(ริโอะกับต่างมิติ ฟิค) คุโรโกะ โนะ บาสเก็ตบอล
ep.4 มาจากอนาคต?
โซโนะกามิ ริโอะ
พ...พี่เซย์จูโร่!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
(ชิบหายแล้ว!!! ทำไงดี!!!)
โซโนะกามิ ริโอะ
ปะ...เปล่าค่ะ หนูไม่ได้หนีพี่เซย์จูโร่หรอกนะคะ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
อย่ามาโกหกหน่อยเลยริโอะ
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...แล้ว...หนูจะหนีพี่เซย์จูโร่เพราะเหตุผลอะไรล่ะคะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ก็.......
โซโนะกามิ ริโอะ
เห็นไหมล่ะคะ พี่เซย์จูโร่ยังไม่รู้เลย
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูก็ไม่มีเหตุผลที่จะหนีพี่หรอกค่ะ
ริโอะทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออาคาชิพูดขึ้นมา
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่ใช่เรื่อง...บนรถหรอกหรือ?
โซโนะกามิ ริโอะ
อะ...เอ่อ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
หึ...เรื่องนี้จริงๆด้วย...
โซโนะกามิ ริโอะ
มะ...ไม่ใช่นะ!!! พี่เซย์จูโร่อย่าเข้าใจผิด!
โซโนะกามิ ริโอะ
ถ้าเรื่องบนรถล่ะก็...หนูเข้าใจค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
จริงด้วยสิ! เมื่อวานนี้ขอบคุณที่อุ้มหนูไปนอนที่ห้องพยาบาลและเฝ้าดูแลอย่างดีนะคะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
สรุปเธอหนีฉันจริงๆหรือเปล่า?
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่ค่ะ (ตอนนี้ไม่แล้วน่ะสิ!)
โซโนะกามิ ริโอะ
งั้นหนูขอเข้าห้องเรียนก่อนนะคะ ขอให้เป็นวันที่ดีค่ะ พี่เซย์จูโร่!
อาคาชิ เซย์จูโร่
อืม...ทางนั้นก็เช่นกัน
แล้วริโอะก็วิ่งไปตามทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของตัวเอง
ในขณะที่กำลังวิ่งอยู่นั้น เธอก็สังเกตไปรอบๆทางเดิน
แต่ไม่ทันใด อยู่ดีๆสมองของเธอก็พลันปวดจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง
โซโนะกามิ ริโอะ
โอ๊ยย! ปวดอีกแล้ว! ทำไมจะต้องเป็น...เวลานี้ด้วย!
เธอพยายามไม่คิดอะไรให้สมองโล่งๆ แล้วเพ่งเล็งไปยังทางเดิน แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นทางเดินนั้นเปลี่ยนไป แถมมีนักเรียนที่ใส่ชุดแปลกตาเดินเพ่นพ่านไปมาด้วย
โซโนะกามิ ริโอะ
ชุดนักเรียนนั่น! เหมือนเคยเห็นมาก่อน...
ริโอะเดินโซซัดโซเซ จนต้องจับกำแพงเป็นที่ยึดเกาะเอาไว้
เมื่อมองไปตามทางเดินอีกที ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นนักเรียนหญิงหัวสีต่างๆทั้งหมด 7 คน เดินพูดคุยกันอย่างมีความสุข แถมยังมีผู้หญิงผมสีแดงสดที่เมื่อวานเห็นหน้าโรงเรียนด้วย แต่ก็ยังเห็นหน้าไม่ชัดเจน
โซโนะกามิ ริโอะ
ผู้หญิงคนนั้น...ฉันพึ่งเห็นเมื่อวานนี้เอง
เธอจึงพยายามเดินตามพวกเขาไป เพื่อจะมองหน้าให้ชัดขึ้น แต่เมื่อเธอเดินไปก็พบว่าพวกเธอทั้ง 7 คนเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน 1/1
ซึ่งมันก็คือห้องของเธอในปัจจุบันด้วย
โซโนะกามิ ริโอะ
หมายความว่าฉันเคยอยู่ 1/1 อย่างนั้นหรอ...
