อาชญากรก้องโลก 1
บทที่1 ผู้ก่อการร้าย
ตอนที่1 กระเป๋าตังหาย
ในวันที่ธรรมดากับตัวผมที่ธรรมดา ผมเด็กน้อยที่พึ่งเรียนจบจากชั้นประถมกำลังเตรียมตัวจะเข้ามัธยมต้นโรงเรียนดัง
ในวันที่น่าเบื่อแบบนี้ผมมักจะเดินทางมาที่ห้างแห่งนี้เป็นประจำ เพราะมันอยู่ไม่ได้ห่างกันนักจากคอนโดที่ผมอาศัยอยู่
ที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่โด่งดังที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ
ณ อาคาร A ที่มีความสูงทั้งหมด9ชั้น ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ที่ชั้น7 ซึ่งเป็นชั้นที่ผมพึ่งจะกินมื้อเที่ยงเสร็จหมาดๆและเมื่อผมจะทำการจ่ายตังให้กับพนักงานที่มาเช็คบิลอยู่นั้นเอง ความรู้สึกใจหายวาบก็บังเกิดขึ้น จนถึงขั้นทำให้ความเย็นเฉียบเข้าปกครุมใบหน้า เมื่อรู้ว่ากระเป๋าตังหาย ผมพยายามครำๆอยู่สักพักแต่ก็ไม่เจอ ผมจึงเอ่ยกับพนักงานที่มาเช็คบิลไปว่า
"เอ่อ.. รับโอนผ่านวีซ่าไหมครับ"
ผมเอ่ยออกไปด้วยท่าทางที่ดูกังกลสีหน้าของผมในตอนนั้นก็ไม่ค่อยดีนัก พร้อมกับหัวใจที่สั่นอย่างระรัวแรง แต่ค่อนข้างโชคดีหน่อยที่ดูเหมือนว่าคุณพนักงานสาวจะไม่ได้สักเกตุเห็นนัก ไม่งั้นผมคงเขินหนักจนทำอะไรไม่ถูกแน่เลย
" มีค่ะ ไม่ทราบว่าจะทำการโอนทันทีเลยไหมคะ"
เธอตอบคำถามของผมอย่างช่ำชองด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร สมแล้วที่ได้ทำงานเป็นพนักงานเช็คบิลแบบนี้
ฟู่ว~
ผมแอบถอนหายใจออกมาแทบจะทันทีและทำการชำระเงินจนเสร็จแล้วรีบเดินออกมาโดยเร็ว ถ้าเกิดว่าเขาไม่รับจ่ายผ่านทางนั้นล่ะก็คงมีปัญหาแน่ และตอนนี้ก็มีปัญหาพอแล้วด้วย ว่าแล้วไม่รอช้าผมเริ่มต้นหาตั้งแต่จุดล่าสุดที่ผมได้จับกระเป๋าตัง
ผมเริ่มออกหาตั้งแต่ร้านขายน้ำตรงชั้นแรกที่ผมหยิบกระเป๋าตังล่าสุดเพื่อทำการจ่ายเงิน ผมตามหาขึ้นไปเรื่อยๆจนไปถึงชั้น7ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายที่ผมได้เดินมา แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
เมื่อเป็นเช่นนั้นหลังจากที่หยุดเดินหามาได้สักพัก ผมก็รู้สึกว่าธรรมชาติเรียกร้อง
ผมจึงเข้าห้องน้ำทำธุระก่อนแล้วค่อยลองไปแจ้งกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ดู ในขณะที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการเหม่อลอยและกำลังคิดว่าจะหาต่อที่ตรงจุดไหนก่อนดี ผมก็ชนคนๆหนึ่งเข้าจนผมล้มลง
แต่ผมก็ไม่ได้เป็นไรหรอกนะ จนกระทั่งผมได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า มันถึงกับทำให้นัยน์ตาของผมนั้นเบิกกว้างและมีสีหน้าที่ซีดลงอย่างฉับพลันราวกับเห็นผีพร้อมเหงื่อที่พุดพรายออกมาแม้อากาศรอบข้างจะหนาวเย็น
ร่างของเขาสูงประมาณ190 ค่อนข้างบึกบึน เขามาพร้อมกับพ้องเพื่อนอีกหลายคนที่แต่งกายคล้ายๆกันนั่นคือกางเกงสีดำแบบสั่งตัดพิเศษที่ผมเคยเห็นมาจากที่ไหนสักแห่งแต่ก็จำไม่ได้ว่าเห็นมาจากไหน และเมื่อผมได้เห็นถึงสัญญาลักษณ์รูปไม้กางเขนแล้วมีหัวกระโหลกอยู่ตรงกลางมันยิ่งทำให้ผมตกใจขึ้นไปอีก และสิ่งที่ทำให้ผมนั้นตกใจมากที่สุดคือสิ่งที่อยู่ข้างหลังของเขาที่ถูกปิดด้วยเสื้อโค้ทหนาๆนั่นก็คือ
"อาวุธสงคราม"
