ตอนที่2รับผมเลี้ยงด้วยครับเจ้านาย

ตอนที่2รับผมเลี้ยงด้วยครับเจ้านาย

การเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่สิ่งที่ง่ายเลย เริ่มจากการซื้อของไปห้างก่อนรายการสินค้าต่างๆที่เราจำเป็นต้องซื้อให้สัตว์เลี้ยงของเรา พูดตามตรงเยอะมาก เริ่มจากที่นอน ที่นอนต้องนุ่ม ต้องดีนอนสบายไม่แข็ง เขาชอบแบบไหนเราต้องสังเกต ต่อมา ครีมอาบน้ำยาสระผมพวกนี้สัตว์เลี้ยงของเราจะแพ้ไหม ชอบกลิ่นไหน งั้นก็เลือกอันที่ดีที่สุดแล้วกัน ของเล่นพวกนี้ต้องจำเป็น ให้กับเจ้าก้อนขนปุย

ถอนหายใจแบบยาวๆเลย ต้องดูด้วยว่าสัตว์เลี้ยงเรากินอะไรได้บ้าง แต่ปกติอมนุษย์ก็กินอาหารคนได้นะ แค่บางตัวมันชอบหรือไม่ชอบอะไรมากแค่นั้นเอง ต้องไปหาหมอฉีดวัคซีนตรวจสุขภาพอีกอะไรเยอะแยะไปหมด

น้องสาวเริ่มเดินมาพร้อมจูงมือจิ้งจอกขาวตัวน้อย แล้วมองฉันเหมือนมองคนแปลกหน้า และเธอก็เริ่มถอนหายใจ เธอก็เปิดปากพูดกับฉันที

“นี่โอปป้าซื้อของเยอะเกินไปไหม”

“ไม่เยอะขนาดนั้นหรอกของจำเป็นทั้งนั้น” เธอเริ่มคิ้วกระตุก

“โอปป้าจะกลับบ้านเลยหรือยัง”ฉันพยักหน้า เป็นเชิงบอกว่ากลับบ้านได้เลย พวกเราเดินไปพร้อมกันการไปถึงลานจอดรถ ฉันเริ่มวางของหลังรถเสร็จกำลังจะเดิน และเห็นว่าด้านหลังเบาะรถคิมดกจานั่งอยู่ ฉันมองมันพักนึง คิดว่าจะติดตั้งเบาะสำหรับเด็ก เอาไว้ให้คิมดกจา

ไอ้เรื่องพวกนี้ค่อยทำทีหลัง ฉันค่อยๆเลื่อนตัวไปคาดเข็มขัดให้คิมดกจา คิมดกจามองหน้าฉัน ฉันอดไม่ไหวก็เลยเอามือไปลูบหัวจิ้งจอกน้อย จะดูเหมือนว่าเจ้าขนปุยจะชอบเอาหัวมาถูมืออีกด้วย น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง

ใครเดินมาใกล้ฉันไม่รู้ตัวหรอก ขอรับความนุ่มฟูพวกนี้เข้าไปให้มากที่สุด “นี่โอปป้าจะกลับบ้านไหม”

ถึงคอนโดฉันเตรียมตัวจัดของ เริ่มจากที่นอนเอาไว้ในห้องของฉัน เริ่มปูที่นอนพับผมหมอนวางเตียงอย่างดี แต่ถ้าสังเกตว่าคิมดกจาตามฉันเข้ามา

ฉันคิดว่าคิมดกจาลองนอนดีกว่าไหม ฉันยังไม่พูดอะไรสักคำ คิมดกจามุดอยู่ในที่นอนซะแล้ว นอนลงไปตาที่กำลังจะปิดลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ จะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วสินะ ยังไงก็เป็นเด็ก ปล่อยให้นอนกลางวันก่อน เดี๋ยวค่อยปลุกตอนกินข้าวเย็น

ค่อยยกโทรศัพท์จะถ่ายรูป 2-3 รูป เก็บไว้มือถือ ฉันไม่ได้ถ่ายเขาเพราะความน่ารัก แต่มันคือดูวิทยาการการเติบโตของสัตว์เลี้ยงของตนเองกันหาก ฉันไม่ได้หลงเด็กจิ้งจอกขาวตัวน้อยนี้สักนิด ขออีกสักรูป

