Episode 5 ตัดไฟเสียแต่ต้นลม

บทที่ 5

“พี่จ้านนนนนนนน” ซีเผิงที่เห็นเขาเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนม

“เผิงช่วย” เซียวจ้านยิ้มให้น้องแล้วส่งถุงให้ช่วย

จัวเฉิงเดินเข้ามาหาเขาที่ห้องครัว

“พี่อี้โจวเรียกหานะครับ”

“ได้ๆ เดี๋ยวพี่เข้าไปนะ” เซียวจ้านหยิบซองเอกสารเตรียมพร้อมจะเข้าไปหารุ่นพี่

เซียวจ้านเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วนั่งลง ก่อนจะวางซองเอกสารที่มีตราคลีนิคลงบนโต๊ะ

“ก็ว่าอยู่ว่าจะป่วยรึเปล่า”  พี่อี้โจวเงยหน้าจากแฟ้มเอกสาร เซียวจ้านก็ยังยิ้มให้เหมือนทุกที

“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารต้องไปให้ลูกค้าน่ะครับ” แต่หลังจากทราบผลตรวจแล้วหรอกนะที่เขาไปส่งเอกสารน่ะ

“มีอะไรอยากบอกพี่มั๊ย” พี่อี้โจวเห็นแววตารุ่นน้องที่รักแล้วรู้เลยว่า เจ้าของดวงหน้าใสๆที่วันนี้ติดจะซีดเซียวมีอะไรบ้างอย่างที่น่าจะสำคัญมากๆจะบอกกับเขา

“มีครับ...” เซียวจ้านเลื่อนซองผลตรวจให้รุ่นพี่

"..."

"กับใคร"

"หวังอี้ป๋อ" วูบนึงเซียวจ้านเห็นประกายดีใจในดวงตาของพี่อี้โจว

"ผมเมาหวังอี้ป๋อก็เมา ผมคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเพราะผมฝังยาคุมแต่ผมจำปีผิด" ถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่น เซียวจ้านจำวันผิดเขาอาจจะหัวเราะเยาะให้น้อง แต่นี่มันเป็นเรื่องใหญ่จะมาดุก็ยังไม่ใช่เวลา

"ผมผิดเอง แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยาก ผมเองก็ไม่พร้อมเรื่องนี้" เซียวจ้านมองปลายนิ้วตัวเอง

"พี่จะต้องให้คำตอบว่ายังไง หื้ม...จ้านจ้าน"

.

.

.

วันนั้นทั้งวันเด็กๆ ในออฟฟิศสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

“ทำไมพี่อี้โจววันนี้ดูเครียดจังเลยครับ” จัวเฉิงบ่นอุบอิบ

“ใช่ๆ เผิงเข้าไปส่งงานก็ไม่พูดอะไรเลย”

“คงเรื่องงานแหละ” เซียวจ้านยังยิ้มให้น้องๆ อย่างปลอบใจ

“พี่กลับเลยมั๊ย”

“วันนี้พี่เอารถมา พี่อยากนั่งเคลียร์งานก่อน” เซียวจ้านยังง่วนกับการเช็คข้อมูลโครงการอยู่บอกกับคนที่โผล่มาถาม

“งั้นเอาไรมั๊ยพอดีผมจะลงไปมินิมาร์ทก่อน บอสอยากตรวจงานพรุ่งนี้เดี๋ยวผมก็จะเข้ามาปั่นงานเหมือนกัน”

เซียวจ้านหมุนเก้าอี้มาหาอี้ป๋อ ทำเอาคนที่ชะโงกหน้าเข้ามาชะงักเพราะมันอยู่ในระยะใกล้จนเขาได้กลิ่นน้ำหอม

“พี่ซื้อสปาเกตตีมาเผื่อ อยู่ในตู้เย็นนะ” อี้ป๋อไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาค้างอยู่อย่างนั้นนานครู่ใหญ่

“นายกำลังคิดอะไรอยู่” เซียวจ้านเอียงคอมองรุ่นน้องที่นิ่งค้างไป

“ผม...จะซื้อโค้กมาฝากครับ” เซียวจ้านมองตามแผ่นหลังนั้นไป แล้วอดคิดถึงเรื่องที่คุยกับพี่อี้โจว

"ผมไม่คิดว่าจำเป็นต้องบอกครับ เพราะเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขา เพราะมันเรื่องสุขภาพของผม"

“ควรต้องบอก” พี่อี้โจวถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากรับฟังเรื่องราวจากรุ่นน้องคนสนิท

“ผมคิดว่ามันเป็นสิทธิ์ของผม” เซียวจ้านคือเซียวจ้านบทจะดื้อ จะใจแข็งไม่มีใครเกิน

“แต่...พี่อยากให้ใจเย็นกว่านี้อีกสักหน่อย ถ้าบอกไปอาจจะไม่ต้องทำแท้ง” พี่อี้โจวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่เขารู็แหละพี่อี้โจวกำลังจะเป็นพ่อคน แล้วเขาก็รู็ว่าพี่อี้โจวอ่อนไหวมากกับเรื่องแบบนี้