เธอกวาดสายตามองไปมา ก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก
เมื่อเธอมองไปยังที่ที่พวกเธอกำลังเดินไปก็คือ โต๊ะเรียนหลังห้อง
แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็น...
โซโนะกามิ ริโอะ
นะ...นั่นมัน ตัวฉันเองนี่...
อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงหัวเราะ นินทาดังออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
โซโนะกามิ ริโอะ
อะไรเนี่ย!!!
???
ไอ้คนพลังต่ำเรี่ยดิน!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
บอกให้หยุด!!!
???
แกมันไอ้ฆาตกรโหดเหี้ยม!!!!
ริโอะกรีดร้องออกมาเสียงดัง แล้วทุกอย่างก็ได้ดับวูบไป
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?
ริโอะลุกขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั่งกองอยู่บนพื้น และรอบๆก็มืดสนิท
โซโนะกามิ ริโอะ
จะบอกว่าฉันตายแล้วหรือไงเนี่ย!?
โซโนะกามิ ริโอะ
ชั่งเป็นการตายที่อนาถเหลือเกิน...
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๊ะ? แสงไฟนี่นา! โชคดีจังที่ยังมีแสงไฟลงเหลืออยู่
ริโอะได้วิ่งเข้าไปตรงที่มีแสงสีขาวๆลอยเจิดจ้าอยู่กลางอากาศ
โซโนะกามิ ริโอะ
ฉันกำลังจะได้ขึ้นสวรรค์แล้วสินะ!!!
ริโอะพูดพลางเดินเข้าไปใกล้หมายจะแตะแสงสีขาวที่ลอยอยู่ข้างหน้า
เมื่อเธอแตะลงไป ทันใดนั้นก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นในสมองทันที
???
ฟังก์ชั่นได้ถูกปลดล็อคแล้ว!
???
โปรดตามหาชิ้นส่วนของความทรงจำและสกิลเอาเอง
โซโนะกามิ ริโอะ
ฮะ!? สกิล? นี่ฉันหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของเกมหรอ?
???
ขอให้ใช้ชีวิตได้ตามความปรารถนาของท่าน
โซโนะกามิ ริโอะ
อะไรเนี่ยอธิบายกันบ้างก็ไม่ได้!!!
พอพูดจบทุกอย่างก็พลันกลายเป็นสีขาวสว่างจ้าทันที
เมื่อริโอะลืมตาขึ้นมาก็พบกับเพดานห้องที่เหมือนเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง
นั่นก็คือห้องปฐมพยาบาลนั่นเอง
โซโนะกามิ ริโอะ
เอาอีกแล้ว ฉันมานอนอยู่ที่นี่อีกแล้วหรอเนี่ย...
โมโมอิ ซัทสึกิ
ได้สติแล้วหรอ!!! เป็นอะไรไหม!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่โมโมอิ!
โซโนะกามิ ริโอะ
หนู...ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่น่าเลย! บอกแล้วว่าต้องกินยา!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่เป็นไรค่ะ คือว่า...
โมโมอิ ซัทสึกิ
จำอะไรได้มั่งแล้วหรอ!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
จำได้แค่ว่าเคยอยู่ห้อง 1/1
โมโมอิ ซัทสึกิ
มีอีกไหมมีอีกไหม!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
มีเพื่อนประมาณ 7 คน
โซโนะกามิ ริโอะ
ชอบนั่งริมหน้าต่างหลังห้อง...
ริโอะจำได้ว่าตัวเองโดนนินทาว่าร้ายอย่างหนักหน่วงด้วย แต่เธอหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน
โซโนะกามิ ริโอะ
แค่นี้แหละค่ะ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
จริงหรอ...แต่ก็ได้อะไรมาเยอะแล้วล่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
ค่ะ! แฮะๆ...
โมโมอิ ซัทสึกิ
แหม~ ตกใจมากเลยล่ะที่เพื่อนๆในห้องของริโอะมาบอกว่า
โมโมอิ ซัทสึกิ
พอเห็นริโอะเปิดประตูมา ก็ก้มลงปิดหูปิดตานั่งลง พอถามว่าเป็นอะไรก็บอกว่าหยุดๆ ว่าแต่หยุดอะไรหรอ?
โซโนะกามิ ริโอะ
(ทำไงดี!!!)
