Episode 4 ไม่ใช่ห้าปี

บทที่ 4

“....” เซียวจ้านวางแก้วน้ำลง

“...” หวังอี้ป๋อก็หยิบขึ้นไปดื่ม

“กาแฟหอมมากขอบคุณนะ” เซียวจ้านรู้สึกว่าห้องเงียบจนเขา...ต้องพูดอะไรสักอย่าง

กาแฟหอมจริงๆนั่นแหละ หอมทะลุห่อเลย

“ลองคบกับผมได้มั๊ย” เซียวจ้านยกมือขึ้นมากอดอกแล้วสบตารุ่นน้องที่นั่งจ้องเขาไม่วางตั้งแต่ลิฟต์

ทำไมหวังอี้ป๋อวันนี้ดูไม่ลดละความพยายามเอาซะเลยนะ

“พี่คิดว่านาย...โอเคกับสถานการณ์แล้ว” สถานการณ์และสถานะรุ่นพี่รุ่นน้องในที่ทำงานของเขาสองคน

“ผมคิดว่ามันจะโอเค...” เสี่ยวป๋อคนเก่งของเซียวจ้านดูไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่

“ทั้งที่พี่โอเคกับสถานะแบบนี้นะ”

“ผมคิดว่า...พี่จะ” นอกจากจะไม่มั่นใจในตัวเอง เขาในตอนนี้ยังดูไม่เป็นตัวของตัวเองด้วย

“เสี่ยวป๋อ....ทั้งพี่และนายไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ถ้านายจะเอาเรื่องเซ็กซ์ที่เกิดขึ้นมาเป็นเรื่องผูกมัดตัวเองมันจะไม่ดีกับตัวเอง”

“แล้วพี่คิดว่ามันเป็นแค่เซ็กซ์....มันก็ไม่ได้ผิดอะไรครับ แต่หลังจากนั้นผมคิดว่ามันเป็นความรู้สึก”

“...นายกำลังคิดไปเอง นายเป็นคนดีไงหวังอี้ป๋อ แต่พี่ไม่ได้คิดมากหรือว่าอยากจะสานต่อ นายเลยไม่ต้องมารู้สึกผิดหรืออยากจะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

“....”

“พี่ไม่อยากให้นายคิดมากแบบนั้น” เขารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

คืนนั้นเขาเองก็ไม่ยั้งคิดอะไรจะโทษว่าเพราะฤทธิ์แอลกฮอล์มันก็เป็นข้อแก้ตัวโง่ๆเท่านั้นเอง

“ผมชอบพี่”

“ชอบก่อนหรือหลังจากนอนด้วยกันละ” เซียวจ้านถามเหมือนเมื่อยามที่เขาต้องถามรายละเอียดงานจากน้องๆคนอื่นๆในออฟฟิศ

หวังอี้ป๋อที่เขาถามตัวเองมาตลอดทางที่ขับรถออกมาจากออฟฟิศ เขารู้ตัวเองดีที่สุด

“....” เซียวจ้านเชื่อว่าพี่อี้โจวก็ถามอี้ป๋อแบบนี้

“ผมชอบพี่ก่อนที่เราจะมีอะไรกัน” เขารู้ว่าคนตรงหน้าอาจจะไม่เชื่อ

แต่เขาทบทวนซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งแล้ว

เขาชอบเซียวจ้าน เพียงแต่ตอนนั้นอาจจะไม่ได้ชอบมาขนาดที่จะข้ามเส้น

“...” เซียวจ้านเอนตัวพิงไปกับโซฟาริมฝีปากเม้มเน้น แววตาที่ครุ่นคิดทำให้หวังอี้ป๋อรู้สึกกังวล

“พี่คิดว่าพี่คิดกับนายแค่น้องมาตลอด” เซียวจ้านชื่นชมอี้ป๋อในฐานะรุ่นน้องที่มีความสารถมากๆ คนนึงเท่านั้น

“พี่คิด...แต่มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้” หวังอี้ป๋อสบตากับตาลูกท้อที่มองตอบกลับมา

ไอ้เด็กนี่ชักจะเหิ้มเกิมใหญแล้ว

“เราจะลองพิสูจน์กันอีกครั้งมั๊ยว่ามันจะเป็นแค่เซ็กซ์ หรือมากกว่าเซ็กซ์” หวังอี้ป๋อขยับตัวจะลุกไปนั่งที่โซฟาเดียวกัน

“เราจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นกัน...” เซียวจ้านยกยิ้มที่อี้ป๋อเคยบอกว่ามันน่ากลัว

“เพราะถ้านายอยากจีบมันก็เป็นเรื่องของนาย แล้วพี่จะตกลงใจหรือว่าไม่มันก็เป็นเรื่องของพี่ ถูกต้องมั๊ย” อี้ป๋อรู้สึกได้ว่าเซียวจ้านกำลังก่อกำแพงสูงใส่เขา

“พี่กำลังจะปฏิเสธผมตั้งแต่ยังไม่เริ่ม”

“พี่ไม่อยากมีแฟนในที่ทำงาน” เรื่องความรักในที่ทำงานมันเคยสร้างตราบาปให้เขามาแล้ว

แผลใหญ่เสียจนเขาเข็ดกับมันไปเลย

ที่ออฟฟิศ

“แล้วกลับมั๊ย” พี่อี้โจวถามเขาในตอนเช้า ทันทีที่เห็นเขา

“ก็กลับครับ เล่นเดินมาเปิดประตูห้องให้ผมเดินออกขนาดนั้น” หวังอี้โจวหัวเราะ เซียวจ้านเป็นคนขี้กังวล

