การเล่นเกมมันไม่ง่ายแต่นิดเดียว ต้องข้ามแต่ละด่านไปที่ไม่ง่าย ตายซ้ำตายซากจะเริ่มต้นใหม่ จนกว่าเราชนะ

แต่ฉันก็ชอบการเล่นเกมมากๆ ชอบการชนะ จนฉันตัดสินใจลองเป็นสตรีมเมอร์ เป็นสตรีมเมอร์ครั้งแรกก็ตอน มอต้น เล่นเกมมาได้เรื่อยๆใครหลายคนก็บอกว่าฉันเล่นเกมเก่ง ฉันไม่รู้ว่ามันยากตรงไหน

จนฉันรู้ตัวมาอีกทีก็คนรู้จักกันทั่วโลกแล้ว ใครๆก็อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันใช้ชีวิตแบบการเล่นเกมมาเรื่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งประกาศว่าการแข่งขันอีสปอร์ต ฉันตัดสินใจลงแข่งขันจนได้รางวัลนับครั้ง คนทั่วโลกก็รู้แล้วว่า สตรีมเมอร์ใครๆหลายคนก็ตามหา ยูจูงฮยอก

ฉันหยุดงานสตรีมเมอร์ของตัวเองเพื่อการแข่งขันอย่างเต็มตัว ฉันเริ่มมีรายได้เพิ่มมากขึ้นฉันส่งเสียค่าเทอมของตัวเองและของน้องสาว

ที่จริงแล้วฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่มีอยู่ว่าวันหนึ่ง เด็กคนนี้ก็มาบ้านฉันแล้วบอกตัวเองว่าเป็นน้องสาว และแนะนำตัวเอง ยูมีอา ฉันไม่เชื่อ เลยลองไปตรวจ DNA ผลออกมาว่าเด็กคนนี้เป็นน้องสาวของฉันจริงๆ ฉันเลยต้องรับเลี้ยงเด็กคนนี้ ในห้องเช่าโทรมๆ ช่วงนั้นฉันไม่ค่อยมี จะเลี้ยงตัวเองด้วยซ้ำ แต่มันก็ผ่านมาลำบากเหมือนกัน อันสุดท้ายฉันก็ตั้งตัวได้

ในเมื่อฉันตั้งหลักได้แล้วฉันก็เริ่มชีวิตที่ดีขึ้น ซื้อคอนโดซื้อรถ เริ่มสอบใบขับขี่ เริ่มคิดว่าต้องใช้ชีวิตที่แบบละเอียดละออ เอาจริงเอาจัง การแข่งขันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จะการฝึกซ้อมฉันก็ไม่เคยผ่อนปนเลย น้องสาวของฉันก็บอกให้ฉันพักผ่อนบ้าง ฉันพูดเสมอว่าเดี๋ยวค่อยพัก ความเครียดก็เริ่มสะสมไปเรื่อยๆ แต่สุดท้ายต้องไปหาหมอ

“การมีความเครียดสะสมเป็นเวลานานส่งผลเสียต่อร่างกายและจิตใจอย่างแน่นอนค่ะ อาการที่คุณเป็นอาจสังเกตได้มีหลายอย่างเลยนะคะ……”

ฉันรบขมวดคิ้วต้องรับฟังไม่เข้าใจเพราะน้องสาวบอกให้มา เธอดูเหมือนไม่ไว้วางใจ นั่งข้างๆกับฉัน แล้วฉันต้องมานั่งฟัง เธอตรงหน้าฉันเหมือนกับจริงจังเรื่องอาการของผู้ป่วย แต่ฉันก็เลิกสังเกตป้ายชื่อของเธอ อีซอลฮวา

“คุณยูจุงฮยอกค่ะ ได้ฟังที่ฉันพูดไหมค่ะ”

“ครับ” ทำหน้าตายใส่เหมือนที่ฉันไม่เคยฟัง

“หมอขอพูดต่อนะคะ”

“ความเครียดสะสมเป็นเรื่องที่ต้องระวังนะคะ ถ้าคุณรู้สึกว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอาการเหล่านี้ ลองหาเวลาพักผ่อน หรือทำกิจกรรมที่ชอบดู อย่างเช่นเลี้ยงสัตว์ นะคะ หัดช่วยการผ่อนคลายลงได้ค่ะ”

ดูเหมือนว่าน้องสาวของฉันจะเหม่อลอยมากจนมาอยู่หน้าโรงพยาบาลอย่างที่เธอไม่รู้ตัว แต่ตอนถึงกลับบ้านเธอก็หันมาหาฉันแล้วตะโกนเสียงดังใส่ฉัน

“ลาออกค่ะโอปป้า”

“ไม่”

“ทำไมเหรอคะไม่เห็นอาการของพี่หรอมันหนักมากเลยนะ ถ้าโอปป้าไม่ออกจากการแข่งขันอีสปอร์ต อาการของโอปป้าหนักกว่านี้นะคะ หนูขอร้องล่ะ” แล้วเธอก้มหน้าลงไปไม่สบตาฉันดูเหมือนว่าเธอจะเสียใจมากๆ ฉันต้องออกจากตรงนั้นจริงๆ แต่ขอครั้งสุดท้าย

“ก็ได้ ยูมิอา แต่นี้ขอครั้งสุดท้ายนะเพราะมันคือนัดสุดท้ายแล้วที่จะพาทีมไปทั่วโลก”เธอเงยหน้าและสบตากับฉัน

“จริงหรอคะ”ฉันพยักหน้าและไม่ตอบอะไร “เย้พี่จะได้พักผ่อนแล้ว พี่จะได้อยู่กับมีอาแล้ว งั้นหนูไปทำการบ้านก่อนนะ”ฉันลูบหัวเธอพร้อมก็พยักหน้าแล้วเธอก็วิ่งออกไป

