Ep.1 | ชายเเปลกหน้า

||•Anatasia talk

"ชาร์ลอท!"

ฉันลุกขึ้นจากเตียงพลางตะโกนชื่อคนรับใช้ผิวสี

"เพคะ? องค์หญิงอนาตาเซีย"

ชาร์ลอทเค้ามาในห้องนอนกว้างสุดลุกหูลุกตาของฉัน

"องค์หญิงทรงมีปัญหาอันใดให้บ่าวผู้นี้ได้รับใช้ หรือเพคะ"

ชาร์ลอทถามฉันเหมือนอย่างทุกครั้ง ที่ฉันเรียกเธอเค้ามา

"ข้ารู้สึกมึนหัว คล้ายจะอาเจียน"

"เจ้าไปเรียกหมอประจำวัง ให้ข้าได้หรือ ไม่?"

ฉันกล่าว

"เพคะ องค์หญิง"

เเล้วชาร์ลอทคนรับใช้ผิวสีเดินออกไปจากห้องของฉัน

"เอาล่ะ!! ฉันจะทำปฏิบัติการลับ ชื่อ507"

ฉันกล่าว พร้อมกับยกชายกระโปรงฮารูฮาราขึ้นเหนือผื้นเพียงคืบ เเล้วต่อด้วยยกมวลผ้ามวลใหญ่ที่ฉันทำไว้ล่วงหน้าเเล้ว เพื่อที่จะเอามันไปเป็นเครื่องมือใช้หนีออกไปได้

"ปฏิบัติการลับ507 เริ่มได้!"

พร้อมกับร่างของฉันที่ตกลงมาจากบานหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง

"กรี๊ดดดดดด!"

ฉันร้องออกมาด้วยความหวาดเสียว

"เห้! วิธีนี้ก็สนุกดีนี่ เอาไว้จะหนีเเบบนี้ใหม่>_<~"

ฉันกล่าวถึงวิธีการหนีเเบบฉบับใหม่ ใช่เเล้วล่ะก่อนหน้านี้ฉันก็เคยหนีออกมา เเละการปฏิการลับ507 คือครั้งที่507นั้นเเละ\=_\=

"องค์หญิงเพคะ! "

เสียงของชาร์ลอตไล่หลังฉันมาจากหน้าต่างบานใหญ่เเต่..ตอนนี้ใครจะสนล่ะ ฉันต้องรีบออกจากเขตของพระราชวังก่อน ก่อนที่จะโดนไล่ตาม ฉันวิ่งไปยังป่าใหญ่ลึก มืดครึ่มน่าค้นหา เเละมีที่ไหนที่ อนาตาเซียผู้นี้จะกลัว

"ไปค้นหาโลกใบใหม่ใต้ภิภพกัน!"

ฉันเอ่ยอย่างพวกเพ้อฝันสติเสีย ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าเค้าไปในป่าลึกนั่น

"จะว่าไปเขตป่าตรงนี้เป็นเขตป่าต้องห้ามที่มีทางเค้าออกเพียงทางเดียวนี่? ทำไมกันน่ะ?"

ฉันถามตัวเองหลังจากเดินมาได้ซักพักหนึ่ง

ป่าตรงนี้เป็นป่าต้องห้าม ที่ถูกห้ามไม่ให้ใครเค้าไป ซึ่งประตูทางเค้านั้นอยู่ด้านหลังพระราชวังเบลตัน(พระราชวังที่อนาตาเซียอาศัยอยู่

"ใครจะไปกลัวกันล่ะ หึ้"

ฉันทำเสียงขึ้นจมูกพร้อม สาวเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนกระทั่ง..

"ฝนตก? เมื่อกี้ฟ้ายังดีๆอยู่เลยนี่"

"เเบบนี้รึป่าวน่ะ ฟ้าไม่เป็นใจ\=_\="

มันทำให้ฉันจำเป็นต้องเลี้ยวหัวกลับทันที

เเต่..ถว่าเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงปากทางเค้าป่าเสียที เหมือนเดินวนอยู่ที่เดิมเป็นสิบรอบ อ๋าาาใจไม่ดีเเล้วสิ

"ไม่เป็นไร งั้นลองหาทางออกอื่นดูก็เเล้วกัน"

ฉันพูดปลอบใจตัวเองเเล้วทำตามสิ่งที่คิดไว้

-ซักพัก-

"เเต่ทางเค้ามาที่นี้ก็มีทางเดียวนี่ เเล้วอย่างนี้จะออกจากที่นี้ทางอื่นได้ย่างไรล่ะ?"

"ทำไมพึ่งมาคิดได้เอาตอนนี้ล่ะเนี่ย!!"

"บ้าเอาเสียจริง"

ถึงจะคิดได้ ก็ช้าไปเสียเเล้วเพราะตอนนี้หลงในหลงเลยล่ะ ฉันได้เเต่มองไปรอบทิศอย่างหาที่พักพิงในช่วงเวลาที่ฝนตกหนักเเบบนี่หรือหาอะไรซักอย่างที่จะพาฉันออกไปได้

"???"

"ปราสาท? มาอยู่ในป่าลึกเเบบนี้ได้อย่างไรกัน?"