ความทรงจำร้ายๆในอดีตเริ่มกลับมาอีกครั้งจนทำให้ร่างของผมนั้นถึงกับสั่นสะท้านพร้อมกับจิตใจของผมที่เริ่มสั่นคลอนและอ่อนแรงอย่างฉับพลันลงราวกับว่าจะลุกไม่ขึ้น
"ขอโทษครับ"
ผมรีบกล่าวขอโทษทันทีที่สายตาที่ดุดันนั้นจ้องเขม็งมองมาทางผม
"แกไม่เป็นไรใช่ไหมไอ้หนู"
เขายื่นมือออกมาเพื่ิอที่จะช่วยให้ผมลุกขึ้น
"คะ.ครับ.. ผมไม่เป็นไร"
ผมจับมือของเขาแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวอย่างตะกุกตะกัก ผมพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองดูพวกเขาอีกครั้ง แต่เมื่อผมได้เห็นสายตานั้นที่มองมาทางผมราวกับจะฆ่า ผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมาและทำการหลบหน้าหนีในทันที
"คราวหน้าคราวหลังระวังด้วยหล่ะ"
น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นชาสุดขั้วก็ถูกกล่าวออกมาจากเขา โดยที่ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขากล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นยังไงแต่ที่แน่ๆคือไม่ใช่สีหน้าที่กำลังมีความสุขอยู่
"ครับผม"
ผมตอบกลับไปพร้อมจ้องมองรองเท้าคู่สีดำนั้นของพวกเขาด้วยอารมณ์ที่กำลังสั่นคลอนได้เดินห่างออกไปเรื่อยๆจนลับไป
เฮ้อ~
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และคิดว่าคนพวกนั้นน่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมต้องเห็นของที่พวกมันพามาแน่ๆ แต่ที่พวกมันไม่จัดการผมมันก็ง่ายๆเลยคือที่นี่มีคนเยอะเกินไปที่จะลงมือ
หรือไม่ก็ไม่ได้สนใจผมเลยด้วยซ้ำว่าจะเห็นหรือไม่แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงล่ะก็ มีความเป็นไปได้สูงมากที่คนอย่างพวกนั้นคิดจะปิดปากผมทีหลังที่มีโอกาส
แต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่านั้นก็เป็นได้ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็เกี่ยวกับสัญญาลักษณ์ที่กางเกงของพวกมันจะต้องเป็นของสิ่งนั้นแน่ๆ และก็ใช่จริงๆด้วย
ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นและเข้าไปในแอพพิเคชั่นแอพหนึ่งที่เป็นสีดำสนิทไม่มีอะไรเลยแม้แต่ชื่อ และทำการพิมพ์เข้าในที่ช่องค้นหาว่า "DarkTube" และสิ่งแรกที่ผมเห็นนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ในทันทีว่าพวกมันนั้นคิดที่จะทำอะไร
ภาพปกคลิปปรากฏเป็นส่วนต่างๆของห้างแห่งนี้ฉายให้เห็นถึงผู้คนที่เดินไปมาอยู่อย่างปกติ คลิปวิดีโอที่มีชื่อว่า'ตะลุยห้างดัง'ปรากฏขึ้นมาเป็นคลิปแรกพร้อมกับมีสถานะบอกว่ากำลังไลฟ์สดอยู่ขึ้นตรงมุมคลิปและมีเวลาที่บอกอยู่ว่ามันพึ่งผ่านมาได้เพียง5นาทีเท่านั้น
"ยังเหลืออีก25นาที"
ผมกล่าวออกมาลอยๆก่อนที่หัวใจของผมนั้นมันจะตื่นเต้นขึ้นอีกครั้งแต่แตกต่างไปจากเดิม ตุบๆ ตุบๆ ตุบๆ~ และก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้มันได้กลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปเป็นเดือน...
"นี่มันน่าสนุกสุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอที่พวกเราได้มาอยู่ในที่จัดรายการของพวกมัน"
ตอนนี้อีกตัวตนหนึ่งของผมได้ตื่นขึ้นมาแล้วและเขาก็พูดออกมาเบาๆจากร่างกายๆนี้ซึ่งมันเป็นของผมแต่! มันกันเป็นของเขาด้วยเช่นกัน...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
Comments