ห้วงรักอลวน LGBT หัวใจรักสามเรา
ตอนที่ 1 หุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก
โรงเรียนมัธยมปลาย "เหิงชาน เมิ่งเต๋อ" (衡山梦德高中)
โรงเรียนสายวิทย์-วิศวกรรมชั้นนำในมณฑลหูหนาน ประเทศจีน
นักเรียนส่วนใหญ่จะเรียนเข้มในสายวิทย์ คณิต และเทคโนโลยี เพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยระดับท็อป
เฉิน ไป๋ห่าว
“ซ่งจื่อรุ่ย! เธอเอาประแจหกเหลี่ยมของฉันไปใช่มั้ย!”
เสียงนี้ไม่ได้ดังในห้องเรียน แต่มันดังกว่าเครื่องตัดเหล็กด้วยซ้ำ
เสียงของ หลินไป๋ห่าว ที่ปกติพูดน้อยมาก
กำลังดังแบบ “คนที่ของหายจนเริ่มสติหลุด”
ซ่งจื่อรุ่ย ที่กำลังนั่งไขสายวงจรอยู่ใต้โต๊ะ กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะโผล่หัวขึ้นมา
จ้าว จื่อรุ่ย
นายหา.....อะไรของนาย
ในมือเธอมีประแจหกเหลี่ยม
อยู่หนึ่งอัน
ไป๋ห่าวพ่นลมหายใจแล้วเอื้อมไปคว้าเบา ๆ
จ้าว จื่อรุ่ย
“อ้าว จริงดิ?”
เธอยิ้มกว้าง ยื่นคืนให้แบบไม่รู้สึกผิด
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันเห็นวางอยู่เฉย ๆ อะ… ของไม่มีเจ้าของ คือของกลาง เข้าใจปะ
ซู ลี่หาน
“เธอเอากฎในศาลมาปรับใช้ในชมรมหุ่นยนต์ไม่ได้นะ”
ลี่หาน ที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ โคลงหัวน้อย ๆ
เธอไม่ได้พูดอะไร แต่มีเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ หลุดออกมาจากจมูก
จ้าว จื่อรุ่ย
ฉันถูกใส่ร้ายป้ายสี!”
ซู ลี่หาน
“เธอถือของคนอื่นอยู่ทั้งที่พูดว่าไม่รู้เรื่องนะ”
จ้าว จื่อรุ่ย
“โอ้โห ฝ่ายซอฟต์แวร์หักหลังฝ่ายฮาร์ดแวร์แล้วเหรอ!?”
ซู ลี่หาน
“เธอคือฮาร์ดแวร์ที่ชอบรวนเวลาคนจับผิดอะ”
ลี่หานพูดนิ่ง ๆ แต่แววตาแพรวพราว
ไป๋ห่าวหลุดหัวเราะเบา ๆ ครั้งแรกของวัน
วันนี้คือวันศุกร์ของสัปดาห์ที่สาม เทอมสอง
ชมรมหุ่นยนต์ของโรงเรียน “เหิงชาน เมิ่งเต๋อ” กำลังอยู่ในช่วงประกอบชิ้นส่วนต้นแบบสำหรับการแข่งขัน
สมาชิก 3 คนในกลุ่ม C – ไป๋ห่าว, จื่อรุ่ย และลี่หาน ต้องทำงานร่วมกันเพื่อสร้างหุ่นยนต์ “เก็บของในพื้นที่แคบ”
หรือเรียกอีกชื่อว่า “หุ่นยนต์หมาในท่อ” (ชื่อที่จื่อรุ่ยตั้งเอง)
จ้าว จื่อรุ่ย
“เอาจริง ๆ ฉันว่าไอ้หุ่นเนี่ยมันน่าสงสารนะ…”
จ้าว จื่อรุ่ย
“มันต้องไปอยู่ในที่มืดแคบ ๆ หาความสุขไม่ได้”
เฉิน ไป๋ห่าว
“มันคือหุ่นยนต์ มันไม่มีความรู้สึก
ซู ลี่หาน
หุ่นยนต์มันไม่มีความรู้สึกเหรอ !!???
