Episode 3

"ซื้ออะไรเยอะแยะเนี่ย จะเอาไปเก็บไว้กินเมื่อไหร่จะได้กินเดี๋ยวก็หมดอายุ" ฟ่งบ่นพร้อมที่เลือกของสดในมาร์เก็ต

"ก็เอาไว้เผื่อไง เวลาพร้อมไปนอนที่คอนโดฯ กลางคืนหิวจะได้มีอะไรกิน"

"โทรมากริ๊งเดียวก็เสิร์ฟถึงที่ละ" ฟ่งบ่นอุบ พร้อมไม่โต้อะไรแต่เดินดูของต่อไป

"หมอชี... น้องแต้ว" พร้อมโบกมือเรียกทั้งสองคน

"คุณพร้อมมมมมมมมมมมม" น้องแต้ววิ่งถลามาหาพร้อมอย่างดีใจ

"โตขึ้นอีกแล้ว ดีจังเลย คิดถึงจังเลย" พร้อมย่อตัวมาหอมแก้มสาวน้อย

"พี่ฟ่งงงงง" น้องแต้วโผมาหาอีกคน

"รู้จักกันด้วยเหรอ"

"อื้ม... "ฟ่งพยักหน้ารับ

....................................................

"ขนมเค้กอร่อยมากกกกกก น้องแต้วช๊อบชอบ" พร้อมขมวดคิ้ว

"ขนมเค้ก? "

"ก็ที่ฝากหน้าเคานเตอร์ไว้ให้ผมไงครับ" หมอชีทบทวนความจำให้ แต่คุณพร้อมก็ยังเฉยๆ แถมยังทำท่างงๆ

"ที่พร้อมโทรสั่งเด็กที่ร้านไง ว่าให้เอามาฝากไว้ไง... จำได้เถอะ ขอร้อง" ประโยคหลังกระซิบเบาๆ พร้อมทำตาโต

"อ๋อออออออ" พร้อมยิ้มกว้าง

"อร่อยมั๊ยละครับ" น้องแต้วรีบตอบว่าอร่อมากกกกก

"แล้วหมอชีละครับ อร่อยมั๊ย บอกให้คนให้เขาดีใจหน่อย" พร้อมยิ้มก่อนคนข้างๆ จะกระแอมกระไอ

"เอ่อ... อร่อยครับ ผมชอบ"

"ผมดีใจมากครับ แหม่ พูดไม่ออกเลยทีเดียว"โฮ่ะ พร้อมปิดปากกลั้นหัวเราะ

"..." คนข้างๆ เงียบกริบเลย พร้อมกระทุ้งข้อศอกใส่เบาๆ

"อุ๊บ อ่อ อื้ม" ยิ่งโดนจับได้แบบนี้ฟ่งยิ่งอยากเมินหน้าหนีไปทางอื่น แต่แววตาของหมอชีที่มอมาทางเขามันน่าแกล้ง

"หมอชีพาน้องแต้วมาซื้อของเหรอครับ"

"ครับ งั้นเชิญเถอะครับ เดี๋ยวผมกับเพื่อนขอตัวก่อน"

"อ่อ เพื่อนเหรอครับ "

"ครับๆ ผมขอตัว" คุณพร้อมเดินไปกับคนคนนั้น ทั้งสองคนเดินแหย่กันไปตลอดทาง

หมอชีมองตาสองคนที่เดินโอบเอวกันไป มองยังไงก็ไม่ใช่เพื่อนกันแน่ๆ

คุณพร้อมบางทีก็สนิทสนมกับคุณพี บางทีก็มีคุณเฉินมายุ่ง แล้วยังจะมีไอ้โย่งนี่อีก

เพราะอะไรกันช่วงนี้งานยุ่งวุ่นวายสุด หมอชีโทรไปแจ้งคุณครูจ้าว่าจะไปรับน้องแต้วช้าเป็นครั้งที่สามในสัปดาห์นี้

"ขอโทษครับลูกพ่อมาช้า... " น้องแต้ววิ่งมาหาพ่ออย่างดีใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ เหนื่อยมั๊ยคะ" หายเหนื่อยไปโขเลยลูก น้องแต้วยกมือมาแปะๆ หน้าของพ่อเบาๆ

"เห็นหน้าหนูพ่อหายเหนื่อยเลยลูก..." ทั้งที่บอกอย่างนั้นแต่เหมือนโลกหมุนช้าๆ ก่อนที่มันจะตะแคงแล้วดับวูบไป

