บทที่ 2 : กำเนิดท่ามกลางศึก

...บทที่ 2 : กำเนิดท่ามกลางศึก...

เสียงแตรสงครามใต้น้ำดังกึกก้องกังวาน

กระแสน้ำถูกปั่นป่วนอย่างรุนแรงจากคฑาคลื่นที่ฟาดปะทะกันของนักรบทั้งสองฝ่าย

เปลวสีฟ้าแก่กับม่วงดำสลับกันวูบไหวราวสายฟ้าใต้มหาสมุทร

และตรงกลางของลานพิพากษา

ซีสรานั่งพิงก้อนหินปะการัง เลือดทะเลยังไหลออกไม่หยุดจากการคลอดลูกชาย

แขนสองข้างกอดร่างเล็ก ๆ ของเขาไว้แนบอก ทั้งที่แรงแทบไม่มีเหลือ

แต่เสียงในท้องเธอ...ยังไม่สงบ

ลูกอีกคนยังอยู่ในท้อง

ดิ้นแรงขึ้น... และบีบมดลูกอย่างรวดเร็วรุนแรง

“อีกคน…จะมาแล้ว...” เธอพึมพำทั้งน้ำตา

เสียงแผ่ว ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะความหนาว ความเจ็บ และแรงเวทมหาศาลที่แผ่ซ่าน

แต่ไม่มีใครสนใจเธออีกต่อไปแล้ว

เหล่านักรบมัววุ่นวายกับการรับมือศึก

แม่เฒ่าสูงสุดหายไปพร้อมขบวนเวท

บัลลังก์พิพากษาถูกพังครึ่งหนึ่งโดยพลังจู่โจมของศัตรู

“เจ้าแม่ทะเล…ช่วยข้าด้วย...”

ซีสราหลับตาแน่น พยายามประคองตัวขึ้นจากกองน้ำคร่ำที่เจือด้วยเลือด

มือข้างหนึ่งยังโอบลูกชายไว้

มืออีกข้าง…สั่นระริก เหมือนกำลังเรียกพลังเวทของตนขึ้นมาอีกครั้ง

ท้องของเธอเริ่มเกร็งรุนแรง

ปวดรุนแรงยิ่งกว่าครั้งแรก

ราวกับว่าลูกคนที่สอง กำลังผลักไสเวทอาฆาตที่ปกคลุมร่างเธออยู่

แล้วอยู่ดี ๆ

พลังแปลกประหลาดก็แผ่ขึ้นจากร่างซีสรา

แสงสีเงินขาวเปล่งจากท้องเธออย่างรุนแรง

แรงพอจะผลักคลื่นสงครามให้ถอยออกไปรอบวงกว้าง

แม้แต่นักรบของทั้งสองฝ่ายยังต้องหรี่ตา

เงือกบางตนมองเห็น “วงแหวนเวท” โบราณลอยขึ้นกลางท้องฟ้าทะเล

แสงนั้นไม่ใช่แสงแห่งความตาย

มันคือ แสงแห่งการกำเนิด…การเริ่มต้นใหม่…

ลูกสาวของซีสรากำลังจะถือกำเนิด

เจ็บ...เบ่ง...แล้วเจ็บอีก...

เสียงเวทโบราณเริ่มก้องในห้วงน้ำ

เหมือนเสียงของนางเงือกรุ่นบรรพกาลกำลังขับขานบทเพลงรับขวัญชีวิตใหม่

“โลหิตสองสายจะหลอมรวม

ดินน้ำไฟลมจะสั่นไหว

เด็กหญิงจะร้อง…และคำสาปจะขาดสะบั้น”

ซีสราร้องออกมาอีกครั้ง

คราวนี้เสียงของเธอกระแทกใส่กระแสน้ำเหมือนฟ้าผ่ากลางใจคลื่น

โซ่ศิลาวารีที่ตรึงแขนเธอไว้แตกละเอียดทันที

เกล็ดตามแขนของเธอเปลี่ยนสีจากฟ้าน้ำเงินกลายเป็นประกายเงินขาว

และในวินาทีนั้น…เด็กหญิงก็ออกมาพร้อมเสียงร้องแหลมสูงที่ทำให้ทั้งสนามรบหยุดชะงัก!

เงือกจากทั้งสองฝ่ายหยุดเคลื่อนไหว

หอกทุกเล่มค้างอยู่กลางอากาศ

กระแสน้ำสงบนิ่งราวหยุดเวลา

แสงสีเงินฟุ้งกระจายออกจากร่างของทารกน้อย

และตรงกลางฝ่ามือของเธอ...มีตราสัญลักษณ์เรืองแสงเป็นรูป “ตาปลาวาฬ”

ซึ่งในตำนาน…คือสัญลักษณ์ของ “เงือกผู้จะเปิดประตูห้วงที่ห้ามแตะต้อง”

“ข้าคลอดลูกแล้ว…” ซีสรากระซิบ เสียงเธอสั่น

“และพวกเขา…ไม่ใช่ความอ่อนแอของข้า”

“แต่เป็นคำตอบที่ทะเลรอคอยมาหลายพันปี”

ลูกสาวน้อยในอ้อมแขนของเธอ มองไปรอบลานพิพากษาด้วยดวงตาใสบริสุทธิ์

เธอยังไม่รู้ว่าชีวิตเริ่มต้นจากสงคราม

แต่พลังของเธอ…กำลังสั่นสะเทือนทะเลทั้งผืน

นักรบเงือกนาคีลึกหันมาสบตากันอย่างหวั่นไหว

นักรบจากเผ่ามารทะเลเหนือยังชะงักอยู่กับคำสาปเก่าแก่

และในจิตใจของทุกคนมีเพียงคำถามเดียว

“เด็กแฝดสองตนนี้…จะเปลี่ยนอนาคตของเราไปทางใด?”