เอาล่ะเตรียมตัวทำงานได้กำลังใจมาเต็มร้อย มีงานให้ทำเพียบเลย ตอนเย็นจะกินอะไรดีนะ ทำเกี๊ยวดีกว่า

ขนของเสร็จเวลาที่เหลือว่างจะทำอะไรดีนะ ฉันเดินไปตรงโซฟาแล้วนั่งลงคิด คิมดกจาไม่ค่อยพูดเหมือนเด็กอับมนุษย์คนอื่น อายุของคิมดกจา ก็ 5 ขวบแล้วเด็กวัยนี้ต้องพูดคล่องแล้วสิอาจจะพูดไม่ชัดบ้าง แต่คิมดกจาไม่พูดเลยหรือว่ามันมีอะไรหรือเปล่า ฉันเลยลองติดต่อไปหาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงของคิมดกจา

ฉันเลยลองสอบถามเรื่องของคิมดกจาปรากฏว่า คิมดกจาไม่ค่อยพูด ก็เพราะคิมดกจาโดนพ่อแม่ทำร้ายโดยเรื่องน้องไม่มีสีขนเหมือนพ่อแม่ เคราะห์กรรมพ่อแม่ยังมาเสียอีกก็เลยโดนถูกส่งมาที่ร้าน ที่ร้านเคยให้กับอมนุษย์คนอื่นมาสอนน้องพูดแล้ว น้องอ่านออกเขียนได้ แต่ที่ร้านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้องไม่พูด เมื่อ 6 วันก่อนมีคนรับเลี้ยงน้องไป 3 วันต่อมาก็เอามาคืน คิมดกจาหดหู่อยู่แล้วยิ่งหนักกว่าเดิม เพราะเจ้าของเก่าให้เหตุผลว่า “พูดอะไรไปน้องก็ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง น่าเบื่อสุดๆ”

มีหลายคนที่จะรับเลี้ยงน้อง แต่คิมดกจากับปฏิเสธทุกคน ฉันเป็นคนที่ 2 คิมดกจาไว้ใจ

เจ้าของร้านบอกว่าคิมดกจาสิ่งที่ชอบมี 2 อย่าง อย่างแรกอ่านนิยายอีกอย่างคือ การแข่งขันอีปสอร์ตของยูจุงฮยอก

ฉันอ่านตรงนี้ฉันยังแปลกใจเลย คิมดกจาชอบดูมีการแข่งขันอีสปอร์ตหรอ หรือแต่ครั้งแรก หรือคิมดกจาชอบเล่นเกม

เจ้าของร้านตอบว่าไม่ เจ้าของร้านลองให้น้องเล่นเกมแล้วแต่น้องไม่เล่น แต่น้องชอบดูคุณการเล่นเกม และน้องจะนั่งนิ่งตลอดเวลา เจ้าของร้านบอกว่า เปิดการแข่งขันของคุณทีไรกำลังใจจะมานั่งดูทุกที น้องเลือกคุณแปลว่าน้องน่าจะชอบคุณจริงๆเจ้าของร้านฝากมาว่าอยากเห็นน้องพูดได้สักครั้ง

เด็กคนนี้ชอบฉันจริงๆด้วยสินะ ถ้าเปิดสตรีมเมอร์ก็ต้องพามานั่งดูซะแล้ว ฉันอ่านข้อความพวกนั้นเสร็จก็เงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเวลาจะใกล้กินข้าวเลยเตรียมตัว ทำเกี๊ยวสูตรพิเศษซะหน่อย

ทำอาหารเสร็จแล้วมีอาก็ลงมาตามเวลาปกติ ฉันเห็นว่าคิมดกจา ยังไม่ลงมาก็เลยขึ้นไปตาม โทษของฉัน อยากได้คาดคิดคิมดกจาไม่ตื่นยังหลับสบายแต่ฉันไม่มีเวลาจะนั่งมองเด็กที่กำลังหลับหรอกนะ เพราะมันถึงเวลากินก็ต้องกิน

“คิมดกจาตื่นได้แล้วได้เวลากิน”ฉันได้คิมดกจาและเอามือเขย่าเบาๆ เห็นว่าคิมดกจาตายังไม่ตื่นเหมือนกำลังงัวเงียอยู่ ลุกออกจากที่นอนอย่างอื่นไม่เต็มใจ ฉันคิดว่ามันไม่ทันใจก็เลยอุ้มมา เจ้าขนปุ้ยเหมือนกำลังจะตกใจทำสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิด “ชักช้าน่า คิมดกจา”

