ตอนที่1รอยยิ้มสุดทาย

---...ตื่นได้แล้วนะ" ชายหนุ่มนัยน์ตาสีอำพันมองมาที่คนที่นอนอยู่ข้าตน ใครน่ะ...นี่เราฝันอยู่เหรอ

ชายนัยน์ตาสีทองลุกขึ้นนั่งและลูบมือหนามไปที่ผมของคนที่นอนอยู่ข้างตน พอลุกขึ้นมานั่งแล้วผ้าห่มที่ห่มเขาอยู่ก็ร่วงลงมาอยู่ที่เอว เผยให้เป็นร่างกายเปลือยเปล่าของชายผมสีน้ำตาลแดง หล่อจัง...แต่ทำไมไม่ใส่เสื้อกันล่ะ ชายคนนั้นเขามาใกล้ร่างที่นอนข้างตนเรื่อยๆ ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ที่ล่ะเล็กที่ล่ะน้อย

กรี๊ง!~~

ร่างของเด็กหนุ่มผมดำลุกขึ้นมาจากเตียงสีเทาอ่อนของตนเองอย่างช้าๆ และเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกของตนเอง ร่างของยูคาริ ยูระนวดขมับตัวเองให้ตนเองตื่นเต็มตา ฝันเมื่อกี้มัน...จำไม่ได้ซะแล้วสิ แต่ทำไมรู้สึกดีแปลกๆ ยูระลุกออกมาจากเตียงและไปอาบน้ำแต่งตัวทานข้าวเช้าและทำข้าวกล่องก่อนที่จะออกมาจากคอนโดที่ตนเองอยู่ ตอนนี้เขาก็อายุได้18 ปีแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะเรียนจบแล้ว

เมื่อใกล้ถึงโรงเรียนก็มีใครบางคนมากอดคอของยูระเอาไว้ พอมองไปด้านข้างของคนก็เจ้าเข้ากลับใบหน้าขี้เล่นของอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลนั้นสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของยูระ ก่อนที่ยูระจะปัดแขนที่เพื่อนผมสีน้ำตาลดำออก แต่ฟุคาวะ เรน ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคนข้างกายเขามันเป็นแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว เรนมองตาแผ่นหลังเล็กของคนที่ตัวเล็กกว่าตนที่ตอนนี้เดิมนำหน้าเข้าไปแล้วด้วยสายตาที่อ่อนโยนมากกว่าที่มองใครหน้าไหน

"รอด้วยสิยูจัง"

"ฉันชื่อยูคาริ ยูระ จะมีสักวันไหมที่นายเรียกฉันถูกน่ะฟุคาวะ"

เรนไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มแก้มปริกลับไปแทน เรนเป็นเพื่อนกับยูระตั้งแต่มอต้นแต่มีเพียงแค่เรนเท่านั้นที่เรียกยูระอย่างสนิทสนมแต่ยูระกับไม่เรียกเรนเช่นนั้น แค่ตัวของเรนเองก็ไม่ได้ถืออะไร เอาเถอะ...ยังไงๆ ตัวนี้ฉันก็จะบอกนายให้ได้อยู่ดี จากนั้นยูระก็วิ่งไปเดินข้างยูระเหมือนเดิมพลางขอร้องบางอย่างด้วย

"วันนี้นายไปห้องฉันได้ไหม พอดีอยากให้ทางชีสเค้กที่ทำมาใหม่น่ะ"

"แล้วทำไมนายถึงไม่เอามาให้ฉันที่โรงเรียนเหมือนเดิมล่ะ ทำไมต้องไปที่คอนโดที่นายอยู่ด้วย" ยูระไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเรนอยากให้เขาไปที่ห้องของเขาทำไม แต่ถึงแม้ยูระจะปฏิเสธตั้งแต่เช้าจนเลิกเรียนเรนก็ยังไม่ย่อท้อในการชวนยูระไปห้องของตน จนยูระยอมในที่สุด เพราะตัวเขานั้นแพ้คนที่อ้อนเก่งๆ เอามากๆ ยิ่งตอนเรนทำตาเป็นประกายหวังในยูระไปให้ได้เขายิ่งทำใจปฏิเสธไม่ไหวแล้วจริงๆ

