เช้าวันหนึ่ง ผมเดินเข้าคณะ
แต่สายตาไปสะดุดกับภาพที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
ภาคินกำลังคุยกับ ใบหม่อน อยู่ข้างตึก
รอยยิ้มของภาคินสดใสเหมือนทุกครั้งที่เคยให้ผม
แต่คราวนี้…มันไม่ใช่สำหรับผม
ใบหม่อนหัวเราะ พูดจาทำให้ภาคินหัวเราะตาม
สายตาเขามองเธอ…อบอุ่นและเต็มใจ
เหมือนผมไม่เคยมีตัวตนอยู่ตรงนั้น
ผมยืนมองอยู่ไกล ๆ
พยายามเก็บก้อนความเจ็บไว้ในอก
แต่หัวใจผมเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว
“นี่แหละ…ความจริงของเรา”
ผมพึมพำกับตัวเอง น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
ช่วงพักกลางวัน
ผมเห็นภาคินถือแก้วกาแฟเดินเข้ามาหา
แต่คราวนี้…เขาไม่มองผมสักนิด
สายตาของเขามองใบหม่อนตลอดเวลา
“นมสด…เราไปนั่งด้วยกันไหม?”
ผมก้มหน้าพยักหน้า ทั้งที่ใจอยากหันหลังเดินหนี
ภาคินนั่งลงข้าง ๆ แต่โทรศัพท์เขาแทบไม่ห่างจากมือ
และทุกครั้งที่เขาหัวเราะ…เป็นกับใบหม่อน ไม่ใช่ผม
“เรา…เข้าใจแล้วนะ”
ผมพูดทั้งน้ำตา
“มึงชัดเจนแล้ว…ใจก็อยู่กับใบหม่อนจริง ๆ”
ภาคินเงียบ
เขาไม่ปฏิเสธ ไม่แก้ตัว…
เพราะลึก ๆ เขารู้ว่า…ความจริงมันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะตอบคำพูด
เย็นวันนั้น
ผมนั่งอยู่หน้าต่างห้อง รำลึกเรื่องราวที่ผ่านมา
ทุกข้อความ ทุกคำสัญญา…มันค่อย ๆ เลือนหาย
เหลือเพียงความเจ็บปวดและความทรงจำ
“เราไม่สามารถบังคับให้ใครรักเราได้…
แต่เราสามารถเลือกจะก้าวต่อไป”
ผมเช็ดน้ำตา
และเริ่มตระหนักว่า…
ความรักบางครั้งไม่ใช่เรื่องของความพยายาม
แต่มันคือการยอมรับว่า บางคนไม่ใช่ของเรา
...****************...
เช้าวันใหม่ ผมนั่งอยู่ที่คาเฟ่ริมถนน
แก้วกาแฟวางอยู่ตรงหน้า แต่วันนี้…ผมไม่ได้มองมันด้วยความคิดถึงภาคินอีกแล้ว
เพราะหัวใจเริ่มเหนื่อย…และรู้ว่าต้องปล่อย
ผมหยิบสมุดเล็กขึ้นมา เขียนบันทึกทุกความรู้สึก
น้ำตาที่เคยไหลตอนเห็นภาคินกับใบหม่อนค่อย ๆ จางลง
สิ่งที่เหลือคือความเข้าใจและการยอมรับ
“เราไม่สามารถบังคับให้ใครรักเราได้…
แต่เราสามารถเลือกที่จะรักตัวเองให้มากขึ้น”
ช่วงบ่าย ผมเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน
พวกเขาทักทายและลากผมไปทำกิจกรรม
หัวใจที่เคยอึดอัดเริ่มเปิดรับความสนุกเล็ก ๆ
รอยยิ้มที่หายไปกลับมาอย่างช้า ๆ
เย็นวันนั้น ผมเห็นภาคินเดินจับมือกับใบหม่อน
รอยยิ้มของพวกเขาอบอุ่นและเต็มใจ
ผมไม่รู้สึกเจ็บเหมือนก่อน
เพราะผมเข้าใจแล้วว่า…เขาไม่ใช่ของเรา
“บางครั้ง การปล่อยให้เขามีความสุข…
คือการแสดงความรักที่แท้จริงแบบหนึ่ง”
ผมยิ้มให้ตัวเอง
และรู้สึกว่า…ความเจ็บปวดเริ่มค่อย ๆ กลายเป็นบทเรียน
คืนหนึ่ง ผมนั่งมองฝนตก
แต่ครั้งนี้…ผมไม่ได้เศร้า
ผมดื่มกาแฟอุ่น ๆ และคิดถึงสิ่งที่อยากทำ
ชีวิตของผมยังมีทางเดินอีกยาวไกล
และผมพร้อมที่จะเริ่มก้าวต่อ
“เราอาจยังรักเขาอยู่…แต่ความรักไม่ได้หมายความว่าเราต้องเจ็บตลอดไป”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments