Ep.2 | ไม่รู้

||•Anatasia talk

ร่างของชายที่ก่อนหน้านั้นยืนอยู่ตรงบานประตูขนาดใหญ่ เเต่ตอนนี้ร่างใหญ่กลับเดินเค้ามาไกล้ฉันเรื่อยๆ

"เธอเป็นใคร?" ชายหนุ่มร่างทึก ที่มีรูปลักษณ์หน้าตาค่อนไปทางดีเยี่ยม! เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นๆติดเเข็งนิดๆ

"???" เเต่รูปร่างหรือหน้าตาของเค้ากลับไม่ใช่สิ่งที่ฉันรู้สึกส่งใสในตอนนี้!

"โอ้ยย!!" ฉันร้องเสียงหลง เมื่อผู้ชายตรงหน้าออกเเรงดึงฉันไปด้านหน้า โดยไม่คิดจะใยดี!

"ออกไปจากบ้านของฉัน" เค้าพูดเสียงเย็นอีกครั้งโดยครั้งนี้น้ำเสียงของเค้ามีความโกรธเเละขุ่นมัวผสมเนื่องจากมีผู้บุกรุกอย่างฉัน มาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในบ้านของเค้า!

"คุณผู้หญิง..เชิญออกไป ก่อนที่ความอดทนฉันจะหมดลง" เค้าพูดหลังจากเห็นฤทของอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า

"..." ให้ตายเทอะ! เขาทำหน้าตาเหมือนจะกินฉันเค้าไปทั้งตัวเลย!

"อ..โอ้ย!!" ฉันร้องออกมาเมื่อคนตรงหน้าเริ่มออกเเรงกระชากฉันอีกครั้ง

"ฉันให้โอกาสเธอเเล้วน่ะ ใยเศษสวะ" คำศรรพนามที่เปลี่ยนไปบ่องบอกถึงความโกรธของเค้าได้อย่างดี เเต่ฉันว่าเค้าให้เวลาฉันน้อยไป!

"ด..เดี๋ยวๆ!" ฉันบอกเค้าอย่างไม่เต็มเสียงนัก เนื่องจากเขาออกเเรงกระชากฉันจนอาการบาดเจ็บเริ่มทวีคูณขึ้นไปอีก

"ฉ..ฉันบาดเจ็บที่ข้อเท้า" ฉันพูดต่อ

"เเล้วไง? ฉันต้องรับผิดชอบอาการบาดเจ็บของเธอเหรอ?"

"...."

"เธอบอกเธอเจ็บข้อเท้า เเต่เธอก็ธ่อมาถึงบ้านของฉันได้"

"เเค่เดินกลับไปที่กำเเพงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" เขาพูดพร้อมยกริมฝีปากขึ้นยิ้ม

"!!!" ฉันได้เเต่ตกใจ เขารู้ว่าฉันมาจากดำเเดงได้อย่างไร

"ฉ..ฉันขออยู่ที่นี้ซักพักได้ไหม?" ฉันพูดออกไปอย่างไม่เต็มเสียงอีกครั้ง เมื่อประโยคที่เคยอยู่ในสมอง บัดนี้โดนไอ้ปากทรยทพูดออกไปโดยไม่มีการคิดกรั่นกรองใดทั้งสิ้น!

"ค..คือ" ฉันไม่รู้ว่าจะพูดเเก้ตัวอย่างไร

"ไม่ ไปให้พ้นส้ะ" เเละบัดนี้เขาก็ได้ลากฉันมาจนถึงหน้าประตูบ้านของเขาเเล้ว

"บ..บ้านของนายดูไม่ค่อยจะสะอาดน่ะ ให้ฉันเป็นเเม่บ้านชั่วคราวให้ไหม"

"ดูเหมือน..นายจะไม่ค่อยอยู่บ้านน่ะ! ให้ฉันช่วยเทอะ!" ฉันพูดอย่างรัวเร็วเมื่อเห็นท่าทีของเค้าที่กำลังจะปิดประตูใส่หน้าฉัน

"เธอรู้?" เหมือนเค้าจะส่งใสกว่าฉันรู้ว่าเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน

ฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ หึ!

"ก..ก็สภาพเหมือนไม่ค่อยมีใครทำความสะอาด ต..เเต่ไม่ได้ถึงขั้นไม่สะอาดน่ะ"

"เเค่นั้น?" ทำไมฉันรู้สึกว่าเขาคาดคั้นความคิดฉันเเปลกๆ เเต่เเล้วไง? ถ้าฉันบอกเเล้วฉันจะได้อยู่ทีนี้สักพัก ฉันก็ไม่สนหรอก!

