Episode 4

บทที่ 4

ตอนเช้าหมอชีนั่งดูลูกสาวยืนให้คนที่เขาเรียกว่าไอ้โย่งแต่งตัวให้

"พ่อขาๆ กินโจ๊กนะคะ น้องแต้วป้อน" เด็กหญิงตักโจ๊กมาเบาๆ ก่อนบรรจงป้อนให้พ่อ

"..." คนเป็นพ่อยิ้มอ่อนโยน น้ำตาคลอ ดวงใจของเขาน่ารักเหลือเกิน หมอชีรำพึงในใจว่าโชคดีจริงๆ ที่เขามีลูกสาวน่ารักๆ อย่างน้องแต้ว

"สายแล้วนะน้องแต้ว ไปโรงเรียนเถอะลูก ตอนเย็นพ่อจะไปรับ" หมอชีลูบแก้มลูก

"จริงเหรอคะ หายแล้วเหรอคะ"

"หายแล้ว นี่พ่อจะแปลงร่างเป็นซูปเปอร์แมนไปรับตอนเย็น" น้องแต้วปรบมือให้พ่อ รอยยิ้มสดใสเหมือนหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจ

"รักหนูนะลูก"

"รักพ่อที่สุดค่ะ"

คนนอกอย่างฟ่งยืนมองพ่อลูกจุ๊บแก้มกันไปมาแล้วยิ้ม ความสุขที่อบอวลอยู่ในห้องคนป่วย

"ไปค่ะ พี่ไปส่ง" เด็กหญฺงวิ่งมาหาฟ่งแล้วหันไปโบกมือ ส่งจุ๊บให้พ่อ

"ตั้งใจเรียนนะลูก"

ตอนเที่ยงหมอมาตรวจหมอชีรีบบอกทันทีว่าเขาต้องการออกจากโรงพยาบาลเพราะเขาหายแล้ว หมออนุญาตเพราะเห็นว่าแค่ร่างกายอ่อนเพลีย

"ขอบคุณนะครับคุณหมอ"หมอเจ้าของไจ้เดินออกจากห้องไป สวนกันกับ"เจ้าของไข้" พอดี

"หมอบอกว่าผมกลับบ้านได้แล้ว" ฟ่งเห็นหมอชีพูดจากับเขาดีแล้วก็ไม่ได้มองเขาในแง่ร้ายเท่าไหร่

"อ่อ อื้ม แล้วคุณจะกลับบ้านเลยมั๊ย"

"ครับ เรื่องค่าใช้จ่าย... "

"เตรียมตัวกลับบ้านเถอะผมจะไปส่ง" หมอชีชะงักค้างก็ฟ่งเล่นหันหลังหนีเหมือนไม่อยากพูด แน่นอนละฟ่งอยากออกให้

ทั้งอยากออกเงินและดูแลเอง ผิดอะไร ทั้งที่เมื่อคืนก็พยายามถามว่าเพราะอะไรกันถึงได้รู้สึกชอบ

แต่... ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้

"ผมไม่อยากรบกวน"

"ผมบอกให้เตรียมตัว เดี๋ยวจะพากลับบ้าน อ่อเรื่องรถคุณ ผมให้ยามจอดไว้ที่โรงเรียน แล้วให้ดูให้แล้ว"

"แต่ว่าผม... "หมอชีคือหมอชี เขาดระแวงไม่ได้ คนแปลกหน้าอะไรจะมาดีต่อกันอย่างนี้

"ทำไมคุณต้องดีกับผมด้วย" ฟ่งหันมองคนที่พูดออกมาเหมือนเบลอๆ นิดๆ

"ผมไม่รู้ว่าคุณเจอคนประเภทไหนมาบ้างนะ แต่คนไม่ได้ร้าย ไม่ได้เลวทุกคน หรืออาจจะร้ายแต่มันก็ไม่ได้ร้ายกับคุณเสมอไป"

"แล้วคุณดีกับผมเพราะอะไร" หมอชีพูดเหมือนละเมอถาม

"อยากรู้จริงๆ? "