แต่เรื่องนี้เซียวจ้านก็คิดมาแล้ว

“หวังอี้ป๋อเป็นคนดี แล้วเขาต้องไม่ยอมให้ทำอยู่แล้วครับ” เพราะคนที่มีความรับผิดชอบอย่างนั้น ไม่มีทางปล่อยให้เขาไปทำแน่นอน

“มันก็ดีไม่ใช่รึไงจ้านจ้าน” พี่อี้โจวเดินอ้อมโต๊ะมายืนข้างๆเขา ก่อนจะบีบไหล่ที่เหมือนจะห่อลงนิดหน่อย

“ไม่ดีครับ ผมตั้งใจจะไปวันศุกร์นี้...แล้วอาจจะลาหยุดอีกสักสองวัน” การวางแผนการมาแล้วเป็นอย่างดีถึงขั้นจะเขียนใบลามายื่นให้นี่มัน...

“จ้านจ้าน เกอว่าลองคิดดูอีกสักหน่อยเถอะ” ถ้าลองใช้ไม้อ่อนสักหน่อยอาจจะโน้มน้าวได้

“ผมไม่อยากให้เขาเป็นเหมือนผม เกอรู้ใช่มั๊ย” เซียวจ้านของพี่อี้โจวเป็นเด็กที่เจอกับเรื่องราวที่ไม่

“อี้ป๋อไม่มีทางให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น” เขารู้สึกหนักอึ้งเมื่อนึกถึงหวังอี้ป๋อ ตั้งตอนที่เจ้าเด็กนั่นเดินเข้ามาบอกกับเขาว่าจะขอเซียวจ้านคบ อย่างน้อยเขาในฐานะพี่ที่หวังดีกับเซียวจ้านก็ไม่ได้

“เพราะอย่างนั้น เกอช่วยเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับตลอดไปได้มั๊ย”

“วันนี้พี่ดูเครียดๆ นะ” หวังอี้ป๋อวางจานข้าวลงที่โต๊ะกลางในครัว

กลิ่นสปาเกตตีที่เป็นของโปรดหวังอี้ป๋อทำให้เซียวรู้สึกอยากอาเจียน

“...พี่งานยุ่งน่ะ” เซียวจ้านหมุนตัวออกจากห้องครัวไปที่ห้องน้ำทันที

“พี่จ้าน...” หวังอี้ป๋อกำลังงงกับท่าทีของคนที่ออกไป

“อายุครรภ์ 8 สัปดาห์ครับ” หมอเมิ่ง ที่เป็นคนดูแลเรื่องสุขภาพเขา

“ครับ...” แม้จะเตรียมใจมาบ้างแต่ก็ตกใจอยู่ไม่น้อย เหมือนจะดีใจแล้วก็กังวล สุดท้ายเซียวจ้านก็รู้สึกกังวลมากกว่า

“นึกว่าไปเอาห่วงออกแล้ว มีแฟนไปแล้วซะอีก”

“เอ่อ...หมอครับ”

“ว่าไงครับว่าที่คุณแม่” หมอหันมายิ้มอบอุ่นให้เขา ประโยคที่หมอทำให้เขาเผลอเอามือขึ้นมาลูบท้อง

“ผม...ข้อคำแนะนำเรื่องการทำแท้งได้มั๊ยครับ”

“ครับ? ...” หมอเมิ่งถึงกับตระหนกเมื่อคนไข้ของเขาเอ่ยปาก

“คุณถูกข่มขืนหรือครับ”

“เอ่อ...ผมคิดว่าเขาน่าจะ...”

"ผมว่าทุกคนก็มีเหตุผล ผมเข้าใจแต่การที่มีคนคนนึงมาเกิดน่ะ มันเหมือนพรมากกว่าคำสาป ถ้ามันเกิดขึ้นกับผมในวันนี้ วันที่ผมอายุเท่านี้มีงานทำ ผมว่าผมคงให้เอาไว้"

จู่ๆ เสียงของหวังอี้ป๋อก็ดังเข้ามาในหัว

“ผมข้อคำแนะนำคร่าวๆ เอาไว้ก่อนนะครับ” หมอเมิ่งพยักหน้าก่อนจะอธิบาย

“กลับกันถะ....เถอะครับ” หวังอี้ป๋อโผล่หน้าเข้ามาจากพาทิชั่นที่กั้นโต๊ะทำงานแล้วเขาก็ลดเสียงลงโดยอัตโนมัติ

