Episode 2

บทที่ 2

ฟ่งเดินเข้ามาที่ออฟฟิศของพร้อมอย่างอารมณ์ดี วันนี้เจ้าตัวจองตัวพร้อมไปขับรถเล่น

แต่เพราะพร้อมติดประชุมช่วงเช้าเลยต้องมานั่งรอที่ออฟฟิศก่อน

"รอแปบนะ... เอ่อ ชั่วโมงนึงอ่ะ ฟ่งรอก่อนนะ" เจ้าตัวเดินออกจากห้องประชุมปรี่เข้ามาเขาที่นั่งอยู่ส่วนรับแขก

"โอเคๆ ไม่เป็นไร" ฟ่งยิ้มแล้วจับแก้มของพร้อมเบาๆ

"... อื้มๆ " พร้อมเดินตัวปลิวเข้าห้องประชุมไปต่อ

ฟ่งนั่งจิบกาแฟที่เจ้าหน้าที่เอามาให้แล้วอ่านข่าวหุ้นในเน็ตไปพลางๆ

"คุณหมอชีคะ หมอชี..." ร่างสมส่วนวิ่งตามเจ้าของเสื้อกราวน์สีขาวที่พุ่งตัวออกมาจากห้องคุณแมน

"ครับผม" เบรกตัวโก่งละมั้งน่ะ เพราะเจ้าตัวแถไปสองสามก้าว

"คุณพีให้ตามเข้าไปพบคุณเอริคจาก ไฮเอทฟาร์มาค่ะ"

"ผมเหรอ เดี๋ยวๆ ด่วนมั๊ย" หมอชีเกาหัวสองสามที ผมที่ชี้อยู่แล้วยิ่งยุ่งหนักเข้าไปอีก

"ผมต้องไปที่แล็ปก่อนผล เซฟสี่สามไม่ผ่านแล้วคุณแมนก็เร่งด้วย"

"เอิ่ม... งั้นคุณหมอไปแล็ป เดี๋ยวหนูไปบอกคุณพีให้ค่ะ" สาวสวยหน้าเจื่อนไปเพราะถ้าบอกคุณพีว่าไม่พบหมอชีเธอคงโดนบ่นอีกยาว

"งั้น... เอางี้นะ คุณบอกที่แล็ปให้พักเซฟสี่สามไปก่อน เดี๋ยวผมขึ้นไป แล้วก็ถ้ายังไงก็ช่วยบอกผมด้วยนะ"

"ค่ะ" หมอชีเดินเร็วเข้าห้องประชุมเล็กไป

"เสร็จแล้วๆ " พร้อมเดินสะบัดแขนออกมาจากห้องประชุม

"อื้ม... ไปไหนดีลูกแมวน้อย"

"ไปกินข้าวเถอะ บ่ายแล้ว" จริงอย่างพร้อมว่าบ่ายแล้ว ฟ่งหันกลับไปมองที่ห้องประชุมเล็กก่อนคิดอะไรบางอย่าง

"คุณหมอคะ... ขนมเค้กค่ะ" สาวประชาสัมพันธ์ยื่นกล่งเค้กมาให้

"หืม? ของผมเหรอ"

"ค่ะ คุณพร้อมเอามาฝากไว้ให้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ" หมอชีเดินถือกล่องเค้กมางง พอถึงโต๊ะแล้วเปิดดู

เค้กช็อกฯ สีน้ำตาลเข้มกับเค้กสตอเบอรี่น่าตาน่าหม่ำสี่ชิ้นเรียงตัวสวย

"เค้กช็อคฯ ของหมอชี เค้กสตอเบอรี่ของน้องแต้วนะครับ"หมอชีมองอย่างสงสัย

ตอนเย็นไปรับน้องแต้ว ลูกสาวเขาก็นั่งอยู่กับไอ้เด็กโย่งนั่น

"น้องแต้วกลับบ้านกันเถอะลูก"

"ขอฟังเรื่องนี้จบก่อนไม่ได้เหรอค่ะ" น้องแต้วส่งสายตาปิ๊งละลายใจพ่อมาให้

"เอ่อ... " พ่ออึกอัก ใจอ่อนไปแล้วนั่นแหละแต่พอสบตาไอ้ที่นั่งข้างๆ แล้วมันแบบ หึ้ยยยยย

