บทที่1​ผู้​ก่อการร้าย​ ตอนที่1กระเป๋าตังหาย

อาชญากรก้องโลก​ 1

บทที่1 ผู้ก่อการร้าย​

ตอนที่1​ กระเป๋า​ตังหาย

ในวันที่​ธรรมดากับตัวผมที่ธรรมดา​ ผมเด็กน้อยที่พึ่งเรียนจบจากชั้นประถมกำลังเตรียมตัวจะเข้ามัธยมต้นโรงเรียนดัง

ในวันที่น่าเบื่อแบบนี้ผมมักจะเดินทางมาที่ห้างแห่งนี้เป็นประจำ​ เพราะมันอยู่ไม่ได้ห่างกันนักจากคอนโด​​ที่ผมอาศัยอยู่

ที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่​ที่โด่งดังที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ​

ณ​ อาคาร​ A​ ที่มีความสูงทั้งหมด9ชั้น​ ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ที่ชั้น7​ ซึ่งเป็นชั้นที่ผมพึ่งจะกินมื้อเที่ยงเสร็จ​หมาดๆและเมื่อผมจะทำการจ่ายตังให้กับพนักงานที่มาเช็คบิลอยู่นั้นเอง​ ความรู้สึกใจหายวาบ​ก็บังเกิดขึ้น​ จนถึงขั้นทำให้ความเย็นเฉียบ​เข้าปกครุมใบหน้า​ เมื่อรู้ว่ากระเป๋า​ตัง​หาย​ ผมพยายามครำๆอยู่สักพักแต่ก็ไม่เจอ​ ผมจึงเอ่ยกับพนักงาน​ที่มาเช็คบิล​ไ​ป​ว่า

"เอ่อ.. รับโอนผ่านวีซ่าไหมครับ"

ผมเอ่ยออกไปด้วยท่าทางที่ดูกังกลสีหน้าของผมในตอนนั้นก็ไม่ค่อยดีนัก​ พร้อมกับหัวใจ​ที่สั่นอย่างระรัวแรง​ แต่ค่อนข้างโชคดีหน่อยที่ดูเหมือนว่าคุณ​พนักงานสาวจะไม่ได้สักเกตุเห็น​นัก​ ไม่งั้นผมคงเขินหนักจนทำอะไรไม่ถูกแน่เลย

" มีค่ะ​ ไม่ทราบว่าจะทำการโอนทันทีเลยไหมคะ"

เธอตอบคำถามของผมอย่างช่ำชองด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร​ สมแล้วที่ได้ทำงานเป็นพนักงานเช็คบิล​แบบนี้

ฟู่ว~

ผมแอบถอนหายใจ​ออกมาแทบจะทันทีและทำการชำระเงินจนเสร็จแล้วรีบเดินออกมาโดยเร็ว​ ถ้าเกิดว่าเขาไม่รับจ่ายผ่านทางนั้นล่ะก็คงมีปัญหา​แน่​ และตอนนี้ก็มีปัญหา​พอแล้วด้วย ว่าแล้วไม่รอช้าผมเริ่มต้นหาตั้งแต่จุดล่าสุดที่ผมได้จับกระเป๋า​ตัง

ผมเริ่มออกหาตั้งแต่ร้านขายน้ำตรงชั้นแรกที่ผมหยิบกระเป๋า​ตังล่าสุดเพื่อทำการจ่ายเงิน ผมตามหาขึ้นไปเรื่อยๆจนไปถึงชั้น7ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายที่ผมได้เดินมา​ แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

เมื่อเป็นเช่นนั้นหลังจากที่หยุดเดินหามาได้สักพัก​ ผมก็รู้สึกว่าธรรมชาติ​เรียกร้อง​

ผมจึงเข้าห้องน้ำทำธุระก่อนแล้วค่อยลองไปแจ้งกับฝ่ายประชาสัมพันธ์​ดู ในขณะที่​ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการเหม่อลอยและกำลังคิดว่า​จะหาต่อที่ตรงจุดไหนก่อนดี​ ผมก็ชนคนๆหนึ่งเข้าจนผมล้มลง

แต่ผมก็ไม่ได้เป็นไรหรอกนะ​ จนกระทั่ง​ผมได้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า​  มันถึงกับทำให้นัยน์ตา​ของผมนั้นเบิกกว้างและมีสีหน้าที่ซีดลงอย่างฉับพลัน​ราวกับเห็นผีพร้อมเหงื่อที่พุดพรายออกมาแม้อากาศ​รอบข้างจะหนาวเย็น

ร่างของเขาสูงประมาณ190 ค่อนข้างบึกบึน​ เขามาพร้อมกับพ้องเพื่อนอีกหลายคนที่แต่งกายคล้ายๆกันนั่นคือกางเกงสีดำ​แบบสั่งตัดพิเศษ​ที่ผมเคยเห็นมาจากที่ไหนสักแห่ง​แต่ก็จำไม่ได้ว่าเห็นมาจากไหน และเมื่อผมได้เห็นถึงสัญญาลักษณ์​รูปไม้กางเขน​แล้วมีหัวกระโหลกอยู่ตรงกลางมันยิ่งทำให้ผมตกใจขึ้นไปอีก​ และสิ่งที่ทำให้ผมนั้นตกใจมากที่สุดคือสิ่งที่อยู่ข้างหลังของเขาที่ถูกปิดด้วยเสื้อโค้ท​หนาๆนั่นก็คือ