“.....” เซียวจ้านฟุบหลับอีกแล้ว

พี่จ้านขี้เซาจัง

ใบหน้าใสๆ ที่ตอนนี้หลับตาพริ้ม ทำให้เขารู้สึกอยากขโมยจูบแก้มใสๆ นั่น

“....” หวังอี้ป๋อถอนหายใจพี่จ้านจะโกรธเขา ถ้าเขาทำแบบนั้น

เขาเลือกจะเกลี่ยผมทัดหูให้แทนการขโมยจูบ

เขาย่อตัวลงแล้วมองเซียวจ้านหลับแบบนี้

ขอผมมองพี่แบบนี้อีกนิดนะครับ

ถ้าพี่ตื่นขึ้นมาแล้วผมมองพี่แบบนี้ พี่จะหันหน้านี้ผมเหมือนทุกครั้ง

ก่อนหน้านี้เขามักจะเผลอมองเซียวจ้านเป็นเวลานานๆ เพราะเขาละสายตาจากร่างสูงโปร่งที่ทำงานอย่างคล่องแคล่ว และรอยยิ้มนั้นก็เหมือนจะมีให้กับทุกคน เขาชอบมอง ตอนนั้นก็ให้เหตุผลกับตัวเองว่า พี่จ้านเป็นวิวที่เขามองแล้วรู้สึกสบายตา

“ผม...ชอบพี่จริงๆ นะครับ”

.

.

.

เสียงโทรศัพท์ของเซียวจ้านแผดเสียงทำเอาหวังอี้ป๋อหมุนตัวหลบไปหลังพาทิชั่น

“ครับ”

“อ่อ...ผมเผลอหลับไป สามทุ่มแล้วครับ”

เพราะทั้งออฟฟิศไม่มีคน และมันก็เงียบมากๆ หวังอี้ป๋อได้ยินเสียงพี่อี้โจวดังทะลุออกมา

-ทำไมถึงต้องหักโหม นายไม่รักตัวเองเลยรึไง-

“รู้แล้วครับเกอ ผมจะเก็บของกลับบ้านเดี๋ยวนี้” เซียวจ้านยังอุตส่าหัวเราะ

-มีคนอยู่มั๊ย-

“เมื่อเย็นเห็นเสี่ยวป๋ออยู่นะครับ แต่ไฟที่โต๊ะปิดแล้ว น่าจะกลับไปแล้วครับ”

-ได้ยังไง แล้วนี่เราจะไม่บอกมันจริงๆ เหรอ-

“ไม่มีประโยชน์ครับ ผมคิดว่าให้เขาไม่รู้แบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว”

-จ้านจ้าน....คำว่าครอบครัว นายสร้างมันได้ในแบบของนายนะ-

“ครอบครัวไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับจิตใจของผมเกอก็รู้”

หวังอี้ป๋อตั้งใจฟัง เขาสงสัยว่าเรื่องนี้น่าจะต้องเกี่ยวกับเขา

“ผมนับแล้วถ้ากินยาก็พักสักสามวัน ก็ถือว่าปกติ”

...

-เกออยากให้คิดดีก่อนซ้อยังอยากให้เอาไว้นะ-

“ผมไม่อยากให้เขาเป็นเครื่องมือเหนี่ยวรั้งใคร แล้วร่างกายนี่ก็เป็นของผม เกอก็บอกผมเองเมื่อหกปีก่อน”

เครื่องมือเหนี่ยวรั้ง...

ร่างกายของผม...

หวังอี้ป๋อกำลังประมวลผลในสมอง

โอเค...เขาฟังเสียงพี่อี้โจวในโทรศัพท์รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่สิ่งที่พี่จ้านตอบไปกลับปลายสายมันทำให้เขาคิดอะไรมากมายในสมอง

“เกอ....ผมไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบเด็ก หรืออะไรเลยครับ ผม...” เซียวจ้านรู้สึกหายใจไม่ออก เมื่อร่างสูงของคนที่เขาคิดว่ากลับบ้านไปแล้วขยับออกจากการหลบมุม มาตั้งแต่ตอนไหนกัน???

“เกอเท่านี้ก่อนครับ” เซียวจ้านกดวางสายพี่อี้โจว มือเขากำโทรศัทพ์แน่นเหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยว

“พี่คิดจะบอกอะไรผมมั๊ย” หวังอี้ป๋อถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“....ไม่มีอะไร”

“ถ้าพี่จะปิดเรื่องพี่ท้อง...”

เซียวจ้านยกมือขึ้นมาปิดปากรุ่นน้อง

“ไม่ใช่ของนาย” หวังอี้ป๋ออยากหัวเราะให้ฟันหัก ถ้าเขาไม่รู็จักเซียวจ้านเขาอาจจะเชื่อก็ได้

“ผมได้ยิน...ได้ยินทั้งหมดเลย”

เฮ้อ....เซียวจ้านรู้สึกเหนื่อย และหนักใจมากขึ้นกว่าเดิม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***