เงือกแม่กับลูกสองคน

เสียงสงครามเงียบลงไปแล้ว

ไม่ใช่เพราะใครชนะ...แต่เพราะไม่มีใครกล้าขยับ

ร่างของหญิงสาวนางหนึ่งยังนั่งนิ่งอยู่กลางลานพิพากษาที่แตกพัง

แขนทั้งสองโอบทารกไว้แนบอกคนหนึ่งหลับสนิทอย่างสงบ อีกคนลืมตากว้างจ้องมองโลกเหมือนซึมซับทุกจังหวะของท้องทะเล

และตรงกลางอกของซีสรา

เลือดที่ยังไม่หยุดไหล กำลังรวมเข้ากับเวทโบราณบางอย่าง

มันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นตราสัญลักษณ์วงเวทใต้ผิวเนื้อ...

ตรานั้น...แม่เฒ่าทุกเผ่ารู้จัก

มันคือ "ตราประตูแห่งอาเคนไทล์"

ประตูใต้ก้นห้วงน้ำที่ไม่มีใครเคยเปิดได้นับพันปี

…เพราะผู้เปิดต้องเป็น "สายเลือดผสมที่ถือกำเนิดในคืนคลื่นสลาย"

และลูกแฝดของซีสรา

ถือกำเนิดในคืนนั้นพอดี

“เอาพวกมันมา!”

เสียงผู้นำเผ่ามารทะเลเหนือคำรามใส่ลูกน้อง

“คุ้มกันนางกลับ! ห้ามใครแย่งเด็ก!” ฝ่ายนาคีลึกตะโกนใส่นักรบของตน

เงือกทั้งสองเผ่า...เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกัน

แต่แทนที่จะมุ่งเข้าหากัน พวกเขา พุ่งเข้าใส่ซีสรา เพื่อแย่งลูกของเธอ

ซีสรากัดฟัน

แม้ยังอ่อนแรงจากการคลอด เธอก็กระชับลูกแนบอก แล้วพุ่งตัวลงสู่แนวหินปะการังด้านล่างทันที

เสียงเวทคำรามไล่หลัง เงือกหลายตนฟาดหางตามมา

“ข้า…ต้องหนี…”

“แม้ไม่มีแรง…ข้าก็จะว่ายไปให้ไกล…ไกลจากมือใครทั้งนั้น…”

ใต้มหาสมุทรชั้นล่าง

ถ้ำโบราณแห่งหนึ่งอยู่ลึกเกินกว่าเงือกทั่วไปจะกล้าดำดิ่งลงไป

ว่ากันว่าเคยเป็นที่บำเพ็ญของเงือกนักบวชในยุคแรก

ตอนนี้มันกลายเป็นที่หลบภัยของแม่คนหนึ่งกับลูกน้อยสองคน

ภายในถ้ำมีเพียงแสงเรืองจากเห็ดเรืองแสง

เสียงหัวใจซีสราเต้นแผ่วเบา

ร่างเธอสั่นจากพิษบาดแผล แต่ตากลับจ้องมองลูกน้อยไม่กะพริบ

“เจ้าคือความเจ็บของข้า…และความหมายของข้า”

“หากต้องตาย ข้าจะตายเป็นคนสุดท้าย หลังพวกเจ้า”

เธอเอานิ้วแตะหน้าผากลูกชาย

และวางจูบเบา ๆ บนเปลือกตาลูกสาว

แต่ก่อนที่เธอจะได้พัก

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากผนังถ้ำ

“ในที่สุด...ผู้ถือกุญแจก็มา…”

หญิงชราในเงามืด

ร่างผอมโซของเงือกชราโผล่ออกมาจากเงาหิน

เธอสวมเสื้อคลุมทำจากหนังปลาผี

เกล็ดของเธอซีดขาว และดวงตาทั้งสองมืดสนิท

“เจ้าคือสายเลือดบาป...แต่ลูกของเจ้า...คือคำทำนายที่เรารอคอย”

“ประตูแห่งอาเคนไทล์กำลังสั่นสะเทือนแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?”

ซีสราพยายามลุกขึ้น

ทั้งที่แทบไม่มีแรง เธอก็ยังยกหางตั้งการ์ดปกป้องลูก

“อย่าเข้าใกล้ลูกข้า…”

หญิงชราไม่ขยับ

แต่พูดเสียงแผ่วเบาว่า…

“เด็กหญิงของเจ้าจะเปิดประตู...เด็กชายของเจ้าจะปิดมันจากด้านใน…”

เธอเว้นวรรค

ก่อนจะพูดประโยคที่ซีสราไม่เคยลืมไปจนตาย

“หนึ่งในสองจะมีชีวิต…อีกหนึ่งจะกลายเป็นตำนาน”

น้ำในถ้ำเย็นจัด

แต่เหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลังของเธอ

“หมายความว่าอย่างไร…”

ซีสราพึมพำ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินคือคำพยากรณ์ หรือคำสาป

หญิงชราหายตัวไปทันทีที่พูดจบ

เหลือเพียงคลื่นน้ำที่นิ่งงัน กับลูกแฝดสองคนในอ้อมแขนของแม่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***