ตอนที่1รับผมใเลี้ยวด้วยครับเจ้านาย

การเล่นเกมมันไม่ง่ายแต่นิดเดียว ต้องข้ามแต่ละด่านไปที่ไม่ง่าย ตายซ้ำตายซากจะเริ่มต้นใหม่ จนกว่าเราชนะ

แต่ฉันก็ชอบการเล่นเกมมากๆ ชอบการชนะ จนฉันตัดสินใจลองเป็นสตรีมเมอร์ เป็นสตรีมเมอร์ครั้งแรกก็ตอน มอต้น เล่นเกมมาได้เรื่อยๆใครหลายคนก็บอกว่าฉันเล่นเกมเก่ง ฉันไม่รู้ว่ามันยากตรงไหน

จนฉันรู้ตัวมาอีกทีก็คนรู้จักกันทั่วโลกแล้ว ใครๆก็อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันใช้ชีวิตแบบการเล่นเกมมาเรื่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งประกาศว่าการแข่งขันอีสปอร์ต ฉันตัดสินใจลงแข่งขันจนได้รางวัลนับครั้ง คนทั่วโลกก็รู้แล้วว่า สตรีมเมอร์ใครๆหลายคนก็ตามหา ยูจูงฮยอก

ฉันหยุดงานสตรีมเมอร์ของตัวเองเพื่อการแข่งขันอย่างเต็มตัว ฉันเริ่มมีรายได้เพิ่มมากขึ้นฉันส่งเสียค่าเทอมของตัวเองและของน้องสาว

ที่จริงแล้วฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่มีอยู่ว่าวันหนึ่ง เด็กคนนี้ก็มาบ้านฉันแล้วบอกตัวเองว่าเป็นน้องสาว และแนะนำตัวเอง ยูมีอา ฉันไม่เชื่อ เลยลองไปตรวจ DNA ผลออกมาว่าเด็กคนนี้เป็นน้องสาวของฉันจริงๆ ฉันเลยต้องรับเลี้ยงเด็กคนนี้ ในห้องเช่าโทรมๆ ช่วงนั้นฉันไม่ค่อยมี จะเลี้ยงตัวเองด้วยซ้ำ แต่มันก็ผ่านมาลำบากเหมือนกัน อันสุดท้ายฉันก็ตั้งตัวได้

ในเมื่อฉันตั้งหลักได้แล้วฉันก็เริ่มชีวิตที่ดีขึ้น ซื้อคอนโดซื้อรถ เริ่มสอบใบขับขี่ เริ่มคิดว่าต้องใช้ชีวิตที่แบบละเอียดละออ เอาจริงเอาจัง การแข่งขันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จะการฝึกซ้อมฉันก็ไม่เคยผ่อนปนเลย น้องสาวของฉันก็บอกให้ฉันพักผ่อนบ้าง ฉันพูดเสมอว่าเดี๋ยวค่อยพัก ความเครียดก็เริ่มสะสมไปเรื่อยๆ แต่สุดท้ายต้องไปหาหมอ

“การมีความเครียดสะสมเป็นเวลานานส่งผลเสียต่อร่างกายและจิตใจอย่างแน่นอนค่ะ อาการที่คุณเป็นอาจสังเกตได้มีหลายอย่างเลยนะคะ……”

ฉันรบขมวดคิ้วต้องรับฟังไม่เข้าใจเพราะน้องสาวบอกให้มา เธอดูเหมือนไม่ไว้วางใจ นั่งข้างๆกับฉัน แล้วฉันต้องมานั่งฟัง เธอตรงหน้าฉันเหมือนกับจริงจังเรื่องอาการของผู้ป่วย แต่ฉันก็เลิกสังเกตป้ายชื่อของเธอ อีซอลฮวา

“คุณยูจุงฮยอกค่ะ ได้ฟังที่ฉันพูดไหมค่ะ”

“ครับ” ทำหน้าตายใส่เหมือนที่ฉันไม่เคยฟัง

“หมอขอพูดต่อนะคะ”