ปราสาทสูง ที่อยู่ไกลไปลูกหูลูกตาจนกลายเป็นเหมือนต้นไม้ต้นสีดำทมินไปเลย เเละฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังจุดหมาดตรงหน้า เเต่ไม่ทันไรฉันก็ได้ลื่นล้มลงด้วยผื้นที่เเฉะไปด้วยโคลนเลน เเถมโชคร้ายกว่านั้นคือข้อเท้าของฉันพลิก

"ให้มันได้เเบบนี้สิ! ฟ้าไม่เป็นใจเเล้วยังเเช่งด้วยสิ!"

เเต่เเล้วก็ต้องกัดฟันเดินไปให้ถึงปราสาทนั้นให้ได้! เพราะมันคือทางเดียวทีอาจจะทำให้เรารอดจากบรรยากาศในป่าชวนขนลึกนี้

"เห้ออออ ในที่สุดก็มาถึงสักทีปราสาทดำทมิล:)"

ฉันมองกลับไปยังจุดที่ฉันเดินมา

"นี่ฉันมาใกลขนาดนี้เชียวหรือ?"

"เอ๊ะ! ฝน..หยุดเเล้วนี่"

"อะไรกัน!"

ฉันบ่นอุบพลางก้าวเท้าไปด้านหน้าเพื่อเค้าใกล้ประตูปราสาทเเต่..

"โอ๊ยยย!"

"ข้อเท้าฉัน!!"

ฉันรู้สึกตกใจอย่างมาก กับลักษณะผิดปกติของข้อเท้าของฉัน เเล้วความเจ็บปวดก็เเล่นขึ้นมาอย่างดื้อๆ

"เมื่อตะกี้ยังไม่เป็นเเบบนี้เลย นี่เดินมาได้ตั้งนานว่าจะมาหาที่พักรอให้ฝนหยุด เเต่พอมาถึงเเล้วเมฆฝนกลับหายไปเสียนี่"

"ถ้างั้นคงต้องขอพักทีนี่ก่อนเเล้วเเละ"

ฉันเดินเค้ามาในรั้วปราสาท ทางเดินเป็นทางเดินยาวทอดไปถึงประตูปราสาท ค้างทางเดินมีดอกไม่นานชนิด

"นี่หากไม่ได้รู้สึกเจ็บอยู่ตอนนี้ฉันก็คงนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่เป็นเเน่\=.,\="

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนตอนนี้ฉันได้ยืนอยู่ ณ หน้าทางเค้าปราสาท

-ก๊อกๆๆ-

ฉันเคาะประตูบานใหญ่ด้วยมือเฃ็กๆของฉีนเอง เเละมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมือไปหมด ก็ปราสาทตั้งใหญ่เเทมยังดูเก่าเเก่อีกด้วย

"ไม่มีที่เคาะประตูหรือไงกันน่ะ\=_\=?"

ฉันเริ่มเเขวะนิดๆ เมื่อประตูบานใหญ่นี้ไม่มีคนมาเปิดออกเสียที

"หรือ..จะเปิดเค้าไปเลย ดีไหมน่ะ?"

"เพราะยังไงหากฉันเค้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต"

"เเต่เมื่อเค้าเห็นฉันเค้าก็คงต้องเกรงใจฉันเเน่นอน>_<~"

ตอนนี้ฉันกำลังหลงยศของตัวเองอย่างหนักไปเเล้วละ ขิงตัวเองไปอีก\=_\= ฉันไม่พูดพรั่มทำเพลงถือวิสาสะเปิดประตูเค้าไปยังด้านในปราสาท เเละก็โชคดีที่ประตูมันก็ไม่ได้ล๊อคเช่นกัน

"จะเค้าไปด้านใน เเล้วนะคะ~"

ฉันเค้าไปในตัวปราสาทเป็นที่เรียบร้อยเเล้วในตอนนี้

"ว้าวววว •√•!"

ฉันร้องออกมาด้วยกับความสลวยสวยเก๋ของมัน การตกเเต่งที่ดูทันสมัยตัดกับที่ตั้งของปราสาทที่อยู่ในป่าลึก

ฉันเดินชมความสวยของปราสาทไปเรื่อยๆพร้อมกับมือปลาหมึกคู่นี้ของฉันที่จะต้องจับนู่นจับนี่อยู่ตลอดเวลาในขณะที่เดินอยู่

-ปึง!-

"!!!!"

เสียงประตูบานใหญ่ทางเค้าของปราสาทถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมการปรากฏชายเเปลกหน้าที่คุณก็รู้ว่าเค้าควรจะเป็นใคร..

-The end talk-

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ไรท์:ขอชี้เเจงอะไรนิดนึงนะคะ

การที่ไรท์ได้บ่งบอกว่าคนรับใช้ผิวดำนั้นไม่ได้มีการหยียดสีผิวหรือมีอคติส่วนบุคคลเเต่อย่างใด เพียงเเต่สมัยยุคนั้นการใช้คนผิวสีเป็นทาสหรือคนรับใช้นั้นมันเป็นตัวบ่งบอกถึงฐานะหรือระดับชนชั้นอีกรูปเเบบนึงคะ ชนชั้นเเล้ว

ฝากติดตามด้วยนะคะ🤗~ เเละขอบคุณที่อ่านมาถึงจุดๆนี้ค่าาา🙏~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***