[SF&AU ] 05 : อาหารของหลัว [หลัวฝูเชิงxหลัวเฟย]

คาร์ : หลัวฝูเชิง x หลัวเฟย

สนับสนุน : เสี่ยวม่าน 

เมืองปักกิ่ง

สถานที่รวมแหล่งเรื่องราวมากมายตามยุคสมัย สิ่งที่บ่งบอกเล่าเรื่องราวนั้น คือตึกอาคารสถาปัตยกรรมหลังเก่าที่ยังคงความงดงามไว้อยู่ เหล่าผู้คน ชาย หญิง ที่เดินสวนกันไปมาตามมุมท้องถนน อาภรณ์ที่สวมใส่ตามยุคสมัย แม้จะเปลี่ยนไปตามกาลเวลาหมุนเวียนของโลก ก็ไม่อาจบดบังความงดงามของตึกอาคารหลังเดิมที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ท่ามกลางตึกอาคารบริเวณโดยรอบที่ถูกสร้างใหม่ก็ตาม

ณ ที่แห่งนี้มีสำนักงานแห่งหนึ่งอาศัยอยู่ ด้านล่างเปิดเป็นสำนักงาน ด้านบนกลับถูกจับจองห้องโดยผู้เข้าพักอาศัย

'ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

"หลัวเฟย ฉันขอเข้าไปนะ" หญิงสาวใบหน้างดงาม รูปร่างดูพริ้วไหวดูคล่องตัว สวมใส่อาภรณ์ที่ดูขัดกับความเป็นผู้หญิง เพราะชุดสวมใส่ราวกับเด็กหนุ่มแรกรุ่น เธอคนนี้คือ 'ฉินเสี่ยวม่าน' ไม่ต้องรีรอเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น เธอก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้อง 

ชายหนุ่มใบหน้าเรียวคมหวาน ทรงผมกระเซอะกระเซิงยังคงสวมชุดนอนสีกรมเทา นัยน์ตาคู่สวยจดจ้องหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ในมือ พลางจิบกาแฟในถ้วยแก้ว ไร้ท่าทีจะใส่ใจการมายืนของหญิงสาว

"นี่! หลัวเฟย ตื่นแล้วทำไมนายไม่รีบแต่งตัว?"

"ทำไมฉันต้องรีบ...วันนี้ไม่มีงาน" หลัวเฟยกล่าวตอบพลางหยุดครุ่นคิด ก่อนจะตอบประโยคถัดมา

"เฮ้อ นายนี่ดีจริงๆ ช่างไม่สนใจเรื่องรอบตัว" เสี่ยวม่านกล่าวบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อคนตรงหน้าไม่คิดละสายตาจากหนังสือพิมพ์

"ทำไมต้องสนใจ ในเมื่อมีเธอคอยส่งข่าวให้อยู่แล้ว"

"..." เสี่ยวม่านกรอกสายตามองบ่นอย่างหงุดหงิด เมื่อนึกได้ว่าทุกครั้งที่มีข่าวอะไรก็ตามเธอจะรีบมาเม้าท์มอยกับหลัวเฟยทันที

"เธอมีอะไรก็พูดมาสิ"

"นั่นซิ พ่อนักสืบคนงาม เรื่องใกล้ตัวยังไม่รู้ได้ไงเนี่ย"

"ยัยเสี่ยวม่าน"

"ท่าทางนายจะไม่รู้จริงๆ หึๆ" รอยยิ้มเผยอขึ้นอย่างมีชัย รวมถึงนัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายรับกับใบหน้างดงามของหญิงสาว 

"..."

เสี่ยวม่านก้มตัวลง โน้มใบหน้าระดับเดียวกับหลัวเฟย สิ่งที่กล่าวออกมาจากริมฝีปากเรียวหวานชมพูอ่อน"คุณชายใหญ่แห่งสกุลหลัว กำลังเดินทางมาหานาย" 

'วันพักผ่อนมลายหายไปเสียแล้ว ฝูเชิง ตัวอันตรายต่อหัวใจ' หลัวเฟยพลางครุ่นคิดกับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อครู่จึงทำให้หลัวเฟยมีใบหน้าถอดสี หัวใจที่เต้นแรงกำลังสูบฉีดเลือดเข้าออกโครมคราม

"หลัวเฟย เสื้อนายเซ็กซี่แบบนี้ ระวังหมาป่า" ลิ้นเรียวที่แลบขึ้นมาเลียริมฝีปาก ทำให้หลัวเลยแอบรู้สึกหวาดระแวงทันที