“ความเครียดสะสมเป็นเรื่องที่ต้องระวังนะคะ ถ้าคุณรู้สึกว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอาการเหล่านี้ ลองหาเวลาพักผ่อน หรือทำกิจกรรมที่ชอบดู อย่างเช่นเลี้ยงสัตว์ นะคะ หัดช่วยการผ่อนคลายลงได้ค่ะ”

ดูเหมือนว่าน้องสาวของฉันจะเหม่อลอยมากจนมาอยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างที่เธอไม่รู้ตัว แต่ตอนถึงกลับบ้านเธอก็หันมาหาฉันแล้วตะโกนเสียงดังใส่ฉัน

“ลาออกค่ะโอปป้า”

“ไม่”

“ทำไมเหรอคะไม่เห็นอาการของพี่หรอมันหนักมากเลยนะ ถ้าโอปป้าไม่ออกจากการแข่งขันอีสปอร์ต อาการของโอปป้าหนักกว่านี้นะคะ หนูขอร้องล่ะ” แล้วเธอก้มหน้าลงไปไม่สบตาฉันดูเหมือนว่าเธอจะเสียใจมากๆ ฉันต้องออกจากตรงนั้นจริงๆ แต่ขอครั้งสุดท้าย

“ก็ได้ ยูมิอา แต่นี้ขอครั้งสุดท้ายนะเพราะมันคือนัดสุดท้ายแล้วที่จะพาทีมไปทั่วโลก”เธอเงยหน้าและสบตากับฉัน

“จริงหรอคะ”ฉันพยักหน้าและไม่ตอบอะไร “เย้พี่จะได้พักผ่อนแล้ว พี่จะได้อยู่กับมีอาแล้ว งั้นหนูไปทำการบ้านก่อนนะ”ฉันลูบหัวเธอพร้อมก็พยักหน้าแล้วเธอก็วิ่งออกไป

ในเมื่อการแข่งขันครั้งสุดท้ายจะมาถึงแล้วฉันก็ต้องซ้อม จนถึงวันจริงฉันก็พาทีมชนะได้ ฉันเริ่มลงบันไดแล้วรู้สึกอาการภาพมันเบลอไปหมดรู้สึกโลกมันเอียง ฉันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันแต่ฉันและไม่รู้สึก

ลืมตาอีกทีก็เห็นเพดานสีขาว ฉันมองทั่วห้องนี่นี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่ นี้ฉันเป็นอะไรทำไมอยู่ที่นี่เสียงประตูเปิดดัง ปั่ง! อย่างแรงและเสียงร้องไห้ของน้องสาวของฉัน ฉันตกใจมากที่เธอร้องไห้ เธอเห็นฉันเริ่มวิ่งมาที่ขอบเตียงจะกอดฉัน เธอร้องไห้ไม่หยุด จนฉันต้องปลอบเธอถึงจะหยุด

“โอปป้าเป็นไงมั่ง” ฉันส่ายหน้าแล้วสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร

“มีอา พี่อยู่ที่นี่ได้ไง” เธอมองหน้าฉันเหมือนจะร้องอีกรอบแต่เธอก็ตอบ “พี่จำไม่ได้หรอ พี่แข่งเสร็จพี่เป็นลมไปเลย 2วันมันเต็มๆ พี่หลับไป มีอา เป็นห่วงมาก” เธอพูดเสร็จเธอก็กอดฉันเอาล่าสุดของฉันเหมือนเดิม

“ โอปป้าหน้าท้องแข็งเจ็บไปหมด”

“แล้วเธอจะมาถูทำไม”

“นี่ฉันนอนหลับไป2วันมันเต็มๆเลยหรอเนี่ย” ฉันปล่อยน้องสาวก้มหน้ากอดฉันไว้แน่น ฉันรู้สึกว่าฉันทำแบบนี้มันหนักเกินไปจริงๆ ฉันกลัวว่าเธอจะเสียใจอีก ถึงเวลาที่ฉันต้องออกจากที่นั่นจริงๆเลยนะ

