ผมไม่รู้ว่าตัวเองทนได้นานขนาดนี้ได้ยังไง
ทุกวันเหมือนเดิม — ผมตื่นขึ้นมาดูโทรศัพท์
หวังว่าจะเห็นชื่อของเขาอยู่ในแจ้งเตือน
แต่ก็ไม่มี
ผมยังคงพยายามคุยเหมือนเดิม
ยังถามเขาเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องแมวที่เขาชอบ
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา
มีแค่คำตอบสั้นๆ และจุดสามจุดที่อ่านไม่ออกว่าหมายถึงอะไร
“อืม”
“ไว้ค่อยคุยนะ”
“กูเหนื่อย”
ผมเข้าใจ...แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเหนื่อยจากอะไร
เหนื่อยจากชีวิต หรือเหนื่อยจากการ “ทนอยู่กับผม” กันแน่
เย็นวันหนึ่ง ผมเจอเขาที่หน้าตึกคณะ
เขาไม่ได้เห็นผม เพราะมัวแต่ยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนเดิมในรูปวันนั้น
เธอยื่นแก้วชาเย็นให้เขา
เขารับมันด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว
ผมยืนอยู่ห่างๆ แค่ไม่กี่ก้าว
แต่รู้สึกเหมือนเราอยู่กันคนละโลก
เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมพอดี
แววตาเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อย — คล้ายกับตกใจ
แล้วก็พูดกับเธอเบาๆ ก่อนหันมาหาผม
“อ้าว...มึงมาเมื่อไหร่”
“พึ่งถึง” ผมฝืนยิ้ม “คุยกับเพื่อนเหรอ”
“อือ เพื่อนเก่าสมัยมัธยม”
เขาตอบเร็วมาก เหมือนเตรียมคำไว้แล้ว
ผมพยักหน้า ยิ้มให้ แล้วพูดว่า
“เพื่อนน่ารักดีนะ”
เขาหัวเราะเบาๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
“ไปกินข้าวกันไหม”
...----------------...
ระหว่างทางกลับ
เขาเดินข้างผมเหมือนเดิม แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
เงียบ...จนผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังอยู่ในอก
“ภาคิน” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ
“หืม?”
“มึง...ยังรักกูอยู่ไหม”
เขาเงียบ
เสียงรองเท้าเรากระทบพื้นถนนในความมืด
“กู...” เขาพูดช้าๆ
“กูไม่รู้เหมือนกัน”
คำตอบนั้นมันเบากว่าลม
แต่กลับดังชัดเจนในใจผมจนแทบล้ม
คืนนั้นเขาไม่ทักมา
ผมนั่งมองห้องแชตที่เงียบอยู่นาน
มือสั่นตอนที่พิมพ์ข้อความไป
“ถ้ามึงมีคนที่รักอยู่แล้ว…ไม่เป็นไรนะ กูเข้าใจ”
เขาอ่าน แต่ไม่ตอบ
จนเช้าของอีกวัน
ผมเห็นสตอรี่ของเขา —
เป็นรูปแก้วชาเย็นแก้วเดิม
มีมือของผู้หญิงคนนั้นถือไว้
พร้อมแคปชั่นว่า
“บางคนกลับมาในเวลาที่ใช่”
ผมอ่านประโยคนั้นอยู่หลายรอบ
เหมือนสมองมันไม่ยอมรับ
สุดท้ายผมแค่ยิ้มออกมา แล้วพึมพำกับตัวเองว่า
“อืม...เวลาที่ใช่ของเขา คงไม่ใช่เราจริงๆ”
หลังจากนั้น ภาคินเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ
จากที่เคยโทรมาหากันทุกคืน
เหลือแค่ข้อความที่เว้นว่างด้วยความเงียบ
ผมไม่ได้โกรธเขาเลยนะ
เพียงแต่...มันปวด
ปวดเพราะรู้ว่าเราไม่มีวันชนะ “ความรักที่เขามีให้คนอื่น” ได้เลย
วันสุดท้ายที่เราเจอกัน
เขาพูดกับผมเบาๆ
“ขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงต้องรู้สึกแบบนี้”
“ไม่เป็นไร” ผมยิ้มทั้งน้ำตา “อย่างน้อยกูก็เคยได้เป็นคนที่มึงลองรัก”
เขานิ่ง แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments