||•Anatasia talk

"ชาร์ลอท!"

ฉันลุกขึ้นจากเตียงพลางตะโกนชื่อคนรับใช้ผิวสี

"เพคะ? องค์หญิงอนาตาเซีย"

ชาร์ลอทเค้ามาในห้องนอนกว้างสุดลุกหูลุกตาของฉัน

"องค์หญิงทรงมีปัญหาอันใดให้บ่าวผู้นี้ได้รับใช้ หรือเพคะ"

ชาร์ลอทถามฉันเหมือนอย่างทุกครั้ง ที่ฉันเรียกเธอเค้ามา

"ข้ารู้สึกมึนหัว คล้ายจะอาเจียน"

"เจ้าไปเรียกหมอประจำวัง ให้ข้าได้หรือ ไม่?"

ฉันกล่าว

"เพคะ องค์หญิง"

เเล้วชาร์ลอทคนรับใช้ผิวสีเดินออกไปจากห้องของฉัน

"เอาล่ะ!! ฉันจะทำปฏิบัติการลับ ชื่อ507"

ฉันกล่าว พร้อมกับยกชายกระโปรงฮารูฮาราขึ้นเหนือผื้นเพียงคืบ เเล้วต่อด้วยยกมวลผ้ามวลใหญ่ที่ฉันทำไว้ล่วงหน้าเเล้ว เพื่อที่จะเอามันไปเป็นเครื่องมือใช้หนีออกไปได้

"ปฏิบัติการลับ507 เริ่มได้!"

พร้อมกับร่างของฉันที่ตกลงมาจากบานหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง

"กรี๊ดดดดดด!"

ฉันร้องออกมาด้วยความหวาดเสียว

"เห้! วิธีนี้ก็สนุกดีนี่ เอาไว้จะหนีเเบบนี้ใหม่>_<~"

ฉันกล่าวถึงวิธีการหนีเเบบฉบับใหม่ ใช่เเล้วล่ะก่อนหน้านี้ฉันก็เคยหนีออกมา เเละการปฏิการลับ507 คือครั้งที่507นั้นเเละ\=_\=

"องค์หญิงเพคะ! "

เสียงของชาร์ลอตไล่หลังฉันมาจากหน้าต่างบานใหญ่เเต่..ตอนนี้ใครจะสนล่ะ ฉันต้องรีบออกจากเขตของพระราชวังก่อน ก่อนที่จะโดนไล่ตาม ฉันวิ่งไปยังป่าใหญ่ลึก มืดครึ่มน่าค้นหา เเละมีที่ไหนที่ อนาตาเซียผู้นี้จะกลัว

"ไปค้นหาโลกใบใหม่ใต้ภิภพกัน!"

ฉันเอ่ยอย่างพวกเพ้อฝันสติเสีย ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าเค้าไปในป่าลึกนั่น

"จะว่าไปเขตป่าตรงนี้เป็นเขตป่าต้องห้ามที่มีทางเค้าออกเพียงทางเดียวนี่? ทำไมกันน่ะ?"

ฉันถามตัวเองหลังจากเดินมาได้ซักพักหนึ่ง

ป่าตรงนี้เป็นป่าต้องห้าม ที่ถูกห้ามไม่ให้ใครเค้าไป ซึ่งประตูทางเค้านั้นอยู่ด้านหลังพระราชวังเบลตัน(พระราชวังที่อนาตาเซียอาศัยอยู่

"ใครจะไปกลัวกันล่ะ หึ้"

ฉันทำเสียงขึ้นจมูกพร้อม สาวเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนกระทั่ง..

"ฝนตก? เมื่อกี้ฟ้ายังดีๆอยู่เลยนี่"

"เเบบนี้รึป่าวน่ะ ฟ้าไม่เป็นใจ\=_\="

มันทำให้ฉันจำเป็นต้องเลี้ยวหัวกลับทันที

เเต่..ถว่าเดินไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงปากทางเค้าป่าเสียที เหมือนเดินวนอยู่ที่เดิมเป็นสิบรอบ อ๋าาาใจไม่ดีเเล้วสิ

"ไม่เป็นไร งั้นลองหาทางออกอื่นดูก็เเล้วกัน"

ฉันพูดปลอบใจตัวเองเเล้วทำตามสิ่งที่คิดไว้

-ซักพัก-

"เเต่ทางเค้ามาที่นี้ก็มีทางเดียวนี่ เเล้วอย่างนี้จะออกจากที่นี้ทางอื่นได้ย่างไรล่ะ?"

