อาชญากรก้องโลก
บทที่1ก่อการร้าย
ตอนที่2 ชายคนนั้นที่คุ้นเคย
ตอนนี้เขาก็กลับเข้าไปในร่างแล้วหลังจากพูดประโยคนั้นออกมา
"อย่าบอกนะว่านี่นายจะทำมันอีกครั้ง"
ผมกล่าวด้วยสีหน้าที่ซีดอยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ถึงแม้ว่าจะมีร่างกายเดียวกันแต่เขากับผมก็เหมือนจะแยกจากกันด้วยอะไรบางอย่าง
ผมทำได้เพียงแต่เดาส่งๆไปว่าเขาจะทำอะไรบ้างเพราะยังไงร่างกายนี้ก็เป็นของผมถ้าเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมามันก็ไม่น่าจะเกินกว่าสิ่งที่ผมคิดมากนักหรอก และที่ผมกลัวมากที่สุดในตอนนี้ก็คือกลัวว่าเขาจะทำเหมือนเรื่องในอดีตนั้นอีกครั้ง
ภาพที่เต็มไปด้วยความมืดสนิทกับมือของผมที่กำลังเปื้อนน้ำอะไรบางอย่างที่เหนียวเหนอะซึ่งมันน่ากลัวมากทุกครั้งที่ผมนึกถึงมันก็คือทุกครั้งที่เขาโผล่ออกมา...
หลังจากผ่านมาได้สักระยะนึงตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว และได้ทำอย่างที่คิดไว้เมื่อก่อนหน้านี้ ผมได้เดินมาถึง ณ ห้องประชาสัมพันธ์และได้สอบถามกับเจ้าหน้าที่ชายคนหนึ่งถึงกระเป๋าตังที่ผมทำหายพร้อมบอกลักษณะออกไป
"ถ้าเป็นกระเป๋าอันนั้นล่ะก็..." เขาทำท่าทางครุ่นคิดสักพักพร้อมกล่าวต่อ"เจ้าหน้าที่ที่ดูแลตรงส่วนห้องควบคุมเอาไป แล้วเขาก็บอกฉันอีกว่าถ้ามีคนมาตามหากระเป๋าใบนั้นให้เขาไปที่นั่นหน่ะ"
เมื่อเขากล่าวจบความสงสัยก็บังเกิดขึ้นแก่ตัวผม
'ใครกันนะ'
"แล้วที่นั่นอยู่ตรงไหนงั้นเหรอครับ"
ผมถามออกไปทันทีเพื่อที่จะได้รับคำตอบพร้อมกวาดสายตามองเขาอย่างละเอียดจนเห็นอะไรบ้างอย่างที่เขากำลังกำไว้อยู่ในมือ
'นั่นมันใช่สิ่งนั้นรึเปล่านะ'
ความสงสัยเริ่มค่อยๆเพิ่มมากขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบที่เกิดขึ้นตรงกลางหลังและมีเหงื่อไหลออกมาจากลำคอ
"เดินตรงไปที่ห้องน้ำตรงนั้น แล้วเธอจะเห็นเอง"
เขาชี้นิ้วไปในทิศทางๆหนึ่งพร้อมกล่าวด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยจึงบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆคือเขากำลังแอบจ้องมาที่ผมอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ที่ผมเริ่มเข้ามาแล้ว
มันจึงทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเขาสักเท่าไหร่เพราะบรรยากาศในขณะที่กำลังคุยกันนั้นมันเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก ไม่ก็ผมก็อาจจะคิดไปเองหรือเป็นเพราะผมกำลังหวาดระแวงอยู่ก็เป็นได้
"ขอบคุณครับ"
ผมรีบกล่าวเพื่อเป็นมารยาทและเดินไปทางนั้นแทบจะทันทีจนได้มาถึงตรงหน้าทางเข้าห้องน้ำ ผมได้เจอเข้ากับประตูบานหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นห้องควบคุมอย่างที่พนักงานคนนั้นบอก ถึงจะมีความลังเลอยู่บ้างที่จะเข้าไป แต่ด้วยความรีบร้อนผมก็เคาะประตูไปซะแล้ว
และความกังวลก็บังเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมหันไปเห็นรองเท้าคู่สีดำคู่นั้นที่คุ้นเคย มันถึงกับทำให้ผมนั้นแทบจะหัวใจวายเมื่อขาอีกข้างได้เก้าออกมาพร้อมกับสัญญาลักษณ์นั่นที่ห้อยอยู่ตรงกางเกงความรู้สึกเมื่อกี้ที่พึ่งหายได้กลับมาอีกครั้ง
สีหน้าของผมเริ่มซีดลงแล้วซีดลงอีก แต่เมื่อผมได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นความโล่งใจก็บังเกิดมาได้เปราะนึงแต่ว่าด้วยความลนลานมันจึงทำให้ผมเข้าไปในห้องและสดุดเข้ากับขาตัวเองจนล้มลง ผมหันกลับไปพร้อมจ้องมองดวงตาคู่เดิมที่มองมาทางผมอีกครั้งจนผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดังว่าช่วยด้วย แต่ผิดกับเสียงภายในใจของอีกตัวตนหนึ่งที่กำลังหัวเราะอยู่อย่างสยดสยอง
จากนั้นประตูก็ถูกปิดเข้ามา
"นี่พ่อหนุ่มเป็นไรไหม"
น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงได้ถูกกล่าวออกมาจากทางประตู
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร"
ผมพยายามยิ้มเพื่อแสร้งกลบเกลื่อนสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันพร้อมหันกลับไปมองที่เขาและลุกขึ้น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ว่าไงคิลไม่เจอกันนานเลยนะ ยังซุ่มซ่ามเหมือนน้าเธอไม่เปลี่ยนเลยนะ"
น้ำเสียงที่คุ้นหูได้ถูกกล่าวออกมาจากอีกฝั่งหนึ่งอย่างร่าเริงจนมันทำให้ผมที่จิตใจที่แปรปรวนกลับมาสงบลงอีกครั้ง
"เอ่อคือ.. น้าวินใช่ไหมครับ"
ผมจ้องมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมสุขนั้นด้วยท่าทีที่เก้ๆกังๆ
"นี่ยังจำฉันได้อีกงั้นเหรอ"
"จะลืมไปได้ยังไงล่ะครับ ก็พี่ชายเอาแต่จีบน้าผมจนผมแทบไม่ได้เรียนไรเลยอะ"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอานี่กระเป๋าตังนายใช่ไหม?"