ในเมื่อการแข่งขันครั้งสุดท้ายจะมาถึงแล้วฉันก็ต้องซ้อม จนถึงวันจริงฉันก็พาทีมชนะได้ ฉันเริ่มลงบันไดแล้วรู้สึกอาการภาพมันเบลอไปหมดรู้สึกโลกมันเอียง ฉันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉันแต่ฉันและไม่รู้สึก

ลืมตาอีกทีก็เห็นเพดานสีขาว ฉันมองทั่วห้องนี่นี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่ นี้ฉันเป็นอะไรทำไมอยู่ที่นี่เสียงประตูเปิดดัง ปั่ง! อย่างแรงและเสียงร้องไห้ของน้องสาวของฉัน ฉันตกใจมากที่เธอร้องไห้ เธอเห็นฉันเริ่มวิ่งมาที่ขอบเตียงจะกอดฉัน เธอร้องไห้ไม่หยุด จนฉันต้องปลอบเธอถึงจะหยุด

“โอปป้าเป็นไงมั่ง” ฉันส่ายหน้าแล้วสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร

“มีอา พี่อยู่ที่นี่ได้ไง” เธอมองหน้าฉันเหมือนจะร้องอีกรอบแต่เธอก็ตอบ “พี่จำไม่ได้หรอ พี่แข่งเสร็จพี่เป็นลมไปเลย 2วันมันเต็มๆ พี่หลับไป มีอา เป็นห่วงมาก” เธอพูดเสร็จเธอก็กอดฉันเอาล่าสุดของฉันเหมือนเดิม

“ โอปป้าหน้าท้องแข็งเจ็บไปหมด”

“แล้วเธอจะมาถูทำไม”

“นี่ฉันนอนหลับไป2วันมันเต็มๆเลยหรอเนี่ย” ฉันปล่อยน้องสาวก้มหน้ากอดฉันไว้แน่น ฉันรู้สึกว่าฉันทำแบบนี้มันหนักเกินไปจริงๆ ฉันกลัวว่าเธอจะเสียใจอีก ถึงเวลาที่ฉันต้องออกจากที่นั่นจริงๆเลยนะ

“เรื่องต่อไปค่ะ ข่าวการออกนักกีฬาอีสปอร์ต ยูจุงฮยอก อย่างเป็นทางการนะคะ แต่ฉันได้ยินข่าวมาว่า มีหลายค่ายพยายามเป็นตัวเขาเข้ามาแต่ไม่สำเร็จ และเขาก็ปฏิเสธการเป็นcoachด้วยค่ะ ขอให้เหตุผลว่า อยากพักผ่อนดูแลร่างกาย เป็นข่าวดีนะเสียดายมากเลยค่ะ”

พวกนักข่าวเอาอีกแล้ว ฉันแค่อยากดูแลร่างกายตัวเองให้ตัวเองเผื่อไม่เครียดไปกว่าเดิมอีก จะดูข่าวสักหน่อยแต่เครียดหนักกว่าเดิมซะอีกฉันออกจากการแข่งขันอีสปอร์ต แต่ฉันไม่ได้ออกจากการเป็นนักแคสเกมสักหน่อยมันมีอีกทางนึงกันหาก

สายโทรศัพท์เข้ามาโดยรัวๆ ก็ดูสายปลายทางก็เห็นว่าอดีตหัวหน้าโทรมาแบบไม่ยั้ง ก็ปล่อยให้โทรไปก็ไม่รับสาย สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการพักผ่อน และค้นหาวิธีการคลายเครียด

เขาบอกวิธีดีที่สุดคือการเลี้ยงสัตว์ การเลี้ยงสัตว์หรอฉันก็ไม่ค่อยอยากเลี้ยงด้วยสิพวกมัน ชอบทำบ้านรบแล้วชอบทำโวยวาย บางทีเวลาเจ็บป่วยก็ต้องไปหาหมอเสียค่ารักษาเพิ่มอีก รบกวนเพื่อนบ้านซะด้วย ไม่อยากเลี้ยงเลยเพิ่มความเครียดให้ฉันอีก

ฉันกำลังคิดๆอยู่คนเดียวอยู่นั้นน้องสาวก็เดินมาแล้วเห็นหน้าจอที่ฉันพิมพ์ว่าวิธีคลายเครียด แล้วมันก็ขึ้นว่าเลี้ยงสัตว์เลี้ยง แล้วน้องสาวมองหน้าฉัน

“เหมือนโอปป้าไม่อยากเลี้ยงสัตว์เลยเลยนะ งั้นลองเลี้ยงอมนุษย์ดีไหม” น้องสาวฉันเห็นฉันว่าทำหน้าคิดว่าหมดเธอเลยเอานิ้วจิ้มหน้าผากแบบเบาๆแล้วให้คำแนะนำแบบง่ายๆ

“ก็พวกเขาไม่ทำบ้านรกไม่ทำเสียงดังแถมแข็งแรงอีกต่างหาก ที่บ้านของเพื่อนหนูก็เลี้ยงอมนุษย์เหมือนกันนะ เพื่อนหนูบอกว่าพวกเขาเป็นคนดีมากๆเลยบางทีก็พูดได้บางทีก็พูดไม่ได้แล้วแต่บางตัว งั้นพี่ลองเลี้ยงอมนุษย์ดูสิ จริงด้วยค่าตัวของมันแพงมากเลยนะ”

“งั้นหรอ งั้นเดี๋ยวพี่ลองไปคิดดู” ที่นี้ฉันคิดหนักเลยค่าตัวแพงหรอแพงแค่ไหนเนี่ย ฉันเลยลอง search หาดู แพงจริงด้วยกฎหมายก็มีด้วย จะเลี้ยงหรือไม่เลี้ยงดีนะ