"ทำไมพึ่งมาคิดได้เอาตอนนี้ล่ะเนี่ย!!"

"บ้าเอาเสียจริง"

ถึงจะคิดได้ ก็ช้าไปเสียเเล้วเพราะตอนนี้หลงในหลงเลยล่ะ ฉันได้เเต่มองไปรอบทิศอย่างหาที่พักพิงในช่วงเวลาที่ฝนตกหนักเเบบนี่หรือหาอะไรซักอย่างที่จะพาฉันออกไปได้

"???"

"ปราสาท? มาอยู่ในป่าลึกเเบบนี้ได้อย่างไรกัน?"

ปราสาทสูง ที่อยู่ไกลไปลูกหูลูกตาจนกลายเป็นเหมือนต้นไม้ต้นสีดำทมินไปเลย เเละฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังจุดหมาดตรงหน้า เเต่ไม่ทันไรฉันก็ได้ลื่นล้มลงด้วยผื้นที่เเฉะไปด้วยโคลนเลน เเถมโชคร้ายกว่านั้นคือข้อเท้าของฉันพลิก

"ให้มันได้เเบบนี้สิ! ฟ้าไม่เป็นใจเเล้วยังเเช่งด้วยสิ!"

เเต่เเล้วก็ต้องกัดฟันเดินไปให้ถึงปราสาทนั้นให้ได้! เพราะมันคือทางเดียวทีอาจจะทำให้เรารอดจากบรรยากาศในป่าชวนขนลึกนี้

"เห้ออออ ในที่สุดก็มาถึงสักทีปราสาทดำทมิล:)"

ฉันมองกลับไปยังจุดที่ฉันเดินมา

"นี่ฉันมาใกลขนาดนี้เชียวหรือ?"

"เอ๊ะ! ฝน..หยุดเเล้วนี่"

"อะไรกัน!"

ฉันบ่นอุบพลางก้าวเท้าไปด้านหน้าเพื่อเค้าใกล้ประตูปราสาทเเต่..

"โอ๊ยยย!"

"ข้อเท้าฉัน!!"

ฉันรู้สึกตกใจอย่างมาก กับลักษณะผิดปกติของข้อเท้าของฉัน เเล้วความเจ็บปวดก็เเล่นขึ้นมาอย่างดื้อๆ

"เมื่อตะกี้ยังไม่เป็นเเบบนี้เลย นี่เดินมาได้ตั้งนานว่าจะมาหาที่พักรอให้ฝนหยุด เเต่พอมาถึงเเล้วเมฆฝนกลับหายไปเสียนี่"

"ถ้างั้นคงต้องขอพักทีนี่ก่อนเเล้วเเละ"

ฉันเดินเค้ามาในรั้วปราสาท ทางเดินเป็นทางเดินยาวทอดไปถึงประตูปราสาท ค้างทางเดินมีดอกไม่นานชนิด

"นี่หากไม่ได้รู้สึกเจ็บอยู่ตอนนี้ฉันก็คงนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่เป็นเเน่\=.,\="

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนตอนนี้ฉันได้ยืนอยู่ ณ หน้าทางเค้าปราสาท

-ก๊อกๆๆ-

ฉันเคาะประตูบานใหญ่ด้วยมือเฃ็กๆของฉีนเอง เเละมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมือไปหมด ก็ปราสาทตั้งใหญ่เเทมยังดูเก่าเเก่อีกด้วย

"ไม่มีที่เคาะประตูหรือไงกันน่ะ\=_\=?"

ฉันเริ่มเเขวะนิดๆ เมื่อประตูบานใหญ่นี้ไม่มีคนมาเปิดออกเสียที

"หรือ..จะเปิดเค้าไปเลย ดีไหมน่ะ?"

