บทที่1ผู้​ก่อการร้าย​ ตอนที่​2ชายคนนั้นที่คุ้นเคย

อาชญากรก้องโลก​

บทที่1ก่อการร้าย

ตอนที่2​ ชายคนนั้นที่คุ้นเคย

ตอนนี้เขาก็กลับเข้าไปในร่างแล้วหลังจากพูดประโยค​นั้นออกมา

"อย่าบอกนะว่านี่นายจะทำมันอีกครั้ง"

ผมกล่าวด้วยสีหน้าที่ซีดอยู่​ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ถึงแม้ว่าจะมีร่างกายเดียวกันแต่เขากับผมก็เหมือนจะแยกจากกันด้วยอะไรบางอย่าง

ผมทำได้เพียงแต่เดาส่งๆไปว่าเขาจะทำอะไรบ้างเพราะยังไงร่างกาย​นี้ก็เป็นข​อ​งผมถ้าเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมามันก็ไม่น่าจะเกินกว่าสิ่งที่ผมคิดมากนักหรอก​ และที่ผมกลัวมากที่สุดในตอนนี้ก็คือกลัวว่าเขาจะทำเหมือนเรื่องในอดีตนั้นอีกครั้ง

ภาพที่เต็มไปด้วยความมืดสนิทกับมือของผมที่กำลังเปื้อนน้ำอะไรบางอย่างที่เหนียวเหนอะ​ซึ่งมันน่ากลัวมากทุกครั้งที่ผมนึกถึงมันก็คือทุกครั้งที่เขาโผล่ออกมา...

หลังจากผ่านมาได้สักระยะนึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้น​แล้ว​ และได้ทำอย่างที่คิดไว้เมื่อก่อนหน้านี้​ ผมได้เดินมาถึง​ ณ​ ห้องประชาสัมพันธ์​และได้สอบถามกับเจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่งถึงกระเป๋าตังที่ผมทำหายพร้อมบอกลักษณะ​ออกไป

"ถ้าเป็นกระเป๋า​อันนั้นล่ะก็..." เขาทำท่าทางครุ่นคิด​สักพักพร้อมกล่าวต่อ"เจ้าหน้าที่ที่ดูแลตรงส่วนห้องควบคุมเอาไป​ แล้วเขาก็บอกฉันอีกว่าถ้ามีคนมาตามหากระเป๋า​ใบนั้นให้เขาไปที่นั่นหน่ะ"

เมื่อเขากล่าวจบความสงสัยก็บังเกิดขึ้นแก่ตัวผม

'ใครกันนะ'​

"แล้วที่นั่นอยู่ตรงไหน​งั้นเหรอครับ"

ผมถามออกไปทันทีเพื่อที่จะได้รับคำตอบพร้อมกวาดสายตา​มองเขาอย่างละเอียดจนเห็นอะไรบ้างอย่างที่เขากำลังกำไว้อยู่ในมือ

'นั่นมันใช่สิ่งนั้นรึเปล่านะ'

ความสงสัยเริ่มค่อยๆเพิ่มมากขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบที่เกิดขึ้นตรงกลางหลังและมีเหงื่อไหลออกมาจากลำคอ

"เดินตรงไปที่ห้องน้ำตรงนั้น​ แล้วเธอจะเห็นเอง"

เขาชี้นิ้วไปในทิศทางๆหนึ่งพร้อมกล่าวด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย​จึงบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่​ แต่ที่แน่ๆคือเขากำลังแอบจ้องมาที่ผมอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ที่ผมเริ่มเข้ามาแล้ว

มันจึงทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเขาสักเท่าไหร่​เพราะบรรยากาศ​ในขณะที่​กำลังคุยกันนั้นมันเต็มไปด้วยความตึงเครียด​อย่างบอกไม่ถูก ไม่ก็ผมก็อาจจะคิดไปเองหรือเป็นเพราะผมกำลังหวาดระแวง​อยู่ก็เป็นได้

"ขอบคุณครับ"

ผมรีบกล่าวเพื่อเป็นมารยาทและเดินไปทางนั้นแทบจะทันทีจนได้มาถึงตรงหน้าทางเข้าห้องน้ำ​  ผมได้เจอเข้ากับประตูบานหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นห้องควบคุมอย่างที่พนักงานคนนั้นบอก​ ถึงจะมีความลังเลอยู่บ้างที่จะเข้าไป​ แต่ด้วยความรีบร้อน​ผมก็เคาะประตูไปซะแล้ว

และความกังวลก็บังเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมหันไปเห็นรองเท้าคู่สีดำคู่นั้นที่คุ้นเคย​ มันถึงกับทำให้ผมนั้นแทบจะหัวใจวายเมื่อขาอีกข้างได้เก้าออกมา​พร้อมกับสัญญาลักษณ์​นั่นที่ห้อยอยู่ตรงกางเกงความรู้สึกเมื่อกี้ที่พึ่งหายได้กลับมาอีกครั้ง

สีหน้าของผมเริ่มซีดลง​แล้วซีดลงอีก แต่เมื่อผมได้ยินเสียงเปิดประตู​ดังขึ้นความโล่งใจ​ก็บังเกิดมาได้เปราะนึงแต่ว่าด้วยความลนลานมันจึงทำให้ผมเข้าไปในห้องและสดุดเข้ากับขาตัวเองจนล้มลง​ ผมหันกลับไปพร้อมจ้องมองดวงตาคู่เดิมที่มองมาทางผมอีกครั้งจนผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดังว่าช่วยด้วย แต่ผิดกับเสียงภายในใจของอีกตัวตนหนึ่งที่กำลังหัวเราะอยู่อย่างสยดสยอง​

