ห้วงรักอลวน LGBT หัวใจรักสามเรา
ตอนที่ 3 ความรู้สึกที่ไม่เคยพูด
เสียงเชียร์จากหอประชุมค่อย ๆ จางหายไปหลังการประกาศรางวัลการแข่งขันหุ่นยนต์ภายในโรงเรียน ทีม C ของ ไป๋ห่าว ได้เพียง “รองชนะเลิศอันดับหนึ่ง” เท่านั้น
เขาควรจะดีใจ—แต่กลับไม่ใช่
เฉิน ไป๋ห่าว
"ถ้าเธอสองคนมัวแต่...เอาเวลาไปจับมือกัน มาสนใจเรื่องระบบสมองกล ป่านนี้เราคงชนะไปแล้ว!"
คำพูดที่เขาเอ่ยออกไปอย่างไร้การยั้งคิด ทำเอา ลี่หาน ที่ยืนอยู่ข้าง จื่อรุ่ย หน้าเสียทันที
หญิงสาวผู้แสนอ่อนหวาน น้ำตาคลอทันใด ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องประกาศผล
จื่อรุ่ยกัดฟันแน่น เธอไม่พูดอะไร เพียงส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้เขาก่อนจะเดินออกไปอีกคน—ตรงไปยังห้องล็อกเกอร์ของนักเรียนช่างกล
ไป๋ห่าว เดินตามมาเงียบ ๆ
เสียงฝีเท้าเขาดังก้องในห้องเก็บของที่เงียบสงัด เหงื่อผุดบนหน้าผาก—ไม่ใช่เพราะร้อน แต่เพราะใจสั่น
เขาพบ จื่อรุ่ย กำลังยืนหันหลังให้ ลมหายใจแรง สะบัดแจ็กเก็ตออกอย่างหงุดหงิด
จ้าว จื่อรุ่ย
“นายจะตามมาทำไม? หรือจะซ้ำให้มันเจ็บกว่าเดิม?”
ไป๋ห่าวเดินเข้าไปใกล้… ใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันแค่... มันหงุดหงิดไง ฉันโง่พอที่จะเอาอารมณ์ไปปนกับงานทีม...”
จื่อรุ่ยไม่หันกลับมา
ไป๋ห่าวคว้าไหล่เธอไว้—แต่เธอสะบัดออกแรง
เขาคว้าอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม
ร่างของเธอถูกผลักจนชิดตู้ล็อกเกอร์ เสียง 🗯️“โครม!”🗯️ ดังลั่นห้อง
จ้าว จื่อรุ่ย
“บ้าไปแล้วเหรอ! ปล่อยนะไป๋ห่าว!”
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันจะไม่ปล่อย... จนกว่าเธอจะฟัง”
เขาประกบมือทั้งสองข้างกักเธอไว้ระหว่างร่างกับตู้เหล็ก
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันไม่ได้ชอบลี่หาน...”
“ที่ฉันพูดแรง ๆ ใส่เธอวันนี้ ก็เพราะฉันโกรธ... โกรธที่เธอไม่สนใจฉันเลย”
จื่อรุ่ยหัวเราะอย่างเจ็บปวด
จ้าว จื่อรุ่ย
“ไม่สนใจ? ฉันกับลี่หานก็ใช้ชีวิตของพวกเราอยู่ นายไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้น!”
เฉิน ไป๋ห่าว
“งั้นฉันไม่มีสิทธิ์จะรักเธอเลยใช่มั้ย?”