คิมดกจาเหมือนกำลังงงๆว่า ฉันทำอะไร ฉันอุ้มเขาแล้วเดินออกไป ชั้นล่างแล้วต้องไปที่โต๊ะอาหาร ฉันจัดเบาะรองนั่งให้มันสูงขึ้นหน่อย แล้วค่อยว่าคิมดกจา นั่งดีๆ

ฉันถามคิมดกจาใช้ใช้ตะเกียบเป็นไหม คิมดกจาไม่บอก ฉันคิดว่าเขาใช้ไม่เป็นก็เลยให้ช้อนไปก่อนเดี๋ยวค่อยหัดใช้ตะเกียบ ฉันจัดโต๊ะเสร็จแล้วก็เตียงตัวกินข้าว ตามธรรมเนียมผู้ใหญ่ต้องกินก่อน ในเมื่อฉันเป็นผู้อาวุโสที่สุดในบ้าน ต้องลงมือกินก่อน ดูคิมดกจาจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้างนะ เหมือนจะเป็นสัญชาตญาณ คู่แข่งแต่งกินก่อนพูดน้อยค่อยกินตาม ยินดีที่อมนุษย์ยังรู้เรื่องพวกนี้

“คิมดกจาอร่อยไหม ฉันบอกให้โอปป้าทำเกี๊ยวอร่อยที่สุดในยุทธภพเลยละ”มีอาเริ่มพูดคุยคิมดกจา ดูเหมือนว่าคิมดกจาน่าจะชอบนะ ค่อยยังชั่วเขียวไม่หยุดเลยแฮะ ที่หลังต้องทำอาหารหลายอย่างแล้วสิ

พวกเรากินอาหารกันเสร็จฉันเริ่มเก็บโต๊ะ และสังเกตว่าคิมดกจา เอาถ้วยของตัวเองและพยายามจะล้าง เป็นเด็กดีจังเลยนะ แต่ว่า…ฉันเริ่มนึกถึงข้อความที่เจ้าของร้านอธิบายในชีวิตของคิมดกจา

“คิมดกจาเดี๋ยวฉันล้างเองนายไปนั่งที่โซฟาก่อน”ฉันถอนหายใจแล้วบอกคิมดกจาไปนั่งเฉยๆ เลยรีบเดินไปล้างจานแทนคิมดกจา เหมือนเจ้าจิ้งจอกตัวน้อย หงอยไปเลยแล้วค่อยๆเดินไป

“เป็นเด็กรู้จักให้เป็นเด็กหน่อย อย่าเพิ่งทำอะไรด้วยตนเอง นายมีหน้าที่เล่นเท่านั้น และทำสิ่งที่ชอบ นายไม่ต้องพยายามอะไรเลยแค่นั้นแหละดิฉันอยากเห็น ฉันเป็นเจ้านายของนายนะ และเจ้านายอย่างฉันไม่เคยทิ้งใครหรอก”ฉันพูดโดยไม่หันไปมองหน้าคิมดกจาพร้อมล้างจานอยู่

ฉันรู้สึกว่ามีอะไรเกาะขาฉันเลยหันไปดู เห็นว่าคิมดกจากำลังเอาหน้าซุปขาฉัน รู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกๆตกใจ รีบล้างมือเอามือไปเช็ดผ้าที่แขวนใกล้อาบน้ำจาน

ฉันไม่รู้ฉันจะทำยังไงปกติฉันก็ทำเด็กร้องไห้ปล่อยอยู่แล้วเลยไม่เคยสนใจอะไร แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ฉันค่อยๆก้มลงในระดับเดียวกับคิมดกจาเริ่มมองหน้าเขาเลื่อนมือไปที่ใบหน้าลูบเบาๆ เด็กคนนั้นเริ่มเงยหน้าขึ้นมองมาที่ฉัน ต้องการคำตอบจากฉัน ไม่เข้าใจอะไรนะเด็กน้อย