เวลาที่ฉันคิดไปคิดมากมันก็จะใกล้เที่ยงแล้วฉันเลยเตรียมตัวจะทำอาหาร ลุกไปเข้าครัวแล้วเปิดตู้เย็นในตู้ไม่มีอะไรเลย ถอนหายใจต้องออกไปข้างนอกจริงๆสินะ เดินออกไปหยิบกระเป๋าและเสื้อโค้ทกุญแจบ้าน รหัสไปทำน้องสาวที่กำลังดูโทรทัศน์จอใหญ่

“มีอา พี่จะออกไปข้างนอกจะเพิ่มไหม”

“ โอปป้าจะออกไปข้างนอกหรองั้น มีอาขอขนมเพิ่ม”

“ไม่ได้ ในตู้เก็บของมีขนมเก็บไว้เพียบเลยเธอจะเอาเพิ่มไปทำไม”ขมวดคิ้วแล้วเห็นเธอกำลังจะหยิบขนมจากโต๊ะกิน คิ้วมันกระตุกยิกๆๆๆ

“มีอาห้ามกินขนมก่อนกินข้าวนะ” การพูดทิ้งถ่ายไว้ที่เธอก่อนจะเดินออกไป จะได้ยินเสียงเธอโวยวายเสียงดัง

“ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ แง้งงงงงงง”

ฉันนี้กำลังรีบซื้อของกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน โดยที่ไม่มองอะไรเลยมุ่งหน้าไปอย่างเดียว มาถึงห้าง รีบซื้อรีบจ่ายเงิน ตอนนี้ผ่านหน้าร้านขายสัตว์เลี้ยงและอมนุษย์ และรู้สึกถึงสายตาที่มองฉัน เลยหันไปดูก็เห็นอมนุษย์เด็กวัย 5 ขวบมองตาฉันไม่กระพริบ เลยเดินเข้าไปใกล้ๆกระจก มองมันกลับไป

ความรู้สึกแปลกประหลาดก็เข้ามายังไม่คาดคิดจิตใจของฉันบอกว่าตัวนี้แหละใช่ ฉันเดินเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว และถามพนักงานว่า

“ผมจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ไหมครับ”

ทำตามเจ้าหน้าที่หมดทุกอย่างอยากไปคาดคิดเพื่ออยากได้ ไอ้เจ้าตัวก้อนปุ๋ยตัวนั้น อมมนุษย์จิ้งจอกขาวมาอยู่ข้างกาย ฉันได้ยินเสียงชื่อของเด็กคนนั้น จากปากเจ้าหน้าที่ คิมดกจา

ฉันรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อุ้มเจ้าหนี้มาถึงหน้าบ้าน ฉันทำอะไรลงไป ในเมื่อฉันรับนี้เจ้าเด็กขนปุ้ยมาแล้ว เพื่ออธิบายให้น้องสาวทีหลัง ฉันเปิดประตูเข้าบ้านไป ได้ยินเสียงน้องสาววิ่งมาหา เหมือนจะถามเรื่องของกินว่าจะทำอะไร แต่เธอกับฉันชะงัก เธอมองอมนุษย์จิ้งจอกขนขาวตัวน้อยที่อยู่ในมือฉันเธอไม่มองสิ่งที่ฉันซื้อกับข้าวมาทำกินเลย

“มีอาคือว่า….” แผนที่พยายามจะอธิบายให้น้องสาวตัวเองฟังแต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิด

“อาาาาาน่ารักน้องเป็นตัวอะไรหรอคะโอปป้า เป็นจิ้งจอกหรอ จิ้งจอกขาว แต่สายพันธุ์นี้หายากมากเลยนะคะ โอปป้าได้มายังไง น้องมีชื่อว่าอะไรคะ” คำพูดที่จะอธิบายให้น้องสาวฟังกลืนหายไปกับลงคอ และคำถามมาเป็นพูดมาแบบรัวๆ

“มีอาเบาๆหน่อย คิมดกจา ตกใจหมดแล้วเอามาให้พี่อุ้มก่อน” ไม่พูดพร่ำทำเพลงไม่ฟังเสียงน้องสาวโวยวายฉันอุ้มอมนุษย์จิ้งจอกเดินเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูให้แน่น ฉันมีสิ่งที่ต้องทำหลายอย่าง แจ้งการดูแลเจ้าขนปุยนี่ ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกันที่ฉันต้องไม่ได้อมนุษย์ ตัวเองฉันซื้อมาแบบไม่ทันตั้งตัว

เด็กน้อยคนนี้เหมือนจะมองหน้าฉัน แล้วสลับกับมองน้องสาวฉัน เหมือนกำลังงงๆว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เจ้าขนปุ้ยไม่ต้องลงแชทก็โง่เหมือนกับว่าฉันซื้อแกมาได้ยังไง ในเมื่อฉันซื้อมาแล้วฉันก็ต้องรับผิดชอบให้ดีที่สุด

ตอนที่2รับผมเลี้ยงด้วยครับเจ้านาย

การเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายเลย เริ่มจากการซื้อของไปห้างก่อนรายการสินค้าต่างๆที่เราจำเป็นต้องซื้อให้สัตว์เลี้ยงของเรา พูดตามตรงเยอะมาก เริ่มจากที่นอน ที่นอนต้องนุ่ม ต้องดีนอนสบายไม่แข็ง เขาชอบแบบไหนเราต้องสังเกต ต่อมา ครีมอาบน้ำยาสระผมพวกนี้สัตว์เลี้ยงของเราจะแพ้ไหม ชอบกลิ่นไหน งั้นก็เลือกอันที่ดีที่สุดแล้วกัน ของเล่นพวกนี้ต้องจำเป็น ให้กับเจ้าก้อนขนปุย