เขาเงียบไปครู่ ก่อนพูดช้า ๆ
เฉิน ไป๋ห่าว
“ฉันชอบเธอมานานแล้ว
จื่อรุ่ย... ตั้งแต่ปีหนึ่ง... ตั้งแต่เธอเถียงกับอาจารย์เรื่องวงจรไฟฟ้า แล้วหน้าเธอแดงเพราะโกรธ ฉัน...ชอบความดื้อ ความมุ่งมั่น ความ—เป็นเธอ”
จื่อรุ่ยนิ่งไปเล็กน้อย ดวงตาวูบไหว
ไป๋ห่าวโน้มหน้าเข้ามาใกล้… ใกล้จนเสียงหัวใจเธอดังอยู่ข้างหูตัวเอง
ริมฝีปากของเขาจรดลงอย่างรุนแรง ร้อนแรง
มือข้างหนึ่งประคองต้นคอ มืออีกข้างลากเบา ๆ ลงมาที่เอว ก่อนจะลูบไล้ต่ำลงเรื่อย ๆ—
จ้าว จื่อรุ่ย
“พอได้แล้ว!”
จื่อรุ่ยผลักเขาออกเต็มแรง ก่อนจะฟาดฝ่ามือใส่แก้มเขาดังฉาด! 🗯️🗯️
จ้าว จื่อรุ่ย
“อย่าพูดแบบนั้นเลย นายไม่ควรพูดอะไรแบบนี้กับฉัน”
เขาขยับเข้าไปอีกก้าว เธอก้าวถอย พร้อมสบตาเขาตรง ๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เพราะฉันไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน”
จ้าว จื่อรุ่ย
“และที่สำคัญ... ฉันไม่ได้รู้สึกกับนายแบบนั้น เข้าใจมั้ย?”
ไป๋ห่าวยืนนิ่ง ใบหน้าแดงจากแรงตบ แต่ดวงตาเขายังคงไม่ยอมถอย
จื่อรุ่ยสูดหายใจแรง พยายามกดความวูบวาบบางอย่างในอกให้เงียบลง
จ้าว จื่อรุ่ย
“นายมันน่ารำคาญ... แล้วก็ไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ”
เธอหันหลัง เดินออกจากห้องไป แต่ระหว่างทางเดินนั้น ขอบตากลับร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
จ้าว จื่อรุ่ย
“ทำไมนายต้อง...มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น...”
พอเดินพ้นประตูห้องเก็บของ เธอก็หยุดยืนอยู่ตรงมุมตึกเงียบ ๆ เพียงลำพัง
เงาแดดบ่ายคล้อยทอดตัวลงบนพื้นปูนเย็นเฉียบ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เราไม่ควรรู้สึกอะไรเลย... ไม่ควรเลยจริง ๆ...”
“แต่ทำไมนะ... ทำไมถึงยังรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ลึก ๆ...”
เธอกัดริมฝีปากแน่น เหมือนพยายามกลืนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรมีลงไปในคอ
ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆ เหมือนจะไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นให้หลุดพ้น
จ้าว จื่อรุ่ย
“ลืมมันไปซะ จื่อรุ่ย... มันไม่มีความหมายอะไรเลย”
แต่หัวใจของเธอกลับยังไม่ยอมลืมเสียงของเขา และ...จูบนั้น ที่เธอควรจะเกลียด
ไฟห้องนอนสลัวอบอุ่น ราวกับกล่อมให้เงียบจนใจเต้นของคนฟังชัดเจน
ลี่หาน นอนหันหลังอยู่บนเตียง ฝ่ายเดียวของห้อง
เงียบ ไม่พูด ไม่ไหวติง—แม้ได้ยินเสียงประตูเปิด
จื่อรุ่ย เดินเข้ามาเงียบ ๆ ถอดรองเท้า ปิดประตูอย่างระมัดระวัง
แต่ถึงจะเบาแค่ไหน เสียงบานพับเหล็กก็ยังดังก้องในบรรยากาศตึงเครียด
เงียบ
ไม่มีเสียงตอบรับ
มีเพียงไหล่ของลี่หานที่ดูเกร็งเล็กน้อย
จ้าว จื่อรุ่ย
“ยังไม่หลับใช่ไหม...?”
ลี่หานตอบเสียงเบา ไม่หันกลับมา
ซู ลี่หาน
“แล้ว...เธอไปไหนมานานจัง?”