จากนั้นประตูก็ถูกปิดเข้ามา

"นี่พ่อหนุ่มเป็นไรไหม"

น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงได้ถูกกล่าวออกมาจากทางประตู

"ไม่เป็นไรครับ​ ผมไม่เป็นไร"

ผมพยายามยิ้มเพื่อแสร้งกลบเกลื่อนสีหน้าที่เปลี่ยน​ไปอย่างกระทันหัน​พร้อมหันกลับไปมองที่เขาและลุกขึ้น

"ฮ่า​ ฮ่า​ ฮ่า​ ว่าไงคิลไม่เจอกันนานเลยนะ  ยังซุ่มซ่าม​เหมือนน้าเธอไม่เปลี่ยนเลยนะ"

น้ำเสียงที่คุ้นหูได้ถูกกล่าวออกมาจากอีกฝั่งหนึ่งอย่างร่าเริงจนมันทำให้ผมที่จิตใจที่แปรปรวน​กลับมาสงบลงอีกครั้ง

"เอ่อคือ.. น้าวินใช่ไหม​ครับ"

ผมจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมสุขนั้นด้วยท่าทีที่เก้ๆกังๆ

"นี่​ยังจำฉันได้อีกงั้นเหรอ"

"จะลืมไปได้ยังไงล่ะครับ​ ก็พี่ชายเอาแต่จีบน้าผมจนผมแทบไม่ได้เรียนไรเลยอะ​"

"ฮ่า​ ฮ่า​ ฮ่า​ เอานี่กระเป๋าตังนายใช่ไหม?"

เขาหัวเราะ​ออกมาพร้อมโยนกระเป๋า​สีดำอันคุ้นเคยนั้นให้ผม

"ครับใช่​ ขอบคุณ​ที่เก็บให้นะครับ"

ผมรับกระเป๋า​ตังนั้นมาพร้อมหยิบของบางอย่างที่เมื่อเห็นมันก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นเขากระเป๋า​กางเกงข้างหนึ่งและใส่กระเป๋าตังไว้ในกางเกง​อีกข้างหนึ่ง

"ไม่เป็นไรหรอกคนกันเอง​ แล้วน้านายเป็นไงบ้างหล่ะ"

เขาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับลูบหัวผม

"ก็ยังสบายดีอยู่ครับ"

"งั้นเหรอ​ แล้วเรื่องที่ว่าน้านายเป็นหน่วยสืบสวนของ...."

ผมขมวดคิ้ว​เข้าหากันพร้อมครุ่นคิดขณะที่ฟังอยู่แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังลั่นออกมาขัดจังหวะ​จนความคิดนั้นถูกตัดขาดลง

กลิ๊ง~!!

ไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจบคำถามเสียงออดก็ดังสนั่นขึ้นพร้อมไฟสีแดงที่กระพริบตามขึ้นมาในทันที

"มันเกิดอะไรขึ้น​ อย่าบอกนะว่ามีไฟไหม้"

เขากล่าวขึ้นอย่างจริงจังเมื่อเสียงนั้นหยุดลงพร้อมรีบเข้าไปดูที่กล้องวงจรปิดบนหน้าจอคอมพิวเตอร์​

"เปล่าครับหัวหน้ามีคนไปเปิดมัน"

ชายอีกคนที่นั่งอยู่รีบกล่าวออกมาทันทีพร้อมเปิดภาพของกลุ่มคนใส่ชุดดำท่าทางน่าสงสัยกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้องกระจายเสียง

"ดูนั่นสิครับหัวหน้ามีใครก็ไม่รู้กำลังมาทางประตูหน่ะ"

ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่นั่งใกล้ๆกันรีบกล่าวอย่างตกใจพร้อมชี้นิ้วไปที่หน้าจอที่มีกลุ่มคนที่คาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ออกมาจากห้องกระจายเสียง

"​ฉันออกไปดูเอง"

เขาหันหลังกลับไปทันทีด้วยสีหน้าที่งงงวย​พร้อมรีบมุ่งไปทางประตูที่ตอนนี้มีเสียงเคาะดังออกมา

"เดี๋ยว​ก่อนหัวหน้าพวกมันมี..."

สีหน้าของเขาและคนอื่นๆ​เปลี่ยนไป​เป็นซีดลงในทันทีเมื่อได้เห็นอะไรบ้างอย่างที่เกิดขึ้น​บนหน้าจอ​ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจนจบประโยค...

ผมที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักกับชายที่ตอนนี้กำลังจะเปิดประตูก็ได้หันกลับไปดูบนหน้าจอคอมพิวเตอร์​นั้นว่ามีอะไรมันจึงทำให้ผมแทบอยากจะบ้าตายและได้หันกลับไปที่เขาในทันที

ปังๆๆๆๆๆๆ!!

เสียงรั่วของกระสุนปืน​ดังลั่นออกมาจากหน้าทางเข้า

จนผมในตอนนี้ใบหน้านั้นยิ่งกว่าคนเห็นผีความกลัวและความกังวลได้เข้าปกครุมจิตใจ​นี้จนหมดสิ้น​ นัยน์ตา​ของผมนั้นเบิกกว้างจนสุดพร้อมมองออกไปที่แผ่นหลังของชายคนนั้น​ที่มีของเหลวสีแดงกระจายออกมา หูของผมเริ่มอื้ออึงเพราะเสียงปากของผมเริ่มอ้าออกมาจนค้าง​ ร่างของผมทรุดลงกับพื้นและทำอะไรไม่ถูก...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***