ตอนที่ 7: “ฉันไม่ใช่แค่คนในเกมของเธอ... แต่เธอคือความจริงของฉัน”

**ตอนที่ 7 แบบพิเศษ (ยาว เข้มข้น จัดเต็ม!)

> 🔥 ความสัมพันธ์เริ่มชัดเจน

> 🧊 พี่ภีมเริ่มแสดงความห่วงใย

> 💔 อดีต (เมย์) ยังไม่ยอมจางหายไปง่าย ๆ… และอาจเริ่มเล่นสกปรก

เตรียมใจให้พร้อม... เพราะตอนนี้อารมณ์จะชัดกว่าทุกตอนที่ผ่านมา

---

ตอนที่ 7: “ฉันไม่ใช่แค่คนในเกมของเธอ... แต่เธอคือความจริงของฉัน”

**วันอาทิตย์เช้า / ลานจอดรถหน้าหอพักหญิง**

มุกยืนลังเลอยู่หน้ามอเตอร์ไซค์ของพี่ภีม

วันนี้เขาชวนเธอไปที่บ้าน — อย่างเป็นทางการ

“แน่ใจนะ ว่าจะพาไปบ้านพี่ ไม่กลัวคุณยายพี่ไม่ปลื้มเหรอคะ”

ภีมก้มมองหมวกกันน็อกในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

> “กลัวอยู่เรื่องเดียว... กลัวเธอถอยหนีเหมือนวันก่อนนั่นแหละ”

เขาสวมหมวกกันน็อกให้เธออย่างเบามือ

มือของเขาแตะที่หน้าผากเธอขณะจัดสายรัดอย่างระวัง —

สายตานิ่ง แต่สัมผัสนั้น...อ่อนโยนกว่าอากาศยามเช้า

---

### 🏡 ชานเมือง / บ้านคุณยายของภีม

บ้านไม้สองชั้นที่ดูอบอุ่นอย่างประหลาด

มุกไม่คิดว่าผู้ชายเย็นชาที่แทบไม่พูดกับใคร จะโตมาในบ้านแบบนี้

คุณยายวัยเจ็ดสิบกว่าเปิดประตูออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มทันที

“ยายคะ... นี่น้องมุกค่ะ”

“อ้อ คนที่ภีมพูดถึงบ่อย ๆ ใช่มั้ย?”

**!**

“พูดถึง?” มุกหันไปมองคนข้างตัวที่หลบตา

คุณยายหัวเราะ

“ก็เขาไม่เคยพาใครมาเลยนี่ลูก อยู่ดี ๆ บอกว่าอยากพา ‘คนที่ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ’ มาหายาย…ยายก็ตกใจสิ!”

มุกหน้าแดงก่ำ ส่วนภีมทำได้แค่กระแอมแล้วเดินเข้าบ้าน

---

**บ่ายวันเดียวกัน / ในห้องเก็บหนังสือเก่า**

มุกเดินสำรวจบ้าน และพบห้องเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหนังสือ

หลายเล่มมีป้ายโน้ตติดอยู่ และบางเล่มเขียนชื่อ “ภีม” ไว้

เธอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา

และพบกับภาพถ่ายเก่า ๆ ใบเล็กที่หล่นออกมา

ในภาพมีพี่ภีม... และ **เมย์**

ทั้งคู่ยืนกอดกันแน่น หน้าระเบียงมหาลัย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“มุก...”

เสียงพี่ภีมดังขึ้นจากด้านหลัง

เขายืนอยู่ที่ประตู มองเห็นเธอกำลังถือภาพในมือ

“...ขอโทษที่ไม่ได้เก็บให้ดี”

“ไม่เป็นไรค่ะ มุกแค่...ไม่คิดว่าพี่เคยยิ้มแบบนั้นกับใครมาก่อน”

“เมย์...เป็นคนที่ฉันเคยรัก”

เขาพูดตรง ๆ แบบไม่มีการเลี่ยง

“แต่ตอนนี้...ฉันไม่อยากโกหกตัวเองอีกแล้ว”

มุกเงียบ — ใจเต้นรัว

เธอไม่รู้ว่ากำลังจะได้ยินอะไรต่อจากนั้น...แต่เธอพร้อมแล้ว

> “ตอนนี้ เธอคือคนที่ทำให้ฉันอยากกลับมายิ้มแบบนั้นอีกครั้ง”

---

### 💔 ด้านมืดของอดีต

**อีกฟากหนึ่งของเมือง / ร้านกาแฟในมหาลัย**

เมย์นั่งจ้องมือถือ

ภาพที่มุกถือรูปเธอกับภีม — ถูกแอบถ่ายไว้จากกล้องในบ้าน

ใช่…เธอจงใจให้ภาพนั้นอยู่ในหนังสือ

> “จะหวานยังไงก็เถอะ… แต่ถ้าอดีตมันขมพอ เดี๋ยวมันก็กลืนปัจจุบันได้หมดนั่นแหละ”

เมย์กดโทรศัพท์หารุ่นน้องในคณะนิเทศ

**“ช่วยปล่อยข่าวให้พี่หน่อย”**

“ข่าวว่าอะไรคะ?”

**“ว่าน้องมุกเด็กคณะอักษรน่ะ…เคยคบกับอาจารย์ในภาคตัวเอง แล้วแอบคบซ้อนกับพี่วิศวะชื่อภีม”**

“...พี่เมย์! มันแรงไปไหม?”

**“เกมมันมีแพ้กับชนะเสมอ เธอก็แค่ช่วยให้ฉันไม่แพ้ก็พอแล้ว”**

---

### 💔 วันรุ่งขึ้น / มหาลัย

ข่าวลือเริ่มกระจายไปทั่วภาค

บางคนเริ่มมองมุกด้วยสายตาแปลก ๆ

เพื่อนบางคนในกลุ่มไลน์เริ่มเงียบหาย

และที่เลวร้ายที่สุด…

> **พี่ภีมเห็นข่าวในโทรศัพท์ตัวเองพร้อมคำถามจากเพื่อนในคณะว่า “เด็กคนนั้นใช่เหรอ?”**

---

### 🔥 ตอนท้าย / ลานจอดรถหน้าคณะ

มุกเดินกลับหอด้วยท่าทางเหมือนคนโดนซัดกลางพายุ

แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นด้านหลัง

ภีมจอดมอเตอร์ไซค์ตรงหน้าเธอ

“…ขึ้นรถ”

“พี่เห็นข่าวแล้วใช่ไหมคะ”

เสียงเธอสั่น “พี่...จะเชื่อหนูไหม?”

เขาไม่พูดอะไร แต่ยื่นหมวกกันน็อกให้เธอเงียบ ๆ

เธอรับไว้ช้า ๆ เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ

แต่เมื่อเธอจะเดินอ้อมไปซ้อนท้าย — ภีมกลับดึงข้อมือเธอไว้

สายตาของเขามั่นคงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

> “ฉันไม่สนว่าเธอเคยเป็นใคร หรือคนจะพูดถึงเธอว่ายังไง”

> “ฉันสนแค่ว่า...ตอนนี้เธอคือคนที่ฉันเลือกแล้ว”

---

**จบบทที่ 7**

> ความรักที่แท้จริง ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่ไม่มีปัญหา

> แต่มันคือการ “ยืนข้างกัน” แม้ในวันที่โลกจะพังลงมาทั้งใบ

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***