"เพราะยังไงหากฉันเค้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต"

"เเต่เมื่อเค้าเห็นฉันเค้าก็คงต้องเกรงใจฉันเเน่นอน>_<~"

ตอนนี้ฉันกำลังหลงยศของตัวเองอย่างหนักไปเเล้วละ ขิงตัวเองไปอีก\=_\= ฉันไม่พูดพรั่มทำเพลงถือวิสาสะเปิดประตูเค้าไปยังด้านในปราสาท เเละก็โชคดีที่ประตูมันก็ไม่ได้ล๊อคเช่นกัน

"จะเค้าไปด้านใน เเล้วนะคะ~"

ฉันเค้าไปในตัวปราสาทเป็นที่เรียบร้อยเเล้วในตอนนี้

"ว้าวววว •√•!"

ฉันร้องออกมาด้วยกับความสลวยสวยเก๋ของมัน การตกเเต่งที่ดูทันสมัยตัดกับที่ตั้งของปราสาทที่อยู่ในป่าลึก

ฉันเดินชมความสวยของปราสาทไปเรื่อยๆพร้อมกับมือปลาหมึกคู่นี้ของฉันที่จะต้องจับนู่นจับนี่อยู่ตลอดเวลาในขณะที่เดินอยู่

-ปึง!-

"!!!!"

เสียงประตูบานใหญ่ทางเค้าของปราสาทถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมการปรากฏชายเเปลกหน้าที่คุณก็รู้ว่าเค้าควรจะเป็นใคร..

-The end talk-

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ไรท์:ขอชี้เเจงอะไรนิดนึงนะคะ

การที่ไรท์ได้บ่งบอกว่าคนรับใช้ผิวดำนั้นไม่ได้มีการหยียดสีผิวหรือมีอคติส่วนบุคคลเเต่อย่างใด เพียงเเต่สมัยยุคนั้นการใช้คนผิวสีเป็นทาสหรือคนรับใช้นั้นมันเป็นตัวบ่งบอกถึงฐานะหรือระดับชนชั้นอีกรูปเเบบนึงคะ ชนชั้นเเล้ว

ฝากติดตามด้วยนะคะ🤗~ เเละขอบคุณที่อ่านมาถึงจุดๆนี้ค่าาา🙏~

||•Anatasia talk

ร่างของชายที่ก่อนหน้านั้นยืนอยู่ตรงบานประตูขนาดใหญ่ เเต่ตอนนี้ร่างใหญ่กลับเดินเค้ามาไกล้ฉันเรื่อยๆ

"เธอเป็นใคร?" ชายหนุ่มร่างทึก ที่มีรูปลักษณ์หน้าตาค่อนไปทางดีเยี่ยม! เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นๆติดเเข็งนิดๆ

"???" เเต่รูปร่างหรือหน้าตาของเค้ากลับไม่ใช่สิ่งที่ฉันรู้สึกส่งใสในตอนนี้!

"โอ้ยย!!" ฉันร้องเสียงหลง เมื่อผู้ชายตรงหน้าออกเเรงดึงฉันไปด้านหน้า โดยไม่คิดจะใยดี!

"ออกไปจากบ้านของฉัน" เค้าพูดเสียงเย็นอีกครั้งโดยครั้งนี้น้ำเสียงของเค้ามีความโกรธเเละขุ่นมัวผสมเนื่องจากมีผู้บุกรุกอย่างฉัน มาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้านของเค้า!

"คุณผู้หญิง..เชิญออกไป ก่อนที่ความอดทนฉันจะหมดลง" เค้าพูดหลังจากเห็นฤทของอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า

"..." ให้ตายเทอะ! เขาทำหน้าตาเหมือนจะกินฉันเค้าไปทั้งตัวเลย!

"อ..โอ้ย!!" ฉันร้องออกมาเมื่อคนตรงหน้าเริ่มออกเเรงกระชากฉันอีกครั้ง

"ฉันให้โอกาสเธอเเล้วน่ะ ใยเศษสวะ" คำศรรพนามที่เปลี่ยนไปบ่องบอกถึงความโกรธของเค้าได้อย่างดี เเต่ฉันว่าเค้าให้เวลาฉันน้อยไป!