"ใช่... คนเราเข้าหากันเพราะหวังผลเสมอ" คำตอบอะไรอย่างนี้ ฟ่งอยากจะจับมาฟัดให้หายมองโลกในแง่ร้าย

"ผมต้องการไปใกล้ชิดกับคุณ เพราะผมอยากจะจีบคุณ" หมอชีอ้าปากค้าง

"บ้าไปแล้ว ผมเป็นผู้ชาย" หมอชีแทบจะกระโดดลงจากเตียง

"ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นผู้หญิง" ฟ่งยักคิ้วให้

"ผมไม่ใช่เกย์..." หมอชียังค้านเสียงแผ่ว

"แต่ผมใช่” หมอชีตาโตมองคนที่เดินเข้ามาใกล้อย่างหวาดๆ แต่ช้าไปแล้วฟ่งฉกลงมาเพียงแว่บเดียวก็จูบที่มุมปากแถทสูดกลิ่นแป้งเด็กที่แก้มหมอชีไปแล้ว

..........................

เหนื่อยเราไม่เหนื่อย เมื่อยเราไม่เมื่อยเราจีบไปเรื่อยๆ เราไม่เมื่อยเราไม่เหนื่อย

ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาเขาก็มีคนคอยขับรถให้เวลาไปรับน้องแต้วช่วงอาทิตย์แรก

แม้จะไม่ค่อยชอบใจ แต่ก็ยอมรับว่าเขาเองก็รู้สึกสบายขึ้นไม่ใช่น้อย

แต่จะไม่สบายก็ตรงมันชอบมายียวนกวนประสาทนี่แหละ

หมอชียืนขมวดคิ้วรอรับลูกสาวที่วิ่งถลามาหา

"พ่อชาาาาาาาาาาาาาาาาาา"

"ทำไมเป็นชาละครับลูก"

"พ่อชีขา มันยาว เลยรวมเป็นพ่อชาาาาาาาาาาาาาา"

"ชาาาาาาาาาาาา ไม่ยาวเลยลูก" น้องแต้วปิดปากหัวเราะน้อยๆ

"พี่ข่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" คราวนี้หมอชีหัวเราะบ้าง คนเดินตามมาทีหลังหน้าเหรอหรา

"ใครชื่อข่ง" ฟ่งสงสัย

"ชื่อโข่งงงงงงงงงงงงง" หมอชีหัวเราะร่าเดินจูงลูกสาวไปเรื่อยๆ

"..."คนเดินตามแม้จะยังงงๆ แต่อย่างนี้ก็ดี หมอชีอารมณ์ดีเขาก็อารมณ์ดี

กับข้าวเย็นข้าวหน้าไก่ง่ายๆ ฝีมือหมอชี ซึ่งแม้จะไม่อยากทำเผื่อเจ้าโย่งที่เป็นสารถีขับรถ แล้วยังเป็นผู้อุปถัมป์ของเขาอีก

หมอชีบอกกับตัวเองว่าจำใจ แต่คนกินนี่กวาดเรียบแล้วยังถามอีกด้วยว่ามีอีกมั๊ย

ถึงจะอดภูมิใจกับฝีมือทำข้าวหน้าไก่ของตัวเองไม่ได้ แต่หมอชียังตระหนักได้ว่าไอ้หมอนี่มันมีนัยยะในการแฝงตัวเข้ามาในชีวิตเขา

ซึ่ง เขาจะไม่ยอม!!!!!