"อีกนิดเดียวเองค่ะ พ่อขาาาาาา" คนเป็นพ่อจำนนต่อน้องแต้ว

"ก็ได้... " เท่านั้นเองเด็กหญิงเดินไปจูงมือพ่อมานั่งข้างๆ ฟังนิทานหลอกเด็กของไอ้โย่ง

"เจ้าชายก็ขี่ม้ากระโดดข้างกองต้นโป๊ยเซียน..." เด็กหญิงแต้วชี้มือที่รูปภาพของฟ่ง

"อุ๊บ... " ฟ่งหุบปากกลั้นขำ

"นี่ไงๆ ... ต้นหนามๆ ที่บ้านก็มีใช่มั๊ยพ่อขา"

"ใช่ค่ะ" เด็กหญิงแต้วเป็นเด็กฉลาดเขาคอนเฟิร์ม หมอชียืดอกลูบหัวลูกสาว

"เก่งมากลูก"

"อ่อ... แล้วเจ้ามังกรก็..."

"เจ้ามังกรเดินไปจุดไฟแช็คปาใส่เจ้าชายใช่มั๊ยคะ" ภาพมังกรพ่นไฟออกจากปากมันค่อนข้างคล้อยตาม (?)

"ใช่ลูก ดังนั้นเราต้อง... " หมอชียกนิ้วชีข้างขวามาแตะที่หัวทำท่าทางคิดเหมือนเด็กๆ

"ปิดถังแก๊สทุกครั้งหลังทำกับข้าว" น้องแต้วปรบมือแปะๆ

"เก่งที่ซู้ดดดดดด มาๆ หอมแก้มกัน" พ่อลูกหอมซ้ายหอมขวากันเรียบร้อย เหมือนคนเป็นพ่อจะเพิ่งรู้สึกตัวถึงสายตาของบุคคลที่สาม

"เอ่อ... พรุ่งนี้ค่อยมาฟังใหม่นะน้องแต้ว พ่อต้องกลับไปทำงานต่อ" หมอชีหยิบกระเป๋าสีเหลืองรูปเป็ดมาถือเอาไว้

"ค่ะ... พี่ฟ่งขา สวัสดีค่ะ"

"ครับ พรุ่งนี้เจอกัน" ฟ่งยิ้มแล้วโบกมือให้

สองคนพ่อลูกเดินจูงมือกันไป แว่วเสียงคนเป็นพ่อบอกลูกว่า

"วันนี้พ่อมีเค้กสตอเบอรี่สีชัมพูว์ ให้หนูด้วยลูกเดี๋ยวต้องไปขอบคุณค่ะคุณพร้อมนะคะ คุณพร้อมฝากเอามาให้"

"แล้วของพ่อละคะ"

"เค้กช็อคโกแล็ตค่ะ อร่อยมาก พ่อชิมไปแล้ว" พ่อทำท่าน่ารัก ทำเอาคนมองตามอดนึกถึงตอนที่เขาตักเค้กเข้าปากไม่ได้ ท่าทางจะมีความสุข

แล้วไหนจะท่า "ดังนั้นเราต้อง..." ที่ทำท่าเอียงคอได้น่ารักน่าขย้ำของเขาอีก ฟ่งมองตามรถเก๋งของสองพ่อลูกไปจนลับตา

อารมณ์ดีสุดๆ แหม่ มีความสุขจริงๆ วันนี้

ต้องกลับไปถามตัวเองว่ามีความสุขเพราะไปขับรถเล่นกับพร้อมหรือถูกใจท่าทางของหมอชีคนนั้น

...........................................