"ด..เดี๋ยวๆ!" ฉันบอกเค้าอย่างไม่เต็มเสียงนัก เนื่องจากเขาออกเเรงกระชากฉันจนอาการบาดเจ็บเริ่มทวีคูณขึ้นไปอีก

"ฉ..ฉันบาดเจ็บที่ข้อเท้า" ฉันพูดต่อ

"เเล้วไง? ฉันต้องรับผิดชอบอาการบาดเจ็บของเธอเหรอ?"

"...."

"เธอบอกเธอเจ็บข้อเท้า เเต่เธอก็ธ่อมาถึงบ้านของฉันได้"

"เเค่เดินกลับไปที่กำเเพงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" เขาพูดพร้อมยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม

"!!!" ฉันได้เเต่ตกใจ เขารู้ว่าฉันมาจากดำเเดงได้อย่างไร

"ฉ..ฉันขออยู่ที่นี้ซักพักได้ไหม?" ฉันพูดออกไปอย่างไม่เต็มเสียงอีกครั้ง เมื่อประโยคที่เคยอยู่ในสมอง บัดนี้โดนไอ้ปากทรยทพูดออกไปโดยไม่มีการคิดกรั่นกรองใดทั้งสิ้น!

"ค..คือ" ฉันไม่รู้ว่าจะพูดเเก้ตัวอย่างไร

"ไม่ ไปให้พ้นส้ะ" เเละบัดนี้เขาก็ได้ลากฉันมาจนถึงหน้าประตูบ้านของเขาเเล้ว

"บ..บ้านของนายดูไม่ค่อยจะสะอาดน่ะ ให้ฉันเป็นเเม่บ้านชั่วคราวให้ไหม"

"ดูเหมือน..นายจะไม่ค่อยอยู่บ้านน่ะ! ให้ฉันช่วยเทอะ!" ฉันพูดอย่างรัวเร็วเมื่อเห็นท่าทีของเค้าที่กำลังจะปิดประตูใส่หน้าฉัน

"เธอรู้?" เหมือนเค้าจะส่งใสกว่าฉันรู้ว่าเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน

ฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ หึ!

"ก..ก็สภาพเหมือนไม่ค่อยมีใครทำความสะอาด ต..เเต่ไม่ได้ถึงขั้นไม่สะอาดน่ะ"

"เเค่นั้น?" ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาคาดคั้นความคิดฉันเเปลกๆ เเต่เเล้วไง? ถ้าฉันบอกเเล้วฉันจะได้อยู่ทีนี้สักพัก ฉันก็ไม่สนหรอก!

"ไม่..เตาผิงที่ดูเหมือนไม่ได้ใช้ในน่าหนาวที่เเล้วด้วย เเต่มันยังมีใยเเมงมุมที่ก่อกันมากเกินไป มันทำให้ฉันมั่นใจว่าคุณเเทบจะไม่ได้ใช่มันในฤดูหนาวเลย"

"..." เค้ายืนเงียบมองมาฉันอย่างตั้งคำถาม ที่กำลังบอกเค้าในสิ่งที่คิดอย่างมั่นใจ

"เเละพอมองไปรอบๆ ก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าคุณไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี้" ฉันเค้าใจเลย เพราะท่านพ่อเเละท่านเเม่ก็บ้านที่อาศัยอยู่หลายหลัง มันทำให้ฉันเเค่มองก็รู้ได้ทันที

"หรอ?" เค้าพูดขึ้นพร้อมตีหน้ามึนใส่ฉัน!