ถอนหายใจแบบยาวๆเลย ต้องดูด้วยว่าสัตว์เลี้ยงเรากินอะไรได้บ้าง แต่ปกติอมนุษย์ก็กินอาหารคนได้นะ แค่บางตัวมันชอบหรือไม่ชอบอะไรมากแค่นั้นเอง ต้องไปหาหมอฉีดวัคซีนตรวจสุขภาพอีกอะไรเยอะแยะไปหมด

น้องสาวเริ่มเดินมาพร้อมจูงมือจิ้งจอกขาวตัวน้อย แล้วมองฉันเหมือนมองคนแปลกหน้า และเธอก็เริ่มถอนหายใจ เธอก็เปิดปากพูดกับฉันที

“นี่โอปป้าซื้อของเยอะเกินไปไหม”

“ไม่เยอะขนาดนั้นหรอกของจำเป็นทั้งนั้น” เธอเริ่มคิ้วกระตุก

“โอปป้าจะกลับบ้านเลยหรือยัง”ฉันพยักหน้า เป็นเชิงบอกว่ากลับบ้านได้เลย พวกเราเดินไปพร้อมกันการไปถึงลานจอดรถ ฉันเริ่มวางของหลังรถเสร็จกำลังจะเดิน และเห็นว่าด้านหลังเบาะรถคิมดกจานั่งอยู่ ฉันมองมันพักนึง คิดว่าจะติดตั้งเบาะสำหรับเด็ก เอาไว้ให้คิมดกจา

ไอ้เรื่องพวกนี้ค่อยทำทีหลัง ฉันค่อยๆเลื่อนตัวไปคาดเข็มขัดให้คิมดกจา คิมดกจามองหน้าฉัน ฉันอดไม่ไหวก็เลยเอามือไปลูบหัวจิ้งจอกน้อย จะดูเหมือนว่าเจ้าขนปุยจะชอบเอาหัวมาถูมืออีกด้วย น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง

ใครเดินมาใกล้ฉันไม่รู้ตัวหรอก ขอรับความนุ่มฟูพวกนี้เข้าไปให้มากที่สุด “นี่โอปป้าจะกลับบ้านไหม”

ถึงคอนโดฉันเตรียมตัวจัดของ เริ่มจากที่นอนเอาไว้ในห้องของฉัน เริ่มปูที่นอนพับผมหมอนวางเตียงอย่างดี แต่ถ้าสังเกตว่าคิมดกจาตามฉันเข้ามา

ฉันคิดว่าคิมดกจาลองนอนดีกว่าไหม ฉันยังไม่พูดอะไรสักคำ คิมดกจามุดอยู่ในที่นอนซะแล้ว นอนลงไปตาที่กำลังจะปิดลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ จะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วสินะ ยังไงก็เป็นเด็ก ปล่อยให้นอนกลางวันก่อน เดี๋ยวค่อยปลุกตอนกินข้าวเย็น

ค่อยยกโทรศัพท์จะถ่ายรูป 2-3 รูป เก็บไว้มือถือ ฉันไม่ได้ถ่ายเขาเพราะความน่ารัก แต่มันคือดูวิทยาการการเติบโตของสัตว์เลี้ยงของตนเองกันหาก ฉันไม่ได้หลงเด็กจิ้งจอกขาวตัวน้อยนี้สักนิด ขออีกสักรูป

เอาล่ะเตรียมตัวทำงานได้กำลังใจมาเต็มร้อย มีงานให้ทำเพียบเลย ตอนเย็นจะกินอะไรดีนะ ทำเกี๊ยวดีกว่า

ขนของเสร็จเวลาที่เหลือว่างจะทำอะไรดีนะ ฉันเดินไปตรงโซฟาแล้วนั่งลงคิด คิมดกจาไม่ค่อยพูดเหมือนเด็กอับมนุษย์คนอื่น อายุของคิมดกจา ก็ 5 ขวบแล้วเด็กวัยนี้ต้องพูดคล่องแล้วสิอาจจะพูดไม่ชัดบ้าง แต่คิมดกจาไม่พูดเลยหรือว่ามันมีอะไรหรือเปล่า ฉันเลยลองติดต่อไปหาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงของคิมดกจา

ฉันเลยลองสอบถามเรื่องของคิมดกจาปรากฏว่า คิมดกจาไม่ค่อยพูด ก็เพราะคิมดกจาโดนพ่อแม่ทำร้ายโดยเรื่องน้องไม่มีสีขนเหมือนพ่อแม่ เคราะห์กรรมพ่อแม่ยังมาเสียอีกก็เลยโดนถูกส่งมาที่ร้าน ที่ร้านเคยให้กับอมนุษย์คนอื่นมาสอนน้องพูดแล้ว น้องอ่านออกเขียนได้ แต่ที่ร้านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้องไม่พูด เมื่อ 6 วันก่อนมีคนรับเลี้ยงน้องไป 3 วันต่อมาก็เอามาคืน คิมดกจาหดหู่อยู่แล้วยิ่งหนักกว่าเดิม เพราะเจ้าของเก่าให้เหตุผลว่า “พูดอะไรไปน้องก็ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง น่าเบื่อสุดๆ”

มีหลายคนที่จะรับเลี้ยงน้อง แต่คิมดกจากับปฏิเสธทุกคน ฉันเป็นคนที่ 2 คิมดกจาไว้ใจ

เจ้าของร้านบอกว่าคิมดกจาสิ่งที่ชอบมี 2 อย่าง อย่างแรกอ่านนิยายอีกอย่างคือ การแข่งขันอีปสอร์ตของยูจุงฮยอก

ฉันอ่านตรงนี้ฉันยังแปลกใจเลย คิมดกจาชอบดูมีการแข่งขันอีสปอร์ตหรอ หรือแต่ครั้งแรก หรือคิมดกจาชอบเล่นเกม