“เรื่องต่อไปค่ะ ข่าวการออกนักกีฬาอีสปอร์ต ยูจุงฮยอก อย่างเป็นทางการนะคะ แต่ฉันได้ยินข่าวมาว่า มีหลายค่ายพยายามเป็นตัวเขาเข้ามาแต่ไม่สำเร็จ และเขาก็ปฏิเสธการเป็นcoachด้วยค่ะ ขอให้เหตุผลว่า อยากพักผ่อนดูแลร่างกาย เป็นข่าวดีนะเสียดายมากเลยค่ะ”

พวกนักข่าวเอาอีกแล้ว ฉันแค่อยากดูแลร่างกายตัวเองให้ตัวเองเผื่อไม่เครียดไปกว่าเดิมอีก จะดูข่าวสักหน่อยแต่เครียดหนักกว่าเดิมซะอีกฉันออกจากการแข่งขันอีสปอร์ต แต่ฉันไม่ได้ออกจากการเป็นนักแคสเกมสักหน่อยมันมีอีกทางนึงกันหาก

สายโทรศัพท์เข้ามาโดยรัวๆ ก็ดูสายปลายทางก็เห็นว่าอดีตหัวหน้าโทรมาแบบไม่ยั้ง ก็ปล่อยให้โทรไปก็ไม่รับสาย สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการพักผ่อน และค้นหาวิธีการคลายเครียด

เขาบอกวิธีดีที่สุดคือการเลี้ยงสัตว์ การเลี้ยงสัตว์หรอฉันก็ไม่ค่อยอยากเลี้ยงด้วยสิพวกมัน ชอบทำบ้านรบแล้วชอบทำโวยวาย บางทีเวลาเจ็บป่วยก็ต้องไปหาหมอเสียค่ารักษาเพิ่มอีก รบกวนเพื่อนบ้านซะด้วย ไม่อยากเลี้ยงเลยเพิ่มความเครียดให้ฉันอีก

ฉันกำลังคิดๆอยู่คนเดียวอยู่นั้นน้องสาวก็เดินมาแล้วเห็นหน้าจอที่ฉันพิมพ์ว่าวิธีคลายเครียด แล้วมันก็ขึ้นว่าเลี้ยงสัตว์เลี้ยง แล้วน้องสาวมองหน้าฉัน

“เหมือนโอปป้าไม่อยากเลี้ยงสัตว์เลยเลยนะ งั้นลองเลี้ยงอมนุษย์ดีไหม” น้องสาวฉันเห็นฉันว่าทำหน้าคิดว่าหมดเธอเลยเอานิ้วจิ้มหน้าผากแบบเบาๆแล้วให้คำแนะนำแบบง่ายๆ

“ก็พวกเขาไม่ทำบ้านรกไม่ทำเสียงดังแถมแข็งแรงอีกต่างหาก ที่บ้านของเพื่อนหนูก็เลี้ยงอมนุษย์เหมือนกันนะ เพื่อนหนูบอกว่าพวกเขาเป็นคนดีมากๆเลยบางทีก็พูดได้บางทีก็พูดไม่ได้แล้วแต่บางตัว งั้นพี่ลองเลี้ยงอมนุษย์ดูสิ จริงด้วยค่าตัวของมันแพงมากเลยนะ”

“งั้นหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ลองไปคิดดู” ที่นี้ฉันคิดหนักเลยค่าตัวแพงหรอแพงแค่ไหนเนี่ย ฉันเลยลอง search หาดู แพงจริงด้วยกฎหมายก็มีด้วย จะเลี้ยงหรือไม่เลี้ยงดีนะ

เวลาที่ฉันคิดไปคิดมากมันก็จะใกล้เที่ยงแล้วฉันเลยเตรียมตัวจะทำอาหาร ลุกไปเข้าครัวแล้วเปิดตู้เย็นในตู้ไม่มีอะไรเลย ถอนหายใจต้องออกไปข้างนอกจริงๆสินะ เดินออกไปหยิบกระเป๋าและเสื้อโค้ทกุญแจบ้าน รหัสไปทำน้องสาวที่กำลังดูโทรทัศน์จอใหญ่

“มีอา พี่จะออกไปข้างนอกจะเพิ่มไหม”

“ โอปป้าจะออกไปข้างนอกหรองั้น มีอาขอขนมเพิ่ม”