"อาวุธสงคราม"

ความทรงจำร้ายๆในอดีตเริ่มกลับมาอีกครั้งจนทำให้ร่างของผมนั้นถึงกับสั่นสะท้าน​พร้อมกับจิตใจของผมที่เริ่มสั่นคลอน​และอ่อนแรงอย่างฉับพลัน​ลงราวกับว่าจะลุกไม่​ขึ้น​

"ขอโทษ​ครับ"

ผมรีบกล่าวขอโทษ​ทันทีที่สายตาที่ดุดัน​นั้นจ้องเขม็ง​มองมาทางผม

"แกไม่เป็นไรใช่ไหมไอ้หนู"

เขายื่นมือออกมาเพื่ิอที่จะช่วยให้ผมลุกขึ้น

"คะ.ครับ.. ผมไม่เป็นไร"

ผมจับมือของเขาแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าวอย่างตะกุกตะกัก​ ผมพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะมองดูพวกเขาอีกครั้ง​ แต่เมื่อผมได้เห็นสายตานั้นที่มองมาทางผมราวกับจะฆ่า​ ผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมาและทำการหลบหน้าหนีในทันที​

"คราวหน้าคราวหลังระวังด้วยหล่ะ"

น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นชาสุดขั้ว​ก็ถูกกล่าวออกมาจากเขา​ โดยที่ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขากล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นยังไงแต่ที่แน่ๆคือไม่ใช่สีหน้าที่กำลังมีความสุขอยู่

"ครับผม"

ผมตอบกลับไปพร้อมจ้องมองรองเท้าคู่สีดำนั้นของพวกเขาด้วยอารมณ์​ที่กำลังสั่นคลอน​ได้เดินห่างออกไปเรื่อยๆจนลับไป

เฮ้อ~

ผมถอนหายใจ​ออกมาด้วยความโล่งอก​  และคิดว่าคนพวกนั้นน่าจะรู้อยู่แล้วว่าผมต้องเห็นของที่พวกมันพามาแน่ๆ​ แต่ที่พวกมันไม่จัดการผมมันก็ง่ายๆเลยคือที่นี่มีคนเยอะเกินไปที่จะลงมือ​

หรือไม่ก็ไม่ได้สนใจผมเลยด้วยซ้ำว่าจะเห็นหรือไม่แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงล่ะก็​ มีความเป็นไปได้สูงมากที่คนอย่างพวกนั้นคิดจะปิดปากผมทีหลังที่มีโอกาส

แต่มันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่านั้นก็เป็นได้ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็เกี่ยวกับสัญญาลักษณ์​ที่กางเกง​ของพวกมันจะต้องเป็นของสิ่งนั้นแน่ๆ​  และก็ใช่จริงๆด้วย​

ผมเปิดโทรศัพท์ขึ้นและเข้าไปในแอพพิเคชั่น​แอพหนึ่งที่เป็นสีดำสนิทไม่มีอะไรเลยแม้แต่ชื่อ​ และทำการพิมพ์เ​ข​้​า​ใน​ที่ช่องค้นหา​ว่า​ "DarkTube" และสิ่งแรกที่ผมเห็นนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ในทันทีว่าพวกมันนั้นคิดที่จะทำอะไร

ภาพปกคลิปปรากฏ​เป็นส่วนต่างๆของห้างแห่งนี้ฉายให้เห็นถึงผู้คนที่เดินไปมาอยู่อย่างปกติ​ คลิปวิดีโอ​ที่มีชื่อว่า'ตะลุยห้างดัง'​ปรากฏ​ขึ้นมาเป็นคลิปแรกพร้อมกับมีสถานะบอกว่ากำลังไลฟ์สดอยู่ขึ้นตรงมุมคลิปและมีเวลาที่บอกอยู่ว่ามันพึ่งผ่านมาได้เพียง5นาทีเท่านั้น

"ยังเหลืออีก25นาที"

ผมกล่าวออกมาลอยๆก่อนที่หัวใจของผมนั้นมันจะตื่นเต้นขึ้นอีกครั้งแต่แตกต่าง​ไปจากเดิม ตุบๆ​ ตุบๆ​ ตุบๆ​~ และก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้มันได้กลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปเป็นเดือน...

"นี่มันน่าสนุกสุดๆไปเลยไม่ใช่เหรอที่พวกเราได้มาอยู่ในที่จัดรายการของพวกมัน"

ตอนนี้อีกตัวตนหนึ่งของผมได้ตื่นขึ้นมาแล้ว​และเขาก็พูดออกมาเบาๆจากร่างกายๆนี้ซึ่งมันเป็นของผมแต่! มันกันเป็นของเขาด้วยเช่นกัน...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***