"เธอ วิเคราะห์ออกมาได้ดีน่ะ เเต่..😏" เขาเเปรเปลี่ยนใบหน้าเเสนตีมึนเป็นรอยยิ้มเเสนเจ้าเล่ห์

"เเต่?" ฉันทวนคำของเขาอย่างสงใส

"มันไม่ได้เเปลว่าฉันจะให้เธออยู่ที่นี้ชั่วคราวไงล่ะ ดูเหมือนเธอคงยังไม่ได้เค้าไปสำรวจบ้านของฉันมากไปกว่าห้องโถงนี้เเล้วสิน่ะ หึ!" เขาทำเสียงขึ้นจมูกหลังจากพูดจบประโยค พร้อมหันหลังกลับเค้าไปในบ้านหรือปราสาทของเขา

"..." พระเจ้า! ฉันได้เเต่ยืนอึ้งกับการหลอกถามของเขา ผู้ชายคนนี้อย่างน้อยก็มีความฉลาดที่ไม่ได้เเพ้หน้าตาของเขาเป็นเเน่ ผู้ชายนะโง่เเต่หล่อ เเละไมหล่อเเต่ฉลาด! เคยได้ยินตรรกะนี้ไหม? ฉันว่าฉันคิดเเบบนี้จนมาเจอผู้ชายคนนี้เเละ!

"ให้ตายสิ! ฉันพลาดๆๆๆ" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมเคาะหัวเบาๆ รู้สึกโดนหยามหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ! เเต่เเล้ว..ความรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่างก็หยุดความรู้สึกก่อนหน้านี้ทั้งหมดเลย

"เเย่ล่ะ! คืนนี้ฉันจะทำไงล่ะ!"

อีกไม่นานฟ้าจะมืดเเล้วด้วยสิ เเละอีกอย่างเสื้อผ้าของฉันที่ก่อนหน้านี้มันเปียกปอนก็เริ่มเเห้งไปบ้างเเล้วบางส่วน

"ไม่น่ะ..\=_\=" ฉันคิดว่าฉันจะไปตื้อหมอนั่นจนเขาจะยอมให้ฉันอยู่ซักพักให้ได้! เเต่ฉันก็ต้องรีบเหยียบความคิดนั้นไว้สะมิด! เมื่อฉันก้มลงมองสภาพของตัวเอง เมื่อก่อนหน้านี้ฉันเอาเเต่โฟกัสเเต่ข้อเท้าจนลืมดูสารรูปตัวเองเลย! ให้ฉันเดาสภาพก่อนหน้านี่ของฉันไหม คงเหมือนเด็กผู้ชายหน้าตาติ๋มๆ ที่เปียกปอนเเละเเปดเปื้อนไปด้วยโคลน

"ให้ตายสิ..ฉันคงเอาโคลนมาฝากเขาจำนวนไม่น้อยเลยเเน่ๆ\=_\= " ฉันได้เเต่ทำหน้าเซ็งเเละนั่งลงตรงผื้นบรรไดตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก! เพราะยังไงเเล้วฉันก็คงติดเเหงกอยู่ในนี้เเหงๆ หากความคิดของฉันมันก็เต็มไปด้วยความสงใสอีกครั้งเมื่อฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเค้ารู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นผู้หญิง ทั้งที่ฉันใส่หมวกสีน้ำตาลโอ๊กที่รวบผมเอาไว้ เเละใส่เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงน้ำตาล(สีเดียวกับหมวก)

"!!..หรือว่า..ฉันคงไม่ได้ทำความเเตกไปเมื่อตะกี้นี้ ที่คุณยกับเขาหรอกน่ะ" ใช่เเน่ๆ ต้องพลาดซ้ำอีกเเน่ๆ\=_\=

เเละฉันก็ได้เเต่บ่นตัวเองพึมพำไปเรื่อย จนภาพตรงหน้าของฉันเริ่มเลือนลางเเละดับลงในที่สุด..

"เเค๊กๆๆๆ!!"

ฉันตื่นขึ้นมาโดยสำพัสเเรกที่ฉันได้รับก็คือความหนาวเหน็บเเละความเปียกชื้นจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนักอีกครั้งหนึ่ง!

"อึก.."