หลังจากทานข้าวแล้วสองคนพ่อลูกนั่งหันหลังชนกัน

คนพ่อนั่งเปิดหนังสือวิเคราะห์เคมีปัจจุบัน

ลูกสาวเปิดหนังสือภาพเรื่องกาแล็คซี่

"พ่อคะ... น้องแต้วง่วงแล้ว" น้องแต้วขยี้ตาแล้วยืนขึ้น

"เหรอลูกมานี่มา พ่อพาไปนอน" หมอชีบรรจงอุ้มลูกสาวขึ้นมากอด กดจมูกหอมแก้มลูกสาว

"นอนด้วยกันเลยได้มั๊ยคะ นอนกอดกัน"หมอชียิ้มอ่อนโยน

“งั้นของสามนาทีนะคะ”

เขารีบวิ่งลงไปตรวจดูรอบๆ บ้าน ปิดประตูและปิดไปจนหมดก่อนจะเข้านอนพร้อมลูกสาว

"นอนเถอะลูก... พ่อนอนด้วย"

ลูกสาวนอนหนุนไหล่หมอชี ดวงตาน้อยๆ ปรือแล้วปรืออีก

"พ่อขา แม่ไปไหนคะ" เด็กคือเด็ก ถามทุกครั้งที่นึกได้

"คุณแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ"

"เหรอคะ แล้วแม่คิดถึงน้องแต้วมั๊ยคะ น้องแต้วคิดถึงแม่ค่ะ" คนเป็นพ่อกลืนก้อนที่จุกอยูที่ลำคอ

"คิดสิลูก แม่ต้องคิดถึงอยู่แล้ว" น้องแต้วพยักหน้าหงึกหงัก

ไม่นานน้องแต้วก็หลับไป ทิ้งเอาไว้เพียงบางอย่างในใจของคนเป็นพ่อที่เหมือนตะกอนถูกกวนจนน้ำขุ่น

"ไม่อยู่แล้ว ก็ไม่ได้รักพี่วัฒน์" แม่น้องแต้วสะบัดมือออกจากมือสามีอย่างเขาอย่างไร้เยื่อใย

"แก้วไปแล้วน้องแต้วละ"

"พี่วัฒน์อยากมีก็เลี้ยงไปสิ แก้วไม่ได้อยากมีนี่นา"

"แก้ว... "ผู้ชายอย่างหมอชีววัฒน์ครางในลำคอ

"แก้วรักพี่กรกฏ แก้วจะไปอยู่กับพี่เขา" หมอชีหันขวับไปที่รั้วบ้าน ผู้ชายตัวสูงขาวหุ่นดียืนเต๊ะท่ารอเมียเขาอยู่

"แก้ว พี่รักแก้วนะ แก้วไม่รักพี่สักนิดเลยเหรอ" จำไม่ได้ว่าแก้วตวาดมาว่าอะไรบ้าง แต่ประโยคนี้เขาพร่ำพูดเหมือนเทปที่กรอซ้ำไปมา

"รัก เมื่อก่อนรัก แต่วันนี้ไม่รัก ปล่อยมือแก้วสิพี่วัฒน์"

"มันรักแก้วจริงเหรอ" แก้วหันมาสะบัดมือออกจาการเกาะกุมอย่างโกรธเคือง

"รักมั๊ยไม่รู้ รู้แต่แก้วรักเขา แล้วแก้วก็มีความสุขเวลาอยู่กับเขา"

"แล้วพี่กับน้องแต้วละแก้ว พี่กับน้องแต้วแก้วไม่รักเหรอ" การยื้อยุดหยุดลง ร่างอวบอิ่มนั้นนิ่งไป

"รักสิ แต่แก้วอยากมีความสุขในแบบที่แก้วอยากเป็น" แก้วจ้องตาเขา ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอน้ำตาไหลช้าๆ

"ขอละพี่วัฒน์ แก้วไม่อยากใช้ชีวิตอย่างนี้ แก้วรักพี่ รักน้องแต้ว แต่มันไม่ใช่สิ่งที่แก้วต้องการ แบบนี้มันไม่ใช่"

"แก้วจะกลับมามั๊ย... " แก้วส่ายหน้าแล้วเมินไปอีกทาง

"บอกน้องแต้วไปแล้วกันว่าแก้วตายไปแล้ว แก้วคงหายไปเลย" เขายืนนิ่งมองเมียของเขาเดินไปกับไอ้พระเอกลิเกหลังตลาด