โซโนะกามิ ริโอะ
หนู...จำไม่ได้แล้ว...ค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่เป็นไรหรอกจ้ะไม่ต้องคิดมากนะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
(ค่อยยังชั่ว!!!)
โมโมอิ ซัทสึกิ
นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย ถึงเวลากินข้าวแล้ว ริโอะจะกินที่นี่หรือโรงอาหารจ้ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...หนูว่า...โรงอาหารดีกว่าค่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(นี่ฉันหลับนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย...)
โมโมอิ ซัทสึกิ
แหม~ อยากเจอพวกพี่ๆหัวสีกันหรอจ้ะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
เปล่านะคะ!
โซโนะกามิ ริโอะ
(ก็อยากเจออยู่นิดนึงแหละ)
โมโมอิ ซัทสึกิ
งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะหมดซะก่อน!
โซโนะกามิ ริโอะ
ไหวแน่นอนค่ะ! (เมื่อวานนี้เข็ดแล้วล่ะ...)
แล้วริโอะกับโมโมอิก็เดินออกจากห้องปฐมพยาบาล ไปยังโรงอาหารทันที
พอมาถึง ริโอะกับโมโมอิก็ไปต่อแถวซื้อข้าวและแน่นอนว่าต้องไปนั่งรวมกับหนุ่มๆหัวสีทั้งหลายนั่นเอง
โซโนะกามิ ริโอะ
(จำเป็นต้องนั่งตรงนี้ทุกวันไหมเนี่ย...)
อาโอมิเนะ ไดกิ
เป็นลมอีกแล้วหรอ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ พักเรียนสักหน่อยก็ได้
โมโมอิ ซัทสึกิ
แต่ที่ริโอะเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าได้ความทรงจำกลับมาบ้างต่างหากเล่า!
คิเสะ เรียวตะ
จริงหรอ! โซโนะโกทจิจำอะไรได้แล้วบ้าง!!!
ริโอะได้เล่าแบบเดียวกับที่เล่าให้โมโมอิฟังตอนอยู่ในห้องปฐมพยาบาล
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
พอเอาความทรงจำต่างๆมารวมกันแล้ว ไม่น่าใช่ญี่ปุ่นเลยนะครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?
คิเสะ เรียวตะ
ฉันก็คิดแบบนั้นนะ! ฟังดูแล้วเหมือนอเมริกาอะไรทำนองนั้นอ่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
หาาา! จะบอกว่าริโอะเป็นอาวุธสงครามที่ถูกปล่อยลงมาจากเครื่องบินอะไรทำนองนี้เนี่ยนะ!!!
คิเสะ เรียวตะ
ใช้สมองหรืออะไรคิดเนี่ย!!! ทำไมมันออกมาในรูปแบบนี้!!!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมก็คิดว่าไม่น่าใช่ญี่ปุ่นเหมือนกัน
คิเสะ เรียวตะ
ถ้าอาคาชิจจิคิดแบบนี้ก็น่าจะถูกแล้วล่ะ
อาคาชิ เซย์จูโร่
แต่มีเรื่องน่าประหลาดใจอย่างนึงที่ผมตกใจมากเลย
อาคาชิ เซย์จูโร่
ถ้าพูดถึงเครื่องแบบที่อยู่ในความทรงจำของริโอะแล้วล่ะก็....
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมเคยไปที่อเมริกา แล้วได้ยินว่ามีแพลนจะสร้างโรงเรียนแห่งหนึ่งให้เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดในโลก
อาคาชิ เซย์จูโร่
แต่ผู้บริหารจัดทำรายใหญ่นี้ เป็นคนที่มีชื่อเสียงและร่ำรวยที่สุดในโลก
อาโอมิเนะ ไดกิ
เอ่อ...งั้นหรอ...
อาคาชิ เซย์จูโร่
เขามาคุยกับพ่อของผม เกี่ยวกับการออกแบบดีไซเนอร์เครื่องแบบของโรงเรียนนั้น
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆๆ//
มิโดริมะ ชินทาโร่
เสียงดังน่ามุราซากิ!!!