ในที่สุดยูระก็มาที่คอนโดที่เรนอยู่จนได้ และได้รู้ว่าคอนโดที่ตัวเองอยู่นั้นอยู่ฝั่งตรงข้างกับคอนโดที่เรนก็แค่ข้างฝั่งถนน พอขึ้นมาถึงห้องของเรนแล้ว สิ่งที่ยูระได้เห็นคือห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ก็ดูงดงาม และกลิ่นหวานๆ ที่อบอวลอยู่ในห้องคล้ายกับกลิ่นวานิลลาอย่างไรอย่างนั้น

"นายใช่น้ำยาปรับอากาศเป็นกลิ่นวานิลลาเหรอ"

"ใช่...ชอบรึเปล่า" ยูระไม่ได้ตอบคำถามของเรนแค่เพียงยักไหล่ตอบเพียงเท่านั้น

หลังจากนั้นเรนก็แยกไปทำชีสเค้กให้กับยูระ ส่วนเด็กหนุ่มร่างเล็กก็เดินสำรวจห้องนั่งเล่นที่ตนอยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เจ้าตัวจึงหยิบพวกหนังสือทำขนมที่เรนวางไว้แถวนั้นมาอ่าน เพราะตัวของเรนฝันไว้ว่าอยากเปิดร้านเบเกอรี่เลยทำขนมมาให้ยูระลองทานที่โรงเรียนเป็นประจำ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เรนชวนยูระมาบ้าน หรือว่าฟุคาวะจะมีเรื่องอยากคุยกับเรากันนะ

ยูระนั่งอย่างหนังสือทำขนมไปเรื่อยๆ จนในที่สุดชีสเค้กช็อกโกแลตก็ถูกเอามาวางไว้ตรงหน้าของยูระ เจ้าตัวจึงวางหนังสือลงแล้วมองดูตัวของชีสเค้ก มันหน้าตาน่ากินพอควรพอยูระตักเข้าไปแล้วก็รู้สึกดีสุดๆ เพราะมันเป็นรสชาติที่ยูระชอบมาก ไม่หวานมากเกินไปขมๆ เล็กน้อยเพราะเป็นดาร์กช็อกโกแลต และตัวของยูระก็ชอบดาร์กช็อกโกแลตอยู่แล้ว

"ชอบรึเปล่า"

"อื้ม!...ชอบมากๆ เลย" ยูระตอบไปด้วยหน้าตายิ้มแย้มจนทำให้เรนหันหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่ยูระก็ไม่ได้ถามอะไรถึงจะสงสัยในท่าทีแบบนั้น แต่เจ้าตัวก็ห่วงกินชีสเค้กชิ้นนี้อยู่ดี

พอทานขนมแล้วก็บอกว่าตัวเองชอบชีสเค้กชิ้นนี้ของเรนมากๆ ส่วนตัวของเรนก็ยิ้มรับเพราะยูระชอบ แต่แล้วบรรยากาศรอบก็เงียบไป จนเรนหันมาสบตากับยูระอีกทีด้วยสายตาที่จริงจังกว่าปกติ จนตัวของยูระรู้สึกขนลุกจนต้องหลบตา ที่จริงยูระมีความรู้สึกกลัวเรนมาตั้งแต่แรกๆ ที่รู้จักกันแล้วและเขาไม่รู้เหตุผลที่กลัวด้วย

"ฉันรู้นะว่ายูระน่ะกลัวฉันใช่ไหม"