เฉิน ไป๋ห่าว
“แต่ฉันมีความรู้สึกนะ”
เสียงของหลินไป๋ห่าวดังขึ้นทันควัน
เขาขยับตัวแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ลี่หานในระยะที่อีกฝ่ายต้องชะงักเล็กน้อย
ลี่หานเบิกตานิดหนึ่ง ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะคาดไม่ถึง
กลิ่นสบู่สะอาดจากคอเสื้อของเขาแผ่วผ่านจมูกเธอ
ไป๋ห่าวไม่ได้มองตาเธอแบบเล่น ๆ
เขาดูจริงจัง — หรืออาจแค่ “กำลังทดลองอะไรบางอย่างในใจตัวเอง”
จื่อรุ่ยที่เห็นภาพตรงหน้าเงียบไปทันที
รอยยิ้มบนหน้าค่อย ๆ จาง
เธอลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องชมรมไป
จ้าว จื่อรุ่ย
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เธอโยนประโยคแห้ง ๆ ทิ้งไว้ก่อนจะปิดประตู
ลี่หานหันมองประตู...แล้วลุกตามทันที
ซู ลี่หาน
“ฉันไปดูเธอก่อนนะ”
เธอพูดเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไปโดยไม่หันกลับมา
ไป๋ห่าวมองตามเงาเธอไปเงียบ ๆ
ไม่เข้าใจนักว่าตัวเองพูดอะไรผิด
เขาก้มหน้าทำงานต่อ ชิ้นส่วนหุ่นยนต์ตรงหน้าเหมือนเงียบไปทั้งห้อง
ทันใดนั้น...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากมุมโต๊ะของลี่หาน
หน้าจอส่องแสงขึ้นมา — มีชื่อขึ้นว่า "แม่โทรมา"
เขลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยิบมันขึ้นมา
“เดี๋ยวไปให้เธอดีกว่า... แม่โทรมาแบบนี้ คงมีเรื่องด่วน”
หน้าห้องน้ำหญิง – ตึกชมรมหลังโรงเรียน
ไป๋ห่าวมาถึงหน้าห้องน้ำหญิง — ประตูเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย
เฉิน ไป๋ห่าว
ลี่หาน โทรศัพท์เธอ...”
เขากำลังจะเคาะประตู
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นภาพผ่านกระจกบานเล็กที่อยู่เหนือประตูพอดี
และนั่นทำให้เขาชะงักเหมือนถูกไฟดูด
---
ลี่หานยืนประชิดกับจื่อรุ่ย
มือหนึ่งจับไหล่ อีกมือแตะข้างแก้ม
และในเสี้ยววินาทีที่เขามองเข้าไป —
ริมฝีปากของพวกเธอสัมผัสกัน
---
มันไม่ได้ดูรุนแรง ไม่ได้เต็มไปด้วยอารมณ์เร่าร้อน
แต่กลับ จริง
จริงพอที่จะทำให้หัวใจของไป๋ห่าวกระตุกวูบ
เขาถอยออกมาเงียบ ๆ
ไม่พูด ไม่ทำเสียง
แค่เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอย่างคนที่แบกอะไรบางอย่
“...เพราะงั้นสินะ”
“เพราะงั้น ลี่หานถึงไม่เคยมองฉัน”
“เพราะงั้น จื่อรุ่ยถึงชอบหัวเราะเวลาอยู่กับเธอมากกว่าฉัน…”
“แต่ก็ไม่เกี่ยวหรอก”
“เพราะความจริงคือ… ฉันแค่แอบรักจื่อรุ่ยอยู่เงียบ ๆ
มาตลอด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยต่างหาก”
Comments