"ฉันว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..." หลัวเฟยกล่าวไม่ทันจบประโยค ก็พบว่ามีร่างของชายหนุ่มใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสีดำ แต่ยังคงใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์เหลือร้ายอันคุ้นเคย กำลังเดินตรงเข้ามา รวมทั้งในมือยังถือของพะรุงพะรังเติมสองมือ

"ขอโทษที่ผมถือวิสาสะเดินเข้ามา แหะๆ" หลัวฝูเชิงยิ้มเขิน ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะอาหารเพื่อวางของที่นำมา

"คุณฝูเชิง คนกันเอง ไม่ต้องเคาะประตูเลยค่ะ"

"คนไม่มีมารยาท ล่ะสิไม่ว่า ถึงไม่ยอมเคาะประตู"

"หลัวเฟยเป็นนายมากกว่า ฉันเคาะประตูไปนานก็คงไม่ได้ยิน"

"อะไร ถึงยังไงเธอก็เข้ามาอยู่ดี"

"ตายจริง! คุณฝูเชิงใบหน้าไปเลอะอะไรมาค่ะ ล้างหน้าก่อนได้นะคะ" เสี่ยวม่านเบี่ยงประเด็นหันไปสนใจ หลัวฝูเชิงที่ทำหน้าสีหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นทั้งสองคนส่งเสียงทะเลาะกัน 

"พวกคุณสองคนอย่างกับแฟนกัน" ฝูเชิงเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ ก็แน่สิมันทำให้เขาแอบคิดไม่ได้ว่า ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มีทิศทางในด้านใด ซึ่งผิดกับเขาที่ไปมาหาสู่ไม่ได้อยู่เต็มตัว จึงอดคิดไม่ได้ว่า ความสัมพันธ์จึงไม่พัฒนาขึ้น

"ไม่ใช่สักหน่อย" หลัวเฟย เสี่ยวม่าน ปฎิเสธพร้อมกันทันที

"ผมหยอกเล่นครับ" ฝูเชิงกล่าวขึ้นอย่างแก้ตัว

"ยัยนี่ออกจะไม่น่ารัก" หลัวเฟยอดไม่ได้ที่จะกล่าวแขวะ

"หลัวเฟย ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณมีแค่ผมคนเดียว" ฝูเชิงรีบกล่าวตัดบท ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันมากกว่านี้

"คนหลงตัวเอง" หลัวเฟย

"ครับ ผมหลงรักคุณคนเดียวหลัวเฟย" ฝูเชิง

"เช้านี้~ ฉันต้องมาเขินอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้" เสี่ยวม่านกล่าวด้วยท่าทีเขินอาย พลางยิ้มแก้มแดงราวสีลูกเชอรี่แดงสด ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าสีขาวผืนหนา ที่วางพับไว้ ยื่นไปทางหลัวเฟย 

"..." หลัวเฟยทำใบหน้าสงสัย

"เช็ดใบหน้าให้คุณฝูเชิง ดูซิรอยเปื้อนบนใบหน้าของคุณฝูเชิง" 

"ผ้ารับไปสิฝูเชิง" หลัวเฟยยื่นผ้าสีขาวผืนหนาไปทางฝูเชิง

"ขอบคุณครับ" รอยยิ้มตอบรับของฝูเชิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะยื่นรับมาเช็ดใบหน้า

"ฝูเชิง นายไปทำอะไรมา ทำไมใบหน้าเลอะอย่างนี้" หลัวเฟยกล่าวขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้

"ผมลงมือทำอาหารครั้งแรกครับ รีบร้อนมาหาเลยทำให้ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า กลัวอาหารจะเย็นชืดเสียก่อน เชิญครับ ลองทานดูครับ" ฝูเชิงกล่าวว่าพลางเปิดกล่องปินโต เผยให้เห็นหน้าตาอาหารที่ดูพอทานได้ 

"คุณฝูเชิง ช่างเป็นคนที่ใส่ใจ หลัวเฟยนายโชคดีมาก" เสี่ยวม่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"พวกนายกินก่อนเลย ไม่ต้องรอ ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" หลัวเฟยทำทีท่าจะลุกขึ้น เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อชุดนอน

"เดี๋ยวก่อนก็ได้ คุณฝูเชิงอุตส่าห์ลงมือทำอาหารให้นายทานเชียวนะ" เสี่ยวม่าน

"อ่า ไหนลองชิมดูก่อนก็ได้" หลัวเฟยจึงยอมนั่งลง อย่างไม่อาจปฎิเสธ และลงมือตักน้ำซุปไก่ขึ้นมาชิมเป็นสิ่งแรก แม้ว่าหน้าตาอาหารตรงหน้าจะดูไม่น่าทาน แต่ก็ยอมรับว่าฝีมือการทำอาหารของฝูเชิงพอใช้ได้ หลัวเฟยจึงลองตักกับข้าวอย่างอื่นทานดูจึงพบว่า รสชาติใช้ได้

