บทที่ 3 : เงาแห่งอาเคนไทล์

...บทที่ 3 : เงาแห่งอาเคนไทล์...

ความลึกของมหาสมุทรในยามค่ำคืน ไม่ได้มีแค่ความมืด

แต่มันเหมือนถูกกักขังในความทรงจำอันหนักหน่วง…

เหมือนทั้งคลื่นและกระแสน้ำ กำลังพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"กลับไปไม่ได้แล้ว"

ซีสรา นางเงือกผู้เคยสูงศักดิ์แห่งนครใต้น้ำ

บัดนี้ต้องซ่อนตัวอยู่ในโพรงถ้ำมืดทึบใต้แอ่งน้ำเค็มที่แทบไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่อาศัย

เส้นผมของเธอเปียกแนบใบหน้า ใบหน้าอิดโรยจนแทบไม่เหลือเค้าความสง่างาม

แขนข้างหนึ่งโอบรัดลูกแฝดไว้แน่น

อีกมือจิกพื้นหินแน่นขณะหายใจลำบากจากพิษแผลที่ยังไม่หาย

"อีกนิดเดียว... อย่าร้องนะลูก... อีกนิดเดียวแม่จะฝืนได้"

ลูกทั้งสองของเธอ เด็กชายและเด็กหญิง

เกิดมาในค่ำคืนอันนองเลือด กลางพิธีประจาน ที่ควรเป็นจุดจบของเธอ

แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่แม้แต่เธอยังไม่เข้าใจ

เด็กหญิง ผิวพรายแสงสีฟ้ารอบดวงตา มักจ้องลึกจนซีสรารู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ

เด็กชาย เงียบสนิท นอนนิ่งและหายใจเบาเบาราวกับลมหายใจของท้องทะเลที่ใกล้สงบ

วันที่หนึ่งในถ้ำ

ซีสราพบว่าร่างกายของเธอเริ่มติดเชื้อ

เลือดดำซึมออกจากบาดแผลที่สะโพกด้านซ้ายและข้างอก

ทุกครั้งที่เคลื่อนไหว จะรู้สึกเหมือนมีของแหลมจิ้มเข้าไปในกล้ามเนื้อ

เธอต้องกัดฟันฝืนให้นมลูก

แม้ร่างกายจะสั่นด้วยพิษไข้ แต่ดวงตาไม่อาจหลับลงได้เลย

"หากข้าเผลอหลับ... จะมีสิ่งใดมาเอาชีวิตพวกเขาไปไหม..."

วันที่สอง: เสียงแรก

ในยามค่ำคืน ขณะที่ซีสราหลับตาพิงหิน

เสียงแผ่วบางดังขึ้นในความมืดรอบตัว

“แม่... พ่ออยู่ที่ไหน...”

เธอสะดุ้งตื่น

ลูกน้อยทั้งสองยังคงนอนอยู่ในอ้อมแขน ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย

แต่เสียงนั้น... ดังในหัวของเธอชัดเจนเกินจะเป็นความฝัน

“แม่… น้ำรอบถ้ำไม่เหมือนเดิม...”

“มีบางอย่าง... ตื่นขึ้นแล้ว...”

เธอเงยหน้ามองเด็กหญิง

ดวงตาสีเงินยังคงจ้องมองเธอไม่กะพริบ

วันที่สาม: ลมหายใจของท้องทะเล

ลูกชายของเธอเริ่มแสดงอาการผิดปกติ

ซีสราสังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่เขาหายใจเข้า... น้ำรอบตัวจะสั่นไหว

เศษหินใต้ถ้ำลอยขึ้นช้า ๆ แล้วกลับลงมา เหมือนเขาควบคุมแรงโน้มถ่วงของน้ำได้โดยไม่รู้ตัว

“ลูก... เจ้ากำลัง... ดึงเวทเข้าตัว?”

เมื่อเธอวางมือบนอกของเด็กชาย

ความเย็นวาบแล่นเข้าร่างกายราวกับน้ำแข็งพันปี

พร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนบางส่วนของเวทมนตร์ในร่างเธอ ถูกดูดออกไป

"พวกเจ้า... ไม่ใช่เงือกธรรมดา..."

"เลือดของเขา เลวาน อยู่ในพวกเจ้า..."

