ยอมให้เธอคนเดียว (Don’T Underestimate My Glasses)
ถิ่นฉัน แต่เกมนาย
พริ้ม 🐰
ภัทร พรุ่งนี้ว่างมั้ย?//กดมือถือถามแบบไม่คิดมาก
ภัทร 🐯
พอว่างครับ ทำไมเหรอ?//เสียงปลายสายยังคงเรียบเฉย
พริ้ม 🐰
ฉันต้องการคนช่วยขนของในร้านสัก พอดีลูกค้าคิวใหญ่จะมาพอดี ฉันคนเดียวไม่ทันแน่ๆ
ภัทร 🐯
ครับ เจอกันพรุ่งนี้
พริ้มยิ้มอย่างพอใจ…งานนี้แหละ เธอจะเป็นคนเล่นเกมบ้างแล้ว
วันต่อมา ร้านสักของพริ้มบรรยากาศคึกคักกว่าปกติ ลูกค้าคิวใหญ่เป็นหนุ่มกล้ามแน่นที่ตั้งใจจะสักเต็มแผ่นหลัง เพื่อนร่วมทีมมากันครบ พริ้มในชุดเสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงยีนส์เอวต่ำ ยืนเท้าสะเอวมองเวลา
ภัทรเดินเข้ามาเงียบ ๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวพับแขนขึ้นจนเห็นเส้นเลือดและกล้ามแขนแน่นๆ ใต้แว่นทรงติ๋ม ใครมองเผินๆ คงไม่รู้ว่า…ผู้ชายคนนี้ ซ่อนอะไรไว้บ้าง
พริ้ม 🐰
ของอยู่ตรงนั้น ไปยกเข้าห้องสักที//สั่งเสียงนิ่ง
แต่แทนที่ภัทรจะทำตาม เขากลับเดินเข้ามายืนตรงหน้าเธอ หยิบถุงมือยางจากโต๊ะแล้วพูดเสียงเบาแต่ทุ้มลึก
ภัทร 🐯
พริ้ม ให้ฉันช่วยถือแสงให้มั้ย? งานละเอียดแบบนี้ ถ้าแสงเผลอสะท้อนผิด อาจจะพลาดได้นะ
พริ้ม 🐰
หืม? เธอรู้เรื่องแสงด้วยเหรอ?//ขมวดคิ้ว
ภัทร 🐯
พอรู้ครับ แต่ที่สำคัญคือ…ฉันไม่อยากให้เธอพลาด
พริ้ม 🐰
เออ งั้นถือแสงก็ถือไป//เริ่มรู้สึกแปลกใจ
เมื่อเริ่มงาน ภัทรไม่พูดอะไรสักคำ นอกจากจับตำแหน่งแสงและปรับองศาไฟจนสมบูรณ์แบบแบบที่แม้แต่พริ้มยังเถียงอะไรไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอขยับมือ ภัทรขยับไฟตามจังหวะอย่างแม่นยำ…เหมือนรู้ทันทุกการเคลื่อนไหวของเธอ
พริ้ม 🐰
ไอ้หมอนี่…มันรู้จังหวะฉันดีเกินไปแล้ว//กัดฟันพูดในใจ
พลางขีดเข็มอย่างใจเย็นที่สุด แต่กลับรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ถูกควบคุมจังหวะอยู่แทน
ภัทร 🐯
พริ้ม ตรงนี้แสงตกเงาอยู่นะครับ
หลังจากสักไปครึ่งชั่วโมง ความเงียบระหว่างคนทั้งสองก็เริ่มหนาตัวขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกเหมือนโดนภัทรจับจังหวะ ควบคุมทุกอณูพื้นที่ในร้าน…ทำให้พริ้มเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ “เจ้าของพื้นที่” ที่แท้จริงอีกต่อไป
พริ้ม 🐰
ภัทร…ฉันใช้งานเธออยู่ใช่มั้ย?//ถอดถุงมือและะเดินไปหาเขา
พริ้ม 🐰
แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายโดนเธอใช้กลับทุกทีวะ?//ยิ้มมุมปาก
ภัทรยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้พอให้ได้ยินกันแค่สองคน
ภัทร 🐯
ก็เพราะเธอเป็นคนเลือกเองที่จะให้ฉันอยู่ตรงนี้ไงครับ…พริ้ม
Comments