โดยไม่ล่วงรู้ว่ามีนัยน์ตาเรียวคมกลมโตของหลัวฝูเชิงจ้องอย่างไม่วางตา ราวกับหมาป่าจ้องกระต่ายน้อยเหยื่ออันโอชะ ที่กำลังชิมลิ้มรสชาติอาหารที่เขาพิถีพิถันลงมือทำ

'ทานเยอะๆนะครับกระต่ายน้อย สัดส่วนทรงเอวคุณช่างผอมบางแบบนี้ จะได้มีน้ำมีเนื้อให้ผมจับถนัดมือ' [เฟยๆหนีไป-ไรท์]

ฝูเชิงยิ้มแก้มปริอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าทั้งสองคนทานอย่างเอร็ดอร่อย จนในที่สุดอาหารที่เตรียมมาก็พร่องลง

"ขอบคุณสำหรับอาหาร" หลัวเฟยกล่าวพลางยกแขนทั้งสองขึ้นยืดบิดตัว ทำให้เสื้อชุดนอนเผยอขึ้นจนเห็นผิวขาวผ่องบริเวณหน้าท้อง ทำให้ฝูเชิงแทบสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มลงไป

"ขอบคุณสำหรับอาหารเช่นกันค่ะคุณฝูเชิง" เสี่ยวม่านเอ่ยชมอย่างหุบรอยยิ้มไม่มิด

"จริงสิผมทำคุกกี้มาฝากครับ ลองทานดูครับ" ฝูเชิงเอ่ยชวน

"อ้าม อืม ใช้ได้อัลมอนด์กรุบกรอบกำลังดี" กลัวเลยหยิบขึ้นมาชิมลิ้มรสสัมผัสครั้งแรกก็รู้สึกถึงรสชาติความหอม หวาน กำลังดี พอกัดเคี้ยวก็รู้สึกชวนเพลินกับความกรุบกรอบของอัลมอนด์ 

"ใช่ๆ อร่อยมาก" เสี่ยวม่านกล่าวขึ้นอย่างเห็นด้วย

"จริงสิ หลัวเฟย คืนนี้ผมคงต้องขอนอนด้วยนะครับ ไม่สิขอนอนที่นี่ชั่วคราว พอดีผมทำครัวพัง ตอนนี้ผมยังกลับไปไม่ได้แล้ว" ฝูเชิงกล่าวด้วยนัยน์ตาเรียวคมกลมโตอ้อนวอนไปทางหลัวเฟย

"ชั่วคราวของนาย นานแค่ไหน" หลัวเฟย

"คงจนกว่าท่านพ่อจะหายโกรธผมครับ" ฝูเชิงกล่าวด้วยแววตาอ้อนวอนมากขึ้น พลางนึกคิดในใจ 'ไม่สิ...จนกว่าพวกเราจะมีหลานไปให้ท่านพ่ออุ้ม หึๆ'

"อืม...ก็ได้" หลัวเฟยกล่าวตอบตกลง ก่อนจะหันมาถามอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ "พ่อนายกว่าจะหายโกรธประมาณกี่วัน"

"คร่าวๆกรณีนี้ ก็คง 365 วันครับ" ฝูเชิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม พลางนึกคิดในใจ 'แค่ 3-7 วันท่านพ่อก็หายโกรธ ถือโอกาสนี้ขุนกระต่ายน้อยให้อ้วนพลี แล้วค่อยลิ้มลองรสชาติ หึๆ'

" 1 ปี นานขนาดนั้นนายไปขอโทษพอนายเถอะฝูเชิง" หลัวเฟย

" เฟยๆคุณรับปากผมแล้ว ห้ามกลับคำพูดครับ" ฝูเชิง

"ฉันเห็นด้วยกับคุณฝูเชิง" เสี่ยวม่าน

"พวกนายทั้งสองคนนี่มัน รวมหัวกันชัดๆ" หลัวเฟยเอ่ยบ่นอย่างไม่พอใจ

"คิกๆ" เสี่ยวม่านหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างมีความสุข รวมถึงฝูเชิงที่เลียริมฝีปากขึ้น อย่างอดกลั้นรอยยิ้มแห่งความสุขไม่ได้

-จบ-

…………

กลับมาพบกันอีกแล้วค่ะ รอบนี้พาพี่ฝูงเชิง กับหลัวเฟยมาทักทายค่ะ 

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***