"ไม่..เตาผิงที่ดูเหมือนไม่ได้ใช้ในน่าหนาวที่เเล้วด้วย เเต่มันยังมีใยเเมงมุมที่ก่อกันมากเกินไป มันทำให้ฉันมั่นใจว่าคุณเเทบจะไม่ได้ใช่มันในฤดูหนาวเลย"

"..." เค้ายืนเงียบมองมาฉันอย่างตั้งคำถาม ที่กำลังบอกเค้าในสิ่งที่คิดอย่างมั่นใจ

"เเละพอมองไปรอบๆ ก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าคุณไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี้" ฉันเค้าใจเลย เพราะท่านพ่อเเละท่านเเม่ก็บ้านที่อาศัยอยู่หลายหลัง มันทำให้ฉันเเค่มองก็รู้ได้ทันที

"หรอ?" เค้าพูดขึ้นพร้อมตีหน้ามึนใส่ฉัน!

"เธอ วิเคราะห์ออกมาได้ดีน่ะ เเต่..😏" เขาเเปรเปลี่ยนใบหน้าเเสนตีมึนเป็นรอยยิ้มเเสนเจ้าเล่ห์

"เเต่?" ฉันทวนคำของเขาอย่างสงใส

"มันไม่ได้เเปลว่าฉันจะให้เธออยู่ที่นี้ชั่วคราวไงล่ะ ดูเหมือนเธอคงยังไม่ได้เค้าไปสำรวจบ้านของฉันมากไปกว่าห้องโถงนี้เเล้วสิน่ะ หึ!" เขาทำเสียงขึ้นจมูกหลังจากพูดจบประโยค พร้อมหันหลังกลับเค้าไปในบ้านหรือปราสาทของเขา

"..." พระเจ้า! ฉันได้เเต่ยืนอึ้งกับการหลอกถามของเขา ผู้ชายคนนี้อย่างน้อยก็มีความฉลาดที่ไม่ได้เเพ้หน้าตาของเขาเป็นเเน่ ผู้ชายนะโง่เเต่หล่อ เเละไมหล่อเเต่ฉลาด! เคยได้ยินตรรกะนี้ไหม? ฉันว่าฉันคิดเเบบนี้จนมาเจอผู้ชายคนนี้เเละ!

"ให้ตายสิ! ฉันพลาดๆๆๆ" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมเคาะหัวเบาๆ รู้สึกโดนหยามหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ! เเต่เเล้ว..ความรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่างก็หยุดความรู้สึกก่อนหน้านี้ทั้งหมดเลย

"เเย่ล่ะ! คืนนี้ฉันจะทำไงล่ะ!"

อีกไม่นานฟ้าจะมืดเเล้วด้วยสิ เเละอีกอย่างเสื้อผ้าของฉันที่ก่อนหน้านี้มันเปียกปอนก็เริ่มเเห้งไปบ้างเเล้วบางส่วน

"ไม่น่ะ..\=_\=" ฉันคิดว่าฉันจะไปตื้อหมอนั่นจนเขาจะยอมให้ฉันอยู่ซักพักให้ได้! เเต่ฉันก็ต้องรีบเหยียบความคิดนั้นไว้สะมิด! เมื่อฉันก้มลงมองสภาพของตัวเอง เมื่อก่อนหน้านี้ฉันเอาเเต่โฟกัสเเต่ข้อเท้าจนลืมดูสารรูปตัวเองเลย! ให้ฉันเดาสภาพก่อนหน้านี่ของฉันไหม คงเหมือนเด็กผู้ชายหน้าตาติ๋มๆ ที่เปียกปอนเเละเเปดเปื้อนไปด้วยโคลน

"ให้ตายสิ..ฉันคงเอาโคลนมาฝากเขาจำนวนไม่น้อยเลยเเน่ๆ\=_\= " ฉันได้เเต่ทำหน้าเซ็งเเละนั่งลงตรงผื้นบรรไดตรงหน้าอย่างไม่มีทางเลือก! เพราะยังไงเเล้วฉันก็คงติดเเหงกอยู่ในนี้เเหงๆ หากความคิดของฉันมันก็เต็มไปด้วยความสงใสอีกครั้งเมื่อฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเค้ารู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นผู้หญิง ทั้งที่ฉันใส่หมวกสีน้ำตาลโอ๊กที่รวบผมเอาไว้ เเละใส่เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงน้ำตาล(สีเดียวกับหมวก)

"!!..หรือว่า..ฉันคงไม่ได้ทำความเเตกไปเมื่อตะกี้นี้ ที่คุณยกับเขาหรอกน่ะ" ใช่เเน่ๆ ต้องพลาดซ้ำอีกเเน่ๆ\=_\=

เเละฉันก็ได้เเต่บ่นตัวเองพึมพำไปเรื่อย จนภาพตรงหน้าของฉันเริ่มเลือนลางเเละดับลงในที่สุด..