เจ้าของร้านตอบว่าไม่ เจ้าของร้านลองให้น้องเล่นเกมแล้วแต่น้องไม่เล่น แต่น้องชอบดูคุณการเล่นเกม และน้องจะนั่งนิ่งตลอดเวลา เจ้าของร้านบอกว่า เปิดการแข่งขันของคุณทีไรกำลังใจจะมานั่งดูทุกที น้องเลือกคุณแปลว่าน้องน่าจะชอบคุณจริงๆเจ้าของร้านฝากมาว่าอยากเห็นน้องพูดได้สักครั้ง

เด็กคนนี้ชอบฉันจริงๆด้วยสินะ ถ้าเปิดสตรีมเมอร์ก็ต้องพามานั่งดูซะแล้ว ฉันอ่านข้อความพวกนั้นเสร็จก็เงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเวลาจะใกล้กินข้าวเลยเตรียมตัว ทำเกี๊ยวสูตรพิเศษซะหน่อย

ทำอาหารเสร็จแล้วมีอาก็ลงมาตามเวลาปกติ ฉันเห็นว่าคิมดกจา ยังไม่ลงมาก็เลยขึ้นไปตาม โทษของฉัน อยากได้คาดคิดคิมดกจาไม่ตื่นยังหลับสบายแต่ฉันไม่มีเวลาจะนั่งมองเด็กที่กำลังหลับหรอกนะ เพราะมันถึงเวลากินก็ต้องกิน

“คิมดกจาตื่นได้แล้วได้เวลากิน”ฉันได้คิมดกจาและเอามือเขย่าเบาๆ เห็นว่าคิมดกจาตายังไม่ตื่นเหมือนกำลังงัวเงียอยู่ ลุกออกจากที่นอนอย่างอื่นไม่เต็มใจ ฉันคิดว่ามันไม่ทันใจก็เลยอุ้มมา เจ้าขนปุ้ยเหมือนกำลังจะตกใจทำสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิด “ชักช้าน่า คิมดกจา”

คิมดกจาเหมือนกำลังงงๆว่า ฉันทำอะไร ฉันอุ้มเขาแล้วเดินออกไป ชั้นล่างแล้วต้องไปที่โต๊ะอาหาร ฉันจัดเบาะรองนั่งให้มันสูงขึ้นหน่อย แล้วค่อยว่าคิมดกจา นั่งดีๆ

ฉันถามคิมดกจาใช้ใช้ตะเกียบเป็นไหม คิมดกจาไม่บอก ฉันคิดว่าเขาใช้ไม่เป็นก็เลยให้ช้อนไปก่อนเดี๋ยวค่อยหัดใช้ตะเกียบ ฉันจัดโต๊ะเสร็จแล้วก็เตียงตัวกินข้าว ตามธรรมเนียมผู้ใหญ่ต้องกินก่อน ในเมื่อฉันเป็นผู้อาวุโสที่สุดในบ้าน ต้องลงมือกินก่อน ดูคิมดกจาจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้างนะ เหมือนจะเป็นสัญชาตญาณ คู่แข่งแต่งกินก่อนพูดน้อยค่อยกินตาม ยินดีที่อมนุษย์ยังรู้เรื่องพวกนี้

“คิมดกจาอร่อยไหม ฉันบอกให้โอปป้าทำเกี๊ยวอร่อยที่สุดในยุทธภพเลยละ”มีอาเริ่มพูดคุยคิมดกจา ดูเหมือนว่าคิมดกจาน่าจะชอบนะ ค่อยยังชั่วเขียวไม่หยุดเลยแฮะ ที่หลังต้องทำอาหารหลายอย่างแล้วสิ

พวกเรากินอาหารกันเสร็จฉันเริ่มเก็บโต๊ะ และสังเกตว่าคิมดกจา เอาถ้วยของตัวเองและพยายามจะล้าง เป็นเด็กดีจังเลยนะ แต่ว่า…ฉันเริ่มนึกถึงข้อความที่เจ้าของร้านอธิบายในชีวิตของคิมดกจา

“คิมดกจาเดี๋ยวฉันล้างเองนายไปนั่งที่โซฟาก่อน”ฉันถอนหายใจแล้วบอกคิมดกจาไปนั่งเฉยๆ เลยรีบเดินไปล้างจานแทนคิมดกจา เหมือนเจ้าจิ้งจอกตัวน้อย หงอยไปเลยแล้วค่อยๆเดินไป

“เป็นเด็กรู้จักให้เป็นเด็กหน่อย อย่าเพิ่งทำอะไรด้วยตนเอง นายมีหน้าที่เล่นเท่านั้น และทำสิ่งที่ชอบ นายไม่ต้องพยายามอะไรเลยแค่นั้นแหละดิฉันอยากเห็น ฉันเป็นเจ้านายของนายนะ และเจ้านายอย่างฉันไม่เคยทิ้งใครหรอก”ฉันพูดโดยไม่หันไปมองหน้าคิมดกจาพร้อมล้างจานอยู่

ฉันรู้สึกว่ามีอะไรเกาะขาฉันเลยหันไปดู เห็นว่าคิมดกจากำลังเอาหน้าซุปขาฉัน รู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกๆตกใจ รีบล้างมือเอามือไปเช็ดผ้าที่แขวนใกล้อาบน้ำจาน

ฉันไม่รู้ฉันจะทำยังไงปกติฉันก็ทำเด็กร้องไห้ปล่อยอยู่แล้วเลยไม่เคยสนใจอะไร แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ฉันค่อยๆก้มลงในระดับเดียวกับคิมดกจาเริ่มมองหน้าเขาเลื่อนมือไปที่ใบหน้าลูบเบาๆ เด็กคนนั้นเริ่มเงยหน้าขึ้นมองมาที่ฉัน ต้องการคำตอบจากฉัน ไม่เข้าใจอะไรนะเด็กน้อย