ประโยคนั้นถามขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
แต่มันกรีดเข้ากลางอกจื่อรุ่ยทันที
เธอเบนสายตาออกจากร่างที่นอนหันหลังให้ พยายามเรียบเรียงคำ
จ้าว จื่อรุ่ย
“เรา...แค่รู้สึกไม่ดี ก็เลยไปเดินเล่นรอบโรงเรียน”
ซู ลี่หาน
“ไปคนเดียวเหรอ?”
จื่อรุ่ยหยุดคิดหนึ่งวินาที ก่อนพยักหน้าช้า ๆ ถึงแม้ลี่หานจะมองไม่เห็น
จ้าว จื่อรุ่ย
“อืม ไปคนเดียว”
เธอกลืนน้ำลาย เสียงเริ่มเบาลง
จ้าว จื่อรุ่ย
“เราแค่นั่งที่มุมสนามซ้อมหุ่นยนต์ แล้วก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงนั้นนานหน่อย...จนเผลอเลยเวลา”
ลี่หานนิ่งไป เหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างจากคำพูดนั้น
แต่เธอไม่ถามต่อ—เพราะในใจยังอยากเชื่อ
ซู ลี่หาน
“แค่...ครั้งหน้าถ้าไม่เป็นไรจริง ๆ ช่วยกลับมาให้เร็วกว่านี้ได้ไหม”
“เรารู้ว่าเธอชอบเงียบคนเดียวเวลาเครียด แต่...เวลารอแบบนี้มันอึดอัด”
จื่อรุ่ยพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดเสียงเบา
จ้าว จื่อรุ่ย
“ขอโทษนะ...เราจะไม่หายไปแบบนั้นอีกแล้ว”
หลังบทสนทนาเงียบงันผ่านไป
ลี่หาน ค่อย ๆ ขยับตัวหันหน้ามาทางจื่อรุ่ย ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ยังหลงเหลือ
เธอไม่พูดอะไร
แค่ค่อย ๆ อ้าแขนสองข้างออกช้า ๆ ขณะยังนั่งอยู่บนเตียง
เหมือนกำลังเปิดพื้นที่เล็ก ๆ ให้กับคนที่เธอรักที่สุด
ซู ลี่หาน
“ม่ะ...” เธอยิ้มบาง ๆ “มาให้เติมพลังหน่อยสิ”
จ้าว จื่อรุ่ย
คืนนี้...เราจะอยู่ด้วยกันนะ..
เสียงกระซิบเบา ๆ ทำให้จื่อรุ่ยหลับตาชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
เธอไม่ตอบด้วยคำพูด แต่เธอตอบด้วยริมฝีปากที่โน้มเข้าไปหา
จูบนั้นอุ่นและลึกกว่าทุกครั้ง
ไม่ใช่เพราะแรงจูบ แต่เพราะหัวใจของทั้งสองคนสั่นไปพร้อมกัน
ลี่หานขยับตัว เอนหลังลงบนเตียง โดยยังไม่ละสายตาจากคนตรงหน้า
มือของเธอเลื่อนขึ้นปลดกระดุมเสื้อของจื่อรุ่ยทีละเม็ด โดยไม่รีบร้อน
ซู ลี่หาน
“เรารักเธอนะ...มากจนไม่กล้าพูดมันออกมาบ่อย ๆ ด้วยซ้ำ”
จื่อรุ่ยยิ้มจาง ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็พูดไม่ออก
จ้าว จื่อรุ่ย
“ขอโทษ...ที่วันนี้เราทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจ”
“แต่ต่อจากนี้ เราจะไม่ให้เธอรอแบบนั้นอีก”
ฝ่ามือของเธอไล้ผ่านต้นแขนของลี่หานลงมาช้า ๆ
แล้วค่อย ๆ กุมมือของเธอไว้แน่น
ทั้งคู่เคลื่อนไหวเข้าหากันอย่างเงียบงัน
ไม่มีเสียงพูด ไม่มีคำสัญญา
มีเพียงแค่สัมผัสที่ลึกซึ้ง—นุ่มนวล ร้อนผ่าว และคุ้นเคยเหมือนบทเพลงกล่อมจิตใจ
ผ้าห่มค่อย ๆ เคลื่อนคลุมทั้งสองร่างไว้
เหลือไว้เพียงเงาของแสงโคมไฟบนผนังที่สั่นไหวตามจังหวะการหายใจ
นิ้ว 2 นิ้ว ของลี่หานพยายามคลึงบริเวณรอบๆและถูไถไปมาตามร่องสวาทของจื่อรุ่ย จนน้ำเมือกใสๆชุ่มนิ้วของเธอ
และพูดเสียงแผ่วเบาไปที่ข้างหูของ
จื่อรุ่ย
ซู ลี่หาน
นี่เป็นการลงโทษ......