วันที่สี่: ผู้เฝ้ามอง

ถ้ำทั้งถ้ำเริ่มสั่นสะเทือนเบา ๆ

เสียงของปลาทะเลหายไปจนหมด ไม่มีแม้แต่แสงจากปะการังใกล้เคียง

ตอนนั้นเองที่หญิงชราเงือกผู้หนึ่ง ว่ายเข้ามาอย่างเงียบงัน

เธอคือผู้ที่เคยช่วยซีสราหนี แต่ครั้งนี้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“ลูกของเจ้า... เริ่มกระตุ้นเส้นเวทในผนังถ้ำ”

“ข้าเฝ้าดูพวกเจ้ามาสามวัน และเงียบไม่ได้อีกแล้ว”

ซีสราเงียบ

เธอรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง

วันที่คำทำนายเริ่มเคลื่อนไหว และลูกของเธอไม่อาจถูกซ่อนไว้อีกต่อไป

คืนที่ห้า: การตัดสินใจ

หญิงชราพูดเสียงแผ่ว

“เด็กชายกลืนเวท... เด็กหญิงสื่อจิต…”

“ข้าคิดว่า...หนึ่งในนั้นคือ แกนเวทใหม่ของทะเล”

“หากพวกเขาเติบโตอย่างไร้การควบคุม... ประตูอาเคนไทล์จะเปิด... และปลุกสิ่งที่ไม่ควรถูกปลุก…”

ซีสราหลับตาแน่น

เสียงของเลวานยังดังก้องในใจ

“เจ้าต้องรอดให้ได้ ซีสรา… ไม่ใช่เพื่อตัวเจ้า… แต่เพื่อลูก…”

เธอมองลูกทั้งสองที่หลับอยู่ในอ้อมแขน

แล้วพูดกับหญิงชราว่า

“หากต้องฝึก…ข้าจะเป็นครูของพวกเขาเอง”

“ข้าจะไม่ยกพวกเขาให้กับผู้ปกครองคนใด ไม่ว่ามาจากเผ่าไหน…”

หญิงชรายิ้มเจื่อน

“เช่นนั้น เจ้าต้องรีบ...ก่อนที่ศัตรูจะตามรอยกลิ่นเวทพวกเขามาถึงที่นี่”

น้ำในถ้ำเริ่มเปลี่ยนสี

คล้ายถูกแต่งแต้มด้วยเงาสีน้ำเงินเข้มปนเทา

กลิ่นแปลกประหลาดลอยคละคลุ้งไม่ใช่กลิ่นเลือด ไม่ใช่กลิ่นตะกอนทะเล แต่มันเหมือน...กลิ่นของความเก่าแก่และเวทมนตร์ดึกดำบรรพ์

"ข้ารู้สึกถึงมันแล้ว..."

เสียงหญิงชรากระซิบขณะจับพื้นถ้ำแน่น

"พลังของเขา...เด็กชาย...กำลังเชื่อมกับประตูนั่น"

วันแรกของการฝึก

ซีสรานั่งนิ่ง กัดฟันฝืนแม้แผลยังไม่หาย

เธอผูกหินเวทเล็ก ๆ ไว้ตรงกลางโพรงถ้ำ แล้ววางลูกทั้งสองให้นั่งห่างกันโดยมีเธออยู่ตรงกลาง

“ลูก...พวกเจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุม…”

“ไม่ใช่เพื่อโลกนี้…แต่เพื่อชีวิตของพวกเจ้าเอง”

เด็กหญิงขมวดคิ้วแต่ยังฟังเงียบ ๆ

เด็กชายยังคงไม่พูด แต่จ้องมือของตนราวกับพลังจะทะลักออกได้ทุกเมื่อ

ซีสราเริ่มต้นด้วยคำภาวนาโบราณที่เธอเคยเรียนจากตำราในราชสำนัก

เมื่อเสียงบทสวดจบ หินเวทกลางถ้ำส่องแสงสีคราม…แต่ไม่ใช่แสงธรรมดา

แสงนั้นย้อนสะท้อนใบหน้าของเด็กหญิง

และเกิดรอยลายเวทโบราณขึ้นรอบเบ้าตาเธออย่างช้า ๆ

ซีสราถึงกับกลั้นลมหายใจ...