“คิมดกจาไหนเมื่อฉันรับนายมาแล้ว ฉันก็ต้องเลี้ยงนายให้ดีที่สุด ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมฉันต้องรับนายมา ฉันคิดแล้วคิดอีกฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ที่รู้ๆฉันอยากให้นายเป็นครอบครัวเดียวกับฉัน ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายเด็ดขาด ฉันพูดคำไหนแล้วคำนั้น ฉันสัญญา”

เด็กคนนั้นเริ่มเข้ามากอดฉัน และมันไม่ปล่อยกอดตอบและลูบหลังเขาแผ่วเบา ลุกขึ้นอุ้มเขาไว้อ้อมแขนทะนุถนอม

“ยูจูงฮยอก”ได้ยินเสียงแผ่วเบามาจากคิมดกจาในตาของกว้างและขยายกับมาอยู่ที่เดิม ฉันเริ่มรู้สึก คิมดกจาเริ่มไว้ใจฉันมากขึ้น ฉันเดินตรงดิ่งไปที่โซฟาวางเจ้าจิ้งจอกขี้แย

“ฉันล้างจานเสร็จ เดี๋ยวค่อยพานายไปอาบน้ำ”

คิมดกจาพยักหน้าฉันเดินไปหยิบหนังสือให้

ลูกจิ้งจอกขาว หันหน้ามองไปนาฬิกา ก็เห็นเวลาว่าจะใกล้เข้านอนแล้ว ฉันบอกมีอาให้ขึ้นห้องได้แล้ววันนี้เธอต้องไปโรงเรียน เธอโวยใส่ฉันแล้วก็ขึ้นไปอยู่ดี

“อย่าลืมแปรงฟันด้วยนะ”

“ค่ะโอปป้า”

ก่อนจะไปฉันลูบหัวคิมดกจาหันหลังและเดินตรงไปห้องครัวทำความสะอาดห้องครัวแล้วค่อยไปอาบน้ำ

ฉันเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างก็สะอาดแล้ว จะเดินไปหาคิมดกจา

“คิมดกจาฉันเสร็จแล้ว” คิมดกจาวางหนังสือลงตรงโต๊ะและค่อยไถลทีละเล็ก ฉันรู้สึกว่าการกระทำของเขาช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน คิมดกจายืนตรง ฉันก้มลงไปอุ้มเขาอ้อมแขนเดินขึ้นห้อง

หาเสื้อผ้าชุดนอนคิมดกจาของฉันด้วย หยิบชุดนอนลายจิ้งจอกสีขาวชุดนี้มีอาเป็นคนเลือกแต่ก็เข้ากับคิมดกจาดีนะ การเลือกซื้อเสื้อผ้าน้องสาวของฉันนี่เสนดีเหมือนกันนะ ชุดนอนของฉันก็เป็นสีดำเหมือนเดิมเรียบง่ายและใส่สบาย ฉันหยิบผ้าขนหนู แต่เตรียมตัวถอดชุดคิมดกจาด้วยความเคยชินฉันเคยอาบน้ำให้มีอามาแล้วก็เลยชินไปเลย อยู่ต่อหน้าน้องสาวฉันไม่เคยโชว์หุ่นแก้ผ้าให้น้องดู ตอนอาบน้ำให้น้องสาวฉันใส่เสื้อผ้า แม่นอาบน้ำครั้งแรกให้น้องสาวสงครามก็ตาม แต่เขาบอกว่าอมนุษย์ไม่ค่อยถูกกับน้ำเหมือนมีอาการจะหลบหนีเจ้าของให้ไปอาบน้ำ

คิมดกจาไม่อากาศอย่างนั้นเลย ค่อยยังชั่วนึกว่าจะอยู่ในสงครามซะอีก

ตอนที่ฉันเห็นในคลิปวิธีการสอนอาบน้ำอมนุษย์เจ้าของวีดีโอเหมือนทุลักทุเลมาก เขาบอกเป็นเรื่องของปกติที่อมนุษย์จะไม่ชอบน้ำ แต่ก็เป็นบางตัว

ฉันเริ่มถอดเสื้อคอเต่าของตัวเองออกและหยิบผ้าขนหนูน้องผมช่วงล่าง และเดินตรงไปในห้องน้ำพร้อมคิมดกจา ปกติฉันจะอาบน้ำคนเดียว ตอนนี้คิมดกจายังเป็นเด็กอยู่ฉันกลัวว่าเขาจะจมน้ำก็เลยต้องอาบพร้อมกัน

เริ่มสระผมคิมดกจาฉันสังเกตว่าผิวของเจ้าเด็กขนปุย ขาวและสะอาดมากเหมือนไม่ตากแดดมา ปกตินิสัยของจิ้งจอกชอบตากแดดไม่ใช่หรอ ผิวของจิ้งจอกปกติจะออกเป็นสีน้ำตาลขาว หรือไม่น้ำตาลแดง จะไม่ค่อยมีพวกผิวขาวเท่าไหร่ถ้าจะมีก็มีส่วนน้อย คิมดกจาน่าจะเป็นเพราะจะเป็นสินะ

แช่อ่างอาบน้ำร่วมกันฉันเริ่มล้างร่างกายคิมดกจา และลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ฉันอุ้มแล้ววางเจ้าจิ้งจอกตัวน้อย ดึงจุกปล่อยน้ำพาคิมดกจาไปแต่งตัว ใส่ชุดนี้แล้วดูน่ารักขึ้นเยอะและฉันก็เริ่มแต่งชุดนอนของตัวเอง