เขาบกพร่องตรงไหน เป็นผัวที่แย่งั้นเหรอ รักแก้วไม่พองั้นเหรอ

ปีกว่าๆ ที่แก้วหายไป หัวใจของเขาแห้งเหี่ยวเหลือเกิน

จะให้แต่งงานมีเมียใหม่ ใครจะรับรองได้ว่าผู้ใหญิงคนใหม่จะรักลูกสาวเขาอย่างที่เขารัก

ตราบใดที่ยังหาคนที่รักน้องแต้วอย่างที่เขารักก็ขออยู่กันสองคนนี่แหละ

"พ่อขา... หิวๆๆๆๆๆๆ " เช้าแล้ว น้องแต้วกลิ้งตัวทับเขาไปมา

"น้องแต้วๆ ... พ่อตื่นแล้วๆ "

"ซุปเปอร์โจ๊กใส่ฟักทองแครอทกับปลาๆๆๆๆๆๆๆ " น้องแต้วส่ายเอวตามจังหวะที่ตะโกน

"ครับๆ ท่านลูก พ่อจะทำให้เดี๋ยวนี้"

"ใส่ไข่แดงด้วยนะท่านพ่อท่านลูกจะไปดูมิกกี้เม้าส์"

ลูกสาวคนดีวิ่งปรู๊ดลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

"หอมฉุยๆ ฟักทองสีเหลืองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" น้องแต้วกรี๊ดกร๊าด

"ชอบก็ทานเยอะๆ นะลูก"

"พ่อขา วันนี้เราจะทำอะไรกันดีคะ" น้องแต้วถามพ่อก่อนหันไปสนใจมิกกี้เม้าท์

"วันนี้เราจะปลูกต้นไม้อีกสองต้น เอาต้นอะไรดี ต้นมะม่วงมั๊ยลูก พอมันโตเราจะได้หม่ำลูกมัน แล้วก็เอาต้นอะไรดี"

"เอาต้นฟักทอง"

"น้องแต้วไปซื้อเอาก็ได้ลูก"

"งั้นต้น... ผักกาด"น้องแต้วบอกเสียงดีใจ

"เพื่อนน้องแต้วชื่อผักกาด"

"ฮ่าๆ ได้ๆ ครับ ทานข้าวแลวไปอาบน้ำเตรียมตัวเป็นชาวสวนกันเถอะ"

สองคนพ่อลูกปลูกต้นไม้อย่างสนุกสนาน หมอชียิ้มเมื่อเห็นลูกสาวตั้งอกตั้งใจพรวนดิน

น้องแต้วร่าเริงจนลบความเจ็บปวดทุกอย่างหายไปหมด

"ตอนเย็นไปไหนดีลูก"

"ไปมาร์เก็ต"

"โอเค"

"กินซุปเปอร์อาโลฮ่าด้วยนะ" โบโลน่าลูก แหม่ ซุปเปอร์อาโลฮ่า

"โอเค บานาน่า" หมอชีส่ายหน้า

"พ่อคะๆ มีดุ๊กดิ๊กตรงนี้" หมอชีชะโงกหน้าไปดู

"เขาเรียกไส้เดือนค่ะ เราต้องเอาไปไว้ที่แปลงผักกาดให้มันช่วยพรวนดิน"

"มันไม่มีส้อมพรวนนะ มันดุ๊กดิ๊กเฉยๆ " น้องแต้วทำนิ้วกระดิกไปมา

"มันเป็นเครื่องมือของธรรมชาติค่ะ มันจะช่วยเราพรวนดินให้ มีค่าตอบแทนนิดหน่อยอาจจะเป็นใบผักกาดของน้องแต้ว"

"เหรอ อื้ม เอาไปเลยนะดุ๊กดิ๊กน้องแต้วให้ใบหนึ่งเลย" ใจปล้ำซะด้วยลูกใครหว่าฮ่าๆ

เห็นลูกสาวทำท่าสนใจทุกอย่างหมอชีก็รู้สึกดี

"น้องแต้ว มาจุ๊บแก้มสักทีพ่อต้องการพลัง"

"จุ๊บ!!! เต็มถังค่ะพี่" น้องแต้วโบกมือไปมา หมอชียิ้มให้กับลูกสาว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***