แสงจันทราเคียงคู่แม่ทัพพยัคฆ์ (A Moonlight with the Tiger General)

ตอนที่ 2 คุณนายนักเลง

เช้าวันรุ่งขึ้น ชิงเฟย ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบ ๆ แม้ร่างกายจะยังคงอ่อนแอ แต่การได้พักผ่อนทั้งคืนในห้องพระชายาที่กว้างขวางทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อคืนมาก

“ร่างกายอ่อนแอเกินไปจริง ๆ ถ้าเป็นในโลกเดิม ป่านนี้ฉันคงวิ่งมาราธอนไปแล้ว” เธอคิดอย่างหงุดหงิด

ชิงเฟย (ในร่างหลี่เหมี่ยวเจิ้ล) ลุกขึ้นนั่งบนเตียงผ้าไหมสีแดงเข้มอย่างทุลักทุเล เธอเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ตามสัญชาตญาณของนักธุรกิจที่เพิ่งเข้ามาบริหารบริษัทที่กำลังจะล้มละลาย

สิ่งเร่งด่วนที่สุด:

* กำจัดยาพิษที่ตกค้างในร่างกาย และบำรุงให้ร่างกายแข็งแรง

* จัดระเบียบโครงสร้างการบริหารงานบุคคล (พวกบ่าวไพร่)

* เตรียมรับมือกับ "เจ้าหนี้รายใหญ่" (หลี่ชุนเฟย) ที่กำลังจะกลับมา

ในขณะที่เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ประตูห้องก็เปิดออกอย่างช้า ๆ หญิงรับใช้สองคนที่ลอบนินทาเมื่อคืน—ฉายาที่ชิงเฟยตั้งให้ในใจคือ แผนกซุบซิบนินทา—เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเช้า

ทั้งสองมีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความลังเลและความหวาดระแวง แต่ก็ยังคงแฝงไว้ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“พระชายาเพคะ ทรงตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” นางกำนัลคนหนึ่งนามว่า ไฉ่เหลียน กล่าวเสียงเบา พลางวางถ้วยโจ๊กที่แทบจะเย็นชืดลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจนัก

ชิงเฟยจ้องมองโจ๊กขาว ๆ และน้ำชาที่วางไว้ห่างจากมือเธอราวหนึ่งช่วงแขน

นี่คือการทดสอบอำนาจสินะ?

ในอดีต ชิงเฟยเคยจัดการกับผู้บริหารระดับสูงที่แอบโกงบริษัทมานับไม่ถ้วน พวกเขามักจะเริ่มจากการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อหยั่งเชิง จนไปถึงการยักยอกเงินล้าน การเสิร์ฟโจ๊กเย็นก็ไม่ต่างอะไรกับการเซ็นสัญญาที่ตั้งใจให้มีช่องโหว่

ชิงเฟยไม่โวยวาย ไม่ตบโต๊ะ แต่ใช้ “สายตาประธาน” ที่เคยทำให้หุ้นส่วนบริษัทตัวสั่นเพียงแค่สบตา จ้องมองไปที่ไฉ่เหลียน

“ไฉ่เหลียน” ชิงเฟยเรียกชื่ออย่างเชื่องช้า น้ำเสียงต่ำ เย็นยะเยือก แต่เต็มไปด้วยอำนาจ “บอกข้ามาว่า เจ้าทำงานในจวนขององค์ชายใหญ่มานานเท่าใดแล้ว?”

“สิ...สิบปีเจ้าค่ะ” ไฉ่เหลียนตอบตะกุกตะกัก ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากพระชายาผู้อ่อนแอคนนี้ทำให้เธอรู้สึกหายใจติดขัด

“ดีมาก สิบปีแสดงว่าเจ้าทราบระเบียบการของจวนเป็นอย่างดี” ชิงเฟยยิ้มอย่างเยียบเย็น “ถ้าเช่นนั้น บอกข้ามาว่าตาม ระเบียบการปฏิบัติงานมาตรฐาน ของจวน อาหารเช้าของพระชายาควรเป็นอย่างไร?”

“กะ... ก็... โจ๊กหนึ่งถ้วย...” ไฉ่เหลียนเริ่มหน้าซีด

“และอุณหภูมิของโจ๊กควรเป็นอย่างไร?” ชิงเฟยถามต่อด้วยรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด

“...ร้อนพอดีเพคะ”

“แต่นี่เย็นชืด” ชิงเฟยใช้ปลายนิ้วแตะถ้วยโจ๊กอย่างแผ่วเบา “นี่หมายความว่าอย่างไร? เจ้ากำลัง ละเลยหน้าที่ หรือ ประสงค์ร้าย ต่อผู้มีอำนาจในจวน?”

“บ่าว... บ่าวไม่กล้าเพคะ!” ไฉ่เหลียนรีบคุกเข่าลงทันที

ชิงเฟยไม่สนใจไฉ่เหลียน แต่หันไปทางนางกำนัลอีกคนที่มีสีหน้าตื่นตระหนก “แล้วเจ้าเล่า? ชื่ออะไร? หน้าที่ของเจ้าคืออะไร?”