"พ่อขาาาาาาาาาา" น้องแต้วแหกปากร้องอย่างตกใจ

คนที่เพิ่งเดินไปเอากระเป๋ามาถึงกับถลาเข้าไปหา รวมทั้งครูจ้าก็รีบวิ่งมาดู

"น้องแต้วๆ มานี่ก่อนลูก"ครูจ้าจับน้องแต้วให้หลบออกมา ช่วงเย็นไม่ค่อยมีคนมานักเลยมีรปภ.อีกคนที่วิ่งมาดู

"หมอชี... เฮ้ คุณ น้องแต้วพ่อเป็นอะไรไปคะ"

"พ่อล้มลงไปเฉยๆ ค่ะ" น้องแต้วร้องไห้จ้าเมื่อพูดจบ ฟ่งเลยหันไปแตะๆ ตามใบหน้าและหัวไม่มีอะไรแตกตาแขนขาก็ไม่หัก

"...." ฟ่งตัดสินใจอุ้มคนที่นอนอยู่ขึ้นมาแล้วเดินตรงดิ่งไปที่รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูของตัวเอง

"ครูจ้ากับน้องแต้วไปด้วยกันเลยนะครับ"

"ค่ะๆ " ครูจ้ารีบอุ้มน้องแต้วตามขึ้นรถไปทันที

หมอชีถูกวางลงที่เบาะหน้าข้างๆ คนขับที่ตั้งใจขับอย่างที่สุด แต่ก็ไม่วายหันมาจับมือแล้วสะกิดเรียก

"หมอชี เฮ้ หมอ คุณได้ยินผมมั๊ย"

"พ่อขาๆ น้องแต้วอยู่นี่นะ พ่อตื่นสิคะ" น้องแต้วเอื้อมมือมาแตะตัวพ่อเบาๆ เพราะกลัวพ่อเจ็บ

"พี่ฟ่งขาพ่อเป็นอะไรคะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ น่าจะแค่เป็นลม" ถึงจะบอกน้องแต้วอย่างนั้นแต่ตัวเองกลับร้อนใจเหลือเกิน

นี่คงจะโหมงานหนักเกินละสิ ทั้งโรงงานไม่ได้มีพนักงานคนเดียวนะ ดูสิหน้าซีดเหลือเกิน น้ำหนักที่คิดว่าน่าจะหนักกว่านี้ กลับกลายเป็นตัวเบาจนน่ากลัว

"อื้ม..." หมอชีกระพริบเพราะแสงไฟจ้าๆ มันแสบตา

"ตื่นแล้วสินะ ผมนึกว่าจะหลับนานกว่านี้" คนที่เขาไม่อยากเจอมายืนอยู่ข้างๆ เตียง มองเลยไปก็เจอน้องแต้วนอนหลับอยู่บนโซฟา

"ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย? " หมอชีมองไปรอบๆ ก็พอว่าตัวเองถูกให้น้ำเกลือนอนอยู่บนเตียงคนไข้เรียบร้อย

แหม่...ห้องพิเศษเสียด้วย

"โรงพยาบาล คุณโหมงานหนักมากจนเป็นลมไปต่อหน้าลูกสาวเลยนะ น้องแต้วร้องไห้ใหญ่เลย"

น้องแต้วนอนขดอยู่ในผ้าห่ม เขาเห็นลูกสาวไม่ได้เปลี่ยนชุดอะไร ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่

"น้องแต้วเป็นห่วงคุณมากนะ แกตกใจมาด้วย"

"น้องแต้ว..." มันเหมือนปวดหน่วงหัวใจ ลูกสาวคนดีของเขาจะร้องไห้ขนาดไหนกันนะ

"แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ฟ่งยิ้มจางๆ หมอชีทำหน้าสงสัย

"ผมพามา คุณหน้าซีดจนน่ากลัว"

"อื้ม ขอบคุณ" แค่นั้นแหละ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"หื้ม??? " หมอชีผู้มีอติต่อเขา และมองโลกในแง่ร้ายขอบคุณเขา

"ก็ขอบคุณไง ที่พาผมมาที่นี่แล้วยังจะดูแลลูกสาวผมอีก ขอบคุณมากๆ "

"ผมยินดี"ฟ่งตอบได้แค่นั้นเพราเหมือนคนบนเตียงที่ยิ้มอ่อนๆ ซึ่งแม้ใบหน้าซีดๆ จะบอกให้รู้ว่าเพลียมาก แต่ก็ขอบคุณเขาอย่างจริงใจ

หน้าขึ้นสีจางๆ เขาเองก็รู้สึกใจฟูฟ่องอย่างประหลาด

"นอนเถอะ...หมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อน" คนบนเตียงหลับตาลง ฟ่งไม่รู้ว่าเพราะเขาเชื่อคำพูดหรือว่าเพราะเพลีย

.

