ตอนที่ 3 : ความอบอุ่นเล็ก ๆ

บ่ายวันหนึ่ง ฟ้าครึ้มเหมือนจะร้องไห้ มีนกำลังจัดช่อดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งไว้ เสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุเก่าในร้านคลออยู่ แต่ทันใดนั้นฝนก็เริ่มโปรยปรายก่อนจะกลายเป็นสายหนัก

เม็ดฝนกระทบกระจกหน้าร้านดัง ติ๋ง ติ๋ง ไม่หยุด ร้านทั้งร้านเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยม่านสีเทา มีนรีบเดินไปดึงผ้าม่านหน้าร้านลงครึ่งหนึ่ง ป้องกันละอองฝนที่สาดเข้ามา

ขณะที่เขากำลังยกกระถางต้นไม้ใหญ่ใกล้ประตู เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น กริ๊ง…

มีนหันขวับไป พลันเห็นร่างสูงในชุดสูทดำเปียกฝนก้าวเข้ามา ผมสีดำสนิทของเขามีหยดน้ำเกาะพราว สายตาคมนั้นยังคงนิ่งเหมือนทุกครั้ง

“คุณ! เปียกหมดแล้ว” มีนตกใจ รีบวางกระถางแล้วคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กจากหลังเคาน์เตอร์ “เข้ามาข้างในเร็ว เดี๋ยวไม่สบาย”

คิรันไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงก้าวเข้ามาอย่างสงบ ยื่นมือมาช่วยประคองกระถางที่มีนกำลังยกอยู่ก่อนหน้านี้

“ระวังลื่น” เสียงทุ้มต่ำกล่าวสั้น ๆ แต่ใกล้จนมีนได้ยินชัด

มีนชะงักเล็กน้อย ใจเต้นแรงโดยไม่เข้าใจ เขายอมปล่อยให้คนตรงหน้าช่วยวางกระถางไว้ที่มุมร้าน ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้ “นี่ครับ เช็ดหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

คิรันรับผ้ามาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ราวกับไม่คุ้นเคยกับการได้รับความใส่ใจแบบนี้ เขาซับหยดน้ำออกจากผมอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่มีนรีบไปชงโกโก้ร้อนมาให้

“นั่งรอก่อนนะครับ ฝนคงกว่าจะหยุด”

คิรันมองถ้วยโกโก้ร้อนที่ถูกวางตรงหน้า ไอน้ำลอยขึ้นคลอเคลียแก้วใส เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหยิบขึ้นจิบเบา ๆ

รสหวานละมุนผสมขมอ่อน ๆ แทรกซึมลงคอ ราวกับความอบอุ่นที่เขาไม่เคยลิ้มลองมานาน… จนเกือบลืมไปว่าตัวเองยังมีหัวใจ

“อร่อยไหมครับ?” เสียงใสถามขึ้นด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

คิรันเงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาคมแฝงประกายบางอย่าง ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “อืม”

เพียงคำนั้น แต่กลับทำให้มีนยิ้มกว้างขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

---

เสียงฝนยังคงเทกระหน่ำข้างนอก สองคนในร้านเล็กนั่งเงียบอยู่ด้วยกัน บรรยากาศไม่ได้อึดอัด แต่กลับเต็มไปด้วยความสงบแปลกประหลาด

มีนพยายามชวนคุย “คุณมาซื้อกุหลาบแดงทุกครั้งเลยนะครับ ไม่เบื่อเหรอ?”

คิรันวางถ้วยลงเบา ๆ ตอบเรียบ ๆ “ไม่”

“ผมสงสัยจัง… ปกติผู้ชายไม่ค่อยซื้อดอกไม้เองบ่อย ๆ นะครับ”

คิรันหันมองกุหลาบแดงที่ประดับในแจกัน มองนิ่งราวกับกำลังพูดกับมันมากกว่ามนุษย์ ก่อนเอ่ยเบา ๆ “กุหลาบ… แข็งแรงกว่าที่คิด”

มีนกระพริบตา ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนั้น เขาหัวเราะเบา ๆ “คุณก็มีมุมแบบนี้ด้วยสินะ”

คิรันหันกลับมามอง แต่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงจิบโกโก้ต่ออย่างเงียบ ๆ

---

ในขณะเดียวกัน ภายนอกฝนมีเงาบุคคลยืนมองเข้ามาจากอีกฟากถนน รถคันหรูสีดำค่อย ๆ เคลื่อนออกไปช้า ๆ คนขับคือ ลูกน้องของเรย์ มาเฟียคู่แข่ง เขายกโทรศัพท์ขึ้นรายงานเสียงต่ำ

“บอสครับ ผมเห็นคิรันเข้าไปในร้านดอกไม้อีกแล้ว คราวนี้ยังนั่งอยู่เป็นชั่วโมง”

ปลายสายหัวเราะเย็น “ดอกไม้… หรือคนขายดอกไม้กันแน่ที่เขาสนใจ หึ น่าสนุกดี”

---

หลังฝนซา บรรยากาศสดชื่นกว่าก่อนหน้า คิรันลุกขึ้นยืน ช่อกุหลาบแดงถูกจัดอย่างประณีตวางรอไว้แล้ว มีนส่งให้ด้วยรอยยิ้ม “วันนี้แถมให้ดอกหนึ่งนะครับ เป็นกุหลาบขาว… หมายถึงความบริสุทธิ์ใจ”

คิรันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนรับมา เขามองดอกกุหลาบขาวที่ถูกสอดไว้ในช่อสีแดงร้อนแรง ดวงตาคมสะท้อนแววอ่อนโยนเพียงชั่วขณะ

“ขอบคุณ” เขาเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรกอย่างเต็มเสียง

เพียงสองคำ แต่ทำให้มีนยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายอย่างที่คิรันไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน

เมื่อชายในสูทดำก้าวออกจากร้านไป มีนยืนมองตามหลังเงาร่างนั้นจนลับสายตา เขายกมือแตะอกตัวเอง หัวใจยังเต้นแรงอย่างไม่อาจห้าม

“ทำไมคนคนนี้… ถึงทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้นะ”

---

คืนนั้น ที่คฤหาสน์คิรัน

ลูคัสเห็นเจ้านายวางช่อกุหลาบแดงพร้อมดอกขาวเพียงดอกเดียวไว้บนโต๊ะ เขาเหลือบตามองอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่กล้าถามมากไปกว่านี้

คิรันยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ แต่สายตายังคงหยุดที่ดอกกุหลาบขาวนั้นราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่มีค่ามากกว่าทุกอย่างที่เขามี

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***