“คิมดกจาไหนเมื่อฉันรับนายมาแล้ว ฉันก็ต้องเลี้ยงนายให้ดีที่สุด ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมฉันต้องรับนายมา ฉันคิดแล้วคิดอีกฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ที่รู้ๆฉันอยากให้นายเป็นครอบครัวเดียวกับฉัน ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายเด็ดขาด ฉันพูดคำไหนแล้วคำนั้น ฉันสัญญา”

เด็กคนนั้นเริ่มเข้ามากอดฉัน และมันไม่ปล่อยกอดตอบและลูบหลังเขาแผ่วเบา ลุกขึ้นอุ้มเขาไว้อ้อมแขนทะนุถนอม

“ยูจูงฮยอก”ได้ยินเสียงแผ่วเบามาจากคิมดกจาในตาของกว้างและขยายกับมาอยู่ที่เดิม ฉันเริ่มรู้สึก คิมดกจาเริ่มไว้ใจฉันมากขึ้น ฉันเดินตรงดิ่งไปที่โซฟาวางเจ้าจิ้งจอกขี้แย

“ฉันล้างจานเสร็จ เดี๋ยวค่อยพานายไปอาบน้ำ”

คิมดกจาพยักหน้าฉันเดินไปหยิบหนังสือให้

ลูกจิ้งจอกขาว หันหน้ามองไปนาฬิกา ก็เห็นเวลาว่าจะใกล้เข้านอนแล้ว ฉันบอกมีอาให้ขึ้นห้องได้แล้ววันนี้เธอต้องไปโรงเรียน เธอโวยใส่ฉันแล้วก็ขึ้นไปอยู่ดี

“อย่าลืมแปรงฟันด้วยนะ”

“ค่ะโอปป้า”

ก่อนจะไปฉันลูบหัวคิมดกจาหันหลังและเดินตรงไปห้องครัวทำความสะอาดห้องครัวแล้วค่อยไปอาบน้ำ

ฉันเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างก็สะอาดแล้ว จะเดินไปหาคิมดกจา

“คิมดกจาฉันเสร็จแล้ว” คิมดกจาวางหนังสือลงตรงโต๊ะและค่อยไถลทีละเล็ก ฉันรู้สึกว่าการกระทำของเขาช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน คิมดกจายืนตรง ฉันก้มลงไปอุ้มเขาอ้อมแขนเดินขึ้นห้อง

หาเสื้อผ้าชุดนอนคิมดกจาของฉันด้วย หยิบชุดนอนลายจิ้งจอกสีขาวชุดนี้มีอาเป็นคนเลือกแต่ก็เข้ากับคิมดกจาดีนะ การเลือกซื้อเสื้อผ้าน้องสาวของฉันนี่เสนดีเหมือนกันนะ ชุดนอนของฉันก็เป็นสีดำเหมือนเดิมเรียบง่ายและใส่สบาย ฉันหยิบผ้าขนหนู แต่เตรียมตัวถอดชุดคิมดกจาด้วยความเคยชินฉันเคยอาบน้ำให้มีอามาแล้วก็เลยชินไปเลย อยู่ต่อหน้าน้องสาวฉันไม่เคยโชว์หุ่นแก้ผ้าให้น้องดู ตอนอาบน้ำให้น้องสาวฉันใส่เสื้อผ้า แม่นอาบน้ำครั้งแรกให้น้องสาวสงครามก็ตาม แต่เขาบอกว่าอมนุษย์ไม่ค่อยถูกกับน้ำเหมือนมีอาการจะหลบหนีเจ้าของให้ไปอาบน้ำ

คิมดกจาไม่อากาศอย่างนั้นเลย ค่อยยังชั่วนึกว่าจะอยู่ในสงครามซะอีก

ตอนที่ฉันเห็นในคลิปวิธีการสอนอาบน้ำอมนุษย์เจ้าของวีดีโอเหมือนทุลักทุเลมาก เขาบอกเป็นเรื่องของปกติที่อมนุษย์จะไม่ชอบน้ำ แต่ก็เป็นบางตัว

ฉันเริ่มถอดเสื้อคอเต่าของตัวเองออกและหยิบผ้าขนหนูน้องผมช่วงล่าง และเดินตรงไปในห้องน้ำพร้อมคิมดกจา ปกติฉันจะอาบน้ำคนเดียว ตอนนี้คิมดกจายังเป็นเด็กอยู่ฉันกลัวว่าเขาจะจมน้ำก็เลยต้องอาบพร้อมกัน