เเละบัดนี้ร่างกายของฉันก็สั่นเทิ่มไปด้วยความหนาวเย็นที่ยากจะหยุดร่างกายให้กลับมาสงบอีกครั้งหนึ่ง

เเต่กลับกันริมฝีปากของฉันมีสีเเดงก่ำเเละลำตัวที่มีอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างที่รัว

เเย่เเน่!! หากปล่อยให้ตัวเองยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ฉันอาจช๊อกตายเเหงเเก๋! ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง! ฉันเลยรวบรวมความกล้าเเละสติอันน้อยนิดของฉันในตอนนี้

"ก๊อกๆๆๆ"

ฉันเคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้าอย่างถี่รัว เเต่สิ่งที่ได้คือเสียงเรี่ยวเเรงอันเพียงนิดของฉันที่ถูกกลบไปด้วยเสียงฝนที่ดังกระหึ่มอยู่ในตอนนี้ สถานะการตอนนี้เเย่มาก..หูของฉันเริ่มไม่ได้ยินสิ่งใดอีกเเล้ว เเม้เเต้เสียงของฝนที่ตกอยู่ตอนนี้ก็ตาม

"ฮืออออ..T^T!!" น้ำไสๆจากดวงตาเริ่มรินรดเเก้มร้อนเเดงของฉัน

นอกจากต้องมาติดเเหงกเเล้วก็ต้องตายด้วยเหมือนกันสิ-

"เเกร๊ก!" เสียงประตูของปราสาทถูกเปิดออก

เผยให้เห็นร่างสูงหลังบานประตูที่เดินเค้ามาประชันชิดร่างของฉัน

"เเย่เเน่…" เค้าเอ่ยออกมา

"!!???" อะไรกัน? ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการให้ฉันเค้าไปเหยียบบ้านของเขา เเต่บัดนี้ร่างของฉันก็ได้อยู่เหนือพื้นบริเวณบรรไดที่เป็นที่ของฉันก่อนหน้านี้ เผยให้เห็นผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าที่กำลังอุ้มฉันอยู่ในท่าเจ้าสาว!? ทำเอาความคิดเเสนยุ่งเหยิงภายในหัวใจเมื่อครู่หายไปหมดเกลี้ยง!

เเต่ทำไมเขาถึงทำเเบบนี้ล่ะ?!

สุดท้ายหัวสมองของฉันก็มีคำถามใหม่มาอีกเเล้ว!

"....."

เขาอุ้มฉันมาเค้ามาในบ้านของเค้า เเละตรงไปยังโซฟาร์น่าเตาผิง เขาวางฉันลงอย่างช้าๆพร้อมจุกไฟใส่เค้าไปในเตาผิงที่เป็นฟืนชุดไหม่ ตอนนี้ความหนาวเหน็บจากด้านนอกก็เเปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นภายในปราสาท เเละนี้ก็เป็นความรู้สึกเเละเสี้ยงความจำสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงอีกครั้ง..

\-เช้าวันต่อมา-

"เเค๊กๆๆ!"

ความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว เเละความไม่สะบายตัวของเช้าวันเเรกที่รู้สึกได้เลยว่ามีไข้นี่ทรมานจังเลยน่ะ

ฉันมองไปยังเตาผิงที่ตอนนี้ไฟในนั้นเริ่มดับลง ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง..

"!!..ใครมาเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน!"

เสียงเเหละเเห้ง กล่าวออกมาอย่างสุดเสียง

"เธอจะเอะอะ อะไรตอนกลางวันเเสกๆเเบบนี้!?" ร่างสูเจ้าของบ้านเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังโซฟาร์ตัวใหญ่

โดยที่ฉันก็รีบหันหน้าไปหาเค้าเพื่อประเชิญหน้ากับเขา

"คุณ..เป็นคนทอ-"

ฉันพูดไม่ทันจบประโยค เเต่ร่างสูงที่ดูจะรู้ทันในสิ่งที่ฉันกำลังจะกล่าว เขาเลยพูดเเทรกขึ้น

"ใช่ ฉันเป็คนทอด"

"!!!!!"

ฉันได้เเต่ตกใจกับคำตอบของเขาเล็กจนโตยังไม่มีผู้ชายคนไหน เคยใกล้ชิดกับฉันเเบบเขามาก่อน!