น้องแต้วเผลอหลับไปตอนดูการ์ตูนเมื่อหัวค่ำ เขาอยากจะอุ้มลูกขึ้นห้องนอนแต่พอจะอุ้มก็มีไอ้โย่งมาตัดหน้า

เพราะเหมือนจะคิดว่าเขายังไม่แข็งแรงเท่าไหร่

"พาไปทีครับผมไม่รู้ว่าไปทางไหน" ฟ่งถามเขาที่หน้ามุ่ยมองมา

"......." ไม่ได้ตอบแต่ก็เดินนำไปเงียบๆ

พอถึงห้องนอนสีเขียว หมอชีบอกให้เขาวางน้องแต้วลงบนเตียงเขายืนมองพ่อที่บรรจงจุมพิตแก้มลูกสาว

ลูบหัวเบาๆ กระซิบบอกว่า

"ลูกครับ ฝันดีนะ ถ้าหนูฝันร้ายพ่อจะเข้าไปช่วย พ่อรักหนูที่สุดในโลกนะครับ"

มันรู้สึกตื้อไปทั้งใจบอกกับตัวเองว่าตกหลุมรักคนคนนี้เข้าเต็มเปาก็ตรงนี้

น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนกับว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขานี่แหละจะดูแลน้องแต้วเอง

รอยยิ้มหวานๆ กับแววตาที่ทอดมองลูกสาว...

ฟ่งใจเต้นเร็วกับภาพตรงหน้า

"คุณเป็นพ่อที่ดีนะ"ฟ่งบอกกับคนที่เดินไปหย่อนก้นที่โซฟา

"ผมพยายามอยู่น่ะ" หมอชีมองมือของตัวเอง

"คุณเป็นพ่อที่ดี ไม่ใช่แค่ความพยายาม แต่มันอยู่ในสามัญสำนึก ในสมอง ในใจคุณนะ" ฟ่งแตะที่อกซ้ายหมอชีเบาๆ

"ผมอยากเป็นทุกอย่างให้น้องแต้วไม่รู้สึกขาด"

"น้องแต้วไม่ขาดอะไรเลย น้องแต้วสมบูรณ์เพราะคุณ" หมอชีมองมือที่สอดเขามากุมเอาไว้

"อื้ม ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" ไม่รู้ทำไมไม่ดึงมือออกแต่กลับปล่อยให้กุมเอาไว้

เพราะอะไร

เพราะมันอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกละมั้ง หมอชีตอบตัวเอง

ฟ่งมองคนที่นั่งดูโทรศัพท์ไปเรื่อยไม่มีวี่แววจะดึงมือออกหรือว่าบ่นอะไรแล้วยิ้ม

หมอชีมีมุมอ่อนไหว ไม่มั่นคงและไม่มั่นใจด้วย

ฟ่งมองใบหน้าด้านข้างของเขาแล้วพูดเบาๆ

"ผมจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆ ถ้าคุณเหนื่อยก็พิงมาที่ผม"เสียงพูดเบาๆ ที่ดังก้องไปในใจบางคน

เหมือนไออุ่นจากคนข้างๆ มันค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในหัวใจ

ฟ่งเดินเข้ามาในร้านอย่างอารมณ์ดี

อิงกานต์อดเหน็บไม่ได้

"แรดมากกกก เดินผิวปาก ไปไหนมาหายหัวไปเลยนะแก เฝ้าพ่อน้องแต้วถึงไหนละ"

"ก็ดี พี่อิงไม่ทำงานทำการรึไง"

"ทำ แต่ฉันเป็นเจ้าของโรงเรียน" อิงกานต์หยักคิ้วให้น้องชาย

"ฉันว่าฉันน่าจะลงไปเล่นด้วยหน่อยละ เห็นแกสนุกแล้วพี่ละอยากบ้าง" อิงกานต์หัวเราะหึๆ ทำเอาฟ่งเดินมาหยุดตรงหน้า

"ห้ามเล่น คนนี้เอาจริง"

"พร้อมก็เอาจริง หมอชียังจะเอาจริงอีก สรุปเลือกเลยดีกว่า"

"......." ฟ่งจ้องหน้าพี่สาวเขม็ง

"อีฟ่ง ป๊าไม่ได้สอนให้แกโลเลนะ แกเลือกมาเลยด่วนๆ " องกานต์อมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน้องชายเริ่มคิดหนัก