เริ่มสระผมคิมดกจาฉันสังเกตว่าผิวของเจ้าเด็กขนปุย ขาวและสะอาดมากเหมือนไม่ตากแดดมา ปกตินิสัยของจิ้งจอกชอบตากแดดไม่ใช่หรอ ผิวของจิ้งจอกปกติจะออกเป็นสีน้ำตาลขาว หรือไม่น้ำตาลแดง จะไม่ค่อยมีพวกผิวขาวเท่าไหร่ถ้าจะมีก็มีส่วนน้อย คิมดกจาน่าจะเป็นเพราะจะเป็นสินะ

แช่อ่างอาบน้ำร่วมกันฉันเริ่มล้างร่างกายคิมดกจา และลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ฉันอุ้มแล้ววางเจ้าจิ้งจอกตัวน้อย ดึงจุกปล่อยน้ำพาคิมดกจาไปแต่งตัว ใส่ชุดนี้แล้วดูน่ารักขึ้นเยอะและฉันก็เริ่มแต่งชุดนอนของตัวเอง

“อย่าเพิ่งนอนนะ คิมดกจามาเป่าผลก็เดี๋ยวนายไม่สบาย”ฉันเห็นว่าเจ้าจิ้งจอกน้อย จะเดินไปที่นอนพูดดักไว้ก่อน ฉันหยิบไดร์เป่าผมออกมาจากลิ้นชักเดินตรงไปที่เตียง

“คิมดกจามานี่ ทนหน่อยนะ”เจ้าเด็กน้อยเดินมาหาฉันตามที่ฉันเรียกฉันบอกให้เขานั่งลง ฉันเริ่มเปิดไดร์เป่าผลเป่าอ่อนๆผลให้เขาเพราะพวกอมนุษย์ประสาทสัมผัสไว้ต่อการสัมผัสเป็นพิเศษ แล้วไม่ชอบเสียงดัง

ดูเหมือนว่าเขาจะชอบนะ ทำหน้าฟินสิฉันเป่าไปเรื่อยๆตอนที่ฉันเป่าเสร็จเขาก็หลับไปเลย

“คิมดกจา”

ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆแต่หลับสบายเลย เหอ ฉันถอนหายใจเบาๆกลัวว่าเจ้าเด็กที่หลับระหว่างขาฉันจะตื่น ก็เลยปล่อยไว้แบบนั้นฉันเริ่มเป่าผมตัวเองต่อทั้งทีให้มันเสร็จๆไป จะได้พาเด็กน้อยที่หลับสบายไปนอน

และอุ้มเจ้าเด็กน้อยที่หลับไม่รู้เรื่องไปนอนที่นอนตัวเองเหมือนว่ามีปัญหาอย่างนึง คิมดกจาไม่ป่ลอยแขนเลย จนสุดท้ายฉันจนปัญญาก็เลยต้องอุ้มคิมดกจาไปที่นอนฉันแทน ชั้นวางจิ้งจอกขาวตัวน้อยแล้วค่อยๆนอนข้างๆปล่อยให้เขาหนุนแขนไป

ยังไงวันพรุ่งนี้ฉันต้องพาเขาไปหาหมอไปตรวจสุขภาพแล้วฉีดวัคซีนเห็น ฉันคิดได้นางนั้นหนังตาค่อยๆปิดลง

ฉันตื่นแต่เช้าฟ้ายังไม่สว่างดีก็ค่อยๆลุกขึ้นออกจากข้างนอกเพราะมีเจ้าจิ้งจอกตัวน้อยกอดฉันไว้ทั้งคืน แต่ดูเหมือนว่าไม่สำเร็จจริงนะ คิมดกจาค่อยๆนั่งแล้วมองมาที่ฉัน

“ตื่นแล้วหรอ ถ้านายยังไม่หายง่วงนอนต่อก็ได้นะ”คิมดกจาส่ายหัวลุกออกจากที่นอนทันที

“ก็ได้งั้นไปล้างหน้าล้างตาพร้อมฉัน นายต้องอาบน้ำเดี๋ยวเตรียมน้ำอุ่นให้ ชุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ”เขาพยักหน้าแต่ตายังไม่ลืม ฉันเริ่มทำการถอดชุดเค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง และนุ่งผ้าเช็ดตัวให้เขา