ยูระหันมามองหน้าเรนทันที เขาไม่เคยแสดงท่าทีกลัวออกไปให้เรนเห็นเลยแม้แต่น้องแต่เรนก็รู้ แต่ที่ทำให้ยูระตกใจจริงๆ นั่นก็คือเรนเรียกชื่อของเขาอย่างถูกต้องโดยไม่ใช่ชื่อเล่นที่เรนเป็นคนตั้งมาให้ เรนเขยิบเข้ามานั่งข้างๆ ยูระและกุมมือของยูระขึ้นมา และให้ยูระแบมือออก และเรนก็วางมือของเขาลงบนฝ่ามือเล็กนั้น

"ฉันว่าคงเป็นสิ่งนี้ที่ทำให้นายกลัว เพราะนายไม่เคยรู้จักมันนายเลยกลัว แต่ถ้ารู้แล้วฉันก็คิดว่ายูระคงจะไม่กลัวแน่ๆ" ว่าจบเรนก็ยกมือออกจากฝ่ามือของยูระ แต่มันก็มีก้อนแสงเท่าลูกปิงปองลอยอยู่บนมือยูระ

"นี่มัน...อะไรกัน" ยูระไม่เข้าใจเลยว่าที่ตนเห็นอยู่ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า พอเรนเดินไปปิดไฟแล้วก็ทำให้ก้องแสงนั้นสว่างไสวมากขึ้นไปอีก ต่อจากนั้นเรนก็เสกก้อนแสงให้ลอยไปทั่วห้องราวกับเป็นแสงหิ่งห้อย

"มันคือเวทมนตร์น่ะ ฉันเป็นคนเดียวในครอบครัวที่มีมัน แต่ฉันไม่คิดจะเอาไปทำร้ายใครหรอกนะและที่บอกยูระไปก็เพื่อไม่ให้ยูระกลัว-"

"สวยจัง...ตอนนี้ฉันไม่กลัวเรนแล้วละนะ ขอบคุณสำหรับชีสเค้กกับความจริงในตัวนายนะ-" ตอนที่ยูระเปลี่ยนมาเป็นเรียกเรนด้วยชื่อต้นแล้วไม่ได้เรียกนามสกุลเหมือนทุกๆ ครั้งจนเรนโผเข้าไปกอดยูระจนร่างเล็กกว่าต้นลงไปนอนราบกับพื้น โดยที่มีเรนกอดอยู่ด้านบน

"เรน...หายใจไม่ออก"

"อะ!...ขอโทษนะ" เมื่อรู้ว่าทำให้คนใต้ร่างหายใจไม่ออกเรนก็รีบลุกขึ้นไปนั่งในทันที เขาดีใจมากกว่าอะไรทั้งหมด ก่อนนะตัดสินใจพูดสิ่งที่อยากบอกจริงๆ ไปในทันที

"ยูระ...ฉัน...ชอบยูระมากเลยนะ ขอให้ฉันไปจีบนายด้วยเถอะ" ยูระที่ได้ยินคำคำนั้นออกมาจากปากของเรน เขาก็อึ้งไปนาน เขาก็เคยเจอผู้ชายด้วยกันมาสารภาพรักอยู่หรอก แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พูดอะไรไม่ออกเลย ถึงยูระจะปฏิเสธทุกคนที่มาสารภาพรัก แต่ครั้งนี้เข้าไม่รู้สึกอยากปฏิเสธหรือตอบตกลง

"เข้าใจแล้ว แต่ข้าไม่คิดจะใจอ่อนง่ายๆ หรอกนะ...ข้าจะกลับแล้ว" ว่ายูระก็ของตัวกลับคอนโดที่ตนอยู่ แต่เรนก็บอกว่าจะไปส่งที่ห้าคอนโดที่ตนอยู่ยูระก็พยักหน้ารับ

"เอ๋?"

หลังจากที่ยูระกำลังเดินข้ามถนนกลับคอนโดของตนแต่อยู่ๆ ความรู้สึกของเขาก็ชาไปหมด เราโดนรถชน...เหรอ ตอนนี้เรนก็ประคองยูระขึ้นมาในอ้อมกอด น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ยูระเห็น

"ไม่...ร้อง...นะ" ยูระยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ภาพในดวงตาของยูระมืดดับลงไปในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***