"พร้อมมีไอ้มาเฟียนั่นแล้ว ส่วนหมอชีไม่มีใคร"

"เอ๊ะ ฉันไม่ได้ถามเรื่องหมอชีไม่มีใคร ฉันถามว่าแกเอาไง ตอบไม่ตรงคำถามนะ"

"........." อิงกานต์ยืนขึ้นโชว์หุ่นสวยๆ

"งั้นถ้าแกตอบไม่ได้ หมอชีฉันขอ"

"คนไม่ใช่เค้ก"

"ก็ใช่อ่ะดิ่ น่ากินกว่าเค้กอีก"

"พี่อิง หมอชีของผม"

"แกแปะป้าย หรือเขียนหน้าผากไว้รึไง ตัวเองยังไปๆ มาๆ กับพร้อมด้วยอีก หึๆ ของอย่างนี้มันใครดีใครได้นะไอ้น้อง"

เชื่อสุดใจว่าอิงกานต์แค่หยอกเขา แต่ถ้าอิงกานต์รุกหมอชี หมอชีที่ชอบผู้หญิงอาจจะเลือกอิงกานต์

"พี่อิง..." ช้าไป อิงกานต์เดินที่รถสปอร์ตของตัวเองเรียบร้อยไม่วายหันมาขยิบตาให้น้อง

"โธ่เว้ย" พยายามคิดวว่าอิงกานต์ล้อเล่นแต่มันก็อดระแวงไม่ได้

อยู่ๆ ก็ขนลุกสงสัยแอร์จะเย็นเกินไป หมอชีเดินไปปรับแอร์ในห้องทำงาน

"หมอจะเอาตัวไหนก่อน จะเอาเพ้นเจ็น หรืออูสี่"

"ผมว่าเพ้นเจ็นมันตามเยอะ"

"เออ งั้นเอาเพ้นเจ็นก่อน"

"คุณพี จะไปแผนกยาเม็ดเหรอครับ"

"อื้ม ไปดูซักหน่อยเห็นพ่อว่ามีเครื่องจักรใหม่มา ไปด้วยกันสิ"

"ได้ครับ" หมอชีเก็บของแล้วเดินตามเจ้านายไป

คุณน่านฟ้าเดินมาหารายงานการติดตั้งเครื่องว่าเป็นยังไง

"อื้ม ก็ดีนะ จะได้ฟิวได้เยอะขึ้น"

"ครับ" คุณน่านฟ้าพยักหน้า

"แล้วนี่เขาจะขยายโรงงานกันคุณจะไปด้วยมั๊ย" คุณน่านส่ายหน้า

"แล้วแต่คุณแมนครับ ผมยังไงก็ได้"

"คนไม่มีเจ้าของมันจะตอบอย่างนี้แหละ แต่ถ้าเริ่มมีแฟนหรือเจ้าของหัวใจจะเริ่มลังเล ใช่มั๊ยหมอชี"

"ก็ผมมีลูกนี่ครับ"

"ฮ่าๆ ผมก็หยอกไปงั้น หาคนช่วยเลี้ยงได้รึยัง"

"ยังครับ"

"อื้ม...." คุณพีก้มหน้าอ่านรายงานคร่าวๆ ไม่ได้เงยหน้ามองต่อ ไม่เห็นสายตาแปลกๆ ของคุณน่านฟ้าที่มองหมอชี ไม่เห็นแววตาหมอชีที่เสหลบเอาดื้อๆ

ช่วงเย็นคุณพีเป็นคนมารับน้องแต้วแทนหมอชี

"สวัสดีค่ะคุณพี"

"สวัสดีค่ะน้องแต้ว วันนี้คุณพ่อไม่ว่างอาเลยมารับแทน"

"แปบนึงนะคะ"

"ค่ะ"น้องแต้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้วหันไปสวัสดีฟ่งที่นั่งข้างๆ

"สวัสดีค่ะพี่ฟ่ง"

"อ้าว แล้วคุณพ่อไม่มา? "

"ไม่ว่างค่ะ คุณพีมาแทน"