"เเค๊กๆๆๆ!!"

ฉันตื่นขึ้นมาโดยสำพัสเเรกที่ฉันได้รับก็คือความหนาวเหน็บเเละความเปียกชื้นจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนักอีกครั้งหนึ่ง!

"อึก.."

เเละบัดนี้ร่างกายของฉันก็สั่นเทิ่มไปด้วยความหนาวเย็นที่ยากจะหยุดร่างกายให้กลับมาสงบอีกครั้งหนึ่ง

เเต่กลับกันริมฝีปากของฉันมีสีเเดงก่ำเเละลำตัวที่มีอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างที่รัว

เเย่เเน่!! หากปล่อยให้ตัวเองยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ฉันอาจช๊อกตายเเหงเเก๋! ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง! ฉันเลยรวบรวมความกล้าเเละสติอันน้อยนิดของฉันในตอนนี้

"ก๊อกๆๆๆ"

ฉันเคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้าอย่างถี่รัว เเต่สิ่งที่ได้คือเสียงเรี่ยวเเรงอันเพียงนิดของฉันที่ถูกกลบไปด้วยเสียงฝนที่ดังกระหึ่มอยู่ในตอนนี้ สถานะการตอนนี้เเย่มาก..หูของฉันเริ่มไม่ได้ยินสิ่งใดอีกเเล้ว เเม้เเต้เสียงของฝนที่ตกอยู่ตอนนี้ก็ตาม

"ฮืออออ..T^T!!" น้ำไสๆจากดวงตาเริ่มรินรดเเก้มร้อนเเดงของฉัน

นอกจากต้องมาติดเเหงกเเล้วก็ต้องตายด้วยเหมือนกันสิ-

"เเกร๊ก!" เสียงประตูของปราสาทถูกเปิดออก

เผยให้เห็นร่างสูงหลังบานประตูที่เดินเค้ามาประชันชิดร่างของฉัน

"เเย่เเน่…" เค้าเอ่ยออกมา

"!!???" อะไรกัน? ในเมื่อเขาไม่ได้ต้องการให้ฉันเค้าไปเหยียบบ้านของเขา เเต่บัดนี้ร่างของฉันก็ได้อยู่เหนือพื้นบริเวณบรรไดที่เป็นที่ของฉันก่อนหน้านี้ เผยให้เห็นผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าที่กำลังอุ้มฉันอยู่ในท่าเจ้าสาว!? ทำเอาความคิดเเสนยุ่งเหยิงภายในหัวใจเมื่อครู่หายไปหมดเกลี้ยง!

เเต่ทำไมเขาถึงทำเเบบนี้ล่ะ?!

สุดท้ายหัวสมองของฉันก็มีคำถามใหม่มาอีกเเล้ว!

"....."

เขาอุ้มฉันมาเค้ามาในบ้านของเค้า เเละตรงไปยังโซฟาร์น่าเตาผิง เขาวางฉันลงอย่างช้าๆพร้อมจุกไฟใส่เค้าไปในเตาผิงที่เป็นฟืนชุดไหม่ ตอนนี้ความหนาวเหน็บจากด้านนอกก็เเปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่นภายในปราสาท เเละนี้ก็เป็นความรู้สึกเเละเสี้ยงความจำสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับลงอีกครั้ง..

\-เช้าวันต่อมา-

"เเค๊กๆๆ!"

ความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว เเละความไม่สะบายตัวของเช้าวันเเรกที่รู้สึกได้เลยว่ามีไข้นี่ทรมานจังเลยน่ะ

ฉันมองไปยังเตาผิงที่ตอนนี้ไฟในนั้นเริ่มดับลง ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง..

"!!..ใครมาเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน!"

เสียงเเหละเเห้ง กล่าวออกมาอย่างสุดเสียง

"เธอจะเอะอะ อะไรตอนกลางวันเเสกๆเเบบนี้!?" ร่างสูเจ้าของบ้านเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังโซฟาร์ตัวใหญ่

โดยที่ฉันก็รีบหันหน้าไปหาเค้าเพื่อประเชิญหน้ากับเขา

"คุณ..เป็นคนทอ-"

ฉันพูดไม่ทันจบประโยค เเต่ร่างสูงที่ดูจะรู้ทันในสิ่งที่ฉันกำลังจะกล่าว เขาเลยพูดเเทรกขึ้น

"ใช่ ฉันเป็คนทอด"

"!!!!!"