นิ้ว 2 นิ้วของเธอ ยังทูไถไปมาตามร่องสวาทของ จื่อรุ่ย กลับช่วงจังหวะที่พอดี
หน้าตาของลี่หานกัดเขี้ยวกัดคางเหมือนกำลังสะใจ
ทันใดนั้น....2 นิ้วของเธอ ก็สอดเข้าไปในร่องสวาทของจื่อรุ่ย
🐚💦 ด้วยความเร็วเป็นเธอเผลอร้อง
จ้าว จื่อรุ่ย
ลี่หาน...เธอ
เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ บรรเลงลิ้นและปากของเธอจูบและเลียลงไป ที่กลีบกุหลาบสีแดงสดของเธอ
แหวกหญ้าสีดำอ่อนๆ สั้นๆที่ติดตามปลายจมูกของเธอออก ด้วยความหอมหวน จากกน้ำเมือกใสๆที่ไหลเยิ้มออกมา เธอบรรจงทำมันด้วยความเมามัน
ลี่หานใช้ลิ้น ไล่เลียจากจุดๆนั้น ขึ้นมาตามเรือนร่าง จนถึงช่วงอกอวบอิ่มของจื่อรุ่ย บรรจงเลียและดูดเม็ดทับทิมทั้งสองจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย เธอกัดที่หัวเม็ดทับทิมอย่างเมามัน
จ้าว จื่อรุ่ย
ลี่หาน....ไม่
นิ้วทั้งสองข้าง ที่อยู่ในร่องสวาทของจื่อรุ่ย ถูกงัดและจก ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น
เธอขยับจาก 2 นิ้วกลายเป็น 3 นิ้ว
กล้ามเนื้อเธอเกร็งและเริ่มร้องเร็วขึ้น
จ้าว จื่อรุ่ย
ไม่ ไม่นะ ไม่ไม่ๆๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
ม๊ายยยยย 💦💦.......!!!!😵💫
เตียงนอนของพวกเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำ ที่ไหลออกมาจากเนินสวาท
ซู ลี่หาน
เป็นไงบ้างคะ...คุณสามี
เธอดูดและเลีย ที่หูข้างขวาโดยจังหวะที่หื่นกระหาย
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันรักเธอนะ..ลี่หาน
ซู ลี่หาน
ฉันก็รักเธอเหมือนกัน...
ซู ลี่หาน
แต่พรุ่งนี้เอาผ้าปูที่นอนลงไปซักด้วย
ซู ลี่หาน
น้ำเธอเต็มไปหมดเลย
จ้าว จื่อรุ่ย
อย่ามาพูดแบบนี้กับฉัน
จื่อรุ่ยมองตาของลี่หาน ด้วยความรักอยากสุดซึ้ง
จื่อรุ่ย ที่กลางของเธอให้นอนลงกับผ้าปูที่นอนนุ่มๆ ก้มลงไปมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด
จ้าว จื่อรุ่ย
ต่อไปตาฉันจัดการเธอบ้างแล้ว
ความรักของทั้งคู่ในคืนนั้นก็ดำเนินไปอีก 2 ชั่วโมง
Comments