มุราซากิบาระเลิกเคี้ยวขนมทันทีที่มิโดริมะพูด
อาคาชิ เซย์จูโร่
ผมได้ดูแบบแพลนนั้นแล้ว มันตรงตามลักษณะที่ริโอะกล่าวมาข้างต้นแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์
คิเสะ เรียวตะ
เป็นไปได้ไหมว่ามันแค่บังเอิญ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ดีไซน์นี้ไม่มีใครทำใกล้เคียงกับแพลนที่ผมได้ดูแม้แต่เสี้ยวเดียว
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่เชื่อว่ามันใกล้เคียงแค่ไหนงั้นหรอ? เดี๋ยวผมเอาให้ดูเลยแล้วกัน
อาโอมิเนะ ไดกิ
รวดเร็วทันใจ...
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆๆ//
มิโดริมะ ชินทาโร่
เสียงดังอีกแล้ว!
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ว่าแต่ฉัน...หันไปดูไอตุ๊กตาหมียักษ์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะนั่นหน่อยแล้วกันนะ
มิโดริมะ ชินทาโร่
มันเกี่ยวอะไรล่ะ! แต่ก็ช่วยไม่ได้ ของนําโชควันนี้มันเป็นตุ๊กตาหมียักษ์
อาคาชิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเปิดรูปภาพที่มีแบบแพลนเครื่องแบบเหมือนกับความทรงจำของริโอะให้กับทุกคนดู
อาคาชิ เซย์จูโร่
ใช่แบบนี้ไหมริโอะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
(ใช่ ใช่โคตรๆเลยแหละ!!!)
ริโอะปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นสิ่งนี้
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใจเย็นๆก่อนนะริโอะ!
โมโมอิ ซัทสึกิ
อย่าไปคิดมาก!!!
ริโอะดึงสติกลับมาได้ก็เบี่ยงหน้าหนีออกจากภาพนั้นทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
ใช่ค่ะ ภาพนี้เลย...เครื่องแบบเหมือนเป๊ะๆ เลยค่ะ
คิเสะ เรียวตะ
จริงหรอเนี่ย!!?
มิโดริมะ ชินทาโร่
จะบอกว่ามาจากอนาคตหรอ?
คิเสะ เรียวตะ
ยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ว่าแต่ให้ใส่เครื่องแบบ แบบนี้ จะไปถ่ายแบบหรือไงกัน?
อาคาชิ เซย์จูโร่
แปลกตรงไหนหรอ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
ไม่ร้อนตายหรือไง!
อาคาชิ เซย์จูโร่
ชุดนี้ถูกออกแบบมาสำหรับหน้าหนาวน่ะ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
แสดงว่าโซโนะกามิ ในความทรงจำนั้นอยู่ในช่วงหน้าหนาวสินะครับ
มิโดริมะ ชินทาโร่
งั้นก็สรุปว่า เธอคนนี้มาจากอนาคตหรือยังไง?
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไม่มีอะไรสามารถด่วนตัดสินได้
อาคาชิ เซย์จูโร่
ยังต้องสืบต่อไปอีก
อาโอมิเนะ ไดกิ
สรุปชุดนั่นออกแบบมาให้สำหรับคอสเพลย์โลลิต้าเหรอ?
อาโอมิเนะ ไดกิ
จะบอกว่าโรงเรียนนี้รับแต่สาวน่ารักๆว่างั้นเหอะ?
อาคาชิ เซย์จูโร่
โรงเรียนนี้มันก็สร้างมาสำหรับคนรวยอยู่แล้ว
อาโอมิเนะ ไดกิ
แสดงว่าโรงเรียนต้องเป็นพระราชวังเลยใช่ไหม?
อาโอมิเนะ ไดกิ
วอทเดอะฟัค!!!
คิเสะ เรียวตะ
แสดงว่าโซโนโกจจิต้องมีภูมิฐานะดีแน่ๆ
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...
มิโดริมะ ชินทาโร่
เรื่องนี้ก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆๆ//
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
กินข้าวกันซักทีเถอะครับ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
จะหมดเวลาแล้วนะครับ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ฉันกินเสร็จแล้วนะ
โซโนะกามิ ริโอะ
หนูก็เหมือนกัน
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ง่ำๆๆๆ//
มิโดริมะ ชินทาโร่
ไม่ต้องกินข้าวแล้วมั้ง...ถ้าจะกินขนมแบบนี้
แล้วเหล่าหนุ่มๆหัวสียกเว้นคุโรโกะที่ทานเสร็จแล้ว ก็รับประทานอาหารกันอย่างรีบร้อน
อาโอมิเนะ ไดกิ
เกือบไม่ทัน แค่กๆๆ!