“หงซิ่ว... บ่าวมีหน้าที่จัดเตรียมน้ำชำระร่างกายเพคะ” หงซิ่วตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

“น้ำในอ่างชำระควรเป็นน้ำเย็นหรือน้ำอุ่น?”

“น้ำอุ่นเจ้าค่ะ”

“ตอนนี้เป็นฤดูอะไร? อากาศยามเช้าเย็นหรือไม่?”

“...เย็นเพคะ”

“ดี” ชิงเฟยพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “แสดงว่าเจ้าก็ทราบว่าการอาบน้ำเย็นในยามนี้ อาจทำให้ผู้ที่อ่อนแอ ป่วยหนักถึงตายได้ ใช่หรือไม่?”

หงซิ่วตัวสั่นเทาจนแทบจะกลายเป็นหิน คำถามของพระชายาไม่ได้กล่าวหาว่าพวกนางวางยา แต่กล่าวหาว่าพวกนางกำลัง ผิดระเบียบการที่ร้ายแรงถึงขั้นทำให้ทรัพย์สินมีค่า (ตัวพระชายาเอง) เสียหาย

ชิงเฟยโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ร่างกายอ่อนแอไม่ได้ทำให้สายตาเธออ่อนลงเลยแม้แต่น้อย

“นับจากนี้ไป ระบบการทำงานในเรือนหลังนี้จะเปลี่ยนไปทั้งหมด” เธอประกาศเสียงกริบราวกับการแถลงนโยบายประจำปี “ข้าคือ ผู้บริหารสูงสุด และพวกเจ้าทุกคนคือ พนักงาน ถ้าใครทำตามระเบียบ ข้าจะให้ ค่าตอบแทน ที่สูงขึ้น แต่ถ้าใคร ทำงานผิดพลาดซ้ำสอง หรือ แสดงเจตนาเป็นปรปักษ์ต่อผู้บริหาร ข้าจะถือว่าเป็นการ กบฏต่อโครงสร้างอำนาจ”

“โทษของการกบฏคืออะไร? พวกเจ้ารู้ดี” เธอทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่ทำให้นางกำนัลทั้งสองจินตนาการถึงโทษประหารชีวิตอย่างสยดสยอง

ความโหดเหี้ยมของประธานบริษัทไม่ได้อยู่ที่การกรีดร้อง แต่อยู่ที่ความเย็นชาและไร้ซึ่งความปรานีต่อผู้ที่ขัดคำสั่ง

ไฉ่เหลียนและหงซิ่วรีบคุกเข่าก้มหัวลงจนหน้าผากแตะพื้น แทบไม่กล้าหายใจ “บ่าวผิดไปแล้วเพคะ! บ่าวจะรีบไปเปลี่ยนโจ๊กและเตรียมน้ำอุ่นให้พระชายาเดี๋ยวนี้!”

“เชิญ” ชิงเฟยตอบเพียงคำเดียว

เมื่อทั้งสองรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วราวกับหนีผี ชิงเฟยก็ทรุดตัวลงพิงหมอนด้วยความเหนื่อยล้า เธอรู้ว่าการใช้พลังจิตทั้งหมดควบคุมสีหน้าและน้ำเสียงนั้นต้องใช้พลังงานมหาศาล แต่ผลลัพธ์ที่ได้นั้นคุ้มค่า

เธอเริ่มได้ยินเสียงบ่าวไพร่กระซิบกระซาบกันที่นอกห้อง

“พระชายาดูน่ากลัวยิ่งกว่าองค์ชายใหญ่เสียอีก”

“นางไม่ได้ดุด่า แต่การพูดของนางเหมือนกำลังตัดสินโทษประหารชีวิตเราอยู่”

“นางไม่ได้อ่อนแอแล้ว... นางกลายเป็นคุณนายนักเลงไปแล้ว!”

ชิงเฟยยิ้มหยันให้กับชื่อใหม่ที่ได้รับ คุณนายนักเลง... ฟังดูเข้ากับเธอดี

เธอหยิบน้ำชาอุ่นที่หญิงรับใช้อีกคนนำมาเปลี่ยนให้ขึ้นจิบช้า ๆ

“หลี่ชุนเฟย... แม่ทัพผู้โหดเหี้ยมและเย็นชาที่กำลังจะกลับมาสินะ” เธอคิดถึงพระเอกที่ชื่อ หลี่ชุนเฟย

“ไม่ว่าคุณจะโหดเหี้ยมแค่ไหน ในฐานะประธานบริษัท ฉันก็ต้องมีอำนาจในการเจรจาต่อรองเสมอ คุณอาจเป็นแม่ทัพในสนามรบ แต่ในจวนนี้... อำนาจสูงสุดคือฉัน!”

ชิงเฟยตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องฟื้นฟูร่างกายนี้ให้เร็วที่สุด และเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับ พยัคฆ์ตัวจริง ที่กำลังจะกลับมายังจวนแห่งนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***