บทที่1ผู้​ก่อการร้าย​ ตอนที่3ข้างบน

อาชญากรก้องโลก

บทที่1​ ผู้ก่อการร้าย

ตอนที่3​ ข้างบน

"ทำใมผู้คนถึงได้จากไปอย่างง่ายดาย​แบบนี้"

ผมมองไปที่ร่างของชายคนนั้นที่ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นและเริ่มมีเลือดที่ไหลออกมาจนเอ่อนอง​ นัยน์ตา​ของผมนั้นเริ่มสั่นไหวจนคิ้วทั้งสองข้างนั้นกระตุกและเห็นได้ชัดซึ่งความสิ้นหวัง​ที่ปรากฏ​อยู่บนใบหน้า ผมมองกลับไปอีกด้านหนึ่งที่เคยมีผู้คนคุยกันอยู่สามสี่คนแต่ตอนนี้พวกเขาต่างแน่นิ่งและไม่ขยับตัวอีกแล้ว​พร้อมกับเสื้อผ้าของพวกเขาที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดง

"นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่นายเห็นศพแล้วมีอาการแบบนี้​ ทำใมถึงยังไม่ชินสักที? "

เสียงของอีกตัวตนหนึ่งดังขึ้นจนมันได้เตือนสติของผมที่ดับวูบลงให้กลับมาอีกครั้ง​

"ต้องหนีแล้วต้องหนี"

ผมพยายามกวาดสายตาออกไปรอบๆและได้เห็นเข้ากับถังดับ​เพลิง​พร้อมกับกับขวานที่วางไว้ใกล้ประตู​ ผมคิดว่ามันดูเสี่ยงเกินไปที่จะไปเอาเลยพยายามกวาดตามองอีกเล็กน้อย​ แล้วก็มีิีจุดนึงที่ได้ดึงดูดสายตาผมไปบริเวณใกล้ๆ​ เข้ากับปืนที่อยู่ตรงเอวของน้าวินและไม่รอช้าผมรีบพุ่งเข้าไปยิบมันออกมาทันทีแล้วเหน็บมันเอาไว้ที่ด้านหลังและวิ่งออกไปในอีกทิศทาง​หนึ่งและเมื่อผมกำลังวิ่งผ่านประตูที่มีรูเต็มไปหมดนั้นอยู่ๆก็มีเสียงอะไรบ้างอย่างดังขึ้นจากทาง

ปัง!!

ผมแทบจะช็อค​ตายเพราะเสียงๆนี้​ ความวิตกกังวล​นั้นผลักดันให้ผมถึงกับชะงักไปชั่วครู่แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังวิ่งต่อไปข้างหน้าด้วยใจที่อยากจะมีชีวิตรอด

"ต้องรีบแล้ว"

ผมมองตรงไปที่คอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งแล้วคิดขึ้นได้ถึงอะไรบางอย่างที่จำเป็นจะต้องทำถ้าอยากจะจัดการพวกมันและหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า​กางเกงและเสียบมันเข้าไปที่ช่องUSBด้านหลังหลังเครื่อง

"ขอให้ไม่มีใครเห็นทีเถอะ"

เมื่อเสร็จ​แล้วผมก็รีบหันไปในอีกด้านหนึ่งบนเพดานและได้เห็นถึงช่องระบายอากาศ​ที่อยู่ข้างบนนั้นที่มีขนาดพอที่จะรองรับร่างกายของผมได้และรีบพุ่งไปในทิศทางนั้นในทันทีอย่างรวดเร็ว​ ตอนนี้ช่องระบายอากาศ​อยู่บนศีรษะ​ของผมแล้ว

"เอาไงเอากัน"

ผมรีบหันกลับไปที่จอคอมพิวเตอร์​และได้เห็นว่าพวกมันกำลังเปลี่ยนประสุนปืนกันอยู่

ผมครุ่นคิดเล็กน้อยพร้อมมองออกไปที่ตู้เก็บของที่อยู่ข้างๆและก็เก้าอี้​ ผมรีบเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมาและ​ขึ้นไปบนมันจากนั้นก็ทำการกระโดดขึ้นไป​ แต่ก็ไม่ถึงและแม้จะพยายามอีกสักสองสามรอบมันคงจะไม่ถึงแน่ๆจากระยะนี้​ ผมจึงคิดอะไรขึ้นมาได้และกระโดดไปที่หัวเก้าอี้อย่างไม่ลังเลก่อนที่จะกระโดดออกไปอีกครั้งจนเก้าอี้นั้นกระเด็นออกไปเล็กน้อย​ และในที่สุดผมก็จับเข้ากับมือจับของช่องระบายอากาศ​นั้นจนได้

เสียงกระสุนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงของอะไรบางอย่างที่ตกลงสู่พื้นในขณะเดียวกันมือจับช่องระบายอากาศ​ก็เริ่มรับแรงไม่ไหวและมีน็อตหลุดออก​ ผมรู้สึก​ใจหายวาบ​เมื่อมองชิ้นส่วนที่หลุดออกไป​ และไม่นานนักร่างเล็กที่อยู่บนอากาศ​นั้นก็ตามมาแล้วดิ่งลงสู่พื้นพร้อมกับฝาช่องระบายอากาศอย่างจัง

ผมที่ในตอนนี้เวลาแห่งชีวิตถูกร้อยอยู่บนเส้นด้าย​แล้วไม่อาจจะมามัวนั่งร้องอวดโอยกับการบาดเจ็บนี้ได้อีกต่อไปแล้ว​ และถึงแม้มันจะเจ็บเพียงไรก็ตามแต่ถ้ายังไม่ตายผมก็ยังที่จะรักษามันได้​

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบโยนฝานั้นทิ้งในทันทีและลุกขึ้นวิ่งไปทางตู้เก็บของพร้อมปีนขึ้นไป​ด้วยจิตใจที่ไร้ซึ่งความลังเลใดๆ ผมพยายามทรงตัวอยู่สักพักจนตู้ที่สั่นไหวนั้นเริ่มนิ่งลงแล้วทำการกระโดดขึ้นไปโดยพลันที่ช่องระบายอากาศ​นั้น​ ตอนนี้ราวกับว่าเวลานั้นเคลื่อนช้าลงผมได้ยินเสียงเปิดของประตูในจังหวะที่มือของผมใกล้จะถึงช่องระบายอากาศ​นั้นแล้วซึ่งมันอยู่ใกล้แค่เพียงนิดเดียว​ นิ้วเรียวของผมได้แตะไปถึงขอบของมันแล้วแต่ปรากฏ​ว่ามันดันลื่นและพลาดไป

ผมรู้สึกได้ถึงความกังวล​อันเป็นที่สุดของผมแล้วและไม่เคยที่จะกังวลเท่านี้มาก่อนตอนนี้ผมอาจจะพลาดโอกาส​สุดท้ายในการรอดชีวิตไปแล้วก็ได้ระหว่างที่กำลังลอยเคว้ง​อยู่บนอากาศ

ผมคิดว่าพวกมันน่าจะเข้ามาเเล้ว​เพราะผมได้ยินเสียงที่อ้าออกของประตู​ ตอนนี้วินาทีแห่งชีวิตนั้นกำลังถูกตัดสิ้นและในจังหวะนั้นมืออีกข้างที่ตามมาติดๆก็จับได้ถึงมันพอดี

"พวกมันเข้ามาแล้ว"

ผมรีบดึงตัวขึ้นไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้​ จนถึงท้ายที่สุด​แล้วผมก็เข้ามาในช่องระบายอากาศนี้​

"ไอ้เด็กนั่นมันไปไหนแล้ว"

ในขณะที่ขาของผมกำลังถูกดึงขึ้นมามันก็กระทบเข้ากับเพดานจนเกิดเป็นเสียง​ ในจังหวะนั้นผมคิดว่าจะต้องตายแน่ผมได้ยินเสียงของหัวใจที่คำรามชัดมากและเหงื่อก็ชุ่มไปทั้งตัวจนตอนนี้รู้สึกอึดอัดไปหมดแล้ว

"ไม่เห็นมันเลยครับ"

ความรู้สึกถึงความโล่งอกนั้นมันโผล่ขึ้นมาไม่ทันไร​ ชายคนหนึ่งที่ถือปืนกลเบาขนาดกลางกำลังตรวจสอบอยู่ตรงชิ้นส่วนอย่างหนึ่งที่ผมได้โยนทิ้งไปเมื่อตะกี้

"ทำใมความซวยแบบนี้มันถึงมาเกิดกับตัวฉันด้วยนะ"

ผมแทบที่จะไม่หลงเหลือความหวั​ง​อีกต่อไปแล้วถ้าหากพวกมันคนใดคนหนึ่งได้เห็นตัวผมเข้าล่ะก็และได้เล็งปากกระบอกปืน​นั่นมาทางผมแล้ว ต่อให้โชคดีแค่​ไหน​ กับทั้งทางที่แคบจนเคลื่อนไหว​ได้ยากและไม่มีที่ให้หลบอีกแล้วแบบนี้​ มันยิ่งซะกว่าเป็นอาหารอันโอชะให้แก่สัตว์ร้ายที่จ้องมองเหยื่อ​ที่พิการ​ของมันเลยด้วยซ้ำ

ผมจับจ้องไปที่เขาด้วยนัยน์ตา​ที่ไม่แม้แต่จะกระพริบ​ จนตอนนี้กล้ามเนื้อบนร่างกายเริ่มเกร็งตัวไปหมดแล้ว​  ทำได้เพียงแต่คาดคะเน​ถึงความเป็นไปได้ที่เกิดขึ้นในอนาคต​และในตอนนั้นนัยน์ตา​ของผมก็ฉายแววแห่งความหวังออกมาเล็กน้อย

ผมเริ่มที่จะขยับร่างนี้อย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงในขณะที่ดวงตาก็ยังคงจับจ้องไปยังจุดๆเดิม​ แต่ก็ไม่ได้สังเกตเลยว่ายังมีอีกจุดนึงที่ไม่ควรมองข้ามและในตอนนั้นความหวังที่ริบหรี่​ก็ดับวูบลงในทันทีพร้อมกับหัวใจที่ตกลงไปสู่ตาตุ่มโดยพลันเมื่อชายอีกคนหนึ่งที่ผมไม่ได้สังเกตุชี้นิ้วมาทางผม

"มันอยู่ข้างบน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***