คำทำนายเก่าฟื้นคืน

“ลายเวทนั้น...ข้าเคยเห็นมัน…”

หญิงชราพึมพำ

“มันเป็นของเผ่าผู้เฝ้าอาเคนไทล์…ซึ่งควรสูญสิ้นไปพันปีแล้ว”

เด็กหญิงไม่ได้ยิน

เธอกำลังล่องลอยไปในภวังค์

แววตาไร้สติ น้ำรอบตัวกลายเป็นม่านเงา ทะเลทั้งทะเลเหมือนหยุดหายใจ

และทันใดนั้น…เธอพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา

“...พ่อ…อยู่หลังประตูนั้น…”

“เขารอ…แต่เขาถูกพันธนาการ…”

ซีสราหนาวเยือก

เธอไม่เคยพูดถึงเลวานให้ลูกฟัง

ไม่มีแม้แต่คำเดียวที่อธิบายว่าเขาตายไปอย่างไร

"ลูกเห็นอะไร…" ซีสราถามเสียงสั่น

"บอกแม่ที"

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น

“ประตูกำลังแตก...โลกใหม่จะถูกคลอด...แต่เลือดของแม่ต้องไหลเสียก่อน...”

เด็กชายผู้กลืนเวท

ในเวลาเดียวกัน เด็กชายซึ่งนั่งนิ่งมาตลอด เริ่มกรีดร้อง

เสียงของเขาไม่ใช่แค่เสียง

มันคือแรงสั่นสะเทือนที่กระแทกหินรอบถ้ำกระจายเป็นฝุ่น

พื้นถ้ำสะเทือนเวทมนตร์รอบตัวเหมือนถูกดึงเข้าไปในอกของเขา

“ไม่! เจ้าต้องหยุด”

ซีสรารีบว่ายเข้าไปกอด แต่ช้าไปนิดเดียว

พลังระเบิดรอบตัวเด็กชายเป็นวงแหวน

หญิงชราถูกผลักกระเด็นออกนอกถ้ำ

ซีสราเองก็ถูกผลักกระแทกกับผนังด้านหลังจนเลือดซึมออกจากบาดแผลเก่า

“เขาดูดเวทจากทุกสิ่งรอบตัว แม้แต่เวทป้องกันถ้ำ!” หญิงชราตะโกน

“เด็กคนนี้...อาจไม่ใช่ผู้เปลี่ยนสมดุลอย่างเดียว…เขาอาจเป็นผู้ทำลายมัน!”

ร่างกายที่เติบโตเกินวัย

หลังการระเบิดครั้งนั้น

ซีสราสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับลูกของเธอทั้งสอง

ผิวของเด็กหญิงเริ่มเกิดเกล็ดเงินจาง ๆ รอบไหล่

ผมของเธอยาวขึ้นราวกับผ่านเวลาหลายเดือนในคืนเดียว

ส่วนเด็กชาย...กระดูกขยายช้า ๆ

โครงหน้าเริ่มเปลี่ยน

จากทารกสู่รูปร่างเด็กวัย 3 ขวบในเวลาเพียงสองวัน

“ไม่...นี่เร็วเกินไป...พวกเขาจะทนไม่ไหว…”

ซีสราพึมพำ พร้อมน้ำตาเอ่อขอบตา

หญิงชราเงียบไปนาน ก่อนเอ่ยว่า

“เลือดของเผ่าเงือกผสมกับมนุษย์กึ่งเวท...มันเร่งเวลา...เพราะพวกเขาไม่ได้เกิดมาภายใต้โลกนี้เพียงมิติเดียว”

สุดทางของความลับ

ซีสรานั่งโอบกอดลูกทั้งสองแน่นในค่ำคืนนั้น

เธอรู้...การหลบซ่อนคงมีได้ไม่นาน

เสียงแว่วของพลังเวทจากภายนอกเริ่มดังขึ้นในรัศมีถ้ำ

หญิงชราตั้งเวรเงียบๆ ด้วยเวทเงาสะท้อน

แต่แม้แต่เธอก็ยังพูดเบาๆ ว่า

“พวกมันมาแล้ว…”

ซีสราต้องตัดสินใจ

จะหลบต่อไปและเสี่ยงให้ลูกถูกไล่ล่าจนไม่เหลือหนทาง?

หรือจะเริ่ม “เปิดทาง” ไปยังผู้เฝ้าเวทที่ยังคงภักดีต่อคำทำนาย

เธอก้มมองลูกทั้งสองที่กอดเธอแน่น

แล้วพึมพำ

“ข้าจะไม่หนีอีกต่อไป...”

“หากโลกจะเปลี่ยน...ให้มันเริ่มจากข้าเอง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***