ฉันได้เเต่ตกใจกับคำตอบของเขาเล็กจนโตยังไม่มีผู้ชายคนไหน เคยใกล้ชิดกับฉันเเบบเขามาก่อน!

"..." การกระทำของเขามันเลยส่งผลให้ฉันจับเสื้อบริเวณหน้าออกเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

"!..🙂"

เขาหันหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นปฏิกริยาของฉันเเบบนั้น

"คุณคงไม่ได้-" ฉันเอ่ยขึ้นถามเพื่อความชัวร์ว่าเมื่อคืนเค้าคงไม่ได้ทำอะไรเหมือนที่ฉันคิด

เเต่ฉันพูดไม่ทันจบประโยค! คนรู้ทันตรงหน้าก็พูดเเทรกขึ้นอีกครั้ง!

"เธอจะบ้าหรอ!? ที่ฉันเปลี่ยนให้น่ะเพราะถ้าฉันไม่ทำเธอคงได้หนาวตายคาบ้านฉันเเน่"

"..." ฉันได้เเต่นั่งนิ่งๆ เเละจินตนาการถึงเหตุผลของเขาไปด้วย ว่าสมเหตุสมผลรึป่าว?? เเละเขาคงไม่ได้กำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม?

"ตกลง"

เเต่เเล้วฉันก็ออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง เมื่อคนตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"!?" เเละได้เเต่ขมวดขิ้วต่อคำตอบของอะไรสักอย่างที่เขาพูด

"!!!!"

เหตุการเมื่อวานได้เเล่นเค้ามาในสมองของฉัน!

"อื้ม!😁"

ฉันตอบเขาด้วยเสียงที่เเหบเเห้งอีกครั้ง

"เเต่เเค่จนกว่าเธอจะหายดีเท่านั้น" เขาพูดต่อ

"ไม่มีปัญหา! เชื่อใจฉันได้เลย..?"

เเละสมองก็กำลังเตือนให้ฉันถามเขาเกี่ยวกับบางอย่างออกไป

"คุณชื่อ..อะไร?"

"ฉันชื่อ..ฉเอม!😁" ฉันฉีกยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง

ทำไมฉันถึงบอกชื่อปลอมๆ ให้เขาไปน่ะหรอ? เพราะเขาไม่รู้ถึงตัวตนเเละสถานะของฉันไงล่ะ ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันบอกความจริงเขาไปมันจะเกิดอะไรขึ้น! สู้โกหกไปก่อนน่าจะดีกว่า

"..เซทดริก" เข้ายืนนิ่งอยู่ครู่ก่อนจะตอบคำถามของฉัน เเละเขาก็เดินจากไปปล่อยให้ฉันได้นั่งกับตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะช่วยฉันในครั้งนี้เพราะอะไร! เเต่ฉันก็ไม่คิดตั้งคำถามต่อมันอีกเเล้ว! เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้อาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวเเค่นี้ก็บุญหัวไปเท่าไหร่เเล้ว เมื่อคิดกลับไปยังเหตุการเมื่อคืนนี้!

"\=\_\=!! ข้อเท้าฉัน!" ผ่านมาหนึ่งวันเเล้ว ข้อเท้าของฉันในตอนนี้บวมเป่งอย่างกะลูกบอลเลย!

•Talk The And

\_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_ \_

ไรท์: บ้านสไตล์ยุโรปในสมัยก่อนจะมีเตาผิงอยู่ในตัวบ้านเนื่องจากเป็นเมืองหนาวเเละมีหิมะตกในฤดูหนาวเลยต้องการความอบอุ่นให้เเก่ร่างกาย นี่เลยเป็นเหตุผลที่บ้านในเมืองหนาวมีเตาผิงภายในบ้านคะ เเละเราอาจเคยเห็นในหนังฝรั่งบ่อยๆ ที่มีเเซนต้าคลอสเค้าบ้านของผู้คนเพื่อเอาของขวัญไปให้ โดยใช้ปล่องไฟเป็นทางเค้าไปยังบ้านผู้คน เพื่อเอาของขวัญไปให้ นั้นเเละคะที่เราเรียกมันว่าเตาผิง เเต่สมัยนี้นั้นคนอาจเปลี่ยนจากเตามาเป็นเครื่องปรับอากาศที่ปรับให้เป็นอุณหภูมิที่สูงได้ เพราะสดวกในกานใช่งานมากกว่าค่ะ😊

ขอบคุณที่ติดตาม เเละอ่านมาจนถึงจุดๆนี้คะ ขอบคุณค่าา

🙏😘~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***