[SF&AU] 04 : เทศกาลความรัก (องค์ชายฮวาxเผยเหวิ่นเต๋อ)

เหมันต์ฤดูกาลนำพาความหนาวเย็นเยือกเข้ามาเยือน

ท่ามกลางค่ำคืนเดือนเพ็ญแสงสว่างส่องประกายสะท้อนเรืองรองลงมาแผ่ปกคลุมทั่วท้องนภา

เทศกาลแห่งความรักในคำคืนนี้ ได้นำพาผู้คน เหล่าชายหญิงให้ออกมาเดินชมความงามของยามค่ำคืน ผู้คนมากมายต่างไม่หวาดหวั่นต่อความหนาว ร้านค้ารวงต่างๆ เปิดขายของอย่างเนืองแน่น ต่างมีสิ่งของที่แสดงถึงความรัก เช่นหยกคู่ลายนกกระเรียนที่แสดงถึงคู่กันแล้วไม่พรากจากกัน เปรียบเสมือนนกกระเรียนที่จะรักกันตลอดชีวิตกับคู่ของตนเอง

เหล่าชาย หญิงที่มีคู่ หรือ เหล่าชาย หญิง ที่ยังไม่ได้ออกเรือนจึงใช้เทศกาลนี้ในการหาคู่

ณ ศาลาริมน้ำแห่งหนึ่งในพระราชวัง

ชายหนุ่มแต่งชุดสีขาวแต่สะท้อนสีทองซึ่งถูกปัดเย็บเป็นลวดลายนกกระเรียน รอยยิ้มกรุ่มกริ่มเฉิดฉายยามจ้องมองชายหนุ่มที่สวมใส่ชุดอาภรณ์กองปราบปราม ซึ่งกำลังก้มใบหน้าลงจิบชา แสร้งทำเป็นไม่รับรู้ว่าโดนจ้องมองด้วยสายตาเช่นไร

" เหวินน้อย ดวงดาราในค่ำคืนนี้ช่างสวยเด่นเป็นประกาย " รอยยิ้มยามเอ่ยด้วยสุรเสียงนุ่มหวาน ชัดเจนบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาสวมใส่อาภรณ์สีขาวลวดลายบนชุดปักด้ายดิ้นทองลวดลายนกกระเรียน ช่วยขัดเกลาเปล่งประกายคล้ายนกกระเรียนยามอวดความงดงามเรียกคู่ คนผู้นี้ก็คือ องค์ชายฮวาอู๋เซี่ย

"...." ชายหนุ่มผู้สวมชุดอาภรณ์กองปราบปรามกลับนั่งด้วยท่าทีนิ่งเฉย ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มด่ำความหอมละมุนของกลิ่นใบชา คนผู้นี้คือ เผยเหวิ่นเต๋อ

" เพื่อมาเป็นสักขีพยานความรักของข้าที่มีต่อเจ้า " องค์ชายฮวากล่าวต่อเพื่อเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริง

"...." เผยเหวิ่นเต๋อยังคงใบหน้าลงดั้งเดิม ราวกับแสร้งไม่รับรู้สิ่งที่ได้ยิน หรือนัยน์ตาที่เปล่งประกายอย่างมีความนัยขององค์ชายฮวา

" เหวินน้อย ไยเจ้าไม่มองหน้าข้า หรือว่าเจ้าเกลียดจนไม่อยากเจ้าเสียแล้ว...ข้าทำให้เจ้าไม่พอใจรึไม่?

" องค์ชายฮวาแสร้งตีสีหน้าเศร้า เมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่ายยังคงแสดงท่าทีไม่ใส่ใจตน โดยเป็นอุบายง่ายๆไว้หลอกเด็ก ที่เผยเหวิ่นเต๋อก็ยังต้องตกหลุมพราง โดยหารู้ไม่ว่าดวงตาที่ฉายความเศร้าแอบซ่อนเร้นของราชสีห์ในคราบนกกระเรียนตัวผู้

" องค์ชายฮวา ข้าน้อยมิได้คิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่… " เผยเหวิ่นเต๋อเอ่ยขึ้น เพื่อหวังปลอบประโลมองค์ชายฮวาอู๋เซี่ย รวมถึงท่าทีขัดเขินที่พยายามหลบซ่อน จึงทำเป็นนิ่งเฉยมาตลอด

" เพียงแต่? " องค์ชายฮวาอู๋เซี่ยเอ่ยขึ้น

" ไม่รู้ว่าการถูกเชิญมาในค่ำคืนนี้ และมีเพียงข้าน้อยกับองค์ชายฮวา ข้าควรจะทำสีหน้าอย่างไรดี?