"เหรอ..." สายตาตวัดมองไปยังไอ้คุณพี ซึ่งเขาก็พบว่ามันก็จ้องมาอยู่แล้วเหมือนกัน

"น้องแต้วรู้จักคนนั้นด้วยเหรอ" คุณพีถามเมื่อขึ้นรถมากันแล้ว

"ค่ะ พี่ฟ่งค่ะ" น้องแต้วสาธยายความเป็นมาให้คุณพีฟังเสียเข้าใจ

คนฟังพยักหน้าตั้งอกตั้งใจฟัง เพราะเขารู้มาว่าไอ้หน้าขาวนั่นมันก็คอยมารับมาส่งพร้อมอยู่ แม้ว่าตอนนี้พร้อมจะคบกับไอ้หน้านิ่งนั่นแล้วก็ตาม

"อื้มมมมม"

หมอชีกำลังง่วนกับการส่งเอกสารให้คลังยา

น้องแต้วเหมือนรู้หน้าที่ นั่งทำการบ้านเงียบๆ

ส่วนคุณพีเดินมานั่งแหมะตรงโต๊ะทำงานเขา

"หมอ... มีใครที่ถูกใจแล้วสินะ"

"หื้ม... ถูกใจอะไรยังไงครับ"

"ไอ้เสาไฟฟ้าที่โรงเรียนน้องแต้วไง"

"คนรู้จักน่ะครับ" ถ้าโกหกลูกน้องเขาจะหลบสายตา

"อื้ม เข้าใจแล้ว" แม้หมอชีจะงงว่าทำไมเข้าใจง่ายจังแต่ต้องเก็บคำพูดเอาไว้

"วันก่อนเห็นมารับพร้อมออกไปข้างนอกน่ะ เลยสงสัยว่ารู้จักกันด้วยเหรอ"

"เคยเจอครับเวลาไปรับน้องแต้ว"

"อื้ม" คุณพีเดินออกจากแล็ปไปเงียบๆ หมอชีถอนใจอย่างโล่งๆ คิดว่าจะโดนถามอะไรเยอะกว่านี้

เขาต้องตอบว่ายังไง

"ขนมค่ะหมอ" สาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ยื่นถุงเค้กมาให้

"ของผมเหรอ"

"ค่ะ คุณพร้อมฝากมาให้"

"ขอบคุณครับ" รับมาแล้วเปิโน็ตอ่าน

"วนิลาซอฟเค้กของน้องแต้ว เค้กชาเขียวของหมอชี" เออดี

"........" เดินถือถุงเค้กงงๆ ออกจากออฟฟิศ ไม่ได้มองเลยว่าที่ชั้นสองมีคนยืนอมยิ้มเเพราะเห็นเขาประคองเค้กราวกับกลัวมันจะตก

"อารมณ์ดีเกิ๊น" พร้อมกระเซ้า

"เออ... นิดๆ หน่อย"

"ชอบจริงๆ ป่ะเนี่ย งานใหญ่นะ เขาเป็นผู้ชาย แถมมีลูกสาวน่ารักโอเว่อร์"

"รู้แล้ว พ่อก็น่ารัก"

"โอ๊ย... เยอะ ฟ่งมาทีหลังนะ ลัดคิวงี้พี่น่านฟ้าก็อดสิ"

"น่านฟ้า? "

"หัวหน้าฝ่ายวิศวะน่ะ" ไม่ได้ขยายความต่อแต่คว้าแฟ้มเดินลิ่วลงชั้นสอง

"... " ฟ่งหันมองคนที่ยืนยิ้มกับพนักงานชุดหมี (ฝ่ายช่าง) ตรงหน้าแท็งค์น้ำ

มองแล้วอดคิดไม่ได้ เพราะหมอชีคนดีดูจะไม่รู้เลยว่าตัวเองมีรอยยิ้มที่ดึงดูดขนาดไหน

"มันน่ามั๊ยน่ะ" ดูๆ แล้วยังจะยืนยิ้มเฉ่งอยู่อีก นั่น ช่วยเขาถือของอีก เห้ย ใจดีเกินไปแล้วนะ