ฉันล้างหน้าล้างตาเสร็จจะลงไปข้างล่างหันมาบอกเจ้าจิ้งจอกขนปุย ที่กำลังแปรงฟันหันมาฟังฉัน

“คิมดกจา นายลงไปในอ่างน้ำและถูสบู่นะทำอะไรเสร็จแล้วลุกขึ้นมาปล่อยไว้แบบนั้นเดี๋ยวฉันมาปล่อยน้ำเอง เสื้อผ้าอยู่หน้าประตูฉันเตรียมให้แล้ว ฉันขอลงไปข้างหน้าก่อน”คิมดกจาพยักหน้า ฉันสั่งแล้วเสร็จแล้วจะเตรียมตัวไปทำอาหารเช้าให้กับพวกเด็กๆ

ขวัญอาหารคุ้มกลิ่นหอมออกมาวันนี้ฉันทำข้าวต้มเป็นอาหารมื้อเช้าฉันเทนมใส่แก้วให้พวกเด็กๆกิน ฉันทำเสร็จหมดทุกอย่างคิมดกจาก็ลงมา

“นายมากินข้าวก่อนเดี๋ยวฉันไปปลุกมีอาก่อนเดี๋ยวฉันมากินด้วย”คิมกดจาพยักหน้า

“มีอาตื่นได้แล้ว”และฉันก็พยายามจะดึงผ้าห่มออกจากตัวน้องสาวสุดแสนรัก ที่พยายามจะไม่ตื่น

“ม..ไม่เอา..ขออีก 5 นาที”แล้วเธอก็พยายามดึงผ้าห่มขึ้นมิดหัว

“ไม่ได้เธอต้องไปโรงเรียน”

“โอปป้าใจร้าย”ลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆเดินออกไปห้องน้ำ ฉันถอนหายใจในความเหนื่อยหน่อยกับน้องสาวจริงๆ

ฉันเดินออกจากห้องของเธอแล้วไปนั่งกินข้าวพร้อมกับคิมดกจา

มีอาก็ออกมาจากห้องแล้วลงบันไดเดินตรงมาที่โต๊ะอาหาร และนั่งลงเหมือนเธอจะสังเกต หันหน้ามาหาฉันจะถาม

“วันนี้โอปป้าจะคิมดกจาไปไหนหรอกค่ะ”

“พาไปโรงพยาบาล”

“พาไปทำไมง่ะ”

“ตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีน คิมดกจายังไม่เคยฉีดวัคซีนและยังไม่เคยตรวจสุขภาพ เจ้าร้านบอกมาแล้ว วันนี้ฉันเลยพาไป”

“โอเคค่ะ คิมดกจากลัวไหมถ้ากลัวบอกโอปป้าฉันได้เลย”เธอหันหน้าโอเคใส่ฉันแล้ว กลับไปพูดกับคิมดกจาต่อ เจ้าจิ้งจอกน้อยเหมือนจะเข้ากับมีอาได้ดี เพราะน้องสาวของฉันเป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ง่ายสินะ

ฉันมาถึงโรงพยาบาลฉีดวัคซีนเสร็จแล้ว เหลือตั้งแต่รอผลตรวจ ฉันต้องเข้าไปฟังที่หมอพูด ก็ถึงคิวของฉัน ฉันเข้าไปในห้องแล้วก็เจอกับหมอคนเดิมที่ตรวจสุขภาพร่างกายของฉันแต่ความเครียด ฉันเพิ่งรู้เนี่ยว่าเธออยู่แผนกนี้ด้วยเห็นหน้าเธอแล้วเซ็งเลย

“อ้าว คุณยูจุงฮยอกมาทำอะไรที่นี่หรอคะหมอไม่นัดนี่คะ”

“ผมพาสัตว์เลี้ยงเมื่อตรวจสุขภาพครับ”ฉันพูดเสร็จเธอมองมาที่คิมดกจาทันที

“อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ เชิญนั่งก่อนเลยนะคะ”เธอพูดเสร็จฉันเดินตรงไปที่นั่งทันที ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบหน้าเธอก็เถอะ แต่ทำไงได้ฝีมือการตรวจของเธอดีที่สุดในโรงพยาบาลนี้แล้ว