“อย่าเพิ่งนอนนะ คิมดกจามาเป่าผลก็เดี๋ยวนายไม่สบาย”ฉันเห็นว่าเจ้าจิ้งจอกน้อย จะเดินไปที่นอนพูดดักไว้ก่อน ฉันหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากลิ้นชักเดินตรงไปที่เตียง

“คิมดกจามานี่ ทนหน่อยนะ”เจ้าเด็กน้อยเดินมาหาฉันตามที่ฉันเรียกฉันบอกให้เขานั่งลง ฉันเริ่มเปิดไดร์เป่าผลเป่าอ่อนๆผลให้เขาเพราะพวกอมนุษย์ประสาทสัมผัสไว้ต่อการสัมผัสเป็นพิเศษ แล้วไม่ชอบเสียงดัง

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบนะ ทำหน้าฟินสิฉันเป่าไปเรื่อยๆตอนที่ฉันเป่าเสร็จเขาก็หลับไปเลย

“คิมดกจา”

ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆแต่หลับสบายเลย เหอ ฉันถอนหายใจเบาๆกลัวว่าเจ้าเด็กที่หลับระหว่างขาฉันจะตื่น ก็เลยปล่อยไว้แบบนั้นฉันเริ่มเป่าผมตัวเองต่อทั้งทีให้มันเสร็จๆไป จะได้พาเด็กน้อยที่หลับสบายไปนอน

และอุ้มเจ้าเด็กน้อยที่หลับไม่รู้เรื่องไปนอนที่นอนตัวเองเหมือนว่ามีปัญหาอย่างนึง คิมดกจาไม่ป่ลอยแขนเลย จนสุดท้ายฉันจนปัญญาก็เลยต้องอุ้มคิมดกจาไปที่นอนฉันแทน ชั้นวางจิ้งจอกขาวตัวน้อยแล้วค่อยๆนอนข้างๆปล่อยให้เขาหนุนแขนไป

ยังไงวันพรุ่งนี้ฉันต้องพาเขาไปหาหมอไปตรวจสุขภาพแล้วฉีดวัคซีนเห็น ฉันคิดได้นางนั้นหนังตาค่อยๆปิดลง

ฉันตื่นแต่เช้าฟ้ายังไม่สว่างดีก็ค่อยๆลุกขึ้นออกจากข้างนอกเพราะมีเจ้าจิ้งจอกตัวน้อยกอดฉันไว้ทั้งคืน แต่ดูเหมือนว่าไม่สำเร็จจริงนะ คิมดกจาค่อยๆนั่งแล้วมองมาที่ฉัน

“ตื่นแล้วหรอ ถ้านายยังไม่หายง่วงนอนต่อก็ได้นะ”คิมดกจาส่ายหัวลุกออกจากที่นอนทันที

“ก็ได้งั้นไปล้างหน้าล้างตาพร้อมฉัน นายต้องอาบน้ำเดี๋ยวเตรียมน้ำอุ่นให้ ชุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ”เขาพยักหน้าแต่ตายังไม่ลืม ฉันเริ่มทำการถอดชุดเค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง และนุ่งผ้าเช็ดตัวให้เขา

ฉันล้างหน้าล้างตาเสร็จจะลงไปข้างล่างหันมาบอกเจ้าจิ้งจอกขนปุย ที่กำลังแปรงฟันหันมาฟังฉัน

“คิมดกจา นายลงไปในอ่างน้ำและถูสบู่นะทำอะไรเสร็จแล้วลุกขึ้นมาปล่อยไว้แบบนั้นเดี๋ยวฉันมาปล่อยน้ำเอง เสื้อผ้าอยู่หน้าประตูฉันเตรียมให้แล้ว ฉันขอลงไปข้างหน้าก่อน”คิมดกจาพยักหน้า ฉันสั่งแล้วเสร็จแล้วจะเตรียมตัวไปทำอาหารเช้าให้กับพวกเด็กๆ

ขวัญอาหารคุ้มกลิ่นหอมออกมาวันนี้ฉันทำข้าวต้มเป็นอาหารมื้อเช้าฉันเทนมใส่แก้วให้พวกเด็กๆกิน ฉันทำเสร็จหมดทุกอย่างคิมดกจาก็ลงมา

“นายมากินข้าวก่อนเดี๋ยวฉันไปปลุกมีอาก่อนเดี๋ยวฉันมากินด้วย”คิมกดจาพยักหน้า

“มีอาตื่นได้แล้ว”และฉันก็พยายามจะดึงผ้าห่มออกจากตัวน้องสาวสุดแสนรัก ที่พยายามจะไม่ตื่น

“ม..ไม่เอา..ขออีก 5 นาที”แล้วเธอก็พยายามดึงผ้าห่มขึ้นมิดหัว

“ไม่ได้เธอต้องไปโรงเรียน”

“โอปป้าใจร้าย”ลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆเดินออกไปห้องน้ำ ฉันถอนหายใจในความเหนื่อยหน่อยกับน้องสาวจริงๆ

ฉันเดินออกจากห้องของเธอแล้วไปนั่งกินข้าวพร้อมกับคิมดกจา

มีอาก็ออกมาจากห้องแล้วลงบันไดเดินตรงมาที่โต๊ะอาหาร และนั่งลงเหมือนเธอจะสังเกต หันหน้ามาหาฉันจะถาม

“วันนี้โอปป้าจะคิมดกจาไปไหนหรอกค่ะ”

“พาไปโรงพยาบาล”

“พาไปทำไมง่ะ”

“ตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีน คิมดกจายังไม่เคยฉีดวัคซีนและยังไม่เคยตรวจสุขภาพ เจ้าร้านบอกมาแล้ว วันนี้ฉันเลยพาไป”

