กลิ่นกาแฟกับเธอที่ยิ้มให้ฉัน

ยิ้มแรกของหัวใจ

เช้าวันอาทิตย์ที่แดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเมฆบางเหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยหัวใจเต้นแรง เธอสะพายกระเป๋าสีชมพูอ่อน ใบหน้าตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะวันนี้เป็นวันแรกของเทอมใหม่ ความคิดต่าง ๆ วิ่งว่อนอยู่ในหัว “ฉันจะทำตัวดีไหมนะ…เพื่อนใหม่จะชอบฉันรึเปล่า…แล้วธันวาจะอยู่ห้องเดียวกันรึเปล่า”

เหนือฟ้าหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียน ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วก้าวเข้าไป เธอสังเกตเห็นบรรยากาศในห้องเรียนที่เงียบสงบ เพื่อน ๆ หลายคนกำลังจัดกระเป๋าและคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะดังเป็นระยะ ๆ

สายตาของเธอสังเกตไปยังชายหนุ่มคนนั้น เขานั่งอยู่แถวหน้าสุด ผมดำตัดตรงเรียบร้อย ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลับดูกล้า ๆ กลัว ๆ และอบอุ่นในเวลาเดียวกัน เหนือฟ้ารู้สึกตัวร้อนขึ้นเล็กน้อย ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

“สวัสดี…ฉันชื่อเหนือฟ้า” เธอกระซิบกับตัวเองก่อนจะก้าวไปนั่งที่มุมห้องใกล้หน้าต่าง มองออกไปข้างนอกเห็นต้นไม้สูงพาดเงาลงมาบนลานโรงเรียน ความสงบของธรรมชาติทำให้หัวใจเธอคลายความตื่นเต้นไปบ้าง

ทันใดนั้น ธันวาเงยหน้ามองเหนือฟ้า เหมือนรู้ว่าเธอกำลังสังเกตเขา เขาพยักหน้าตอบอย่างเรียบง่าย แต่ความอบอุ่นที่อยู่ในสายตานั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอเบาใจเล็กน้อยแล้วหันไปมองกระดาษเรียน เธอพยายามทำตัวสบาย ๆ

ครูเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและเริ่มชี้แจงเรื่องตารางเรียน วันแรกมักเต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน ทั้งตื่นเต้น กลัว และอยากทำให้ดี เหนือฟ้าพยายามตั้งใจฟังบทเรียน แต่สายตาก็อดสังเกตธันวาไม่ได้

ช่วงพักกลางวัน เหนือฟ้าเดินออกมานอกห้องเรียนด้วยความเงียบสงบ เธอชอบความเงียบและความสดชื่นของลมตอนเที่ยง เธอเลือกม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ริมสนาม มองดูใบไม้ไหวไปมา ความรู้สึกสบาย ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ

ไม่ทันไร ธันวาเดินเข้ามาใกล้เธอโดยไม่ทันตั้งตัว

“นั่งตรงนี้เหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ แต่ฟังแล้วอบอุ่น

เหนือฟ้าพยักหน้า เล็กน้อย

“อืม…ฉันชอบนั่งตรงนี้ มันสงบดี”

ธันวานั่งลงข้าง ๆ เงียบ ๆ ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ

“เธอดูเหมือนคนใจดีนะ”

เหนือฟ้าเกือบสำลักกับคำชม แต่ก็อดยิ้มไม่ได้

“ข…ขอบคุณ”

บทสนทนาสั้น ๆ นั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกประหลาด ๆ ทำให้ใบหน้าร้อนขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้น ทั้งคู่เริ่มพูดคุยเรื่องเรื่องเล็ก ๆ รอบตัว เช่น อากาศ หนังสือเรียน และสัตว์เลี้ยง เรื่องเล็ก ๆ เหล่านี้กลับทำให้บรรยากาศอบอุ่นและสนิทสนมขึ้น แม้จะเพิ่งเจอกันครั้งแรก

บ่ายนั้น ครูมอบหมายงานกลุ่ม เหนือฟ้าและธันวาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน เธอรู้สึกประหม่านิด ๆ เพราะต้องทำงานร่วมกับเขาเป็นครั้งแรก

“เรามาเริ่มทำงานกันเถอะ” ธันวาพูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับจริงจัง

เหนือฟ้าพยักหน้าและเริ่มจัดการเอกสาร เธอพยายามไม่คิดมาก แต่หัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่เขามองมา

งานกลุ่มผ่านไปด้วยดี ทั้งคู่ช่วยกันคิดและแบ่งงานอย่างลงตัว ธันวาไม่ใช่แค่เงียบเรียบ ๆ แต่มีไอเดียและความคิดสร้างสรรค์ทำให้เหนือฟ้าประทับใจ

“เธอเก่งนะ” ธันวาพูดเสียงเบา

เหนือฟ้าเงยหน้ามองเขาและยิ้มอาย ๆ

“ข…ขอบคุณค่ะ เราก็ช่วยกันนะ”

หลังเลิกเรียน ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน ฟ้าสีส้มอ่อน ๆ คลี่คลายความตึงเครียดของวันแรก

“พรุ่งนี้…เจอกันใหม่นะ” ธันวาพูดเสียงเบา

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า

“เจอกันค่ะ”

ระหว่างทางกลับบ้าน เหนือฟ้าไม่หยุดคิดถึงธันวา ความคิดถึงเล็ก ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างพิเศษกำลังเกิดขึ้น แม้ยังไม่เข้าใจทั้งหมด