ที่รักครับผมมันเลว#3

. ตุบ! ตุบ! ตุบ!

. เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งดังขึ้นตามทางเดินกระเบื้อง ผู้วิ่งมีใบหน้าเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด เขามองนาฬิกาที่ตอนนี้ล่วงเลยเวลามามาก ด้วยงานที่ยืดเยื้อทำให้เขาไม่สามารถละตัวออกมาได้ กว่าจะเดินทางมาถึงที่โรงเรียนก็ทำเอาเสียเวลาไปมาก

. พอวิ่งมาถึงห้องทานตะวัน....

. เขายืนหอบนิดหน่อยพลางมองลูกน้อยที่ตอนนี้กำลังนอนหลับสบายอารมณ์

. "อ้าว มาแล้วหรอคะคุณเท็น^^"ครูพี่เลี้ยงเอ่ยทัก เธอยิ้มให้กับผู้ปกครองตรงหน้าที่ยังคงดูหนุ่มแน่น

. เท็นพยักหน้ารับ เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะถอดรองเท้าเพื่อเข้าไปดูลูกชายที่อยู่ด้านใน

. "ขอบคุณครับครูที่ดูแล"

. "ไม่เป็นไรจ่ะ"

. เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร เธอเข้าใจดีว่าเท็นต้องลำบากขนาดไหนที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว นับว่าเป็นพ่อคนที่มีความรับผิดชอบ เท่าที่เธอรู้เท็นมีลูกตั้งแต่อยู่ชั้นมัธยมปลาย ทั้งที่ยังเป็นเพียงแค่เด็กอายุไม่ถึงยี่สิบแต่กลับมีภาระมากกว่าคนอื่น เธอนึกชื่นชมที่อย่างน้อยเท็นก็ไม่ทำเรื่องโง่ๆ

. "พบ"เท็นเขย่าเรียกชื่อคนหลับใหลสองสามครั้งจนคนที่ถูกปลุกลุกขึ้นนั่งงัวเงีย

. "ป๊ะป๋า"

. พอเห็นว่าเป็นใครมาปลุก วรุณถึงกับโผเข้ากอด

. "ป๊ะป๋าขอโทษนะครับที่ป๊ะป๋ามาช้า"คนทำผิดเอ่ยขอโทษ เขาหอมแก้มนิ่มของเด็กน้อย จนวรุณหัวเราะคิกคักตามประสาเด็ก วรุณไม่ได้คิดมากเรื่องที่เท็นมาช้า เขายังเป็นแค่เด็กน้อยจึงไม่เข้าใจโลกของผู้ใหญ่ วรุณแค่อยากเจอหน้าเท็นจึงได้อดทนรอก็เท่านั้น

. "กลับบ้านกันเถอะ"

. "ฮับ"เด็กชายขานรับแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลังที่ถูกวางไว้ข้างตัว

. เท็นไปลาครูพี่เลี้ยง เขาจูงมือวรุณออกจากห้อง ด้วยฐานะที่ไม่สู้ดีนัก ต้องหาเช้ากินค่ำ ทำให้เท็นมีแค่รถจักรยานยนต์ฟีโน่คันสีฟ้าเป็นเพื่อนคู่ใจไปไหนมาไหน

. โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลกับโรงเรียนอนุบาลมากนัก ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที เท็นก็พาคนขี้เซามาถึงบ้าน เด็กชายยังคงง่วงไม่หาย ตลอดระยะทางเขาหาวหวอดๆ เอามือขยี้ตาจนแดง หน้าแดง แก้มแดงไปหมด

. ทันทีที่มาถึงบ้านเขาจัดแจงให้วรุณอาบน้ำอาบท่าเพื่อเตรียมตัวทานอาหารเย็นง่ายๆ ที่เขาต้องเป็นคนทำ เดิมทีแล้วเท็นไม่ค่อยถนัดเรื่องการทำอาหารสักเท่าไหร่ แต่ตลอดระยะเวลาสามปีที่เขาเลี้ยงดูลูกก็กลายเป็นเรื่องที่ต้องทำอย่างช่วยไม่ได้

. จากที่ไม่ชอบก็ต้องชอบ จากที่ไม่เคยก็ต้องหัด

. "วันนี้ป๊ะป๋าทำไข่ตุ๋นให้น้องพบนะครับ"

. ไข่ตุ๋นง่ายๆ ถูกวางลงตรงหน้า วรุณน้ำลายสอมองอาหารที่อยู่ในชามเขารอจนเท็นตักข้าวเสร็จถึงได้ลงมือทานบ้าง

. นอกจากไข่ตุ๋นที่ผู้เป็นพ่อทำให้ลูกชายแล้ว เท็นก็ยังทำอาหารอีกหนึ่งอย่างเป็นผัดพริกแกงเพื่อเป็นของตัวเอง เพราะอยู่กันแค่สองคน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะทำอะไรมาก เอาแค่พอทานอิ่มเท่านั้นจะได้ไม่เหลือเสียดายของ

. "ป๊ะป๋า พบป้อน"วรุณเอื้อมมือยื่นเข้าหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ในช้อนของเด็กมีข้าวกับไข่ตุ๋นร้อนๆ อยู่"ป๊ะป๋ากินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ"

. วรุณพูดด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาจนเท็นอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ลูกชายของเขาช่างน่ารักจริงๆ

. "ป๊ะป๋าโตแล้วนะครับ"

. ถึงตะพูดอย่างนั้นแต่เขาก็ยอมทานอาหารที่ลูกชายตักให้อยู่ดี

. "ป๊ะป๋าไม่โตสักหน่อย ป๊ะปึตัวเล็กนิดเดียวเอง"วรุณพูดไม่คิด เขาเคยเห็นผู้ปกครองคนอื่นของบรรดาเพื่อนๆ คนพวกนั้นตัวใหญ่กว่าพ่อของเขาเสียอีก

. "ครับๆ ป๊ะป๋าจะกินเยอะไป ตามที่น้องพบต้องการ ดีมั้ย?"เท็นไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือไปเช็ดคราบอาหารที่เลอะตรงขอบปากสีอ่อน เขามองใบหน้าเล็กนั่นแล้วก็พาลทำเอาความเหนื่อยยากจากการทำงานหายเป็นปลิดทิ้ง

วรุณคือทุกอย่างของเขา

. . .

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***