มิโดริมะ ชินทาโร่
กินเร็วไปก็ติดคอน่ะสิ
คิเสะ เรียวตะ
นั่นน่ะสิ ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย!
โซโนะกามิ ริโอะ
งั้นหนูเข้าห้องเรียนก่อนนะคะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
กินยาก่อนสิริโอะ?
โซโนะกามิ ริโอะ
อ๋อ ขอบคุณค่ะ
ริโอะรับยาที่โมโมอิยื่นให้แล้วนำเข้าปากแล้วกลืนทันที
คิเสะ เรียวตะ
ยื่นให้โซโนะโกจจิด่วน!
โซโนะกามิ ริโอะ
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่จำเป็นต้องกินน้ำก็ได้ค่ะ
อาโอมิเนะ ไดกิ
เถื่อนมาก...
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
ขมจะตาย
แล้วริโอะก็มุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของตัวเองทันที
เมื่อริโอะเดินเข้ามาในห้อง เหล่าเพื่อนๆก็พุ่งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
ริโอะก็ได้อธิบายไปว่าเธอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แล้วก็ได้เริ่มการเรียนการสอนขึ้น
ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ทุกคนก็กลับบ้านกัน โมโมอิก็มารับถึงหน้าห้องเช่นเคย
โซโนะกามิ ริโอะ
ครั้งหน้าไม่จำเป็นต้องมารับหนูก็ได้นะคะ ให้หนูไปหาที่โรงยิมเองก็ได้ค่ะ
โมโมอิ ซัทสึกิ
ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ พี่กลัวริโอะจะล้มพับกลางทางซะก่อนน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
อะแฮะๆๆๆ...😅
แล้วทั้งสองคนก็มาถึงโรงยิม
พอเปิดประตูเข้ามาทุกอย่างก็เหมือนกับเมื่อวานนี้เป๊ะๆ
แต่ริโอะไม่กลัวจนต้องไปหลบข้างหลังโมโมอิอีกแล้ว
โมโมอิ ซัทสึกิ
มาแล้วจร้าา~
อาคาชิ เซย์จูโร่
วันนี้ต้องฝึกวอร์มมากๆหน่อย แต่จะไม่ให้โหมหนักมาก
ริโอะกวาดสายตามองก็ต้องสงสัยเมื่อเห็นคนไม่ที่คุ้นตายืนอยู่ข้างอาคาชิ
โซโนะกามิ ริโอะ
นั่นใครคะ?
คนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยพูดพร้อมกับตัวเองขึ้นมาด้วย
อาคาชิ เซย์จูโร่
นี่คือนิจิมูระ ชูโซ ผู้ช่วยกัปตันทีม
อาคาชิ เซย์จูโร่
ส่วนทางนั้น โซโนะกามิ ริโอะ เด็กมัธยมต้นปี 1/1
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ริโอะก้มหน้าเพื่อทำความเคารพ แต่นิจิมูระกลับไม่สนใจ เมินตัวเองหันกลับไปถามอาคาชิ
นิจิมูระ ชูโซ
ทำไมถึงพาเธอมาที่นี่?
อาคาชิ เซย์จูโร่
เรื่องมันยาวน่ะ
โซโนะกามิ ริโอะ
(หนอยแน่!!! ไอหนุ่มนี่!!!)
ริโอะโกรธมากจนเส้นเลือดโผล่ขึ้นมาบนขมับ
อยู่ดีๆไฟในโรงยิมก็ดับลงพร้อมกันอย่างไม่รู้สาเหตุ เหล่าคนหัวสีต่างตกใจกันเป็นอย่างมาก
???
มืดโว้ยยย!!! ใครก็ได้ไปเปิดไฟที!!!
???
ป็อดกันรึไง? แค่ไฟดับก็ตื่นตระหนกกัน
???