"..." การกระทำของเขามันเลยส่งผลให้ฉันจับเสื้อบริเวณหน้าออกเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

"!..🙂"

เขาหันหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นปฏิกริยาของฉันเเบบนั้น

"คุณคงไม่ได้-" ฉันเอ่ยขึ้นถามเพื่อความชัวร์ว่าเมื่อคืนเค้าคงไม่ได้ทำอะไรเหมือนที่ฉันคิด

เเต่ฉันพูดไม่ทันจบประโยค! คนรู้ทันตรงหน้าก็พูดเเทรกขึ้นอีกครั้ง!

"เธอจะบ้าหรอ!? ที่ฉันเปลี่ยนให้น่ะเพราะถ้าฉันไม่ทำเธอคงได้หนาวตายคาบ้านฉันเเน่"

"..." ฉันได้เเต่นั่งนิ่งๆ เเละจินตนาการถึงเหตุผลของเขาไปด้วย ว่าสมเหตุสมผลรึป่าว?? เเละเขาคงไม่ได้กำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม?

"ตกลง"

เเต่เเล้วฉันก็ออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"!?" เเละได้เเต่ขมวดขิ้วต่อคำตอบของอะไรสักอย่างที่เขาพูด

"!!!!"

เหตุการเมื่อวานได้เเล่นเค้ามาในสมองของฉัน!

"อื้ม!😁"

ฉันตอบเขาด้วยเสียงที่เเหบเเห้งอีกครั้ง

"เเต่เเค่จนกว่าเธอจะหายดีเท่านั้น" เขาพูดต่อ

"ไม่มีปัญหา! เชื่อใจฉันได้เลย..?"

เเละสมองก็กำลังเตือนให้ฉันถามเขาเกี่ยวกับบางอย่างออกไป

"คุณชื่อ..อะไร?"

"ฉันชื่อ..ฉเอม!😁" ฉันฉีกยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง

ทำไมฉันถึงบอกชื่อปลอมๆ ให้เขาไปน่ะหรอ? เพราะเขาไม่รู้ถึงตัวตนเเละสถานะของฉันไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันบอกความจริงเขาไปมันจะเกิดอะไรขึ้น! สู้โกหกไปก่อนน่าจะดีกว่า

"..เซทดริก" เข้ายืนนิ่งอยู่ครู่ก่อนจะตอบคำถามของฉัน เเละเขาก็เดินจากไปปล่อยให้ฉันได้นั่งกับตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะช่วยฉันในครั้งนี้เพราะอะไร! เเต่ฉันก็ไม่คิดตั้งคำถามต่อมันอีกเเล้ว! เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้อาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวเเค่นี้ก็บุญหัวไปเท่าไหร่เเล้ว เมื่อคิดกลับไปยังเหตุการเมื่อคืนนี้!

"\=\_\=!! ข้อเท้าฉัน!" ผ่านมาหนึ่งวันเเล้ว ข้อเท้าของฉันในตอนนี้บวมเป่งอย่างกะลูกบอลเลย!

•Talk The And

\_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_

ไรท์: บ้านสไตล์ยุโรปในสมัยก่อนจะมีเตาผิงอยู่ในตัวบ้านเนื่องจากเป็นเมืองหนาวเเละมีหิมะตกในฤดูหนาวเลยต้องการความอบอุ่นให้เเก่ร่างกาย นี่เลยเป็นเหตุผลที่บ้านในเมืองหนาวมีเตาผิงภายในบ้านคะ เเละเราอาจเคยเห็นในหนังฝรั่งบ่อยๆ ที่มีเเซนต้าคลอสเค้าบ้านของผู้คนเพื่อเอาของขวัญไปให้ โดยใช้ปล่องไฟเป็นทางเค้าไปยังบ้านผู้คน เพื่อเอาของขวัญไปให้ นั้นเเละคะที่เราเรียกมันว่าเตาผิง เเต่สมัยนี้นั้นคนอาจเปลี่ยนจากเตามาเป็นเครื่องปรับอากาศที่ปรับให้เป็นอุณหภูมิที่สูงได้ เพราะสดวกในกานใช่งานมากกว่าค่ะ😊

ขอบคุณที่ติดตาม เเละอ่านมาจนถึงจุดๆนี้คะ ขอบคุณค่าา

🙏😘~