจะมีคนช่วยเราออกจากการหลบซ่อนจากพวกธนูเพลิง”

ชาวบ้านที่นี่แปลกจริง มันเหมือนกับความฝันพวกเขาใส่ชุดไทยลานนาแถบเหนือ แต่พวกเขาดูอ่อนโยนและน่าคบหา แล้วเราจะทำอย่างไรละ เราไม่มีอะไรไปสู้กับพวกธนูเพลิงอะไรที่ว่านั้น

“พวกเจ้าอยู่ที่นี้เองเอง วันนี้พวกเจ้าต้องตาย”

พวกชาวน้านตั้งรับด้วยธนูที่ทำจากไม้ธรรมดา ที่ดูไม่น่าจะสู้ได้เลยผลก็คือ ทำอะไรพวกนั้นไม่ได้ พวกนั้นแต่งชุดสีแดงเพลิงและธนูสีเพลิง และยิงธนูมาทางพวกเราที่ยืนอยู่

“อย่านะ”

ฉันปล่อยเสียงออกไปพร้อมกับ ชูมือห้ามและเหมือนจะทำให้ธนูของอีกฝ่ายเสียหายเป็ยอย่างมาก ธนูหักร่วงจากมือพวกเขา

“ทุกคนหนีก่อน”

ฉันตอนนี้นึกว่าควรถอยตั้งหลักก่อน โดยให้พวกเขาไปก่อน ในถ้ำไม่ปลอดภัย ฉันแค่อยากให้พวกหนี พวกเราตั้งหลักรอรับก่อน และพวกเขาชาวธนูเพลิงอะไรนั้นก็ เหมือนเรียกพวกมัน พวกเราเลยถอย ออกจากถ้ำเป็นทุ่งหญ้า

“ทางนี้นะ พวกท่านไปยังที่เราก่อน’

ชาวบ้านอยู่ตั้งรับกับเราบอกขึ้น

“ไม่ได้เราต้องช่องไปทางอื่น เพื่อความปลอดถัย พวกแก่ว่าไง’

ฉันหันไปถามพวกเพื่อนของฉัน และให้พวกเขาออกวิ่งตามไป แต่ในขณะที่วิ่งนี้ ฉันรู้สึกว่าการเคลื่อนตัวของฉันคือพลังที่เร็วขึ้นตามความคิด การควบคุมการเดินทางส่งผลให้เพิ่มความเร็วในทิศทางที่ไม่แน่นอนทำให้ฉันต้องล้มลง ความคิดของฉันมันสับสนมาก แต่ก็พยามไปต่ออีก และฉันพวกธนูเพลิงไล่ตามมา และก็จับตัวฉันไว้

“หยุดเดี่ยวนี้นะ เธอไม่ใช่คนของพวกเขาหรอกนะ เธอคือพวกเราต่างหาก”

ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางน่ากลัว มือที่สัมผัสทำให้ฉันเจ็บปวดจนอยากร้องไห้ออกมา ฉันสะบัดมือของเขาทำให้เขาล้มลง

และฉันก็วิ่งต่อเหมือนข้างในเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก การวิ่งวิ่งเหมือนกับการ หายวาบไปในอีกที่หนึ่งแต่เพื่อนก็มาดึงมือไว้

“มาทางนี้ มึงไปไหนมา”

ฉันเดินตามมันไปอย่างงงๆ จนกระทั่งถึงกลางป่า ทุกคนที่ดูท่าทางเหนื่อย และหวาดกลัว ฉันได้แต่นั่งคิดแล้วก็สับสน ฉันมาที่นี่ได้ทำไมกัน มันต่างจากเมื่อครั้งก่อนแค่เข้าไปในดินแดนของโลกของคนที่ต้องการความช่วยเหลือที่พวกเขาไม่ใช่คน แต่ในวังวนนี้เหมือนกับเคยมีตัวตนมาก่อนแล้ว ความรู้สึกของความเติมเต็มความรู้สึก ความรัก ความเศร้า มันไม่ใช่ความโกรธ เกลียด หรือการอาฆาต ที่พวกเขาแสดงออกมามันคืออะไร

“เราอยากไปเจรจากับพวกเขา”

“พวกไหนฉัน”

แพงเอ่ยถามออกมา มองฉันด้วยความไม่เข้าใจ

“พวกธนูเพลิง ฉันคิดว่าพวกเขาสามารถเจรจาได้”

“เธอเอาความคิดนี้มาจากไหน พวกเขาจะฆ่าคนนะ”

“ความขัดแย้งนี้เพื่ออะไร เราไม่รู้ต้นเหตุด้วยซ้ำ เราแก้ปัญหามันยังไงละ ฆ่ากันให้ตายเลยหรือ พวกเขาไม่สามารถสู้ได้แน่นอน”

‘พวกเรามีกำลังพอ’

หัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้เดินเข้า พร้อมเอ่ยออกมา

“พวกเรามีมากกว่านี้ แต่แยกกันอยู่เพื่อความปลอดภัย เราไม่อยากหลบซ่อนกันอีกต่อไป”

ยังมีต่อ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***