.

.

ฝันดีครับหมอชี

.............................................

พอคนป่วยหลับแล้ว คนเฝ้าสารภาพเลยว่านอนไม่หลับ

มันอดมานั่งจ้องคนหลับไม่ได้ หลังจากห่มผ่าให้น้องแต้วแล้วเขาก็มานั่งอยู่ข้างๆ เตียง

พินิจใบหน้าซีดๆ ของหมอชี

หมอชีผิวขาซีดคงเพราะอยู่แต่ในห้องแล็ป

ใบหน้าโล่งๆ เหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ขนตายาวเชียว ริมฝีปากก็สีสวย แต่วันนี้มันดูซีดไปไม่เข้มอย่างเวลาโกรธแล้วเม้มเข้าหากัน คิ้วไม่หนามาก ดวงตาชี้ๆ ที่เวลาตวัดตามองดูเอาเรื่องน่าดู

พอมองพ่อแล้วฟ่งกันกลับไปมองลูกสาวๆ น้องแต้วคงจะหน้าเหมือนแม่...เพราะดวงตานั้นกลมโตแล้วก็ริมฝีปากเล็กๆ น่ารัก

เขาถามจากครูจ้ามาว่าแม่ของน้องแต้วหายไปได้ปีนึงแล้ว เห็นว่าตามผู้ชายคนใหม่ไปทิ้งลูกสาวเอาไว้ให้หมอชีดูแล

สงสารเด็กน้อยจับใจ แต่เด็กก็คือเด็กจะจดจำสิ่งที่คนเป็นพ่อป้อนเอาไว้ให้

แต่น้องแต้วสดใสและร่าเริงขนาดนี้เขาแอบคิดไม่ได้ว่าคนเป็นพ่อต้องพยายามขนาดไหนกัน

แล้วตอนนี้หัวใจของหมอชีละ... จะสดใสร่าเริงแล้วรึยัง

ตอนที่มาถึงโรงพยาบาล แล้วเขาต้องยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินสักครู่หมอเดินมาบอแค่ว่าหมอชีคนนี้แค่เป็นลมอาจจะเพราะหักโหมทำงานมากเกินไป เขาโล่งใจเหลือเกิน เพราะอะไรกัน มันเหมือนมีความกลัวบางอย่างเกาะกุมจิตใจ

เขาคุยกับครูจ้าก่อนจะบอกให้กลับบ้านไปเพราะมันเริ่มค่ำแล้วส่วนน้องแต้วไม่มีปัญหาอะไรเพราะไม่งอแงเลย เอาแต่นั่งเฝ้าพ่อจนหลับไป เขาถึงได้อุ้มไปนอนที่โซฟา เรื่องค่าใช้จ่ายเขาเป็นรับผิดชอบทั้งหมด แน่นอนว่ามันไม่เรื่องใหญ่โตเลยสักนิด

พี่อิงโทรมาถามว่ากิดอะไรขึ้น น่าจะเป็นรปภ.หน้าประตูที่โทรไปแจ้ง พอเล่าให้ฟังสักพักแม่บ้านก็เอาเสื้อผ้าของผม และชุดนักเรียนของน้องแต้วมาให้

"พี่จัดชุดให้ไปใหม่ เพราะเราไม่รู้ว่าพ่อเขาจะยอมให้เราไปที่บ้านหรือเปล่า" จริงของพี่อิง ขนาดยังไม่ทำอะไรให้ยังเขม่นขนาดนั้น

เรื่องจะให้พาลูกสาวเขาไปบ้านคงยาก เอาไว้วันพรุ่งนี้อะไรๆ คงดีขึ้น มันอาจจะรวมถึงความสัมพันธ์ที่ยังไม่ได้เริ่มของเขาด้วย

จะจีบพ่อหม้ายทั้งทีต้องพยายามให้มากหน่อย

ดูสินอนหลับปุ๋ยทั้งพ่อทั้งลูกเลย

น่ารักจังนะ คนบ้านนี้

.................................................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***