ฝนตกอีกแล้ว…
ผมนั่งอยู่ในห้องคนเดียว มองโทรศัพท์ที่เงียบสนิท
ข้อความที่ส่งไปหลายครั้ง…อ่านแล้ว แต่ไม่มีการตอบกลับ
หัวใจมันเหมือนถูกบีบแน่น แต่ไม่รู้จะทำยังไง
ผมพยายามบอกตัวเองว่า
“เขาแค่ยุ่ง…เขาแค่ติดเรื่องงาน…เขายังรักเราบ้างอยู่”
แต่ภาพของ ใบหม่อน กลับชัดเจนในหัวซ้ำๆ
รอยยิ้มที่ภาคินมอบให้เธอ…รอยยิ้มเดียวกับที่เขาเคยให้ผม
แต่ตอนนี้มันเต็มใจและจริงใจมากกว่าที่ผมเคยได้รับ
เย็นวันนั้น ผมไปเจอภาคินที่คณะ
เขายิ้มให้เหมือนเดิม แต่รอยยิ้มมันไม่เต็มใจเท่าเมื่อก่อน
ใบหม่อนอยู่ใกล้ๆ เขา
ทั้งสองหัวเราะเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แต่สายตาภาคิน…อบอุ่นและจริงใจแบบที่ผมไม่เคยสัมผัส
ผมยืนห่าง ๆ ทำตัวเหมือนไม่สนใจ
แต่หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก
“เรายังมีความหมายสำหรับเขาไหม…”
ผมพึมพำเบา ๆ
ภาคินหันมาทางผม
“ทำไมวันนี้เงียบจัง”
“อือ…แค่คิดอะไรอยู่”
เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปพูดกับใบหม่อนต่อ
ผมได้แต่ยืนมอง…กลืนก้อนสะอื้นลงคอ
คืนนั้น ผมเขียนข้อความไปหาเขา
“ถ้าเขารักใครอีกคน…ไม่เป็นไรนะ เราเข้าใจ”
ภาคินอ่าน…แต่ไม่ตอบ
ผมนั่งมองฝนตกหน้าต่าง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“บางครั้งความรัก…มันไม่ได้จบเพราะหมดใจ
แต่มันจบเพราะเราไม่มีสิทธิ์จะยื้อ”
ฝนยังคงตก
แต่ครั้งนี้ผมไม่เห็นแสงอบอุ่นจากเขาอีกแล้ว
เหลือเพียงความเงียบและหัวใจที่เจ็บจนพูดไม่ออก
...----------------...
เช้าวันใหม่ ผมลุกจากเตียง
แสงแดดอ่อน ๆ ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง แต่ไม่อาจทำให้ใจผมอบอุ่นขึ้นได้
โทรศัพท์ในมือยังคงไม่มีข้อความจากภาคิน
ใบหม่อนยังคงอยู่ในใจเขา…ชัดเจนยิ่งกว่าที่เคย
ผมเดินออกไปคณะ พยายามทำตัวปกติ
แต่ทุกครั้งที่เห็นภาคินหัวเราะกับใบหม่อน
มันเหมือนมีมีดบาง ๆ กรีดลงกลางอก
“เราจะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเจ็บนี้ให้ได้”
ผมพึมพำกับตัวเอง
ระหว่างทางกลับห้อง
ผมแวะร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เคยไปกับภาคิน
นั่งมองแก้วกาแฟที่เขาชอบ…รสชาติคุ้นเคย แต่ไม่มีใครนั่งข้าง ๆ
หัวใจผมเหมือนโดนดึงออกไปจากร่าง
เย็นวันนั้น ภาคินมาหาผม
สายตาเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“นมสด…มึงโอเคไหม?”
“อือ…โอเค” ผมตอบเสียงแผ่ว ทั้งที่อยากตะโกนบอกเขาว่า ไม่โอเคเลย
เขานั่งลงข้าง ๆ
“ขอโทษนะ…ที่ทำให้มึงรู้สึกแบบนี้”
ผมหลับตา ก้มหน้า น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไร…เราเข้าใจแล้วว่ามึงมีใจให้ใบหม่อนจริง ๆ”
ภาคินเงียบไป รู้ว่าคำพูดของผมตรงไปตรงมาเกินกว่าที่เขาจะแก้ตัว
“บางที…ความรักก็ไม่ได้ยุติธรรมเสมอไปนะ”
ผมพึมพำทั้งน้ำตา
หลังจากคืนนั้น
ผมเริ่มพยายามทำตัวเองให้ว่างจากความคิดถึงเขา
เริ่มออกไปเจอเพื่อน ๆ ทำกิจกรรมที่ชอบ
แม้หัวใจยังเจ็บ…แต่ความเจ็บนั้นค่อย ๆ จางลง
มันไม่หายไปทั้งหมด แต่ผมเริ่มเรียนรู้ที่จะ อยู่กับมันได้
“เราไม่สามารถบังคับให้ใครรักเราได้…
แต่เราควบคุมตัวเองได้…ว่าจะให้ความเจ็บนี้อยู่กับเรานานแค่ไหน”
ฝนตกอีกครั้งในคืนนั้น
แต่ครั้งนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวอย่างสงบ
รำลึกถึงภาคินและใบหม่อน…แต่ไม่ร้องไห้อีกต่อไป
ความรักที่ผมมีให้เขา…อาจไม่สมหวัง
แต่ผมเริ่มยอมรับ และเริ่มปล่อย
...****************...
...💔💔💔💔💔💔...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments