2 เงาเย็นแห่งบัลลังก์มังกร

ภายในตำหนักหยกทอง เสาหยกสีขาวสูงเสียดเพดานถูกแกะสลักลวดลายมังกรและนกฟีนิกซ์อย่างวิจิตร เงาสะท้อนจากโคมทอง揺ไหวตามเปลวเทียน ทำให้บรรยากาศยิ่งดูขลังและเคร่งขรึม

เหล่าสตรีที่ผ่านการคัดเลือกกว่า 20 นาง นั่งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบบนพรมแดงปักลายดอกโบตั๋น เสียงกระซิบกระซาบและสายตาเปรียบเทียบกันไปมา ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยการแข่งขันที่มองไม่เห็น

ประตูไม้แกะสลักมังกรทองเปิดออกอย่างช้า ๆ เสียงแตรหอยดังยาว ขันทีใหญ่ตะโกนประกาศ

> “ถวายพระพรฝ่าบาท!”

บรรยากาศเงียบลงทันที ราวกับทุกเสียงหายไปกับสายลม

จักรพรรดิแห่งแคว้นต้าหยางก้าวเข้ามาพร้อมขบวนขันทีและองครักษ์ในชุดเกราะดำแวววาว พระองค์ทรงฉลองพระองค์สีดำปักดิ้นทองลายมังกรคู่ แววพระเนตรคมดุเย็นเยียบ ราวสามารถมองทะลุหัวใจของทุกผู้ที่อยู่ตรงหน้า

อวี่เฟยเงยหน้าขึ้นเพียงชั่ววินาที แล้วก็ก้มศีรษะลงอีกครั้งตามธรรมเนียม แต่เพียงเสี้ยววินาทีนั้น หัวใจเธอกลับสะท้านอย่างประหลาด

— นั่นมิใช่เพราะความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะประกายบางอย่างในดวงเนตรของพระองค์...

ประกายที่เหมือนอ่านได้ทุกความลับในใจ

ฮองเฮาผู้สูงศักดิ์นั่งอยู่ด้านข้างบัลลังก์ พระพักตร์งดงามแต่เต็มไปด้วยอำนาจ เธอทอดสายตามองเหล่าสตรีที่ผ่านการคัดเลือกอย่างเยือกเย็น ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบ

> “ทุกคนจงเงยหน้าขึ้น ให้ฝ่าบาททอดพระเนตร”

หญิงสาวแต่ละนางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง เสียงหัวใจเต้นแรงแทบดังไปทั่วตำหนัก

เมื่อถึงคิวอวี่เฟย จักรพรรดิทรงเพียงเหลือบพระเนตรมอง แต่นิ่งอยู่นานกว่าที่ควร นัยน์ตาดำลึกดุจห้วงน้ำกลางคืนจับจ้องราวจะดึงวิญญาณเธอออกมา

อวี่เฟยยังคงรักษาสีหน้าสงบ แต่ภายในใจกลับกำหมัดแน่น — เธอไม่ต้องการให้พระองค์มองเห็นความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

พระองค์ไม่ตรัสสิ่งใด เพียงเลื่อนพระเนตรไปมองคนถัดไป ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่เคยมี

หลังพิธี ฮองเฮามีรับสั่งให้เหล่าสตรีพักในตำหนักรองเพื่อรอการจัดลำดับตำแหน่ง ขันทีพาอวี่เฟยไปยังห้องพักเล็ก ๆ ริมสวนดอกเหมย ระหว่างทางนางได้ยินเสียงสนมบางคนหัวเราะเยาะอย่างแผ่วเบา

> “หน้าตาสวยก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจะอยู่รอดในวังนี้ได้นานแค่ไหน”

อวี่เฟยเพียงยิ้มบาง ๆ — เพราะนางรู้ดี คำพูดเหล่านี้คือเพียงเกริ่นเริ่มของเกมในวังหลังเท่านั้น

ค่ำวันเดียวกัน ฟ้าคลี่ตัวเป็นสีครามเข้ม เสียงฆ้องเรียกดังขึ้นอย่างกะทันหัน ขันทีจากตำหนักมังกรทองมาปรากฏที่หน้าประตู

> “หลินอวี่เฟย ได้รับพระบรมราชโองการให้เข้าเฝ้าฝ่าบาท”

หัวใจของเธอเต้นแรง แต่ฝีเท้ายังคงมั่นคง

ประตูตำหนักมังกรทองเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีขบวนใหญ่ มีเพียงองค์จักรพรรดินั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรภายใต้แสงตะเกียงเพียงไม่กี่ดวง เงามืดครอบคลุมใบพระพักตร์เกือบครึ่ง

พระองค์ทอดพระเนตรมองนางนาน ก่อนตรัสเพียงคำสั้น ๆ

> “เจ้า… ไม่เหมือนคนอื่น”

อวี่เฟยชะงักในใจ แต่ยังคงคุกเข่าถวายคำนับ

> “หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงชาวบ้านที่บังเอิญได้รับเกียรติ…”

พระโอษฐ์ของพระองค์โค้งขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจอ่านความหมายได้

> “บังเอิญงั้นหรือ… ในวังหลัง ไม่มีสิ่งใดเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ”

ลมเย็นจากหน้าต่างพัดผ่าน เปลวเทียนไหวไกว ราวกับวังหลังทั้งวังกำลังจะเริ่มเคลื่อนเข้าสู่พายุใหญ่…

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***