“โอเคค่ะ คิมดกจากลัวไหมถ้ากลัวบอกโอปป้าฉันได้เลย”เธอหันหน้าโอเคใส่ฉันแล้ว กลับไปพูดกับคิมดกจาต่อ เจ้าจิ้งจอกน้อยเหมือนจะเข้ากับมีอาได้ดี เพราะน้องสาวของฉันเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ง่ายสินะ

ฉันมาถึงโรงพยาบาลฉีดวัคซีนเสร็จแล้ว เหลือตั้งแต่รอผลตรวจ ฉันต้องเข้าไปฟังที่หมอพูด ก็ถึงคิวของฉัน ฉันเข้าไปในห้องแล้วก็เจอกับหมอคนเดิมที่ตรวจสุขภาพร่างกายของฉันแต่ความเครียด ฉันเพิ่งรู้เนี่ยว่าเธออยู่แผนกนี้ด้วยเห็นหน้าเธอแล้วเซ็งเลย

“อ้าว คุณยูจุงฮยอกมาทำอะไรที่นี่หรอคะหมอไม่นัดนี่คะ”

“ผมพาสัตว์เลี้ยงเมื่อตรวจสุขภาพครับ”ฉันพูดเสร็จเธอมองมาที่คิมดกจาทันที

“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ เชิญนั่งก่อนเลยนะคะ”เธอพูดเสร็จฉันเดินตรงไปที่นั่งทันที ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบหน้าเธอก็เถอะ แต่ทำไงได้ฝีมือการตรวจของเธอดีที่สุดในโรงพยาบาลนี้แล้ว

“น้องคิมดกจา ฉีดวัคซีนเสร็จแล้วนะคะผลตรวจออกมาร่างกายของน้องมีปัญหานิดหน่อย” ฉันฝันถึงตรงนี้ฉันก็หมดอยู่ทันที มีปัญหายังไงดูเหมือนว่าเธอจะดูสีหน้าฉันออกเธอเลยรีบอธิบายทันที

“น้องมีปัญหาเรื่องฟีโรโมนน้องอาจได้กลิ่นฟีโรโมนตามปกติ แต่น้องอาจจะเก็บฟีโรโมนของตัวเองไว ตัวอื่นอาจไม่ได้กลิ่นฟีโรโมนของน้อง น้องที่เก็บฟีโรโมนของตัวเองมันเป็นอันตรายในอนาคตนะคะ ตามปกติเด็กที่อายุถึง11-13มีอาการติดสัตว์หรือฮิตตามปกติ แต่น้องอาจไม่มีอาการพวกนี้เพราะน้องไม่สามารถปล่อยฟิโรโมนได้ค่ะ และอาการเหล่านี้ก็ทำให้เกิดแก่ชีวิตได้ค่ะ มันอาจรุนแรงและแรงมากเลยนะคะ”

ฉันฟังมาถึงตอนนี้หน้าฉันรู้สึกมืดลงเลย ฉันต้องทำยังไงให้คิมกดจาไม่เป็นไรดีนะ

“ผมต้องทำยังไงครับ”

“หมออาจจะนัดตรวจน้องบ่อยๆหน่อยนะคะ เพื่อดูอาการระยะยาวค่ะ ถ้าหมอนัดตรวจวันไหนหมอจะบอกนะคะ ส่วนเรื่องยาหมอจะสั่งให้นะคะ”

“ครับ”ฉันรู้สึกจิตใจของฉันมันจบขึ้นมาทันทีที่ได้กินผลตรวจออกมาแบบนี้ คิมดกจารู้สึกความรู้สึกของฉันและจับมือฉันป่ลอยโยนฉันฉันกอดเขาไว้แน่น

“คุณยูจูงฮยอกไม่ต้องห่วงนะคะมันมีเคสแบบนี้บ่อยๆค่ะ บางเคสอาจไม่หาย บางเคศอาจหายขาดเลยนะคะ คุณต้องดูอาการน้องต่อไปค่ะ”

“ขอบคุณครับ”ฉันได้คิดอย่างนั้นจิตใจของฉันก็ต้องดีขึ้นมาหน่อย อาจมีโอกาสที่เขาจะหายก็ได้ฉันเชื่ออย่างนั้น

ฉันกลับบ้านพร้อมคิมดกจาด้วยอาการที่จิตใจหนักหน่วงและคิดมาก ฉันเดินเหม่อลอยมานั่งโซฟา คิมดกจาเห็นอาการไม่ปกติเขาเดินมาหาฉันนั่งใกล้ๆไม่ยอมไปไหน

“ฉันไม่เป็นไร”ดูหน้าเขาเหมือนไม่เชื่อเขาจับมือฉันและยิ้มอ่อนโยน เหมือนบอกฉันว่าอย่าคิดมากเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ฉันเม้มปากแน่นแต่ก้มหน้าลง

ฉันรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆ2 ข้างแนบกับใบหน้าของฉัน ฉันเงยขึ้นมามองว่าเขาทำอะไรคิมดกจาเอาหน้าผากมาแตะฉันและถูเบาๆ ฉันรู้สึกเส้นได้แห่งความอ่อนโยนเข้ามาในจิตใจของฉัน ฉันอยากร้องไห้แต่ฉันร้องไม่ออกเพราะไม่เคยร้องไห้อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าฉันก็ไม่เคยร้องไห้ทะเลาะกับคนอื่นมาฉันก็ไม่เคยร้องไห้ ฉันไม่อยากให้สัมผัสอ่อนโยนนี้หายไป ฉันดื่มคิมดกจาของฉันแล้วกอดเขาแน่นเอาใบหน้าสุดใต้เล็กๆของเขา ด้วยการสัมผัสสิ่งนี้ให้นานที่สุดฉันจะไม่มีวันให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด

“คิมดกจา นายจะไม่เป็นไรฉันจะกอดนายไว้แน่นๆ ฉันจะไม่ปล่อยนายเด็ดขาด”