บทที่3

---

บทที่ 3 : สายตาในยามราตรี

แสงไฟส้มซีดจากเสาไฟฟ้าข้างทางทอดเงายาวบนถนนที่เงียบงัน ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณจนเหลือเพียงแสงรำไรให้พอมองเห็นเส้นทาง แต่ในสายตาของ “เธอ” มันกลับดูพร่ามัว ไม่ใช่เพราะความมืด หากแต่เพราะน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตาเหล่านั้น

เธอยืนอยู่ริมถนนที่ครั้งหนึ่งเคยเดินเคียงข้างใครบางคน มือทั้งสองกำเสื้อคลุมแน่นเพื่อปกปิดความหนาวเย็น แต่ไม่ว่าผ้าเนื้อหนาจะอุ่นแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้หัวใจที่แตกสลายกลับมาอบอุ่นได้อีก

เสียงรถที่แล่นผ่านไปในระยะไกลทำให้ความคิดของเธอสะดุดชั่วขณะ แต่ไม่นาน ความเงียบก็เข้ามาโอบล้อมอีกครั้ง ความเงียบที่เจ็บปวดกว่าคำพูดใด ๆ มันคือความจริงที่ชัดเจนที่สุด—เขาไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว และไม่มีวันกลับมา

> "ทำไม… ต้องเป็นแบบนี้"

เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่ากำลังถามใคร หรือหวังจะได้ยินคำตอบจากที่ใด แต่ในความมืด เธอได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของตัวเองสะท้อนกลับมา

ยามราตรีไม่เคยใจดีกับคนที่เจ็บปวด มันคือช่วงเวลาที่ความทรงจำโถมเข้ามาอย่างไม่ปรานี ภาพรอยยิ้มของเขายังชัดเจน รอยสัมผัสอบอุ่นในวันวานยังคงติดตรึง แต่สิ่งที่เจ็บที่สุดคือภาพสุดท้าย—วันที่เขาหันหลังจากไปพร้อมกับสายตาที่เธอไม่เคยลืม

สายตาในยามราตรี …ดวงตาคู่นั้นที่เคยมองเธอด้วยความรัก กลับกลายเป็นแววตาเฉยชาเย็นชา เหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่เคยมีความผูกพันต่อกันเลยสักนิด

เธอจำได้ดี วันนั้นฝนตกหนัก ถนนเปียกชื้น เสียงฟ้าร้องสั่นสะท้อนท้องฟ้า แต่เสียงหัวใจของเธอกลับดังกว่า เธอถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอคำตอบ ขอเหตุผล ขอแม้เพียงเศษเสี้ยวของความจริงที่จะทำให้เธอยังหายใจต่อไปได้ แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงประโยคสั้น ๆ

> "เราคงไปต่อด้วยกันไม่ได้"

คำพูดนั้นเป็นดั่งมีดที่กรีดลึกลงกลางใจ และแววตาของเขาที่ไม่สั่นไหวแม้แต่น้อยยิ่งตอกย้ำว่า เธอไม่ได้มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว

---

คืนแล้วคืนเล่า เธอหลับตาไม่ได้ ทุกครั้งที่เปลือกตาปิดลง ภาพเขาในอ้อมกอดคนอื่นก็ผุดขึ้นมา ความจริงที่เขาเลือกใครอีกคนแทนเธอเป็นเหมือนฝันร้ายที่ไล่ตามไม่หยุด และไม่มีที่ใดให้หนีไปได้

สายตาของผู้หญิงคนนั้น—ผู้ที่เข้ามาแทนที่—คือสิ่งที่เธอเกลียดและหวาดกลัวที่สุด เพราะมันคือสายตาที่เขาเคยมอบให้เธอ มันคือประกายรักที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ แต่บัดนี้กลับกลายเป็นของคนอื่นโดยสมบูรณ์

ในยามค่ำคืนที่เงียบงันแบบนี้ ความทรงจำยิ่งชัดเจน ความโดดเดี่ยวกัดกินจนร่างกายสั่นสะท้าน เธออยากจะตะโกน อยากจะร้องออกมาให้สุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา นอกจากเสียงสะอื้นเบา ๆ ที่แผ่วไปกับสายลม

หัวใจที่เคยเชื่อมั่นในคำสัญญา ตอนนี้แตกละเอียดจนไม่เหลือชิ้นส่วนพอจะเยียวยาได้ เธอพยายามห้ามตัวเองไม่ให้นึกถึง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะทุกสิ่งรอบตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของเขา—ถนนเส้นนี้ที่เคยเดินด้วยกัน ร้านกาแฟที่เคยหัวเราะร่วมกัน เพลงที่เคยเปิดฟังในรถ ทุกสิ่งทุกอย่างยังอยู่ แต่เขาหายไปแล้ว

---

ยิ่งมองออกไปในความมืด เธอยิ่งรู้สึกเหมือนถูกกลืนกิน สายตาของเธอในยามราตรีไม่ได้มองไปที่ใดเลย หากแต่มองย้อนกลับไปยังอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน ความว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหน้าคือเงาสะท้อนของหัวใจที่ไร้ความหวัง

เธอถามตัวเองอยู่เสมอว่า “ผิดพลาดตรงไหน” “ไม่ดีพอในจุดใด” แต่คำตอบกลับเงียบงัน เหมือนราตรีที่ปิดปากไม่ยอมเผยความจริงให้ใครฟัง สิ่งเดียวที่ดังชัดคือเสียงหัวใจที่ยังเต้นอย่างเจ็บปวด

ทุกก้าวเดินในความมืดคือการทรมาน ทุกการหายใจคือการฝืน สายลมที่พัดมาพร้อมกลิ่นฝนยิ่งตอกย้ำภาพวันจากลา เธอไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าความเจ็บปวดนี้จะจางไป หรือบางที...มันอาจไม่เคยหายไปเลย

---

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนดวงจันทร์ลอยสูงขึ้น ฟ้ากลางคืนยังคงเงียบงัน เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยแววหวัง บัดนี้มีเพียงความเศร้าสร้อยที่บอกเล่าเรื่องราวได้มากกว่าคำพูดใด ๆ

สายตาในยามราตรีของเธอ คือสายตาที่แบกรับบาดแผลทั้งหมดไว้ข้างใน มันคือกระจกที่สะท้อนให้เห็นว่า บางความรักไม่ได้จบลงด้วยการลืม แต่จบลงด้วยการอยู่ต่อไปพร้อมกับบาดแผลที่ไม่มีวันสมาน

และในค่ำคืนนี้ เธอได้เข้าใจความจริงบางอย่าง—

ความรักไม่ใช่สิ่งที่สวยงามเสมอไป มันสามารถกลายเป็นโซ่ตรวนที่ผูกมัดหัวใจให้เจ็บปวดไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***