ด้วยความสัมพันธ์ของสองคนนี้เริ่มต้นด้วยการทำงานด้วยกัน

แน่นอนว่าเซียวจ้านชอบคนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร คนที่เซียวจ้านบอกว่าชอบโดยมากจะเก่งเป็นพิเศษเสมอ

แล้วเซียวจ้านเองก็บอกกับเขาเสมอว่าหวังอี้ป๋อทำงานเก่งมาก

อีกอย่างสองคนนี้รู้ทางกัน เซียวจ้านไม่ค่อยดื่มในเวลางาน ส่วนหวังอี้ป๋อสายดื่ม แล้วไอ้เด็กนี่ก็เป็นพวกงานเป็นงาน เล่นเป็นเล่น เซียวจ้านเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

แล้วเขาก็รู้ว่าทั้งสองคนเคยไปดื่มด้วยกันมาแล้ว

เพียงแต่เซียวจ้านเป็นพวกไม่สานสัมพันธ์เกินเลยกับคนในออฟฟิสเดียวกัน

“เซียวจ้านเป็นคนมีเรื่องกังวลเสมอ” อาจจะเพราะเขาที่กำชับน้องในตอนนั้นด้วย

“พี่จ้านห้ามผมพูดเรื่องส่วนตัวเวลางานด้วย” หวังอี้ป๋อพูดเหมือนฟ้องนิดๆ

ทั้งที่แต่ก่อนเขาก็คุยกันหลายเรื่องทั้งงานและเรื่องส่วนตัว เขาเองก็ปรึกษากัน

เขาไม่เข้าใจพี่จ้านที่จู่ๆก็ก่อกำแพงสูงใส่เขาแบบนี้เลย

“เซียวจ้านน่ะ ไม่ใช่คนที่เอาเรื่องงานเล่นๆ นะเสี่ยวป๋อ”

“ครับผมรู้”

“ไม่แน่นะ เราอาจจะเห็นมุมใหม่ๆ ของพี่เขาก็ได้ ของแบบนี้มันใช้เวลา”

“พี่พนันว่าสองเดือน” พี่อี้โจวทำทีเป็นอ่านแฟ้มงาน

“ผมพนันว่าจบที่หนึ่งเดือน” บอสยกยิ้ม แล้วทำทีเป็นเซ็นเอกสาร

"สองคนนั้นดูยังไงก็เหมาะกัน"

"พี่อยากให้เซียวจ้านเริ่มต้นใหม่"

"ผมก็อยากให้หวังอี้ป๋อสมหวัง"

วันนี้วันหยุด เซียวจ้านถือโอกาสเก็บห้องพัก...

เขารู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง

เขาเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบซองเอกสารสุขภาพมาเปิดดู...

อื้ม...นัดพบหมอเรื่องฝังยาอีกทีเมื่อไหร่นะ เขาจะต้องเคลียร์งานก่อนจะไปถึงเวลาสักสัปดาห์

“นัดอีกทีวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 20XX” เซียวจ้านตาโตขึ้นทันที...

ปีนี้สิ...นี่มันจะเดือนสิบแล้ว..เซียวจ้านจำได้ว่ามันเป็นแบบห้าปีไม่ใช้เหรอ...ไหงมันเป็นแบบสามปีวะ เข้าพลาดอะไรไปตรงไหนรึเปล่า

แล้ว...นี่เขาก็เสี่ยงต่อการตั้งครรภ์....

งั้นเรื่องเมื่อสองเดือนเดือนก่อน..

เซียวจ้านกุมขมับตัวเอง

ซวยเกินไปแล้ว

.

.

“พี่เป็น MPREG ใช่มั๊ย” เซียวจ้านหน้าซีดเมื่อได้ยินคำถาม

ก็เขาตั้งใจจะปิดเรื่องนี้ให้เป็นความลับ แล้วหวังอี้ป๋อรู้ได้ยังไง

“ผมเห็นเอกสารตรวจสุขภาพบนโต๊ะทำงานพี่”

“อ่า...ใช่ แต่ถ้านายกังวลเรื่องท้องสบายใจได้เลย” พี่ฝังยาคุมกำเนิด ไม่ต้องกังวลเรื่องเด็ก

เซียวจ้านชี้ที่ท้องแขนข้างซ้าย

.

.

.

ฉิบหาย

...

“จ้านจ้านละ”

“วันนี้ยังไม่เห็นเลยครับ”

“งั้นเหรอ” เอ....คนทำงานเหมือนร้อนเงินตลอดเวลาขนาดนั้น ไม่มีทางหยุดโดยไม่แจ้งเขาหรอก

แม้ว่าจะคิดแบบนั้นพี่อี้โจวก็ทำเพียงส่งข้อความไปถามเท่านั้น

.

.

.

เซียวจ้านนั่งอยู่หน้าห้องตรวจ

เอาตามจริงเขาตรวจมาแล้วมันขึ้นสองขีดจางๆ

ซึ่งเซียวจ้านไม่แน่ใจเลยว่ามันเป็นเพราะอะไร เขาภาวนาให้การตรวจมันเกิดข้อผิดพลาด อาจจะเพราะเขาเป็นช่วงฮอร์โมนปรับเลยขึ้นขีดจางๆ

เขานี่มันสะเพร่าจริงๆ แล้วถ้าเกิดว่าเขาท้องขึ้นมาจริงๆ

โว้ย....เขาปวดหัวชะมัด...

เมื่อคืนเข้านอนกำไอ้ที่ตรวจนั่นทั้งคืน เพราะเซียวจ้านกังวลมาก

เมื่อก่อนเขาอาจจะอยากมีลูกแต่เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เขาลบเรื่องนี้ออกจากแผนการชีวิตไปแล้ว

“คุณเซียวจ้านค่ะ” พยาบาลเรียกชื่อ

“...ครับ” ถึงเวลาเผชิญหน้ากับความจริงแล้ว

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***