เขาหัวเราะออกมาพร้อมโยนกระเป๋าสีดำอันคุ้นเคยนั้นให้ผม
"ครับใช่ ขอบคุณที่เก็บให้นะครับ"
ผมรับกระเป๋าตังนั้นมาพร้อมหยิบของบางอย่างที่เมื่อเห็นมันก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นเขากระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งและใส่กระเป๋าตังไว้ในกางเกงอีกข้างหนึ่ง
"ไม่เป็นไรหรอกคนกันเอง แล้วน้านายเป็นไงบ้างหล่ะ"
เขาเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับลูบหัวผม
"ก็ยังสบายดีอยู่ครับ"
"งั้นเหรอ แล้วเรื่องที่ว่าน้านายเป็นหน่วยสืบสวนของ...."
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมครุ่นคิดขณะที่ฟังอยู่แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังลั่นออกมาขัดจังหวะจนความคิดนั้นถูกตัดขาดลง
กลิ๊ง~!!
ไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจบคำถามเสียงออดก็ดังสนั่นขึ้นพร้อมไฟสีแดงที่กระพริบตามขึ้นมาในทันที
"มันเกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่ามีไฟไหม้"
เขากล่าวขึ้นอย่างจริงจังเมื่อเสียงนั้นหยุดลงพร้อมรีบเข้าไปดูที่กล้องวงจรปิดบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
"เปล่าครับหัวหน้ามีคนไปเปิดมัน"
ชายอีกคนที่นั่งอยู่รีบกล่าวออกมาทันทีพร้อมเปิดภาพของกลุ่มคนใส่ชุดดำท่าทางน่าสงสัยกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้องกระจายเสียง
"ดูนั่นสิครับหัวหน้ามีใครก็ไม่รู้กำลังมาทางประตูหน่ะ"
ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่นั่งใกล้ๆกันรีบกล่าวอย่างตกใจพร้อมชี้นิ้วไปที่หน้าจอที่มีกลุ่มคนที่คาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ออกมาจากห้องกระจายเสียง
"ฉันออกไปดูเอง"
เขาหันหลังกลับไปทันทีด้วยสีหน้าที่งงงวยพร้อมรีบมุ่งไปทางประตูที่ตอนนี้มีเสียงเคาะดังออกมา
"เดี๋ยวก่อนหัวหน้าพวกมันมี..."
สีหน้าของเขาและคนอื่นๆเปลี่ยนไปเป็นซีดลงในทันทีเมื่อได้เห็นอะไรบ้างอย่างที่เกิดขึ้นบนหน้าจอ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจนจบประโยค...
ผมที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักกับชายที่ตอนนี้กำลังจะเปิดประตูก็ได้หันกลับไปดูบนหน้าจอคอมพิวเตอร์นั้นว่ามีอะไรมันจึงทำให้ผมแทบอยากจะบ้าตายและได้หันกลับไปที่เขาในทันที
ปังๆๆๆๆๆๆ!!
เสียงรั่วของกระสุนปืนดังลั่นออกมาจากหน้าทางเข้า
จนผมในตอนนี้ใบหน้านั้นยิ่งกว่าคนเห็นผีความกลัวและความกังวลได้เข้าปกครุมจิตใจนี้จนหมดสิ้น นัยน์ตาของผมนั้นเบิกกว้างจนสุดพร้อมมองออกไปที่แผ่นหลังของชายคนนั้นที่มีของเหลวสีแดงกระจายออกมา หูของผมเริ่มอื้ออึงเพราะเสียงปากของผมเริ่มอ้าออกมาจนค้าง ร่างของผมทรุดลงกับพื้นและทำอะไรไม่ถูก...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
Comments