“ไม่ได้ ในตู้เก็บของมีขนมเก็บไว้เพียบเลยเธอจะเอาเพิ่มไปทำไม”ขมวดคิ้วแล้วเห็นเธอกำลังจะหยิบขนมจากโต๊ะกิน คิ้วมันกระตุกยิกๆๆๆ

“มีอาห้ามกินขนมก่อนกินข้าวนะ” การพูดทิ้งถ่ายไว้ที่เธอก่อนจะเดินออกไป จะได้ยินเสียงเธอโวยวายเสียงดัง

“ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ แง้งงงงงงง”

ฉันนี้กำลังรีบซื้อของกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน โดยที่ไม่มองอะไรเลยมุ่งหน้าไปอย่างเดียว มาถึงห้าง รีบซื้อรีบจ่ายเงิน ตอนนี้ผ่านหน้าร้านขายสัตว์เลี้ยงและอมนุษย์ และรู้สึกถึงสายตาที่มองฉัน เลยหันไปดูก็เห็นอมนุษย์เด็กวัย 5 ขวบมองตาฉันไม่กระพริบ เลยเดินเข้าไปใกล้ๆกระจก มองมันกลับไป

ความรู้สึกแปลกประหลาดก็เข้ามายังไม่คาดคิดจิตใจของฉันบอกว่าตัวนี้แหละใช่ ฉันเดินเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว และถามพนักงานว่า

“ผมจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ไหมครับ”

ทำตามเจ้าหน้าที่หมดทุกอย่างอยากไปคาดคิดเพื่ออยากได้ ไอ้เจ้าตัวก้อนปุ๋ยตัวนั้น อมมนุษย์จิ้งจอกขาวมาอยู่ข้างกาย ฉันได้ยินเสียงชื่อของเด็กคนนั้น จากปากเจ้าหน้าที่ คิมดกจา

ฉันรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อุ้มเจ้าหนี้มาถึงหน้าบ้าน ฉันทำอะไรลงไป ในเมื่อฉันรับนี้เจ้าเด็กขนปุ้ยมาแล้ว เพื่ออธิบายให้น้องสาวทีหลัง ฉันเปิดประตูเข้าบ้านไป ได้ยินเสียงน้องสาววิ่งมาหา เหมือนจะถามเรื่องของกินว่าจะทำอะไร แต่เธอกับฉันชะงัก เธอมองอมนุษย์จิ้งจอกขนขาวตัวน้อยที่อยู่ในมือฉันเธอไม่มองสิ่งที่ฉันซื้อกับข้าวมาทำกินเลย

“มีอาคือว่า….” แผนที่พยายามจะอธิบายให้น้องสาวตัวเองฟังแต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิด

“อาาาาาน่ารักน้องเป็นตัวอะไรหรอคะโอปป้า เป็นจิ้งจอกหรอ จิ้งจอกขาว แต่สายพันธุ์นี้หายากมากเลยนะคะ โอปป้าได้มายังไง น้องมีชื่อว่าอะไรคะ” คำพูดที่จะอธิบายให้น้องสาวฟังกลืนหายไปกับลงคอ และคำถามมาเป็นพูดมาแบบรัวๆ

“มีอาเบาๆหน่อย คิมดกจา ตกใจหมดแล้วเอามาให้พี่อุ้มก่อน” ไม่พูดพร่ำทำเพลงไม่ฟังเสียงน้องสาวโวยวายฉันอุ้มอมนุษย์จิ้งจอกเดินเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูให้แน่น ฉันมีสิ่งที่ต้องทำหลายอย่าง แจ้งการดูแลเจ้าขนปุยนี่ ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกันที่ฉันต้องไม่ได้อมนุษย์ ตัวเองฉันซื้อมาแบบไม่ทันตั้งตัว

เด็กน้อยคนนี้เหมือนจะมองหน้าฉัน แล้วสลับกับมองน้องสาวฉัน เหมือนกำลังงงๆว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เจ้าขนปุ้ยไม่ต้องลงแชทก็โง่เหมือนกับว่าฉันซื้อแกมาได้ยังไง ในเมื่อฉันซื้อมาแล้วฉันก็ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***