ใต้ฝนและความรู้สึก

เช้าวันอังคาร ฟ้าครึ้มและลมเย็นพัดมาเหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยใจเต้นแรง เธอสะพายกระเป๋าสีชมพูอ่อนและถือร่มลายดอกไม้ใบเก่า แม้จะไม่ใช่วันฝนตก แต่ฟ้าเต็มไปด้วยเมฆเทาเหมือนเตือนว่าฝนอาจตกในไม่ช้า

เมื่อก้าวเข้าห้องเรียน เหนือฟ้าเห็นธันวานั่งอยู่ที่เดิม หน้าตาเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหมือนทุกวัน เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขา ธันวาพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรงขึ้นอีก

ระหว่างเรียน ครูให้ทำแบบฝึกหัดคู่กัน ธันวาเป็นคนที่เหนือฟ้าต้องจับคู่ด้วย เธอรู้สึกประหม่านิด ๆ เพราะต้องทำงานใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง

“เธอพร้อมไหม?” ธันวาถามเสียงเรียบ

เหนือฟ้าพยักหน้า “พร้อมค่ะ”

พวกเขานั่งใกล้กัน จัดกระดาษ ดินสอ และเริ่มทำงานร่วมกัน ธันวาไม่เพียงแค่เงียบเรียบ แต่ยังตั้งใจและมีไอเดียทำให้เหนือฟ้าประทับใจ

“เธอเก่งมากนะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ารู้สึกหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย “ข…ขอบคุณค่ะ เราช่วยกันนะ”

หลังเรียนเสร็จ ฟ้าเริ่มโปรยฝนเบา ๆ เสียงฝนกระทบหลังคาและใบไม้ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ เหนือฟ้าวิ่งออกไปนอกอาคารเพื่อไปม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอไม่สนใจร่ม เพราะอยากสัมผัสละอองฝนเบา ๆ

ธันวาเห็นเธอจากทางเข้าห้องสมุด รีบวิ่งเข้ามาหาโดยไม่สนใจฝน

“เหนือ! ฝนตกแล้ว ทำไมไม่ร่ม?” เขาถามเสียงเรียบ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เหนือฟ้าหลบสายตาเขาเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“ฉัน…ฉันแค่อยากยืนอยู่ตรงนี้สักครู่”

ธันวายิ้มมุมปาก แล้วยื่นร่มให้เหนือฟ้า

“ถ้าอยากอยู่ตรงนี้ ฉันก็อยู่ตรงนี้ด้วยนะ”

เหนือฟ้ารู้สึกอบอุ่นและใจเต้นแรง เธอยิ้มรับร่มจากเขา

“ขอบคุณ…ธันวา”

พวกเขาเดินไปที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยกัน เสียงฝนด้านนอกทำให้บรรยากาศโรแมนติกขึ้น ธันวาเริ่มเล่าเรื่องขำ ๆ เพื่อให้เหนือฟ้าหัวเราะ

“เธอหัวเราะแบบนี้น่ารักนะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ารู้สึกใจเต้นแรงจนแทบหยุดหายใจ

“ข…ขอบคุณค่ะ” เธอกระซิบ

พวกเขานั่งพูดคุยกันนาน หลายเรื่อง ทั้งเรื่องเรียน งานอดิเรก และความฝัน ธันวาฟังเธออย่างตั้งใจ ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกเหมือนโลกนี้เหลือเพียงสองคน

ฝนเริ่มหนักขึ้น ธันวายื่นร่มคันใหญ่ให้เหนือฟ้า

“ไปที่ห้องสมุดกันไหม ฝนเริ่มแรงแล้ว”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ไปค่ะ”

ในห้องสมุด ทั้งคู่เลือกมุมนั่งใกล้หน้าต่าง มองฝนตกพร้อมกัน

“ฉันชอบเวลาฝนตกแบบนี้” ธันวาพูด

“ฉันก็เหมือนกัน มันสงบและ…ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย”

พวกเขาเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษ ร่างฝน ต้นไม้ และฟ้าเทาอ่อน ความสนุกและความใกล้ชิดทำให้หัวใจทั้งคู่เต้นแรง ใบหน้าของเหนือฟ้าแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อธันวามองมา

“เหนือ…ฉันมีเรื่องอยากบอก” ธันวาพูดเสียงเบา เงยหน้ามองเธอ

เหนือฟ้าหยุดวาดภาพ มองตาเขาเต็ม ๆ

“อะไรเหรอ?” เธอกระซิบ

“ฉัน…ชอบเวลาเธอยิ้มแบบนี้ ชอบที่เธอเป็นตัวเองเวลาอยู่กับฉัน”

หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ฉัน…ฉันก็…เหมือนกันค่ะ” เธอกระซิบเบา ๆ

สายฝนเริ่มเบา แต่ความอบอุ่นในใจของทั้งคู่กลับท่วมท้น โลกนี้เหมือนหยุดหมุน เหลือเพียงพวกเขาสองคน

หลังจากนั่งพูดคุยอยู่สักพัก ธันวาชวนเหนือฟ้าไปที่มุมวาดภาพในห้องสมุด

“ฉันอยากวาดภาพฝนกับท้องฟ้า เธอช่วยฉันวาดด้วยได้ไหม?”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันวาดไปพร้อมเธอเลย”

พวกเขานั่งข้างกัน จับพู่กันระบายสี ฟ้าเทาอ่อนผสมกับน้ำเงินเข้มบนกระดาษ ความสนุกและความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่รู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

เย็นนั้น หลังเลิกเรียน ฟ้าสีส้มอ่อนคลี่คลายความตึงเครียดของวัน