“น้องคิมดกจา ฉีดวัคซีนเสร็จแล้วนะคะผลตรวจออกมาร่างกายของน้องมีปัญหานิดหน่อย” ฉันฝันถึงตรงนี้ฉันก็หมดอยู่ทันที มีปัญหายังไงดูเหมือนว่าเธอจะดูสีหน้าฉันออกเธอเลยรีบอธิบายทันที

“น้องมีปัญหาเรื่องฟีโรโมนน้องอาจได้กลิ่นฟีโรโมนตามปกติ แต่น้องอาจจะเก็บฟีโรโมนของตัวเองไว ตัวอื่นอาจไม่ได้กลิ่นฟีโรโมนของน้อง น้องที่เก็บฟีโรโมนของตัวเองมันเป็นอันตรายในอนาคตนะคะ ตามปกติเด็กที่อายุถึง11-13มีอาการติดสัตว์หรือฮิตตามปกติ แต่น้องอาจไม่มีอาการพวกนี้เพราะน้องไม่สามารถปล่อยฟิโรโมนได้ค่ะ และอาการเหล่านี้ก็ทำให้เกิดแก่ชีวิตได้ค่ะ มันอาจรุนแรงและแรงมากเลยนะคะ”

ฉันฟังมาถึงตอนนี้หน้าฉันรู้สึกมืดลงเลย ฉันต้องทำยังไงให้คิมกดจาไม่เป็นไรดีนะ

“ผมต้องทำยังไงครับ”

“หมออาจจะนัดตรวจน้องบ่อยๆหน่อยนะคะ เพื่อดูอาการระยะยาวค่ะ ถ้าหมอนัดตรวจวันไหนหมอจะบอกนะคะ ส่วนเรื่องยาหมอจะสั่งให้นะคะ”

“ครับ”ฉันรู้สึกจิตใจของฉันมันจบขึ้นมาทันทีที่ได้กินผลตรวจออกมาแบบนี้ คิมดกจารู้สึกความรู้สึกของฉันและจับมือฉันป่ลอยโยนฉันฉันกอดเขาไว้แน่น

“คุณยูจูงฮยอกไม่ต้องห่วงนะคะมันมีเคสแบบนี้บ่อยๆค่ะ บางเคสอาจไม่หาย บางเคศอาจหายขาดเลยนะคะ คุณต้องดูอาการน้องต่อไปค่ะ”

“ขอบคุณครับ”ฉันได้คิดอย่างนั้นจิตใจของฉันก็ต้องดีขึ้นมาหน่อย อาจมีโอกาสที่เขาจะหายก็ได้ฉันเชื่ออย่างนั้น

ฉันกลับบ้านพร้อมคิมดกจาด้วยอาการที่จิตใจหนักหน่วงและคิดมาก ฉันเดินเหม่อลอยมานั่งโซฟา คิมดกจาเห็นอาการไม่ปกติเขาเดินมาหาฉันนั่งใกล้ๆไม่ยอมไปไหน

“ฉันไม่เป็นไร”ดูหน้าเขาเหมือนไม่เชื่อเขาจับมือฉันและยิ้มอ่อนโยน เหมือนบอกฉันว่าอย่าคิดมากเดี๋ยวมันก็ผ่านไป ฉันเม้มปากแน่นแต่ก้มหน้าลง

ฉันรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆ2 ข้างแนบกับใบหน้าของฉัน ฉันเงยขึ้นมามองว่าเขาทำอะไรคิมดกจาเอาหน้าผากมาแตะฉันและถูเบาๆ ฉันรู้สึกเส้นได้แห่งความอ่อนโยนเข้ามาในจิตใจของฉัน ฉันอยากร้องไห้แต่ฉันร้องไม่ออกเพราะไม่เคยร้องไห้อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าฉันก็ไม่เคยร้องไห้ทะเลาะกับคนอื่นมาฉันก็ไม่เคยร้องไห้ ฉันไม่อยากให้สัมผัสอ่อนโยนนี้หายไป ฉันดื่มคิมดกจาของฉันแล้วกอดเขาแน่นเอาใบหน้าสุดใต้เล็กๆของเขา ด้วยการสัมผัสสิ่งนี้ให้นานที่สุดฉันจะไม่มีวันให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด

“คิมดกจา นายจะไม่เป็นไรฉันจะกอดนายไว้แน่นๆ ฉันจะไม่ปล่อยนายเด็ดขาด”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***