ใครอยู่ใกล้ประตูช่วยเปิดสวิทช์ไฟให้หน่อย
???
ซัทสึกิเองค่า!!! ฉันอยู่ใกล้ แต่พยายามเปิดแล้วแต่ไม่ติดเลย!!!
โซโนะกามิ ริโอะ
กะ...เกิดอะไรขึ้น ไฟดับได้ยังไง? อ๊ายย!
???
เอ๊ะ? เสียงโซโนะโกจจิ!!!
???
เฮ่!!! ริโอะเป็นอะไรรึเปล่า!!!
แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไฟกลับมาติดแล้วแต่รู้สึกว่าตัวเองสะดุดอะไรซักอย่างล้มลงมาบนพื้น
อาคาชิ เซย์จูโร่
ไฟมาแล้วทุก.......คน
คิเสะ เรียวตะ
ซะ...โซโนะโกจจิ!!!
ทุกคนหันมามองยังริโอะเป็นตาเดียวกัน จึงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก
โซโนะกามิ ริโอะ
คะ? เอ๋ว่าแต่ พี่คุโรโกะหายไปไหนล่ะคะ?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เอ่อ...อยู่นี่ครับ
ริโอะตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นคุโรโกะอยู่ข้างล่างตัวเอง ซึ่งเมื่อกี้กลับไม่เห็นเลยสักนิด
ริโอะรีบลุกขึ้นมาตั้งหลักทันที
โซโนะกามิ ริโอะ
ขะ..ขอโทษค่ะ!!!
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับ
โซโนะกามิ ริโอะ
พี่มาอยู่ตรงนี้ตอนไหนหรอคะ?
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ก็ตั้งแต่ที่โซโนะกามิล้มลงมาแล้วล่ะครับ
อาโอมิเนะ ไดกิ
ความจืดจางนี้ บางทีมันก็ดีสินะ....
อาโอมิเนะ ไดกิ
ฮ่าๆๆๆๆๆ!!!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ตอนวันแรกที่รู้จักเท็ตสึยะ ก็คิดว่าเป็นผีเหมือนกันเลย
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
ผมไม่ได้เป็นผีนะครับ
โซโนะกามิ ริโอะ
(สีฟ้าอ่อน สีขาว จืดจาง...สำเนาถูกต้อง ผีแน่ๆ)
โมโมอิ ซัทสึกิ
อิจฉาริโอะจังเลยอ่า~ ได้คร่อมเท็ตสึคุงด้วย!
โซโนะกามิ ริโอะ
เอ๊ะ!? พี่ชอบพี่คุโรโกะหรอคะ?
โมโมอิ ซัทสึกิ
ใช่แล้วจร้า!
อาโอมิเนะ ไดกิ
ยัยนี่นิ...พูดได้ไม่อายใคร
นิจิมูระ ชูโซ
ไฟฟ้ามีปัญหารึเปล่า ต้องไปบอกให้ภารโรงตรวจเช็คดูซักหน่อย
มิโดริมะ ชินทาโร่
แล้วเมื่อไหร่จะซ้อมกันสักที?
มุราซากิบาระ อัตสึชิ
จะกลับไปกินขนมต่อแล้วน้า~
โซโนะกามิ ริโอะ
จะนั่งดูพวกพี่ๆนะคะ ตั้งใจซ้อมกันเถอะค่ะ
คิเสะ เรียวตะ
โซโนะโกจจิว่างั้นจะตั้งใจซ้อม10เท่าเลย!
แล้วทุกคนก็หันกลับไปตั้งใจซ้อมกันอย่างจริงจัง
ริโอะจึงมานั่งคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ที่ข้างสนาม
โซโนะกามิ ริโอะ
(ที่ไฟดับเมื่อกี้นี้...เป็นเรื่องบังเอิญงั้นหรือ?)
โซโนะกามิ ริโอะ
(หรือว่า...)
โซโนะกามิ ริโอะ
(เพราะฉันเอง...)
Comments
𝔻𝕒𝕣𝕝𝕚𝕟𝕘 𝕊𝕒𝕞𝕒
แง่!!! ทำไมตรวจสอบนานจังกินเวลาไป3-4วันเลยทีเดียว😭
2021-01-18
5