ตอนที่2

พบปะผู้คน

หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเเบบเบลอๆ/งงเเล้ว ข้าตัดสินใจว่าจะอธิบายสถานการณ์ก่อน

หว่าน:ข้า.......................

มามาผู้ดูเเล:ไม่ต้องพูดอะไรหรอกเจ้าค่ะ คุณหนูมาถึงตอนนี้เเล้วป้าเองรู้ว่าท่านไม่ได้อยากไปคัดตัว

มามาผู้ดูเเล:เเต่ทางราชสำนักมีรับสั่งให้ธิดาของเหล่าขุนนางร่วมพิธีคัดตัวนี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษปฏิบัติต่อกันมาในฐานะธิดาของใต้เท้าเฉินเหยียนจางนี่คือหน้าที่ของคุณหนู

มามาผู้ดูเเล:(สะอื้น)ถ้าคุณหนูเเอบหนีออกจากบ้านไปตระกูลเฉินเราจะทำยังไงหล่ะเจ้าค่ะ

คำพูดของมามา ทำให้ข้ารู้สึกว่านี่มันบ้าชะมัด

หรือว่าข้ากับนายหญิงน้อยหว่านจวินหน้าตาเหมือนกันเพียงนี้

เฉินหว่านจวิน:มามาวางใจเถอะ ข้าไม่หนีไปไหนเเล้วเเค่เข้าวังเองไม่ได้ไปเข้าถ้ำเสือถ้ำมังกรเสียหน่อย

เรื่องมาถึงขั้นนี้ ข้าก็ไม่คิดเยอะอีก ตัดสินใจปล่อยให้เรื่องมันเลยตามเลย

เสี่ยงสวมรอยเป็นเฉินหว่านจวิน

เพียงเเต่ในใจข้าเองยังคงหวานระเเวงอยู่ รู้สึกตลอดว่าเรื่องมันจะไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้

มามามองมาที่ข้าด้วยสายตาเเน่วเเน่ใจที่กวัดเเกว่งไปมาของเธอในที่สุดก็วางใจลงได้เสียที เธอมองส่งนายหญิงน้อยเข้าสู่ประตูวังไปด้วยความพอใจ จนสุดท้ายถึงกลับหลังเดินลับไป

หยินหยางเเปรปรวนพาข้ามาเป็น ซิ่วหนี่ ข้าเดินตามคนนำทางไปกลืนเข้ากลุ่มกับ ซิ่วหนี่ คนอื่นที่ล้วนดูสวยสดเเละมีชีวิตชีวาค่อยๆก้าวสู่ พระราชวังต้องห้ามกรง เเสนสวยเเห่งนี้

ในเมื่อก็เข้าวังมาได้อย่างราบรื่น ภารกิจครั้งนี้ถือว่าเริ่มต้นได้ดีที่ ทำได้ตอนนี้ก็คงค่อยๆดูกันไปทีละก้าวเเล้วหล่ะ

เพื่อตามหาเบาะเเสของผ้าปักไป๋ซาน ข้าทำได้เพียงปล่อยวาง ความกังวลของตัวตนข้าก่อน

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือดังก้อง

ได้ดึงดูดความสนใจข้า ข้าเเยกตัวออกจากกลุ่ม เเละมุ่งมองไปยังต้นเสียง

หมิงเซียง:(มือปิดหน้า)ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ

เสี่ยวสู่จื่อ:เจ้าอย่าให้มันมากไปหน่อยเลย เจ้าชนหมิงเซียงก่อนเเท้ๆเเต่กลับมาสั่งสอนเขา

นางกำนัล.ก:อุเหมุฯเจ้าต้องรู้ไหมว่าในมือข้าหน่ะคือสิ่งใด?

นี่คือกล่องเครื่องประทินโฉมของนายหญิงน้อยน่าก่า

หลานสาวของรุ่ยกุ้ยเหรินฉะนั้นคนที่สั่งสอนเจ้าหน่ะ ไม่ใช่ข้าหรอก

เห็นท่าอวดใหญ่ ใช้อำนาจรังเเกคนของนางกำนัลนั่นเเล้ว

ข้ารู้สึกไม่สะใจขึ้นมาเเปลกๆทำยังไงดีนะ

เมื่อถูกกลั่นเเกล้ง ก็ต้องโต้ตอบหน่อยหล่ะ

เฉินหว่านจวิน:กระจอก ทำจัวอันธพาลมใช่ไหมเดี๋ยวข้าจะเเสดงให้เจ้าดูว่าอันธพาลที่เเท้จริงเป็นยังไง

นางกำนัลเห็นว่าพวกสองคนนั้นไม่ได้ตอบโต้ตอบอะไรเเล้วทำท่าอวดเป่งเตรียมจะกลับ

ข้าเห็นสบโอกาส จึงพุ่งเข้าใส่ พึ่งได้สัมผัสตัวเพียงนิดนางกำนัลนั่นก็กลับไปกองอยู่กับพื้นเเล้ว

เฉินหว่านจวิน:โอ๊ย!ชุดข้า ชุดนี้ท่านพ่อตั้งใจซื้อมาจากเจียงหนานให้ข้าด้วย ราคา500ตำลึงเเหนะ เจ้าชดใช้ข้ามาเลย

นางกำนัล.ก:ข้าเเค่อิงเจ้าเบาๆเองนะ เจ้าล้มเองตะหาก!

เฉินหว่านจวิน:ใครจะมาว่างหาเรื่องใส่ร้ายเจ้าหล่ะ เจ้าทำชุดข้าเปรอะไปหมดเเล้ว เเล้วข้าจะเข้าคัดตัวยังไง

นางกำนัล.ก:นี่เจ้า....งั้นเจ้าจะเอายังไง!

เฉินหว่านจวิน:ดูเจ้าก็ไม่ได้จะมีฐานะอะไร เจ้าก็ให้ข้าตบสักทีนี่ก็ถือว่าไม่ติดค้างอะไรกันเเล้ว

เฉินหว่านจวิน:ไม่ได้สิ มือข้าออกจะนุ่ม นางกำนัลทางนั่นหน่ะมาสั่งสอนนังนี่เเทนข้าหน่อยสิ

นางกำนัล.ก:รู้ยังว่าข้าคือใคร?ยังจะมาตีข้า

ถึงจะเจอกับพวกนางกำนัลหน้ายักษ์ใจมารนี่ คนใจมดอย่างหมิงเซียงก็ยังไม่กล้าจะลงมือ

เฉินหว่านจวิน:ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ทั้งคน

ด้วยกำลังใจจากข้า หมิงเซียงยื่นมือขวาออกมาตบออกไปสุดเเรง จนเกิดเสียงก้องกังวาล

นางกำนัล.ก:(เจ็บปวด)พวกเจ้า....ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!

เฉินหว่านจวิน:เดี๋ยวไม่ใช่ธนาคารไม่มาฝากไว้นานหน่ะ

นางกำนัลใช้มือปิดหน้าที่เเดงฉาด จ้องมาที่พวกข้าอย่าง เจ็บเเค้นก่แนเดินจากไป

เสี่ยวลู่จื่อ:นายหญิงน้อยท่านพึ่งจะเข้าวังมา ไร้คนสนิทข้างกายทำอะไรคงไม่สะดวกนัก ยังไงท่านลองไปบอกที่สำนักฝ่ายในให้ข้าน้อยกับหมิงเซียงได้ติดตามข้างกาย

หมิงเซียง:ใช่ๆเป็นการตอบเเทนที่ท่านออกหน้าช่วยพวกเราไว้ ให้พวกทั้งสองติดตามท่านเถอะนะเจ้าคะ

เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของทั้งสอง

หนำซ้ำข้าเองก็ยังไม่คุ้นเคยกับกฎเกณฑ์ในวัง จึงรับทั้งสองด้วยความยินดี

จบ

โปรดติดตาม

ตอนต่อไป

จ้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***