" เผยเหวิ่นเต๋อกล่าวด้วยใบหน้าที่เขินอาย

' เหวิ่นน้อย เจ้าช่างน่ารักเสียจริง ' องค์ชายฮวาอู๋เซี่ยแอบนึกคิดภายในใจ ' ข้าคงไม่อาจปล่อยให้เจ้าหายไปจากคำคืนนี้ไปได้ '

" เจ้าหันมามองข้าสิ แล้วข้าจะบอก " องค์ชายฮวาอู๋เซี่ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นละมุน

เผยเหวินเต๋อเงยใบหน้าขึ้นจ้องมองก็สัมผัสถึงรอยยิ้มปรากฏบนดวงตาที่เปล่งประกายซึ่งสะท้อนอะไรบางอย่างที่ไม่อาจคาดเดา รวมถึงรสจูบจากริมฝีปากที่ประกบเข้ามาอย่างแนบแน่น

ผ่านไปครู่หนึ่ง องค์ชายฮวาก็ยอมถอนใบหน้าออก รวมถึงฝ่ามือที่ยังประคองใบหน้าแดงก่ำของเผยเหวิ่นเต๋อที่ตอนนี้พยายามหลบใบหน้าลงด้วยความเขินอาย

" ข้าชอบใบหน้าของเจ้า ข้าอยากเป็นเจ้าของของเจ้าในเร็วๆวัน " องค์ชายฮวาอู๋เซี่ยเอ่ยด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังรวมถึงน้ำเสียงที่นุ่มนวล ราวชวนเคลิ้มฝัน

เผยเหวิ่นเต๋อได้ยินเช่นนั้นจึงใช้มือผลักออก

" ค่ำคืนนี้ก็ดึกมาก อากาศก็เริ่มหนาวเย็นขึ้นมาก…

" เผยเหวิ่นเต๋อเอ่ยขึ้นด้วยรู้สึกถึงบรรยากาศที่อยากหลีกหนี ถ้าไม่ถอยตอนนี้คงคาดเดาได้ว่าอาจไม่ได้กลับจวนสกุลเผยในค่ำคืนนี้ แต่เพียงเอ่ยไม่ทันจบประโยคก็โดนองค์ชายฮวาขัดคำพูดเสียก่อน

" ข้ายังไม่ง่วงเลย เหวิ่นน้อย เจ้าคงอยากจะพักสินะ ข้าก็จะไม่ขัดใจเจ้าสักนิด " องค์ชายฮวาอู๋เซี๋ยกล่าวราวกับเข้าใจในความรู้สึกของเผยเหวิ่นเต๋อ

" ขอบพระทัยองค์ชายฮวาที่ทรงใส่พระทัย " เผยเหวิ่นเต๋อกล่าวด้วยความรู้สึกอย่างมีความหวังว่าจะได้กลับจวนตัวเองเสียที

" ค่ำนี้ดึกมากแล้วอากาศหนาว เห็นทีข้าควรหาอะไรให้ความอบอุ่น " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏชัดบนใบหน้าขององค์ชายฮวาอู๋เซี๋ย รวมทั้งโอบอุ้มร่างของเผยเหวิ่นเต๋อขึ้นมาแนบกาย

" นี่ท่านจะทำอะไร? " เผยเหวิ่นเต๋อกล่าวขึ้นอย่างตกใจ เมื่อสิ่งที่คาดหวังกับความจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นดั่งที่คาดคิดไว้

" หึๆ อากาศหนาว ๆ แบบนี้ ข้าก็อยากให้เจ้าช่วยอุ่นเตียงให้ข้า แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป เพราะอีกไม่นาน เราทั้งสองก็ต้องเข้าพิธีอภิเษกสมรส เมื่อนั้น ข้าจะเก็บเจ้าไว้ข้างกายข้าทั้งวันทั้งคืน นี่คือความรักที่ข้ามีต่อเจ้ามิเคยเสื่อมคลาย " รอยยิ้มกับคำพูดยังคงชัดเจนชัดถ้อยชัดคำขององค์ชายฮวาอู๋เซี่ย

" ปล่อยข้าลงเถอะขอรับ " เผยเหวิ่นเต๋อร้องขอด้วยสายตาอ้อนวอน พลางพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขนอันแกร่งที่ยิ่งขยับหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งถูกสวมกอดแนบแน่นขึ้นแทนคำตอบ

' เหวิ่นน้อยเจ้าคิดรึว่า...ข้าจะปล่อยเจ้ากลับไปง่ายๆ คืนนี้ข้าจะกอดไว้แนบกายข้าทั้งคืนไม่ให้หนีหายไปได้ ดูสิความรักที่มีข้ามีให้เจ้านั้นมีมากล้นขนาดไหน? ' องค์ชายฮวาอู๋เซี่ยคิดในใจพลางจ้องมองร่างในอ้อมแขนที่พยายามดิ้นหนีอ้อมกอด

…………..

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

Facebook : M_c27761

Twitter : @mc27761

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***