ตีอกชกหัวอยู่ไม่นานประตูก็เปิดผ่างเข้ามา

"ยืนหมุนไปหมุนมา แอบมองหมอชีอยู่? "

"เออ" ฟ่งยอมรับว่าพีเปลี่ยนไปเยอะมาก

มันเลิกทำหน้าหยิ่งๆ ใส่เขา เพราะหน้ามันเศร้าเหมือนหมาหงอย

"คิดว่าแน่" มันปรายตามามองเยาะๆ

"แน่อะไร? "

"คิดว่าจะมั่นคงรอจนไอ้หน้านิ่งมันตายแล้วรอพร้อม ที่ไหนได้"

"ไม่ได้แทนแต่ก็ไม่ได้โดนปัดตกเหมือนใครนะ" ฟ่งยิ้มมุมปากก่อนพูด

"ช่างเถอะ ถึงจะอกหักแต่ก็มีคนร่วมชะตากรรมหว่ะ ว่าแต่หมอชีนี่ยังโสดคงหาคนมาเป็นแฟนไม่ยาก ยิ่งคนมาห้อมล้อมแบบนี้"

"มึงจะพูดอะไร"

"มึงชอบหมอชี แต่มึงก็ยังมายุ่งกับพร้อม"

"กูกับพร้อมเป็นเพื่อนกัน" พีหัวเราะหึๆ

"เรื่องของมึง จะเป็นเพื่อนพร้อมในนามตามที่พร้อมคิด หรือว่ามึงจ้องจะเสียบกูไม่สนใจ แต่กูบอกไว้เลยถ้ามึงจะมายุ่งกับหมอชีเล่นๆ กูคงยอมไม่ได้"

"......." ตอนฟ่งยืนคู่กับพร้อม พีจะมองมาด้วยสายตาโกรธเคืองและไม่ชอบใจ

"คนดีๆ เขาต้องได้กับคนดีๆ อย่างมึงมันดีไม่พอ"สายตาของพีที่มองมาไม่ใช่สายตาแบบที่มองในวันที่เขายืนคู่กับพร้อม

"........" มันเหมือนบอกับเขาว่าถ้าคิดจะเล่นๆ กับหมอชีเขาจะโดนเล่นงานแน่ๆ แต่ไม่ใช่ในแง่ของคู่แข่ง แต่เป็นในมุมของคนที่ปกป้องคนในปกครองตัวเอง

"หมอธรรมอยู่คุยงานกันหน่อยนะ" หมอชีเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มจากโต๊ะประชุมเดินคู่กับคุณพีออกมา

"ได้ครับ" หมอชีเดินผ่านห้องคุณพร้อม ใครบางคนมนห้องนั้นได้แต่มองตาม

"จะเดินตามไปก็ได้นะ มองขนาดนั้น"พร้อมหัวเราะเพื่อนสนิท

"เออ...อยากเดินตามไป แต่ก้างชิ้นใหญ่โคตรๆ "

"ฮ่าๆ พีเป็นห่วงหมอชีน่ะ มือขวาเลยนะ"

"เออ..." ฟ่งนั่งลงกับโซฟา ฟังพร้อมคุยโทรศัพท์งุงงิงกับคุณเฉิน

เสียงออดหน้าบ้านดังสองครั้ง หมอชีวิ่งไปเปิดประตูให้

"อ้าว... " หมอชีมองคนตรงหน้าบ้านที่สองมือถือกล่องไก่ทอดกับของเยอะแยะ

"ผ่านมาน่ะ" ฟ่งยิ้มแห้ง

"โกหกไม่เนียน"

ฟ่งหัวเราะเก้อ ยอมรับว่าตั้งใจผ่านมาแถวนี้ จะแวะมาดูว่าสองพ่อลูกซัดเค้กหมดรึยยัง

...............................................................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***